Metropolde yaşamak özellikle geçtiğimiz yüzyıl başından beri tartışılan, literatürde geniş yer bulmuş bir deneyim. Ancak günümüzde giderek daha fazla krizle anılmaya başlandı. Özellikle kentleşmenin ve inşanın ne kadar kritik bir öneme sahip olduğunu anladığımız bu günlerde söz konusu krizi yeniden düşünmemiz gerekiyor. Enes

<h1 dir="ltr" fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Dünya modasında bir dönüm noktası:&nbsp;<a fr-original-style="" href="http://bit.ly/3TydC5Q" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Levi’s 501</a></h1><img src="https://images.aposto.com/2023/2/1/1679920964789.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İlk defa 1873 yılında basit ama yenilikçi bir iş pantolonu olarak boy gösteren ve yıllar içerisinde kendini tüm dünyaya sevdiren ikonik jean Levi’s 501® 150’nci yılını <a fr-original-style="" href="http://bit.ly/3TydC5Q" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yeni bir koleksiyonla</a> kutluyor.&nbsp;Nedir?&nbsp;Her tarza uyum sağlamasıyla bir kendini ifade etme aracı hâline gelen Levi’s 501®’in 150’nci yılına özel koleksiyonu, 501®’in arşivdeki ikonik modellerinin yeniden yorumlandığı tasarımlardan oluşuyor.Neler var?&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kadınlar için&nbsp;501® ’81, erkekler içinse 501® ’54’ü yeniden yorumlamak üzere markajına alan&nbsp;Levi’s, 150 yıllık&nbsp;501® tarihinin farklı dönemlerini gardıroplarımıza taşıyor.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">501®&nbsp;demek özgürlük ve kendini tarzını yaratmak demek. El işçiliğini ikinci el ve kendin-yap kültürüyle harmanlayan 501®’in 150’nci yıl koleksiyonu, sahiplerinin kendi tarzlarına göre uyarladığı vintage jean’lerden ilham alıyor.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">150’nci yıldönümüne özel etiketler, damgalar ve yamalarla eşsizleşen yeni 501®’ler, dünyanın en ikonik ve en sevilen moda ürünlerinden birinin yıldönümü kutlamalarına yakışır koleksiyon ürünleri olarak dikkat çekiyor.</li></ul>&nbsp;Levi’s 501®’in 150’nci yılına özel koleksiyonunu <a fr-original-style="" href="http://bit.ly/3TydC5Q" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> inceleyebilirsin.

28 Mart - Levi's - ANGST

ANGST, gündelik hayatımızın ekonomik, sosyal ve kültürel çıkmazlarını araştırıyor. Kolektif huzursuzlukların semptomlarını birlikte düşünmeye çağırıyor.

ANGST, gündelik hayatımızın ekonomik, sosyal ve kültürel çıkmazlarını araştırıyor.

ANGST

Metropolün tüketen krizi üzerine

Metropolün dinmeyen krizi

Bir ayı aşkındır içinde bulunduğumuz gündem bir köşede saklı bulunan kaygılarımızı gün yüzüne çıkardı. Endişe ve korku arasında salınıp durduğumuz süreçte sıradaki felaketleri düşünmekten kendimizi alıkoyamıyoruz. Mert Söyler de aşağıdaki yazısında bu psikolojinin sosyolojik çıktılarını kuramsal bir zeminden değerlendiriyor. Enes

Sürekli deprem riskiyle yaşamanın korkusu

Sıradaki Felaketleri Düşünmek

Yaşadığımız depremin üzerinden zaman geçtikçe yaşananları unutmaya yönelik kaygılarımız da arttı. Ayrıca "bu halkın hafızasına güven olmaz" şeklinde yargıların da dolaşıma girdiğini görüyoruz. Peki bu halk her şeyi unutan ve yetersiz bir hafıza kapasitesine sahip bireylerden mi oluşuyor? Unutma ve hatırlamanın politik mücadelelerle sıkı bir ilişkisi var. Aşağıdaki yazıda da bu işkinin etrafında gezinip "hayır bu halk unutmaz diyebilmenin imkanlarını arıyoruz. Enes

<h1 dir="ltr" fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Rimini Protokoll’den Namevcut Konferans <a fr-original-style="" href="https://www.beykozkundura.com/etkinlik-detay/atolye_0104" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Beykoz Kundura</a>’da</h1><img src="https://s3.eu-central-1.amazonaws.com/images.aposto.com/2023/2/1/1678102608855.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><a fr-original-style="" href="https://www.beykozkundura.com/etkinlik-detay/atolye_0104" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Beykoz Kundura</a>’nın restorasyonuyla büyüleyen sahnesi Kundura Sahne, dünyadan önemli grupları ve yapımları Türkiye’de ağırlamaya devam ediyor.Nedir? Tiyatronun sınırlarını teknolojiyle genişlettiği ödüllü ve tartışmalı projeleriyle tanınan Berlin merkezli sanat kolektifi Rimini Protokoll, Namevcut Konferans’la (Conference of the Absent)&nbsp;31 Mart - 2 Nisan’da Kundura Sahne’ye geliyor.Neler var?&nbsp;Helgard Haug, Stefan Kaegi&nbsp;ve&nbsp;Daniel Wetzel’in birlikte tasarladığı, yazdığı ve yönettiği Namevcut Konferans, iklim krizi endişesinden yola çıkarak seyirciyi krizin nasıl durdurulacağına dair tartışmaların konuşulup karara bağlandığı bilimsel bir konferansa dâhil ediyor. Konuşmacılar karbon ayak izi bırakmamak için uçmayı tercih etmedikleri için, sunumları onların yerine seyirci yapıyor.&nbsp;Dahası: Rimini Protokoll üyelerinden ve Namevcut Konferans’ın yaratıcılarından Stefan Kaegi, 1 Nisan’da tiyatro profesyonellerine yönelik, sınırlı sayıda katılımcıya açık bir atölye için Beykoz Kundura’da olacak.Tüm bilet gelirlerinin deprem bölgelerindeki yardım çalışmalarına bağışlanacağı Namevcut Konferans&nbsp;hakkında detaylı bilgiye veya etkinlik biletlerine ulaşmak için <a fr-original-style="" href="https://www.beykozkundura.com/etkinlik-detay/atolye_0104" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burayı</a> ziyaret edebilirsin.

7 Mart - Beykoz Kundura - ANGST

Felaketi unutuluşa terk etmemek politiktir. 

Bu halk unutur mu?

Deprem bölgesinde yaşanan felaketin ardından büyük bir dayanışmanın yanında birçok ilginç duruma da şahit olduk. Depremzedelerin yaşadıklarına ve yıkıma dair sanatsal tasvirler de bunlardan yalnızca biriydi. Böylesi sanatsal denemelerin tam olarak etki alanı neler ve aslında neye hizmet ediyor gibi soruların etrafında düşünmemiz gerekiyor. Apaçık gerçeklikten tatmin olmayıp yeni temsillere ihtiyaç duymanın sakıncalarını konuşmamız gerek. Enes

Enkazın sanatsal tasvirine ihtiyacımız yok

Yıkımın çiğ estetiği

Beklemek - bekletilmek pratiğinin eylem ile eylemsizlik arasında gidip gelen muğlak bir yanı vardır. İktidarlar ise bu muğlaklığı kendi güçlerini pekiştirmek için çeşitli şekillerde kullanırlar. Son yaşadığımız felaket de bekletmenin nasıl bir şiddet aracına dönüşebildiğini tüm açıklığıyla gösterdi. Bu sayımızda da bir halkın nasıl arafta bırakıldığını ele alıyoruz. Enes

<h1 dir="ltr" fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Depremden etkilenen tüm canlar için:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/dortayaklisehir/?hl=en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dört Ayaklı Şehir</a></h1> 6 Şubat’ta gerçekleşen Kahramanmaraş merkezli depremlerden sonra hayvan arama kurtarma için bölgeye ulaşan Dört Ayaklı Şehir, ağır hasarlı ve yıkılmak üzere olan binalardaki hayvanların kurtarılmaları için halen çalışmaya devam ediyor.Nedir? Araştırma odaklı bir hayvan hakları topluluğu olan Dört Ayaklı Şehir, 2013’ten bu yana yatay örgütlenmelerin oluşturduğu ağlarla işleyen bir kolektif.&nbsp;Dört Ayaklı Şehir neler yaptı?<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">26 kedi, 154 köpek, 3 kuşun enkaz ve ağır hasarlı binalardan kurtarılmasını sağladı ve kurtarılan hayvanların tamamını kendi veteriner hekimleri ve sağlık ekibi aracılığıyla tedavi altına aldı.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Tedavisi tamamlanan 8 kedi, 16 köpek ve 3 kuşu&nbsp;kalıcı yuvalarına yerleştirdi.&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bölgede hizmet veren veteriner ve sağlık ekiplerine her biri 1000 parçadan oluşan iki büyük paket halinde tıbbi malzeme ve ilk yardım malzemesi oluşturdu.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Mobil sağlık ekipleri için temin ettiği 12 adet jeneratörün dört farklı ile ulaştırılmasını sağlayarak doğrudan veteriner hekimlere teslim etti.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Afet bölgesindeki hayvan kurtarma gönüllüleri tarafından kullanılmak üzere 2000 adet kedi taşıma ve 500 adet köpek taşıma kutusu ulaştırdı.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Afetten etkilenen hayvanların yakın illere ve İstanbul’a taşınması için araçlar temin ederek bugüne kadar Hatay Barınağı’ndan 150 köpeğin İstanbul’a ulaştırılmasını sağladı. 12 yasaklı ırk kabul edilen köpek, veteriner hekimleri aracılığıyla klinik ortama alındı.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">3 ton kuru kedi mamasını, 2 ton kuru köpek mamasını, 3000 adet konserve kedi-köpek mamasını, 250 kg&nbsp;büyükbaş hayvan yemini ve 50 kg kanarya ve muhabbet kuşu yemini deprem bölgesine ulaştırdı.</li></ul>Dört Ayaklı Şehir’i <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/dortayaklisehir/?hl=en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">sosyal medyadan</a> takip edebilir, kurulum aşaması tamamlanmak üzere olan Dört Ayaklı Şehir Derneği’ne üye olabilir, maddi destekte bulunmak için Dört Ayaklı Şehir’in kardeş organizasyonu olan <a fr-original-style="" href="http://hayvanlaraadalet.org/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hayvanlara Adalet Derneği'ne</a> bağışta bulunabilirsiniz.&nbsp;

25 Şubat - Dört Ayaklı Şehir

Krizin ortasında bekletilen halkın kaderi üzerine

Arafta kalan halk

Büyük depremden sonra epik diyebileceğimiz bir dayanışmaya şahit olduk. Yalnız bırakılmış bir halkın verdiği mücadele uzun süredir bu topraklarda göremediğimiz bir kolektif dayanışmayı ortaya çıkardı. Bu aslında büyük bir dönüşüme de alan açabilecek bir toplumsal momentti. Ancak bu dayanışma krize gösterilen geçici bir reaksiyonun önüne geçmeli ve kendisiyle birlikte yeni bir toplumsal formasyona yol açmalı. Ekin Tümer'in aşağıdaki yazısında belirttiği gibi sadece "yara bandı" işlevi görmemeli. Enes

Geçici çözümler yerine kalıcı dayanışmanın dönüştürücü doğasına sarılmalıyız.

