🎢 Temmuz postası: Duygular olmuş roller coaster.

Haziran 2021. Bu ülkede onurumuz için ne kadar mücadele etmemiz gerektiğini hatırlatan, savunmadan kutlamaya vakit kalmayan bir Onur Ayı daha. Ayın son günlerinde Kadıköy Sineması'na girdiğimde, her şeye rağmen kutlamanın da mümkün olduğunu hissediyorum. Temsiliyetin bir lüks hâline geldiği sinemamızdan çıkan nadir kuir filmlerden birini izlemek için herkes salonu doldurmuş. Koltuklarda kuir olmayan vardır elbet, ama ally olmayan olmadığına emin gibiyim. Güvende, evimdeyim. O günün yetmediği, üç özel gösterimle daha salonu dolduran film, geçtiğimiz aylarda 41. İstanbul Film Festivali'nde iki ödül birden kazanan, Ali Kemal Güven imzalı Çilingir Sofrası. Bittiğinde Simge bir mendil kendine çıkarıyor, bir tane de bana uzatıyor, göz yaşlarımı siliyorum. Eve dönüş yolunda ve sonraki bir hafta boyunca durmadan, tekrar tekrar, Nazan Öncel'den "Bunu bir ben bilirim bir Allah" dinliyorum.

Çilingir Sofrası, hem Türkiye kuir sineması için bir mihenk taşı hem de 80’ler sonu/90’lar başında doğan kuirler için bir temsiliyet şenliği. Keşke bir filmi çekilebilmiş olmasıyla ya da temsil etmeye cesaret ettikleri üzerinden konuşmak zorunda kalmasaydık - ama Türkiye’deyiz. Doğrudan yakalayacakları belli. Ama etiketlerden, kimliklerden bağımsız, çok kişiyi bulabilecek, çok kişisel vurabilecek bir film aynı zamanda. Değerini bilmeniz için kuir olmanız gerekmeyen filmlerden; aşka, hayal kırıklığına, karşılanmayan beklentilere aşina olun yeter. Bir çilingir sofrasına, bir rakı gecesine, bir odaya, bir eve hapsedilmiş, birkaç anıya, birkaç güne sığdırılmak zorunda kalmış aşklara dair bir film bu. O masaya her oturuşta, karşı karşıya her gelişte aynı rüyaya dalmaların, sofra toplandığı anda gerçek dünyaya uyanmaların filmi.

Çilingir Sofrası (2022, Ali Kemal Güven) | Kaynak: Dadanizm

Barış Gönenen ve Ahmet Rıfat Şungar kadar iyi başka bir oyuncu seçimi olabilir miydi, Emir Can ve Yusuf Efe olduklarına daha ne kadar inanabilirdim bilmiyorum. Filmin eksikleri tabii ki var; tek mekanda geçse de doğaçlamaya kapalılık hissediliyor (ki Selda Taşkın elini değdirdiği her film gibi burada da mucizeler yaratmış, bunu minimuma indirmiş) ve iyi müzik seçiminin iyi müzik kullanımı demek olmadığını hatırlatıyor.

Ama teşekkür edilmesi gereken bir film Çilingir Sofrası. Perdede kolay bulamadığımız anları perdeye taşıyan, belki defalarca yaşadığımız anları hatırlatarak izleme deneyimini duygusal bir roller coaster'a dönüştüren filmlerden. O yüzden teşekkürler, arkadaşlık sanılmış, sanılmaya devam etmiş tüm ilk ya da büyük aşklar ve gönlünün tellerine mızrap dayanmayanlar adına...

“Başka bir hayat yok, o yüzden öpeceksen öp.”

★★★½

Onu izledim ben. ile ayda bir konuk yazarları ağırlamaya, sözü film izlemeyi de filmler hakkında konuşmayı da en az benim kadar sevenlere bırakmaya devam ediyorum. Bu sayıdaki konuğum, Şehnaz Uğur.

Ekim 2021. Antalya Altın Portakal Film Festivali'ne ilk kez gidiyorum. Birkaç hafta önce sıcaklığı ve samimiyetiyle kalbimi fetheden Ayvalık Film Festivali'nden sonra Antalya'nın sektörel ciddiyeti ve rekabetçi ortamı bende şok etkisi yaratıyor. Ama yine de festival partilerinin kokteyl masalarında, film çıkışı sohbetlerde birkaç kişiyi tanıyabildiğime seviniyorum. Onlardan biri olan Şehnaz, Türkçesini ikimizin de bulmakta zorlandığı, sektörün çok alışıldık olmayan bir görevini üstleniyor: Acquisition manager. Kendi aramızda şakalaşırken söylediği gibi, "Film-dizi alıyor işte." Şehnaz'ı Letterboxd ve Twitter'da takip edebilirsiniz.

Şimdi sözü Şehnaz'a bırakıyorum...

Şehnaz ne izlemiş?

