Ayvalık, Mor Salkım’da ikinci porsiyon patlıcanlı börek sipariş etmişken Burçin ve Erdi, namıdiğer @trailofus, Cunda’da gün batımından fotoğraf atıyorlar. Tesadüf? Değil bu. Yolda olanları birleştiren yerlere bir isim vermeli. Ayvalık onlardan biri. 

Bir dönüm arazimiz yok ama her öğle yemeğinde kantin gibi kullandığımız lokanta, kapı önünde Alper Canıgüz kitabını açtığımız kahve var. Kâğıt üzerinde ikametin olarak görülmese de ruhunun ikamet ettiği yerlere ne denir? Buna da bir isim vermeli.

"İnsan ilk defa gittiği yerde ilk kez gezdiği sokaklarda 'ev'ini bulabilir mi?" diyerek başlıyoruz sohbete “Bize göre insan, gittiği yerlerde kendine, çocukluğuna, hayatın bilincimizde bıraktığı izlere dair bir şeyler arıyor. Geçmişe dair tanıdık parçalar bulunca da kendini evinde hissediyor. Hayatımızda hiç gitmediğimiz İtalya'nın bir köyünde Ege’deki aynı zeytin ağaçlarını, üzüm bağlarını görünce ve öğle yemeğinde zeytinyağına ekmek banınca biz kendimizi evde hissediyoruz. Bir de çok farklı bir şeymiş gibi buna bir isim taktık, çok tanıdık ve bizi evde hissettiren bir şey olunca kendi aramızda familiarity rule diyoruz,” diyerek anlatmaya devam ediyorlar. 

Hepimiz başka yerlerden gelmiş, evimizde hissettiren bir yerde, Ayvalık’tan bir köprü sonra, Cunda köyünde kavuşmuşuz o anda. Onlar karavanlarına atlayıp seçtikleri evlerine, Urla’ya dönecekler, biz kuzeye. Ortasından başlıyoruz muhabbete. Ve derininden. Yol ve bir duygu birleştiriyor bizi — evini yolda bulanların sahip olduğu.

Urla'da yaşam

İÇİNDEKİLER:

MAHALLE MAHALLE: Burçin ve Erdi'yle ev olarak seçtikleri Urla’dayız.

SOLİTAN: Biraz da seyahat kültürü üzerine konuşalım dedik.

MÜDAVİMİYİM: Leone’de kruvasan sandviç ve kahveyle başlayan sabahların; Demircili Koyu’nda manzaraya karşı oturmanın.

YOLDA: Karavanın bir hayat şekli olduğunu gösteren ve imrendiren Trail of Us’la yolda, karavanda, evde olmak üzerine.

Hazal & Elif