Hakiki bir dayanışmaya doğru

Büyük ve yeni gibi konseptler sadece belirli bir boyutu ya da zamanı değil aynı zamanda kendi içlerinde ideolojik motivasyonları da barındırıyor. Bu kavramlar iktidarın teknokratik düşlerini, seçim dönemlerinde gündelik retoriğe döktükleri bir çerçeveyi de sağlıyor. Mert Söyler aşağıdaki yazısında bu kavramların kriz dönemlerinde açığa çıkardıklarını ve işlevsizliklerini tartışıyor. Yeniden inşa sürecinde düşünmemiz gereken konuların etrafında geziniyor. Enes

Eskiyi ve yıkılanı hızlıca yenisiyle değiştirmekten ziyade geleceğimizi yaşanabilir şehirlerde kurmak hayati bir önem arz ediyor.

“Büyük” ve “yeni” olanın dayanılmaz cazibesi

Depremin ardından yaşananlar ekonomik, sosyal ve politik olarak çeşitli kırılmalara yol açtı. Artık her anlamda hayatımız deprem öncesi/sonrası olarak ikiye ayrılıyor. Geçmişin tanımları, kalıpları da yeniden sorgulanmaya başlanıyor. Kısacası alışık olmadığımız zamanlardan geçiyoruz. Umut Can Güven de "Korkunun Meteorolojisi" yazısında son dönemlerde çeşitli şekillerde yaygınlaşan "Silivri soğuktur" sözünü odağa alıyor ve iktidarın yarattığı korku iklimini yeniden düşünmeye davet ediyor. Enes

<h1 dir="ltr" fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://birkirabiryuva.org/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bir Kira Bir Yuva</a>&nbsp;ile depremden etkilenenlere destek olabilirsiniz</h1> İzmir Büyükşehir Belediyesi ve İhtiyaç Haritası&nbsp;iş birliğiyle Büyük Kahramanmaraş Depremi’nin ardından evini kaybetmiş olanlar ile kira desteği vermek ya da boş durumdaki evini kullanıma açmak isteyenleri buluşturmak için başlatılan bir dayanışma kampanyası olan Bir Kira Bir Yuva, 30 Ekim İzmir Depremi’nde edinilen tecrübe ve oluşturulan bilgisayar yazılımı üzerine inşa edildi.&nbsp;Bir Kira Bir Yuva nasıl çalışıyor?Kampanya için İzmir Büyükşehir Belediyesi ve İhtiyaç Haritası tarafından hazırlanan <a fr-original-style="" href="http://www.birkirabiryuva.org" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">www.birkirabiryuva.org</a> adresinden ulaşılıyor. Kampanyanın sayfasında kullanıcılara yönelik “Eve İhtiyacım Var”, “Kira Desteği Vermek İstiyorum” ve “Evim Kullanılsın İstiyorum”&nbsp;başlıklı sekmeler yer alıyor. Kira desteği vermek isteyenler yapacağı destek miktarı ve kişisel bilgilerini buradaki formlara işliyor. Kullanıma uygun boş durumda evi olan ev sahipleri de evlerini depremdem etkilenenler ile paylaşma yönündeki beyanını ve istenen diğer bilgileri doldurarak kampanyadaki yerini alabiliyor.&nbsp;İzmir Büyükşehir Belediyesi yetkileri ise desteğin ihtiyaç sahiplerine doğrudan ulaştırabilmesi için katılımcılar arasındaki iletişimi sağlıyor. İzmir Büyükşehir Belediyesi kampanyanın tüm ihtiyaç sahiplerine eksiksiz bir şekilde duyurulabilmesi için deprem bölgesindeki diğer belediyelerle eşgüdüm içerisinde çalışıyor. Teknik altyapısı İhtiyaç Haritası tarafından oluşturulan kampanya çerçevesinde ihtiyaç talepleri İzmir Büyükşehir Belediyesi tarafından toplanıyor.Dikkat: Bir Kira Bir Yuva&nbsp;kapsamında yapılan kira desteği, hiçbir üçüncü kişi veya kurum tarafından aktarılmadan, direkt olarak kampanya tarafından eşleştirilen bağışçılar ve ihtiyaç sahipleri arasında gerçekleştiriliyor.

20 Şubat - Bir Kira Bir Yuva

Korku ikliminde söz söylemeye cüret etmek

Korkunun meteorolojisi

Geçtiğimiz günlerde ulusal kanallarda yayınlanan ve milyarlar geçidine sahne olan yardım kampanyası, neredeyse bir ifşaya dönüştü. "Tek yürek" mottosuyla oluşturulan dekorun görkemine kapılmamız beklendi ancak hayır, daha cenazelerimizi bile kaldıramadık.&nbsp;

<h1 dir="ltr" fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Afet bölgelerinde regl bakımı hakkında <a fr-original-style="" href="https://konusmamizgerek.org/bagis-yap/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Konuşmamız Gerek</a></h1> Deprem felaketi sonrası kısıtlı kaynaklara sahip afet alanlarında regl bakımı sağlamanın zorlayıcılığına dikkat çeken Konuşmamız Gerek Derneği,&nbsp;hijyenik ped ve tampon gibi menstrüel ürünlerin ve tuvalet kağıdı, sabun, bez gibi regl bakımını destekleyici ürünlerin afet bölgesine gönderimini önceliklendiriyor.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nedir?&nbsp;Konuşmamız Gerek Derneği&nbsp;2016 yılından bu yana Türkiye’deki regl yoksulluğu ve tabusuyla mücadele ediyor.</li></ul>Türkiye’de var olan regl tabusunun afet bölgelerinde menstrüel ürünlere duyulan ihtiyacın dile getirilmesini zorlaştırabileceğinin farkında olan Konuşmamız Gerek Derneği, uzun vadeli ihtiyaçlara cevap verebilmek için bağış çağrısında bulunuyor.Konuşmamız Gerek Derneği’nin saha çalışmalarına para veya menstrüel ürün yardımlarınızı iletmek için <a fr-original-style="" href="https://konusmamizgerek.org/bagis-yap/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bu bağlantıyı</a> ziyaret edebilirsiniz.

10 Şubat - Konuşmamız Gerek Derneği

Televizyonda uçuşan milyarlar ortadaki sefaletin izlerini silemez.

Parayla aklanan günahlar

Her afette yıkımın ardından gelen milat talebi ve daha sonra bir şekilde unutulan öfke döngüsünü kırmadan hayatımızda yapısal bir değişiklik olmayacağının, aksine yeni felaketleri bekleyen kurbanlar olarak devam edeceğimizin farkına varmamız gerek. Bu en klişe kullanımla hafıza ya da belleğe dair bir şey değil, bizzat somut gerçeklikteki ısrarlı taleple ilgilidir. Ve aynı zamanda öfkeye sahip çıkmakla... Ekin Tümer de aşağıdaki yazısında bize popülist siyasetle parçalara ayrılan ve doğru-yanlış ikiliğine sıkıştırılmış halk tanımının yeniden bütünlüğünü kazanması için nelere ihtiyacı olduğunu kısa ama etkileyici bir çerçeveyle anlatıyor. Umut ve öfke arasında gelecekte ısrar eden bir ihtiyaca dikkat çekiyor. -Enes

<h1 dir="ltr" fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Doğal afetler ve acil durumlar sonrası <a fr-original-style="" href="https://www.ogretmenagi.org/arka-plan-18-kasim-2021" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">öğretmenin iyi olma hâli</a></h1> "Türkiye'yi etkileyen depremler sonrası bölgede bulunan öğretmenlerle iletişim hâlindeyiz. İhtiyaçları, imkânlar dahilinde doğru kaynaklarla buluşturabilmek için çalışıyoruz. Birlikteliğimizden aldığımız güç ve dayanışmayla içinde bulunduğumuz zor günleri atlatabilmeyi diliyoruz." -Öğretmen AğıDoğal afetler ve acil durumlar sonrasında yaşanan süreçlerde eğitimin öznesi ve özellikle çocuğun iyi olma hâline önemli etkisi olan öğretmenlerin iyi olma hâlinin gözetilmesi oldukça kritik. Öğretmenler arası iş birliği için alan ve kaynak yaratmak ve öğretmenler arası bilgi paylaşımı, karşılıklı güven ve destek gibi konularda hareket geçmek son derece önemli.&nbsp;Önümüzdeki süreçte, öğretmenlerin bir araya gelerek kendi iyi olma hâllerini tartışabildikleri, kapsayıcı bir biçimde ihtiyaçlarını, önceliklerini ve yol haritalarını belirleyebildikleri ortamlar oluşturmak; birçok yönden eğitim süreç ve çıktılarını etkileyen öğretmenin iyi olma hâline katkı sunacaktır.Öğretmenlerin, meslektaşları ve farklı disiplinlerden kişi ve kurumlarla bir araya gelerek güçlendiği bir paylaşım ve iş birliği ağı olan <a fr-original-style="" href="https://www.ogretmenagi.org/arka-plan-18-kasim-2021" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Öğretmen Ağı</a>, yaşanan depremler sonrasında yine öğretmenler adına değil öğretmenlerle, öğretmenin iyi olma hâline katkı sunan çalışmalara devam edeceğini paylaşarak; çocukların güvende hissetmesi, umut geliştirmesi, sosyal, fiziksel ve duygusal desteğe erişmesi, yaşanan travmatik durum için birey veya topluluk olarak yalnız olmadığını ve kendisine destek olunacağını hissetmesi için öğretmenler ve farklı disiplinlerden kişi ve kurumlarla çalışacağını ve çalışmaya devam edeceğini aktarıyor.Öğretmen Ağı’nın gelecek çalışmalarından haberdar olmak için <a fr-original-style="" href="http://www.ogretmenagi.org" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bu bağlantıyı</a> ziyaret edebilir ve Ağ’a <a fr-original-style="" href="https://www.ogretmenagi.org/dahil_ol" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">dahil olabilirsiniz</a>.

14 Şubat - Öğretmen Ağı - Gündem

"Gerçek" halk olmayı nasıl başarabiliriz?