Şehnaz'ın en iyisi: Everything Everywhere All at Once, 2022

Bizimkisi bir kavuşamama hikâyesi... Sene başından beri beklediğim bir filmdi Everything Everywhere All at Once. SXSW gösterimini takiben Türkiye'de 8 Nisan'da vizyona girmesi şaşırtıcı olmuştu. İstanbul Film Festivali'yle çakışmasından Covid-19'a, seyahatlerden kaçan seanslara... Filmi izleme çabalarım tam bir köşe kapmaca oyununa dönmüştü. Senelerdir ailecek sürdürdüğümüz tuhaf bir alışkanlığımız var, vizyona giren filmi ilk haftasında hafta sonu ilk seansta izleyemiyorsam yüksek ihtimal o filmi sonsuza dek (ya da televizyon mecralarından birinde gösterilene dek) kaçırıyorum. Dolayısıyla bu filmi de 6 ay sonra kendi televizyonumdan izlememe ramak kalmıştı. Geç oldu, biraz güç de oldu, vizyona girmesinden 4 ay sonra filmle sıcak bir temmuz gününde, Kadıköy Sineması'nda kavuşabildik.

Filme dair söylenen her şey doğru, ama yetersiz.

Bir çılgınlık, bir roller coaster...

Konusundan bahsetmeden filmden bahsetmek son derece güç ama filmi hâlâ izlemeyenler ne kadar az bilgiyle izlerse, sanırım alacakları keyif de o denli artar. Bilinmesi gereken tek şey şu: Vergi beyanında bulunan bir kadının, vergi sistemiyle imtihanı. Ve bu son derece yeterli!

Genel müşkülpesentliğimden ötürü filmi beklememe rağmen, dört ayda biriken pozitif yorumların yarattığı beklenti ve önyargıyı göz önünde bulundurduğumda, beğenmeme ihtimalim bir hayli yüksekti. Yanılmışım. Sadece nadir filmlerde hissettiğim mutluluktan, fazla beğeniden kaynaklanan yüksek anksiyeteyi filmin hemen hemen ilk dakikalarından itibaren hissetmeye başladım. Kulağa kötü bir his gibi gelse de bu benim bir film hakkında hissedebileceğim en yüksek, en olumlu duygu.

Oyunculardan hangisini övmeye başlasam bilememekle beraber sanırım yine de gönlümü en fazla Michelle Yeoh çaldı. Mimikleri, aşırı gerçekçi vücut dili... Hayranlıkla, "Bu sene Oscar heykelciğini ona verseler" diyerek izledim. Ama dediğim gibi, filmin hiçbir öğesini bütününden ayırarak öne çıkarıp övemiyorum. Kurgusu, anlatısı, müzikleri ve dünyası, sonsuz göndermeleri ve referansları, hayal ettiğimin de ötesindeydi.

Filmden çıktığımda aşılması güç, tekrar ulaşılması zor bir duyguyla sinemayı neden sevdiğimi hatırladım.

★★★★½

- ŞU

Sayının bu bölümünde, her yıl 20 kategoride yılın en iyilerini seçtiğim kişisel ödüllerim Altın Balkabaa Ödülleri / Golden Pumpkin Awards'ın rastgele bir kategorisini ziyaret ediyoruz. Fakat bu hafta özel bir hafta!

2021 sinema yılı kapanalı aylar oldu. Biliyorum, birçoğunuz görmek, duymak istemiyorsunuz. Fakat ben kişisel ödüllerimi haziranda duyuruyorum. Geçmişe dönük izlediğim her güzel filmle eski ödüllerimde değişiklikler yaptığımdan, yeni bir yılın ödüllerini duyurmadan önce olası değişikliklerin en aza inmesini sağlamak, yani yılın beğeneceğimi, aday edeceğimi ya da ödüllendireceğimi düşündüğüm tüm yapımlarını izlemiş olmak istiyorum. 

Mass (2021, Fran Kranz) | Kaynak: IMDb

Aday listelerimde ödül sezonu boyunca adını duymaktan sıkıldığınız filmler kadar, sizin için keşif niteliğinde olabilecek filmler de göreceksiniz. Mass, Passing, Pig, Shiva Baby, The Sparks Brothers ve Zola gibi filmlere birden fazla kategoride yer verebildiğim içinse kendimle ayrıca gurur duyuyorum.

18. Altın Balkabaa Ödülleri'nde en fazla adaylık alan filmler The Power of the Dog (9), The Green Knight (8) ve Mass (6); birden çok ödül kazanan filmlerse Dune (3), The Worst Person in the World (2), The Power of the Dog (2), The Lost Daughter (2) ve No Time to Die (2) oldu. Ana kategorilerdeki kazananları aşağıya bırakıyor, 2021'in tüm aday ve kazananlarını buradan, tüm Altın Balkabaa aday ve kazananlarını ise buradan inceleyebileceğinizi hatırlatıyorum.

En İyi Film: The Worst Person in the World

En İyi Yönetmen: Jane Campion (The Power of the Dog)

En İyi Özgün Senaryo: The Worst Person in the World

En İyi Uyarlama Senaryo: Drive My Car

En İyi Kadın Oyuncu: Olivia Colman (The Lost Daughter)

En İyi Erkek Oyuncu: Andrew Garfield (tick, tick...BOOM!)

En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu: Jessie Buckley (The Lost Daughter)

En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu: Kodi Smit-McPhee (The Power of the Dog)