Öfkeye sahip çıkmak

Social issues related articles and publications

Social Issues

Culture related articles and publications

Culture

Politics related articles and publications

Politics

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/kseeens.40/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Enes Köse</a>Son depremin ardından kent dediğimiz tema daha fazla konuşulmaya başlandı. Kentle ilişkimiz nedir, kent bizi ne kadar etkiliyor ve bizim kent üzerinde etkimiz neler ve hatta kent aslında kimindir gibi birçok soru beliriyor. Kent konsepti pek çok farklı çalışma alanında çeşitli kategorilerde değerlendiriliyor. En az bizim kadar canlı olan kent, kültürel, psikolojik ve ekonomik birçok faktörün kesişim noktasında girift bir &nbsp;yapıya işaret ediyor. İnsanın tarihteki hareketinde çoğu zaman bir dönüm noktası olarak değerlendirilen kentleşme, kendisiyle beraber insanı da dönüştüren bir ilişki biçimini de getirmiş ve yıkma ile yeniden inşa arasında salınan bir devinim gerçekleştirmiş.Kent sosyoloğu <a fr-original-style="" href="https://newleftreview.org/issues/ii53/articles/david-harvey-the-right-to-the-city" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Robert Park</a> insan ve kent ilişkisine dair oldukça açıklayıcı bir çerçeve sunuyor. Ona göre kent:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“İnsanın, içinde yaşadığı dünyayı kendi arzusuna göre yeniden yaratmaya yönelik en başarılı girişimidir. Ancak, eğer şehir insanın yarattığı bir dünya ise, aynı zamanda içinde yaşamaya mahkum olduğu bir dünyadır. Böylece, insan şehri oluştururken kendini yeniden yaratmıştır.”</blockquote>Dolayısıyla kentin dönüşüm süreci de insanın dönüşümü ile doğru orantılı. Yani arada simbiyotik bir ilişki biçiminin olduğunu söylemek mümkün. Politik eğilimler, ekonomik koşullar ve kültürel dinamikler kent ve insanı çeşitli şekillerde dönüştüren, değiştiren ve bir noktada sınıfsal niteliğini ve kimliğini pekiştiren notalar olarak değerlendirilebilir.&nbsp;Depremin ardından bölgedeki kentlerin yaşadığı yıkım şehirlerin ve kültürlerin yok oluşun kıyısına nasıl geldiğini gösterdi. Ama aynı zamanda duvarlara geri dönmek üzere şehre verilen vaatleri de gördük. Kentlerin sadece kültürel değerlerden ibaret olmadığını ve bizzat yaşamın kendisiyle çok yakından ilişkili olduğunu gördük. Yıkımın ana kaynağı inşaat sektörünün kent üzerindeki artık kontrol edilemez noktaya gelen takdirinin korkutuculuğunu fark ettik ve felaketin üstünden biraz zaman geçtikten sonra kendi kentlerimize döndük. Özellikle de o kutsal metropole, İstanbul’a.&nbsp;İstanbul’da uzun süredir çeşitli krizlerden bahsediliyor. Özellikle mevcut idarede barınmanın giderek daha zor olduğu, fahiş kira fiyatları ve yaşam pahalılığın giderek daha fazla zorladığı bir dönemde, deprem riskinin daha fazla dillendirilmesi ile birlikte çoğu insan artık İstanbul’da yaşanmayacağına ikna olmuş durumda. Bitmeyen yıkım-inşa faaliyeti ve gürültü ise şehrin fon sesi olarak yaşayanların zihinlerini sürekli meşgul ediyor.&nbsp;Popüler kültürde şarka ait motiflerin ve Batı teknolojilerinin buluştuğu otantik bir paket olarak turistik cazibenin seyrine sunulan bir şehir İstanbul. Örneğin büyük organizasyonların reklam filmlerinde metrodan geleneksel kıyafetleriyle at üstünde çıkan insanlara rastlamak mümkün. İstanbul’un kimliği diye pazarlanan yerler de uzun süredir turistik cazibeye tamamen terk edildi.Rant temelli kentsel dönüşüm ve soylulaştırma çabaları, şehrin sakinlerini periferiye itti ve merkez siyasi ve ekonomik nedenlerle yalnızca bir dekora dönüştürüldü. Kentsel dönüşüm ve soylulaştırmanın sonuçları da çevrenin giderek marjinalleşmesiyle sonuçlandı. Sibel Yardımcı başvurduğu sınıflandırmada kentin merkezinin daha ayrıcalıklı bir kullanıma sarf edilmesinin sonuçlarından birini şu şekilde ifade ediyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Söz konusu mahallelerin bir kısmı dönüşüm projeleriyle sınıf atlarken, yerinden edilen kesimler de taşınmak zorunda kaldıkları daha uzak, daha bağlantısız yerlerde “modem ve kentli olanın bugününden ve geleceğinden kovulmuş”, daimi bir marjinalliğin pençesine düşmüşlerdir”</blockquote>Dahası bu durmaksızın büyümeye adanmış hareketliliğin kendi sonunu hazırlayan bir yapısı da var. Şehrin atığı ve devasa büyümenin molozlarını uzaklaştırmak için kullanılan periferi bir noktadan sonra şehrin içten yıkımının alanlarına dönüşüyorlar. Kentleşme ve İstanbul üzerine önemli çalışmaları bulunan akademisyen Jean François Perouse&nbsp;bu konu hakkında “gündüz övgülerle "büyüme kahramanı" ilan edilen girişimcilerimiz, geceleri sinsi bir moloz yaratan canavara dönüşmektedirler.” <a fr-original-style="" href="https://iletisim.com.tr/kitap/kenarin-kitabi/8811" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">diyor.&nbsp;</a>Giderek daha karmaşık hâle gelen kent düzeni ve kaotikleşen bir gündelik hayatta metropolün nefessizliği de katmerleşerek büyüyor. Sessizlik ve sakinlik ise şanslı azınlığın sahip olabileceği lüksler. Athlantic’te yayınlanan bir <a fr-original-style="" href="https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2022/09/let-brooklyn-be-loud/670600/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">makalede</a> soylulaştırmanın sesinin sessizlik olduğu söyleniyor.Metropolün yarattığı fiziksel ve duygusal sıkışma her ne kadar daha da yoğulaşsa da bugüne ait bir fenomen değil. Lewis Mumford 1970’te yayınladığı The Culture of Cities adlı eserinde metropolün çöküntüsünü aşağıdaki gibi<a fr-original-style="" href="https://www.e-skop.com/skopbulten/cokuntu/6539" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;tanımlıyor:</a><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“O dip dibe mahallelerdeki fiziksel tükeniş, duygusal hüsran, o izbe sokaklar, toplu taşımaların harabiyeti ve gürültüsü – bunlar megalopol büyümesinin en kolay görünen sonuçlarıdır. Metropol bir eliyle verdiğini diğer eliyle geri alır; onun yaldızlı ağacına çıkmak öyle zahmetlidir ki, meyvesini koparacak kadar talihli olanlarda bile, artık o meyveden tat almaya mecal kalmaz.”</blockquote>Artık İstanbul’da yaşamak bir araf deneyimini hatırlatıyor. Çoğu insan için kentin deneyimi sıkıştırılmış, çarpık ve çepere itilmiş bir kaosun ortasında yavaşça beklemekten ibaret hâle geldi. Şehrin sakinleri devasa bir düzensizliğin ve kontrol edilemeyen bir krizin ortasında debeleniyor.Ancak durum kişisel hislerin çok daha ötesine işaret ediyor. Kira krizi, çepere dair bir yolculuk, giderek büyüyen şehir karşısında daha da küçülmek... Kentle ilişkimiz mevcut yapısıyla kalmıyor, aynı zamanda ona dair beklentilerimiz de bir ilişki biçimini ifade ediyor. &nbsp;David Harvey “nasıl bir şehir istediğimiz sorusu, ne tür sosyal bağlar, doğa ile ilişki, yaşam tarzları, teknolojiler ve estetik değerler arzuladığımız sorusundan ayrı tutulamaz” <a fr-original-style="" href="https://newleftreview.org/issues/ii53/articles/david-harvey-the-right-to-the-city" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">diyor.</a> Dolayısıyla mevcut krizin karşısında kolektif arzularımızda diretmekten başka şansımız yok.&nbsp;

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/mertsoyler/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mert Söyler </a>Her depremden sonra akıllara gelen ilk soru sıradaki depremin nerede ve ne zaman gerçekleşeceği. Özellikle, beklenen İstanbul depremi yaratabileceği büyük yıkımdan dolayı son bir aydır çoğu tartışmanın ana konusu ve milyonlarca İstanbullunun uykularını kaçıran, yaklaşmakta olan bir korku.Felaketi beklemek hepimizin üzerine çaresizlik, tahayyül edememe, unutmaya çalışma gibi birçok hissi boca etmiş durumda. İstanbullular çareyi İstanbul’dan kaçmakta buluyor veya kentsel dönüşüm adı altında yüz binlerce, milyonlarca lira bulabilirlerse oturdukları binaları yeniden inşa ettirme sürecinin içerisinde yıllarca beklemek zorunda kalıyor. Peki içinde bulunduğumuz bu kasvetli, çaresiz hissetme halini nasıl tanımlayabiliriz?Alman sosyolog Ulrich Beck, risk toplumu kavramını aynı adı taşıyan kitabıyla, modernitenin getirdiği sürekli risk halini ifade etmek için kullanıyor. Çoğunlukla sigortacılık sektörü ile ilintili olan risk kavramı aslında “tehlike”den epistemolojik bir kopuş yaratması nedeniyle modern toplumun en önemli kavramlarından bir tanesi. Yaşanan felaketler, afetler ancak sistematik bir biçimde değerlendirilip geleceğe dönük bir analiz yapıldığında “risk” haline dönüşebiliyorlar.Beck ise doğal afetlerin tam anlamıyla bir risk oluşturmadığını, endüstrileşen modern toplumların yarattığı çevre kirliliği, kullandığı nükleer enerji nedeniyle ortaya çıkan yani modern toplumun&nbsp;ürettiği ekolojik risklerin temel riskler olduğunu belirtiyor. Ayrıca bunların direkt olarak algılanamadığını, dolasıyla mevcut sigorta sistemlerinin kapsamının dışında kalan riskler olduğunu ve ekolojik risklerin artık endüstrileşmenin bir yan etkisi olmaktan çıkıp üretilen ana ürünlerden biri olduğunun altını çiziyor. Beck’in anlayışına göre deprem üretilmiş bir risk sayılmayıp doğal yani kontrol edilemeyen bir risk sayılsa da Türkiye koşullarında risk toplumunu yaratan temel risklerinden birinin de deprem olduğunu söyleyebiliriz.Depremler doğa olayları olsalar da Güneydoğu depreminin ardından sıkça dile getirildiği gibi asıl felaketi yaratan, depreme dayanıksız kentler. Artan nüfusun barınma ihtiyacını karşılamak ve gözle kolayca görülebilir ekonomik büyüme yaratmak için iktidarların sıklıkla başvurduğu inşaat sektörü, Türkiye’nin modernleşmesinin uzun süredir temel göstergelerinden biri haline geldi. 1999 Gölcük depreminin ardından getirilen yapı denetim ve inşaat usulleri kağıt üzerinde gayet işler gibi gözükse de aslında büyümenin, kalkınmanın ve modernleşmenin önündeki pürüzler olarak görüldü. Toplumsal kent alanlarının, yeşil alanların azalması, büyüyen kentlerin içerisinde sürekli aksayan ve eşitsiz dağıtılmış altyapı ise modernleşmenin şimdilik katlanılması gereken yan etkileri olarak görmezden gelindi.Fakat her depremde tekrardan hatırladığımız deprem riski, bu modernleşme biçiminin her seferinde kendini yeniden ürettiği bir risk. Yüksek sayıda iş imkanı yaratması, global sermayenin yatırımını kolayca çekebilmesi, boş bir arazi üzerinden sermaye üretebilmesi nedenleriyle modernleşme için ilk başvurulan ekonomik sektörlerden biri olan inşaat, artık Türkiye’de ana üretim maddesi olarak deprem riskini üretir hale geldi.Özellikle afet zamanlarında deprem riski konusunda müthiş bir duyarlılık oluşsa da, bütün ana akım medyada deprem konuşulsa da sonuç olarak hep tekrar edilen şu sözü söyleyerek sıradaki felaketi beklemeye geçiyoruz: Deprem değil, bina öldürür.Riskin farkında olsak bile sonrasında atılması gereken adım atılamıyor. Siyaset-inşaat ilişkisi bütün kentsel alanlarda rant yaratmaya, inşaat sektöründen gelen figürler siyasette yükselmeye, toplum odaklı değil, sermaye odaklı kentsel dönüşüm projeleri en değerli kent arazilerinde yükselmeye devam ediyor.Türkiye’nin deprem odaklı risk toplumunun en temel özelliğini bilgi ile önlem arasındaki bu uyumsuzluk oluşturuyor. Diğer bir deyişle, toplum olarak paradoksal bir durumun içerisindeyiz. Yakın gelecekte bizi derinden etkileyecek bir riskten haberdarız, bunu anımsatan başka risklerle karşılaştığımızda varoluşsal bir terör ile bütün varlığımız sarsılıyor ve gerekli önlemlerin neler olduğunu anlatan uzmanların, bilim insanlarının her demecini dinlemek için televizyonların başına üşüşüyoruz. Fakat gerekli önlemleri almak için yeterli düzeyde politik, sosyal ve ekonomik örgütlenmeye asla erişemiyoruz. Dolayısıyla riskin sürekli farkında olan, önlemlerin neler olduğunu bilen ve bu önlemleri almak için gerekli kapasiteye sahip olan bir toplum olarak “asrın felaketi” ve “önlemsizlik” söylemleri arasında salınıyoruz.Bu paradoksal halimizi aşmanın tek yolu aslında risk kelimesinin kendi içerisinde saklı. Bizi bekleyen tehlikeler tahmin edilebilir, önlenebilir hale geldiklerinde “risk” kelimesiyle adlandırılabilir. Bu yüzden zaten risklerden bahsederken bilimsel metotlarla araştırma yapmaktan, önlem almaktan da bahsediyoruz. Ancak Beck bize şunu da hatırlatıyor: Bilim, riski ölçer; halk ise riski algılar. Yani modernleşmenin, büyümenin yarattığı riskleri azaltmak ekonomik ve politik iktidarın değişimini de içeren siyasi bir süreçtir.Yapılması gereken ise elimizdeki bilgiyi siyasi bir bilinç ile aksiyona dönüştürmek ve “risk toplumu” olarak birbirimizi “sigortalayarak” risklerimizi azaltmak. Şanslı sayılabileceğimiz tek nokta ise şu an bizim için hayati bir önem arz eden deprem riskinin, ekolojik felaketlerin getirdiği risklerden çok daha algılanabilir ve kolay önlem alınabilir olmasıdır.

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/kseeens.40/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Enes Köse</a>Deprem felaketiyle beraber hayatımızın eskisi gibi devam etmeyeceğini düşünüyor, sonrası için kaygı ve belirsizlikten başka bir çerçeve göremiyorduk. Yaşanan felaketi resmedenler, arşiv için elinde tutanlar, yazılar ve belgesellerle belki de bu zamanları çok sonra bile hatırlamamızı sağlayacak materyaller biriktiriyor. Fakat zaman geçtikçe felaketin üzerine binen sisten kaygılanıyoruz. Unutmamamız gerekiyor, unutmaya direniyoruz. Hatta başka meseleler öne çıktıkça içten içe bir utanç bile hissedebiliyoruz.&nbsp;Depremin ardından gelen seçim gündemi Türkiye’nin çalkantılı “normaline” yönelik bir ışık yaktı. Ama aynı gündemin içinde Hatay’da içme suyunun eksik olduğunu hatırlatan çabalar da vardı. Öte taraftan yıkılmış kentlerin eski hâllerine dair görüntüler dolaşırken, bir zamanlar akan o yaşamın artık olmadığı hissiyle beraber yeniden hatırlamaya ve unutmamaya çabalıyoruz. Bu dönemde, belli açılardan çatışmalı bir ortak hafızaya sahip olduğumuz söylenebilir.Tüm bu karmaşanın içerisinde unutmak ve hatırlamak üzerine çeşitli ifadeler dolaşımda. “Bu halkın hafızasına güvenmiyorum” gibi yargılar ya da “balık hafızalı bir toplum” gibi benzetmeler görüyoruz. Unutmanın bu halkın kaderi olduğu, bu topraklarda yaşayan her bireyin mutlaka yaşananları unutacağına yönelik ifadeler sık sık karşımıza çıkıyor.&nbsp;Peki bu halk gerçekten bir çeşit kolektif amnezi mi yaşıyor veya oldukça kısıtlı bir hafıza kapasitesine mi sahip? Bu sorulara dair kapsamlı cevaplar verilebilir. Ancak yine de emin olabileceğimiz bir şey var; bu toplumun bireyleri teker teker balık hafızalı değil ve unutmak da politik bir inşa sürecinin ürünü. Geçmişi nasıl hatırladığımız bizim kapasitemizden öte bir mesele. Hatırlamak; ilkokulda başlayan eğitimden, televizyon, film, gazete, dergiler, aile ve sosyal çevre, yazılı ve sözlü kültür gibi başat kategorilerle direkt olarak ilişkili.&nbsp;Özellikle bellek teması üzerine akademik, edebi ve politik birçok detaylı çalışma mevcut. Belleğin işlevi ve tarih anlatısındaki rolü, politik inşa sürecine etkileri ve psikolojik dayanakları gibi çok sayıda farklı konunun etrafında ilerleyen bir literatürden söz ediyoruz. Yaşadığımız trajedinin ardından unutmamamız gerektiğini biliyoruz, bunun için çalışıyoruz ama bir taraftan da bu “halkın dimağının” hatırlamak için çok yetersiz kaldığı ön kabulü de baskın bir söylem olarak etrafımızda dolaşıyor.Bu çerçevede belleğin tam olarak nasıl işlediğine yönelik literatürde kısa bir gezinti yapabiliriz. Zaman kavramıyla da sıkı bir ilişkisi olan bellek, hatırlama ve unutma arasında bir yerde işleyen ve kolektif boyutuyla ön plana çıkan bir yapıya sahip. Enzo Traverso’nun Geçmişi Kullanma Kılavuzu kitabında da bahsettiği gibi bellek “ister bireysel olsun ister kolektif, şimdiki zamanın daima filtre ettiği bir geçmiş görüntüsüdür.” Yani geçmişi saf bir gerçekliğin anlatısı olarak değil, belirli bir filtreleme sürecinin bir çıktısı olarak tasavvur ediyoruz. Hatırlama da söz konusu filtre sürecinin sonunda elde kalanlardan oluşuyor diyebiliriz.Bellek üzerine öncü çalışmalarıyla bilinen filozof Mauirice Halbwachs’a göre bellek, mekân ve tanıklıklara bağlı bir şekilde oluşur. Hiçbir zaman yalnız değiliz. Olayları tek başımıza yaşasak bile hatıralarımız kolektif olarak orada durur. Bu noktada hatırlama ve unutma ikiliğinden çıkıp başka bir boyuta erişiyoruz. Belleğimiz her zaman kendi içinde toplumsal parçalar taşıyor. Kolektif alanın veya daha geniş anlamıyla kültürün verili bir şey değil sonradan içi doldurulabilecek bir yapı olduğu gerçeğiyle birlikte toplumsal belleğimizin de çeşitli güç ilişkilerinin baskın geldiği bir zeminde işlediğini söyleyebiliriz.Örneğin depreme bakınca aynı olaydan iki anlatı çıkabilir. İlki, iktidarın her ne kadar kudretli görünse de yaşananları “asrın felaketi” olarak nitelemesi ve bütün organlarıyla bu anlatıyı ön plana çıkarmasıdır denebilir. Diğeri ise, halkın deneyiminde vücut bulan ve yaşananlarda büyük bir ihmaller silsilesini ayyuka çıkaran, "kurbanların yalnız bırakıldıkları bir felaket anlatısı" olarak değerlendirebilir.İktidar bütün hegemonyasını kullanırken çıkıp halkın balık hafızalı olduğu yönünde bir tespit yapmak, mevcut politik iklimi yine iktidarın kollarına teslim etmeye yarayabilir. Eğer hatırlamayı, unutmamayı bir görev olarak benimsiyorsak böyle kestirme bir yolu seçme lüksümüz yok. Hiçbir şey verili değil, gerçek hikâyeyi anlatmaya çalışmalıyız.Hatırlamakta ve unutmamakta ısrar edenler, kendi anlatısında diretmek zorundadır. Her şeyin baş döndürücü bir hızda değiştiği ve dönüştüğü bir dönemde “karşı bellek” oluşturmak da son derece politik bir arka plana sahip.&nbsp;Bu noktada Walter Benjamin’in meşhur tarih meleği tasvirine başvurup uzun bir alıntı yapmak gerekiyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(255, 0, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Klee'nin "Angelus Novus" adlı bir tablosu var. Bakışlarını ayıramadığı bir şeyden sanki uzaklaşıp gitmek üzere olan bir meleği tasvir ediyor: Gözleri faltaşı gibi, ağzı açık, kanatları gerilmiş. Tarih meleğinin görünüşü de ancak böyle olabilir, yüzü geçmişe çevrilmiş. Bize bir olaylar zinciri gibi görünenleri, o tek bir felaket olarak görür, yıkıntıları durmadan üst üste yığıp ayaklarının önüne fırlatan bir felaket. Biraz daha kalmak isterdi melek, ölüleri hayata döndürmek, kırık parçaları yeniden birleştirmek... Ama Cennet'ten kopup gelen bir fırtına kanatlarını öyle şiddetle yakalamıştır ki, bir daha kapayamaz onları. Yıkıntılar gözlerinin önünde göğe doğru yükselirken, fırtınayla birlikte çaresiz, sırtını döndüğü geleceğe sürüklenir. İşte ilerleme dediğimiz şey, bu fırtınadır.</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2023/2/4/1678370671891.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.81" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bizi felaketin ağır gerçekliğinden giderek uzaklaştıran zamana karşı yıkıntıların arasındaki gerçeğin, kurbanların ve yalnızların hikâyesinde ısrar etmekten başka bir şansımız yok. Böylece “umutsuz bırakılanların hatrına” umudu yeniden kazanıp unutmanın ağır yükünden kurtulabiliriz.&nbsp;

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/kseeens.40/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Enes Köse</a>Depremle gelen felaket, ortaya çıkan ihmaller silsilesi, yönetilemeyen kriz ve kayıplarımız… Yaklaşık üç haftadır her yanımızı saran bu temalar, milyonlarca insanın hayatında küçük ya da büyük çeşitli kırılmalara yol açtı. Yaşanan felakete en klişe anlamıyla çıplak şekilde şahit olduk. Faillerin bütün günahlarıyla görünür olduğu bir enkaz vardı karşımızda. Ne bu enkaz kaldırıldı ne de failler herhangi bir bedel ödedi. Yaşanılan felakete gösterilen reaksiyonlar da en az felaket kadar gündemi meşgul etti. Yardım kampanyası adı altında utanç verici şovlarla, daha enkaz altında bir sürü insan varken edebiyatçıların felaketi betimlemek için bir araya getirildiği ilginç denemelerle karşılaştık. Teşhir çağının sınırları zorladığı bir döneme şahit olduk. Kuşkusuz bu kadarla sınırlı kalmayacak, devam edecektir de.Burada şu soruyu sormak faydalı olabilir: bölgedeki saf yıkımın gerçekliğiyle neden oynamak zorunda hissediliyor? Moloz yığınının altında yatan çocukları temsilen balon koymak neye hizmet ediyor? Ve bu temsil savaşının gösterdikleri izleyenler üzerine neyi teşvik ediyor?&nbsp;Fransız filozof Jacques Rancier Özgürleşen Seyirci adlı güçlü kitabında “şu veya bu reklam idolüyle cilalanmış bir temsilin, bizi gösterinin medya imparatorluğu karşısında dik tutacağına veya sömürgeleştirilmişlerin sömürgeciler tarafından temsili üzerine bir fotoğraf dizisinin kimliklerin egemen temsilinin kurduğu tuzakları bozmamıza yardım edeceğine inanmak hoşumuza gidiyor hâlâ” diye belirtiyor. Ancak bu hoşnutluk, sanat ve politika arasındaki kopuştan kaynaklanan uzun erimli krizin görünmezleşine sebep oluyor. Ranciere, sorunun bu inanca sahip olmanın kendisi olduğunu aktarıyor ilerleyen sayfalarda. Yani dönüştürücü bir güce sahip olduğuna inanılan temsil aslında meta evrenine dönüşmüş gösteri çağını pekiştirmeye hizmet ediyor artık.&nbsp;Susan Sontag Başkalarının Acısına Bakmak kitabında “Fotoğraf, yalnızca tek bir dile sahiptir ve potansiyeli itibariyle gelecekte de başka bir dili olmayacaktır” diyor. Dolayısıyla bölgedeki herhangi bir fotoğrafın üstüne inşa edilen anlatı aslında trajediye yeni bir dil dayatmakla sonuçlanıyor. Tüm açıklığıyla önümüzde duran fotoğrafların bir de anlatıyla çeşitli şekillerde betimlenmesi fotoğrafların etki alanının yerine, deneyimin dışında kalanların sözünün hakim olduğu bir kalabalığı çıkarıyor önümüze. Çünkü anlatı da nihayetinde çeşitli imgeler yaratıyor. Böylece karşımızda betimlenerek tüketilen sınırsız donuk imgelerden ibaret paketler kalıyor.&nbsp;Her şeyi bir içerik parçasına dönüştürebilen teşhir rejimi felaketi de bu sonsuz alım-satım dünyasında öğütebiliyor. Metaforlar, yeni imgeler ve çarpıcı detaylarla binbir türlü makyajın arasında gerçeğin aslında yeteri kadar etkili olmadığına yönelik alt metinler görüyoruz.Gerçeğin bir eğretilemesi olarak işe koşulan edebi sözler veya imgeler, anlatmaya muktedir olmayan kurbanların açıkça ihmal edildiği gerçeğini zararsız bir sağduyunun basit gösterisine sıkıştırıyor. Bizler de yıkımın pasif tanıklarına dönüşüyoruz.&nbsp;Felaketi anlatmak için ihtiyaç duyulan yeni temsiller de çarpık bir ön kabule rol açıyor: “felaket çarpıcı şekilde tasvir edilirse daha fazla etkiye sahip olabilir” düşüncesi. Ancak temsilin harekete geçirmek kadar kuvvetli bir gücü yok, ona öyle bir güç atfetmek gerçekliğin saf ifadesini görmezden gelmeye yol açıyor. Temsil daha çok dolaşımda olan belirli bir anlayış/düşünce biçiminin pekişmesini sağlıyor. Dolayısıyla aslında var olan felaket imgesini farklı formlarda sirküle etmenin ötesine de geçmiyor.&nbsp;Bölgedeki gerçekliği alelacele estetik bir pakete dönüştürme çabasının arkasında farklı bir gerçeklik de yatıyor. Bu çabada, meta evreniyle bütünleşmiş bir ortamda birbirine değmeyen dünyaların yapay sürtünmelerinin yaratılmaya çalışıldığını görüyoruz. Politik olanın sanatla ikame edilmesindeki çarpık bilinç, hapsolduğu fantazi dünyasının dışına çıkamıyor. Zorunda kalırsa da yalpalıyor. Dolayısıyla yapısal ve maddi sorunların çözümü ve tartışılmasının gerektiği bir ortamda, sanatın ya da kültürel etkinliklerin felaketi farklı şekillerde aktararak dönüştürücü bir güce sahip olduğunu iddia etmek de iyi niyetin kendi boyunu aşan kandırmacalarına ortak olmaya sebep oluyor.&nbsp;Açıkça politik sebeplerin körüklediği bir felaket ortamında yeni tasvirlere ve sanatsal çabalara ihtiyacımız yok. Sessiz bırakılan kurbanların halihazırdaki açık gerçekliği, yaşananları farklı şekillerde tasvir etmeyi faydasız kılıyor.&nbsp;Gösteri çağının kandırmacalarından çok daha fazlasına ihtiyacımız olan şu günlerde, felaket imgesini pekiştirmenin ötesinde politik olanın sınırlarını yeniden gözden geçirmemiz gerekiyor.

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/kseeens.40/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Enes Köse</a>Beklemek, umut ve muğlaklık arasındaki geniş spektrumda konumlanan, zamanın normal akışının sekteye uğradığı ve en öznel şekilde hissedildiği bir durumu ifade ediyor. Eylem ve eylemsizlik arasında salınan bekleme, anlatı açısından da kadim bir geçmişe sahip. Dante’nin meşhur İlahi Komedya’sında Araf’ta hesabının kesilmesini bekleyenlere büyük bir yer ayrılmıştır örneğin. Godot’u Beklerken’de de bizzat beklemenin kendisinin merkezde olduğu bir anlatıyla karşılaşıyoruz. Kitap alegorik atıflarla birlikte çeşitli şekillerde yorumlansa da temelde beklemenin evrenselliği diyebileceğimiz bir konumdan sesleniyor.&nbsp;Bekleme konsept olarak modern zamanlarda da önemli bir etki alanına sahip. Trafik ışıklarından bürokratik süreçlere, mesai mantığından her türlü sıraya kadar belirli bir nizamın boşluklarında beklemek vardır. Muazzam bir hıza şahit olduğumuz günümüzde beklemenin tahammül sınırlarını zorlayan bir yapısı vardır. Geç kapitalizmin insanı, programlanmış ve zamanlara bölünmüş dünyasında sürekli bir yere yetişmek zorundadır ve beklediği durumlar kendisi için araf gibi görünür. Dolayısıyla hayatın içindeki eylem kadar bir çeşit eylemsizliğin de kapsandığı bir durumdan bahsediyoruz.Beklemenin edebi ve psikolojik yapısının ötesine işaret eden politik bir karşılığı da var. Daha çok bekletilmek diye ifade edebileceğimiz bu durumda, iktidarın beklemeyi kendi mekanizması içinde güç ilişkilerinin bir parçası olarak kullandığı durumlara şahit oluyoruz. Nilgün Toker, beklemenin eylemsizliğe çağıran ve zorlayan niteliğinin iktidarın kendi gücü üzerinde cisimleştirebileceği bir alan yarattığını söylüyor. Yani iktidar başkalarının iradesizleştikleri bir alan üzerinde kendi iradesini güçlendiriyor. Bu noktadan hareketle beklemenin kendi iradesiyle gerçekleştirememe ve bir iradesizleşme hâli olduğunu aktarıyor. Bir çeşit istek sahibi olup o isteği gerçekleştirecek iradeye sahip olmama durumu.&nbsp;Zerrin Özlem Biner ve Özge Biner’in derlediği <a fr-original-style="" href="https://iletisim.com.tr/kitap/beklerken/9833" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Beklerken</a> kitabında da iktidarın bekletme kudretini nasıl kendi iradesini nesneleştirmek için kullandığını çeşitli başlıklarda görüyoruz. Mülteciler bekleme - bekletme pratikleriyle neredeyse en fazla karşılaşan özneler olarak beliriyor. Yurtlarından olmuş mülteciler sığınmak için başvurdukları sınırlarda bekliyorlar, daha sonra sığındakları yapıların bürokratik iradesini bekliyorlar ve bu süreç yıllar alıyor. Dekorun arkasında bırakılan mülteciler, gündelik hayatın dışında bırakılmış isimsiz figüranlara dönüşebiliyorlar. Ya da en fazla “keyif hırsızı” ve muğlak bir kötülüğün kaynağı olarak görünebiliyorlar ama tüm bu süreç onların iradesi dışında gerçekleşiyor. Özge Biner’in de belirttiği gibi gündelik hayata entegre edilen bu bekleme hâli; şimdideki beklentinin en aza indirgendiği, yaşanan mekânda gelecek algısının ve yatırımının sadece bugünün ertesi ile sınırlandırıldığı bir beklemeye dönüşür.Bu topraklarda beklemenin çok geniş bir tarihi var. Yıllarca süren adalet arayışları, bürokrasinin arasında kaybolmuş isimler ve kurtuluşu bekleyen hak talepleri. Bu son yaşananlar ise belki de beklemenin kelimenin tam anlamıyla öldürdüğü bir zamana karşılık geliyordu. İnsanlar haklı olarak her zaman büyük kudretiyle ve heybetli çıkışlarıyla bildiğimiz iktidarı bekliyordu. Ancak ilk 48 saat neredeyse ömürlerinin en uzun süren beklemesine mahkum edildiler. Yardımlar bir tarafa, çoğu bölgeye hiç kimse gidemedi bile.&nbsp;Büyük depremin ardından önce felaketin mahiyetini anlamaya çalışırken bir taraftan da çeşitli kanallardan yardım çığlıkları ulaştı bizlere. Daha önce hiç karşılaşmadığımız bir enkaz ve yıkımdı bu. Tüm bu kaosun ortasında tek bir gerçeklik vardı önümüzde, felaketin ortasında insanlar bekliyordu. Alternatif yardım denemeleri olabildiğince engellenmeye çalışılıyordu, çünkü alandaki beklentiye yalnızca devlet iradesi cevap vermeliydi.&nbsp;Aradan neredeyse 48 saat geçmesine rağmen bu insanlar beklemeye devam ettiler. Evleri başlarına yıkılan depremzedeler, en azından sığınmak için çadır beklemeye başladı. Daha sonra ortaya çıktı ki bu insanlar devlet kurumu ve bir stk arasındaki çadır ticaretini bekliyormuş.Ölülerini gömmek ve yas tutmak için bekleme lüksünden mahrum bırakılanlar, soğukkanlı bir alışverişi beklediler. Hollandalı kurtarma ekibine tercümanlık yapan Zeynep Alpar’ın <a fr-original-style="" href="https://birartibir.org/ses-vere-vere-bekleyerek-olduler/?fbclid=PAAaYxpfoTmQKsg5s_qvnv8bM3nNKbqd-3MM5LwQ2-7WdjVCtyMo3C9xO0evs" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">1+1 Express’e</a> söylediği gibi insanlar ses vere vere öldüler.Beklemenin hikâayesi bununla da bitmiyor. Bir depremzede yıkılan evinin kenarında "17 yıldır hiç dolabım yoktu. Dolabı taktık, deprem oldu. İçeride eşyam yok zaten. Dolabı indirebilsem yeter” diyordu. İnsanlar kursaklarında kalan heveslerle bekliyor.&nbsp;Neredeyse hiç yardım gitmeyen Suriye’de ölülerin gömüldüğü bir mezar taşının üstünde “kimliği belirsiz, yeşil kazak giyen kız” yazıyor. Uluslararası bir krizin kurbanları olan insanlar, yalnızca sefelate değil, isimsizliğe de terk edildi. Senelerdir arafta bekletildiler, şimdi isimlerine bile sahip değiller.&nbsp;Şimdi yine bekliyoruz. Muktedirler açılacak defterlere isimlerimizi yazdı. Beklemenin kader olmadığı bir gerçeklik yaratana kadar da beklemeye devam edeceğiz. Ama biliyoruz bu sis elbet bir gün dağılacaktır.&nbsp;

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/ekintumer/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ekin Tümer</a>“Yetişkinlerin beni güçlendirmesine ihtiyacım yok; üzerimde güç sahibi olmaktan vazgeçmelerine ihtiyacım var.” Bu cümle, yazar ve aktivist&nbsp;Nick Montgomery ve carla bergman’ın Neşeli Militanlık: Toksik Zamanlarda Direnişi Örmek kitabından. Cümlenin sahibi Liam Joy Bergman, 9 yaşında bir çocuk.&nbsp;Hayatın hemen her alanında varlığını hissettiren güç sahibi olma istenci, bugün yapılan yardımlarda da, yardım edenle yardım edilen arasında “muhtaç” – “el uzatan” ilişkisi yaratmayı sürdürüyor. Telaşlı yüreklere bir nebze su serpen yardım etme / bir işe yarama dürtüsü ilk bakışta makul görünebilir. Fakat yukarıdan aşağıya paralar gönderilirken, afet bölgelerindeki insanların, özellikle de çocukların yüzleri manşete ve içeriğe dönüştürülürken ve “bir gün siz de aynı duruma düşebilirsiniz” temalı, toplumsal hiyerarşiyi pekiştiren sözler sarf edilirken gözden kaçan bir şey var: Ortada düşülecek bir durum yok. Yapılan ihmallerin her an herkesi etkileyebilecek sonuçlarıyla karşı karşıyayız. Bu sonuçlara kısa süreli yöntemlerle yaklaşmak asıl sorumluların yükünü hafiflettiği gibi, etkili bir dayanışma ihtimalini de geciktiriyor.Yardım verilir ve alınır, birçok nedenle sekteye uğrayabilir. Tamamen işlevsiz olmasa da sürdürülebilirlikten uzaktır çünkü genellikle tek bir meseleye odaklıdır ve bu mesele biraz iyileştirildiğinde veya ortadan kalktığında yardım da kesilir. Dolayısıyla, yardım eden ve yardım edilen arasındaki bağ, kuvvetli ve devamlı değil, fevri ve durumsaldır. Toplumun bireyleri arasındaki bağ sağlamlaşmadığında yardımlaşma, birbirini anlamak ve saygı duymaktan ziyade, aceleyle kriz çözmeye yöneliktir. Söz konusu kriz çözmek olduğunda, bugün örneklerini çokça gördüğümüz üzere, bir öncelikler listesinin oluşması ve insanla insan, insanla hayvan arasında ayrımların meydana gelmesi kaçınılmaz.&nbsp;Güçlü güçsüze yardım ettiğinde, itiraf etmesi ne kadar zor olursa olsun, işin içine hiyerarşinin temel taşlarından biri olan acıma, merhamet etme duyguları da karışır. Yardım edilen elbette şimdilik kurtarılabilir, bir süre yaşamına devam etmesini sağlayacak koşullar oluşturulabilir, fakat sonra ne olacak?Kimse kimseye sonsuza kadar yardım edemez, yardım etmek hem veren hem alan için yorucu bir süreç olmasının yanı sıra, yardım edilecek şeyi seçmeyi zorunlu kılar, kişiler arasındaki statü farkını ortaya koyar; “kurtarıcılar” ve “kurtarılmayı bekleyenler” yaratır.&nbsp;Aktivist yazar ve şair Audre Lorde, yardımın yerine dayanışmayı koymanın gerekliliğini şöyle açıklar: “Tek meseleli mücadele diye bir şey yoktur, çünkü biz tek meseleli hayatlar yaşamıyoruz.” Aynı topraklarda birbirinden çok farklı yaşamlara sahip insanları birleştiren mücadelenin tek bir sebebi olmadığı gibi, yakınılan sebepler de birbirinden çok farklı olabilir. Fakat mücadeleyi sürdürmek, sorunlarla birlikte sebepleri de çözmek, her alanda bir arada durmayı, haberdar olmayı gerektirir.&nbsp;Dayanışma, herkesin birbirine eşit mesafede ve ulaşılabilir kalmasıyla mümkündür ve temelinde, yara bandı görevi gören kısa vadeli çözümlerden ziyade dinlemek, vakit ayırmak, öğrenmek ve anlamak vardır. Dayanışma tepeden aşağı inmez; hayatın en küçük alanlarından, evlerimizden başlar ve genişleyerek mahallelere, şehirlere, ülkeye, hatta dünyaya yayılır. Yardımın aksine, birden ortaya çıktıktan sonra sönerek kaybolmaz, organize biçimde her zaman orada olmaya hazırdır.&nbsp;Montgomery ve bergman dayanışmanın özünü ele alırken önemli bir noktaya daha dikkat çekiyor: “Özgürlük ve dostluk eskiden aynı anlama gelirdi: Samimi, karşılıklı bağlılığa dayanan ilişkiler ve dünyayla birlikte yüzleşmeye dair bir taahhüt. Özgürlük, esas olarak, bütün sınırlamalardan muaf olmak değildir; bir anlamda bağlılıklar ve karşılıklı bağlar kurabilme kapasitesidir. Birbirine destek ve bakım sunabilmek anlamına gelir.”&nbsp;Özgürlüğün Oxford İngilizce Sözlük’te yer alan güncel ve epey benmerkezci tanımlarından biri, “(istenmeyen bir şeye) maruz kalmama veya (istenmeyen şeylerden) etkilenmeme durumu”. Benzer bir kaçış hâlini önceleyen yardımın aksine dayanışma, el uzattıktan sonra kenara çekilmeye izin vermez, felaket veya kriz zamanları dışında da varlığını sürdüren bir bağlılığı, değişimi esas alır. Oturmuş düzeni kökünden değiştirmek herkese aynı derecede mümkün görünmeyebilir, fakat değişimin imkansızlığını kabul etmek iyi ihtimalle işlevsiz geçici çözümlere, kötü ihtimalle eylemsizliğe yol veriyor.&nbsp;Amaçlanan toplumun yeniden inşasıysa, anlamak, mevcut olmak ve düzeni kökünden değiştirmek mümkünmüş gibi davranmak bir zorunluluk. Dayanışmayı büyütme ve sürekli kılma yolunda hem kararlı ve sabırlı adımlar atmaya hem de değişim olasılığına inanmaya ihtiyaç var. Bugün her anlamda yaşadığımız yıkımın ardındaki sorumsuzlukların, vasıfsızlıkların, kötülüklerin boyutu ve süresi ne denli fazlaysa, üretilecek çözümler de o denli uzun vadeli ve dayanışma temelli olmalı.&nbsp;

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/mertsoyler/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mert Söyler</a>Altyapı, gündelik hayatta üzerine fazla düşünmeden, sıklıkla kullandığımız bir kelime. İşe giderken neredeyse her zaman başvurduğumuz toplu taşımada; hastalandığımızda uğradığımız hastanede ve sağlık ocağında deneyimlediğimiz bir hizmetler ve tesisler bütünü olarak tanımlanabilir altyapı. Fakat depremde tekrardan şahit olduk ki afetin ilk dalgasından kurtulsanız bile vergilerinizle oluşturduğunuz hastane, tam da siz güvende hissederken mezarınıza dönüşebilir.Toplumsal hayatımızdaki her şey gibi altyapı kavramı da siyasi ve ideolojik bir anlamdan bağımsız değil. Son 20 yılımızda toplumsal tartışmanın büyük bir bölümünü teşkil eden “duble yol”, “sağlık sisteminde reform” gibi söylemler modernleşmenin gerektirdiği altyapısal ihtiyaçların birer yansıması olmasının yanı sıra iktidardakilerin ideolojik ve ekonomik tercihlerini de içerisinde barındırıyor.Depremde yıkılan hastaneler, yollar, yakın zamanda inşa edilmiş çok katlı konutlar bize sadece çapraşık yolsuzluk ilişkilerini ve yeterince profesyonel bir şekilde uygulanmamış inşaat metotlarını düşündürtmemeli. Kötü inşa edilen eski bir yapının yıkılıp yerine iyi inşa edilmiş bir yenisinin getirilmesi, altyapının ve kamusal hizmetlerde toplum yararının öncüllenmesini kesinkes getirmiyor.Depremin de gösterdiği üzere bir kriz ve afet anında ilk ihtiyaç duyulan hizmetlerden biri olan sağlık, 21. yüzyıl Türkiye’sinde radikal bir şekilde değişime uğradı. Hizmete açılmış 14 şehir hastanesi ve yapımı devam eden 4 şehir hastanesi ile eski devlet hastanelerinin kadroları ve birimleri bu yeni hastanelere aktarıldı. Peki depreme dayanıklı bir şekilde inşa edilen ve son teknoloji ile donatılan bu şehir hastaneleri gerçekten toplumsal ihtiyaçlarımıza bir karşılık sunuyor mu yoksa daha çok “büyük” ve “yeninin” cazibesinin birer yansımaları mı?On yıllardır şehir merkezlerinde hizmet sunan çeşitli devlet hastaneleri, yenilenmeye muhtaç oldukları bir gerçek olsa da, “sağlıkta reform” planıyla tam teşekküllü devasa kampüslerde şehir hastaneleri olarak yeniden planlandı.Şehir hastaneleri teknik olarak devlet hastaneleri sayılıyor ve &nbsp;sosyal sağlık sigortası sistemi içerisinde hizmet sunuyor. Diğer taraftan, bu hastaneler sistemik reform kapsamında özel şirketlerin oluşturduğu konsorsiyumlar ile kamu arazileri üzerinde inşa ediliyor ve devlet hazinesi tarafından verilen 25 yıllık kâr garantisiyle korunuyor. Diğer bir deyişle, tekelleşmeye doğası gereği yatkın olan kamu hizmetleri piyasası özel teşebbüsler aracılığı ile finanse ediliyor ve devlet hazinesinden bu özel şirketlere bir servet aktarımı yapılıyor.Türk Tabipleri Birliği tarafından yapılan ve şehir hastanelerinin özel şirketler iş birliği ile yapılmasının sağlık sistemi üzerinde yarattığı etkiyi inceleyen bir <a fr-original-style="" href="https://www.researchgate.net/publication/336916314_Public-Private_Partnership_in_Health_Care_Case_of_Turkey" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">çalışma</a>, hükümetin iddia ettiğinin aksine halk sağlığı açısından olumsuz sonuçların ortaya çıktığını gösteriyor. Bu çalışmaya göre, sadece Ankara örneğinde 13 adet hastane kapatılarak personelleri yeni açılan şehir hastanesine aktarılmış, şehir genelinde sağlık hizmetlerinin dengeli dağılımı bozulmuş ve toplam yatak kapasitesinde dikkate değer bir artış yaşanmamış. Ayrıca, ulaşımın sekteye uğrayacağı bir deprem anında, il merkezlerinden oldukça uzak alanlarda inşa edilen şehir hastanelerinin afet koordinasyonunda ne kadar kullanışlı olacağı “sağlık reformu”nun fazlasıyla sorgulanması gereken başka bir tarafı.“Büyük” ve “yeni” olanın cazibesini depremin ardından çekilen fotoğraflarda da kolaylıkla görebilirsiniz. Dikey yapılaşmanın yatay yapılaşmaya tercih edildiği şehirlerde çok katlı binalar hem en büyük ekonomik sektör hâline gelen kentsel mekanda inşaat üzerinden sermaye üretiminin örneği, hem de inşaat odaklı büyüme modelinin yarattığı “nouveau riche” müteahhitlerin abideleri.Şehirlerin tarihsel gelişiminden ve insan odaklı şehir planlamasından kopuk olan şehir hastaneleri gibi projeler ve siyasi açıdan gelişmişlik olarak pazarlanabilecek çok katlı binalar yerel anlamından ve bağlamından kopuk kentler ile karşı karşıya kalmamıza neden oluyor. Fransız antropolog Mark Augé’nin kapitalist modernite içerisinde tüketim toplumunun ihtiyaçlarına cevap veren havalimanlarını, alışveriş merkezlerini ve otel odalarını tanımlamak için kullandığı yok-mekan (non-place) kavramı, bu mekanların özdeşim kurulabilir tarihsel ve kimliksel anlamları olmadığının ve bunlara dair önemli olanın ölçülebilirlik ve kullanışlılık özellikleri olduğunun altını çizer.“Büyük” ve “yeni” olan bir yapı gelişmişlik algısı yaratsa da toplumsal ihtiyaçların öncüllenerek tasarlanmadığı konutlar ve kamusal hizmet binaları, yok-mekanlar olarak siyaset-inşaat ilişkisi içerisinde kamusal kaynakların özel şirketlere aktarılmasına sebep oluyor.Böylece içerisinden geçilen/deneyimlenen fakat özümsenemeyen, kimlik oluşturamayan birbirine benzer kentler ortaya çıkıyor.Deprem sonucu ortaya çıkan doğal ve siyasi afetin yarattığı yıkımın hemen ardından bölgede yeniden inşa çalışmalarına şahit olacağız, bunu tahmin etmek hiç de zor değil. Muhtemelen, yapı denetim çalışmalarında ve afet sonrası koordinasyonda gösterilemeyen hummalı çalışmalar enkazın kaldırılmasında ve yüksek katlı binaların projelendirilmesinde gösterilecek.1999 Gölcük depreminde olduğu gibi birkaç tanesi günah keçisi ilan edilen ve gerisi azat edilen müteahhitler birbiri ardına yeni “cennetten köşeler” yaratma yarışına girişecekler. Tam da bu yeniden yaratım anında hatırlamamız ve sorgulamamız gereken şey “radikal” değişim politikalarıyla, kentsel dönüşüm projeleriyle kapalı topluluklar, ölçülebilir sayılar hâline dönüştürülen ve yok-mekanlar ile dolu olan şehirlerimiz. Yeniden inşa edeceğimiz şehirlerimizi ve kamusal alanlarımızı toplum merkezli bir şekilde planlanlamak, depreme dayanıklı şehirler inşa etmek ve enkazın altındakileri kurtarmak kadar politik bir meseledir.&nbsp;Bu kavrayışı yapabilmek eskiyi ve yıkılanı hızlıca yenisiyle değiştirmekten ziyade geleceğimizi yaşanabilir ve sürdürülebilir şehirlerde kurmak için hayati bir önem arz ediyor.

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/somutdurumlar/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Umut Can Güven</a>Öfke ve üzüntü birikiminin yükseldiği toplumsal infial zamanlarında normalde aşılmayan eşikler aşılır, yıkılmayan bariyerler geçilir. Türkiye’nin Güneydoğu Depremi ile sarsıldığı katastrofik son iki haftası, bize bu eşiklerin ne denli kuvvetli bir biçimde içselleştirilmiş olduğunu da gösterdi. Dilimizin ucuna gelenleri söylemekten bizi alıkoyan, derimizin altına nüfuz etmiş bir korku…&nbsp;Korku, bir sağ kalma reaksiyonudur. Bizi yaşamdan alacak tehditlerden uzak durmamızı sağlar. Korkunun kendisi bizi yaşamdan alıyorsa, bizi öldüren koşulları güçlendiriyorsa korkmak artık yararsızdır. Dolayısıyla korkuyla barışma zemini ortadan kalkmıştır.Peki, hukuksuzluğun arttığı, keyfiyetin mevcut idare biçiminin ana elementlerinden olduğu bir siyasal ortamda gerçekçi ve doğal bir duygu olan korkuyu, bugünün koşullarında zararlı kılan nedir?&nbsp;Alman filozof Ernst Bloch&nbsp;Umut İlkesi kitabında, umut ve korku arasındaki ilişkiyi irdelerken korku gibi kendini korumaya dönük beklenti yönelimlerinin de umuttan aşağı kalmadan tutkuya dönüşebildiklerini ifade eder. Türkiye’nin bugünkü toplumsal koşullarında korkunun bir miktar tutkuya dönüştüğünü, tutkuyla korktuğumuzu söylemek mümkün.Suç teşkil etsin etmesin, eleştirel bir düşünceyi her ifade edişimizde çevremizdekilerin Silivri’nin soğuk olduğu yönündeki iyi niyetli hatırlatmalarıyla karşılaşıyoruz. Cümlelerimizi defaatle kontrol ediyor, sözlerimizi olabilecek en güvenli biçimde söylemeye çalışıyoruz, yaygın ifadeyle “yazıp yazıp siliyoruz.” Baudrillard’ın şizofrenik bir karakteri olduğunu söylediği korkuya karşı hiçbir şekilde korunaklı hissedemiyoruz.Bir şekilde korkudan münezzeh olanlar ya da bir katarsis&nbsp;anında korku duvarını yıkmış olanlar veya mevcut korku iklimini gerçekçi bulmayanlar eleştiri oklarını iktidarlara çevirdiği zaman, bu eleştirinin sahibi olmayanlar kendini gerçekleştirecek bir kehanet müjdelemenin coşkusuyla “Silivri soğuktur” muhtırasında bulunuyor.&nbsp;Bu gibi durumlarda iktidarların gözleriyle bakıyoruz dünyaya aslında. Onların gözleriyle görmeye, onların burnuyla solumaya başlamışızdır. Gözbebeklerimiz onların karanlığında büyüyor, burnumuz onların kokusunu soluyordur.&nbsp;Bu celsius cinsinden hava durumu; bizi korkumuzla barıştırmış, korkumuzu olağanlaştırmış ve yaygınlaştırmıştır. Korkuyu bir oyuncağa çevirmiş, oyalanmamız için elimize tutuşturmuş ve hapse girmemek için düşüncelerini ifade etmeyen ancak taşıdığı endişeyi de belirtmeden yapamayan mega ünlülere hak verdirecek mekanizmayı üretmiştir.&nbsp;Bireyselleşmiş, tüm kolektif dayanışma ağları ortadan kaldırılmış, atomize olmuş ve bireysel kurtuluş hikayeleri ile zayıflatılmış toplum, kendini o kadar güçsüz ve sahipsiz hissetmektedir ki iktidarlara belki de sahip olmadıkları bir kudret, eşsiz bir üstünlük atfetmektedir. Bu güçsüzlük karşısında herkes çok güçlüdür. Doğruyu söylemek bu güç asimetrisinin sunduğu gerçeği kabullenmeyen bir cesaretle mümkündür.&nbsp;Sözümüze güven duymaktan uzağız. Bizim söylememizle değişecek olan şey nedir ki? Hiçbir şeyi etkileyemez ve değiştiremez durumdayız. Sözlerimizden dolayı bir biçimde cezalandırılırsak kimsenin bize sahip çıkmayacağına ve yitip gideceğimize inanıyoruz.&nbsp;Kendini kurtarmak üzerine kurduğumuz yalıtılmış yaşamlarımızın içinde kıstırılmış haldeyiz. Söyleme hakkından feragat ederek edindiklerimiz bizi düşündüklerimizi söylemekten korktuğumuz, hatta belki de düşünmediklerimizi söylediklerimiz bir yabancılaşma durumunun yakıcılığında bırakıyor.&nbsp;Bütün bir toplumu içeri tıkmak mümkün değil fakat susturmak mümkün. Toplumun her bireyine, bir diğerinin düşünce zabıtalığını yaptırmak da mümkün. İngiliz kuramcı Jeremy Bentham’ın 1785’te tasarladığı “Panoptikon” adı verilen dairesel hapishanelerdeki gibi, hapishanenin merkezindeki kulede bizi gözetleyen biri olsun ya da olmasın gözetleniyormuş gibi davranıyoruz. Demokles’in kılıcı gibi başımızın üzerinde sallanan Silivri’nin soğuğu bize makbul mahkûmlar olmaktan başka bir seçenek bırakmıyor.Türkiye çok ağır bir dönemden geçiyor. Maraş’taki depremin yıktığı binalar, enkaz altında kalan insanlar, göçük altında soğuktan ölen yurttaşlar, yok olan kentler… Yıllardır toplanan vergilerin maksadı haricinde kullanılarak insanların yavaşlatılmış bir ölüme mahkum edilmesi… Arama kurtarma faaliyetlerinin koordinasyon eksikliği… Yıllardır zaten susmakta ve susturulmakta olan bizlere susmayı telkin edip ortada olmayan devleti konuşmaya davet edenler… Egemenlerin bir distopya filminden çıkmışçasına dekorlar önünde çatık kaşlarla topluma sarfettiği hakaretamiz sözler… Tutulan defterler ve o defterlerin açılması tehdidi… Depremzedelerin önünden çekilen mikrofonlar…&nbsp;Büyük Güneydoğu Depremi Türkiye tarihinde bir kırılma yarattı. Geçmişin dürüst bir muhasebesinin yapılması gerekliliğini, yeni bir geleceğin tasarlanması ihtiyacını bizlere hatırlattı. Kendimizi en güvende hissetmemiz gereken evlerimizde yavaş bir ölüme terkedildiğimiz gerçeğiyle bizi karşılaştırdı. Sağlıklı olmayan bir organ gibi kendini durmadan hatırlatan yaralı geçmişin muhasebesini yapmak için yazıp sildiklerimizi yeniden düşünmeye başlayabiliriz.Korkunun gölgesinde yazıp sildiklerimiz, gözlerimizde silinmeye muhtaç yaşlar bıraktı. Günün sonunda silinen umutlarımız, hatıralarımız ve hayallerimiz oldu. Korku, bize kaybetmekten korkacak çok az şey bıraktı.

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/kseeens.40/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Enes Köse</a>Toplumsal krizler patlak verdiğinde insanlar mevcut krizin çıktıları kadar, o krize sebep olan dinamiklere de bakmaya başlarlar. Bu dönemler toplumsal hafızanın en güçlendiği dönemlerdir. Çünkü gündelik hayatın körleştirici sıradanlığında bir kırılma meydana gelmiş, olağan akış yerini hatalar ve günahlar silsilesinin ifşasına bırakmıştır. Bu dönemler krizin faturasını oldu bittiye getirmek için verilen amansız mücadelelerin de görüldüğü zamanlardır.&nbsp;Ulusal kanallarda ortak yayınlanan bir yardım programına şahit olduk. Ünlülerin ve çeşitli camialardan insanların yüzleri, sesleri ve daha çok isimleriyle ön plana çıktığı bu programda, devlet de “en çok biz burdayız” dercesine kurumlarıyla boy gösterdi. Henüz bir hafta önce insanların yakınlarını enkazın altından çıkarmak için vinç kiralamak zorunda kaldığı bir ülkenin televizyonlarında yaşandı bunlar.&nbsp;Hayırseverlik en başından beri sistemde oluşan çatlakları kapatmak için hızlıca oyuna sokulmuş, toplumsal değişimi yönetme stratejisi olarak işlev görmüştür. Elitlerin ya da iktidar &nbsp;sahiplerinin aradaki güç ilişkilerini gizlemek ve güçsüzleri onları sömüren düzene entegre etmek için başvurduğu bu yol, kriz zamanlarında da oldukça etkin bir şekilde kullanılıyor.Bu stratejinin kökleri yirminci yüzyıla dayanmaktadır. <a fr-original-style="" href="https://philpapers.org/rec/BERTIO-31" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Edward Berman’</a>ın da belirttiği gibi kritik dönemlerde sahneye çıkan hayırseverlik, toplumsal uzlaşmanın ancak yoksulluk ve zenginlik uçlarının bir şekilde azaltılmasıyla sağlanabileceği anlayışıyla hareket ediyor. Bu, kriz zamanlarında çiğ bir beraberlik söylemiyle işe koşuluyor. Yani deprem bölgesindeki sefaletle, televizyonda saçılan milyonlar arasındaki uçurumun yapay bir şekilde kapatılmaya çalışılmasıyla sağlanan sahte bir uzlaşmadan bahsediyoruz. Üstelik genellikle bir defaya mahsus gerçekleşen bu uzlaşma çabası, sefaletin ortasındaki yalnızlığa kalıcı çözümler sunmuyor. Bizden alınan paraların başkalarının adıyla bağışlandığı bu yardım geçidinde ortada bir alışveriş daha vardı: Simgesel sermaye. Kurumlarıyla, şirketleriyle ve adı çoktan kötüye çıkmış kişileriyle orada itibar, tanınma ve günah temizleme gibi simgesel kazançlar için tahayyül bile edemeyeceğimiz miktarlar açıklanıyordu. Gürültü çıkararak saklanmaya çalışılan günahlara tanık oluyorduk.Fransız sosyolog Pierre Bourdieu, simgesel iktidar kavramını hem tahakküm kuranın hem tahakküme uğrayanın rızasını sağlayan bir meşrulaştırma gücü olarak nitelendiriyor. Yani bu simgesel sermayeyle birlikte hem meşruiyet sağlanıyor, hem de &nbsp;egemenlerin düzeni hiçbir yara almadan devam ediyor. Aslında hâkim grup, tâbi gruba bir çeşit avans veriyor, karşılığında ise “kolektif bir inanç” ve “güven sermayesi” elde ediyor.&nbsp;Özellikle depremden sonra krizin yönetilememesi ile kaybolan güven, yardım programı aracılığıyla bizim paralarımızla tesis edilmeye çalışıldı. Huzurumuza çıkan müteahhitler, siyasetçiler ve devlet kurumları, günah çıkarmak için kendileri için çok da bir şey ifade etmeyen “ücretler” ödediler. Elinde kendi dayanışmasından başka bir şeyi kalmayan halk ise verilen avans karşısında köşesine çekilmeye razı olacaktı onlara göre. Ancak Eduardo Galeano’dan biliyoruz ki “hayırseverlik dikeydir, aşağılar; dayanışma yataydır, yardım eder.”Felaketi yönetemeyenlerin ve buna sebep olanların felaketin sonuçlarını yönetebilmek için yazdıkları senaryoda bizler de dokunaklı tüketiciler olarak ortadaki sefaletin izlerini silmeye davet edildik. Defalarca vergi borcu silinmiş müteahhitler ve enkaz altında kalan binlerce insanın sözde ortak paydada buluştuğu, farklı gerçekliklerin “tek yürek” potasında yapay şekilde eritildiği bir dekor. Ancak hayır, daha cenazelerimizi bile kaldıramadık.&nbsp;Hakların “hayır işi” olarak paketlendiği böyle bir dönemde “katı olan her şeyin” gösterişte erimesininin önüne geçmek için dekorun arkasında kalan sefaleti unutmamamız gerekiyor. Meşruiyet için görünümler çağının kurban sunağında yardımlarla adak adayanların suçlu hikâyesinde ortak değiliz.&nbsp;Toplanan paralar cenazemizi kaldırmaya yetmez. Ve yine biliyoruz ki “usulüne göre gömülmeyen ölüler, geri döner.”&nbsp;

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/ekintumer/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ekin Tümer</a>Siyaset teorisyeni Nadia Urbinati, Ben Halkım isimli kitabında popülizmin demokrasiyi nasıl dönüştürdüğünü anlatırken halkı şöyle tanımlıyor: “Modern şekliyle halk kategorisinin üç temel anlamı vardır. Tek bir bütün olarak hareket eden ve yasaların onun adına yapılıp uygulandığı kolektif egemen; belirli bir toprak parçasında yaşayan ve bazen ulusla özdeşleşen sosyo-tarihsel yapı; ve kanaatlerin, partilerin ve temsilcilerin hareketleriyle ve siyasi fail olma iddiasıyla halk olma tanımını elde eden kolektif topluluk veya seçmenler.”&nbsp;Popülizm, belirli bir “halk” fikrini vurgulayarak bu grubu “seçkinler” ile karşı karşıya getiren bir dizi siyasi duruş ya da daha basit anlamıyla “halk çıkarcılığı” şeklinde tanımlanabilir ve en çok üçüncü durumda; halk, yöneticilerin rekabet alanına dönüşen siyasi bir özne haline geldiğinde karşılık bulur. Demokrat Partili eski İtalya Cumhuriyeti senato üyesi Mario Tronti bu durumu “Halk olmadığı için popülizm var.” diyerek açıklar.Halk bir fikirden fazlası olarak tüm somutluğuyla, her zaman orada durur. Ancak, popülist lider halkı çok sesli bir bütün olarak algılamaz, halkın kendi ideolojisini yansıtan “parçasını” seçer. Popülist liderin diyalog kurmayı uygun gördüğü yegâne halk, onu her koşulda destekleyen, genellikle gerçekleşmesi mümkün olmayan vaatlerle ve yoğun ilkel duygularla kendisine bağımlı kıldığı “doğru halk”tır. “Doğru halk”a uyum sağlamayanlar halkın dışlanmış kısmıdır, çoğu zaman gözden çıkarılabilir. Zira onlar, liderin çizdiği keskin çizgilerin dışına çıkmış; bir nevi ona ihanet etmiş “yanlış halk”tır. Lider yanlış bulduğu halkı doğrusuyla değiştirmeye çalışır; yeri geldiğinde ayrıştırıcı sözlerle, eylemlerle ikisini karşı karşıya bırakır. Halkı takımlara ayırıp bir çeşit etik/ahlaki bir maçı oynatmak gibidir bu. Lider locasında olan biteni izlerken halk sorunların temeline odaklanmayı kenara bırakır ve galip gelme, “doğru halk” olma yarışına girer.&nbsp;Ayrılmaz bir bütün hâlinde ele alınması gereken halk, itaat eden “gerçek” parçalara ve “gerçek olmayan” sorgucu parçalara bölünmüştür. Popülist liderin isteği tam da budur, kendi gerçeklik kurgusunu yaratabileceği zemini bulmaktır. Hannah Arendt, Totalitarizmin Kaynakları kitabında bunu oldukça etkileyici biçimde açıklıyor: “Kitle liderleri gerçekliği yalanlarına uydurma gücünü ele geçirmeden önce, gerçekleri aşırı derecede küçümseyen propagandalarıyla dikkat çekerler, çünkü onlara göre gerçek tamamen onu uydurabilen kişinin gücüne bağlıdır.” Halk kutuplaştığında artık halk yoktur, gerçeği söyleyenler ve yalanlar uyduranlar vardır.Popülist lider, Urbinati’nin birinci tanımında yer verdiği “bir bütün olarak hareket eden” egemen halktan hoşlanmaz. Ortada birbirinden ayrılmış, ayrıştırılmış parçalar olmadığında gerçeklik de eğilip bükülemez hâle gelir. Liderin sesi, tek bir gerçeği haykıran ve susturulması imkânsız kuvvetli kalabalık tarafından kısılır, söylemleri karşılık bulamaz. Böyle bir durumda lider, halkı “öyle bir felaketti ki kim olsa altından kalkamazdı”, “bu da kader planın bir parçası” gibi bahanelerle yatıştırma gücünü kaybeder. Halk herkestir ve yetki vericidir, dolayısıyla yetki verdiği kişiler sorumluluk almadığında hesap sormak ister, bu hakka sahiptir.&nbsp;Halkın bu hakkını hatırlaması gerekiyor.Devlet, hiçbir tanımda yüksek makamlardan insanlara bağıran, cezalandıran bir baba figürü değildir, olamaz. Çünkü bu, doğasına aykırıdır. Devletin var olma amacı "...halkın güvenli topraklarda eşit halklarla özgürce yaşama ve zarar görmeme talebinden doğar." Devlet, halkın memnuniyetsizliğinden incinebilecek bir kişi değildir, korkulması gereken biri de değildir. Halka hesap vermekle yükümlüdür devlet, özür dilememe gibi bir lüksü de yoktur.Hesap sormak üzere kenetlenmiş bir halkın gücü popülist liderin gücünü aşar, onu korkutur. Bugün, halkın hesap sorma arzusunda yatan sağlıklı bir öfke var. Çünkü karşı karşıya kaldıklarımızı tüm çıplaklığıyla görüyoruz. Öfkenin boyutunu, bu öfkenin talep edilen gibi bir-iki senede dinmeyeceğini anlamakta yetersiz kalanları, yas tutmamızdan incinenleri, deprem bölgesine giden yöneticiler hasarı görmesin diye alelacele temizlenen yerleri, çocukları önüne dizen adamları, soğukta üşüyen çocuğun yüzünü göstermek için kapüşonunu çekiştire çekiştire açan, kadrajda var olma yarışıyla birbirini itip kakan adamları, “buraya yardım gelmedi” diyenlerin sesini kesenleri, desteği gölgeleyenleri, ilk fırsatta öğrencileri yerinden edenleri, daha enkaz kalkmamışken tek katlı yapı denetim binasını yıkmaya çalışanları, depremzedeyi gözaltına alanları, suçluların kaydını temizleme derdine düşenleri görüyoruz.&nbsp;Her gerçekten, her isyandan, her yaşamdan tetiklenen kırılgan ve utanmaz gönülleri hoş tutmaya zorlanan, aksi takdirde üzerine tehditler savurulan, birbirine kıra kıra bitmeyen ve kaybedecek çok az şeyi kalmış gerçek halkın bütünlüğü, bu yapının gücünü aşar. İşte tam da bu yüzden; “yanlış halk”- “doğru halk” diye bir şey olmadan hepimizin gerçek ve tek halk&nbsp;olduğunu, bir sesin karşısında kocaman, çoklu bir ses olabileceğimizi hatırlamak gerektiği için siyaset yapıyoruz.

ANGST

ANGST

ANGST

SON HİKAYELER

Metropolün dinmeyen krizi

Sıradaki Felaketleri Düşünmek

Bu halk unutur mu?

Yıkımın çiğ estetiği

Arafta kalan halk

Hakiki bir dayanışmaya doğru

“Büyük” ve “yeni” olanın dayanılmaz cazibesi

Korkunun meteorolojisi

Parayla aklanan günahlar

Öfkeye sahip çıkmak

SON SAYILAR

14 Mar 2023

09 Mar 2023

04 Mar 2023

27 Şub 2023

24 Şub 2023

21 Şub 2023

20 Şub 2023

17 Şub 2023

15 Şub 2023