Bu aralar konu değişimden korkmak olunca aklım hep aynı yerlere gidiyor: pandemi. Lineer gidişin illüzyonunu bozan, oyunun kurallarını anladığımı sandığımda her maddeyi baştan yazan, beni konvansiyonelin iyice dışına iten dönem yani. Covid-19’dan uzun uzadıya bahsetmeye veya çıkarımlarımı yapmaya o kadar da hazır değilim. O yüzden şimdilik bu değişimden korkma analojisini pandemi dönemiyle veriyorum, hafızamla birebir ilişkili albümleri ziyaret ediyorum ve bir sonuca varıyorum.Bir taşla iki kuş: Hafızamı tetikleyen grupların diskografilerindeki janr değişikliği bana bu dönem yaşadıklarımı hatırlatıyor. Albümleri ziyaret ettikçe gittiğim zaman dilimlerinde hem kendimin hem dünyanın ne kadar da farklı olduğunu hatırlıyorum. Nostalji hissiyle sınırlamadan konuya yaklaşacağım — güvende hissetmek istediğim her an, bir dönem hayranı olduğum müzisyenleri dinlemeye başlayan bir yapım var. Olay bu kadar basit. Ama şu o kadar da basit değil: Grupların şarkı tarzları da değişebiliyor. Aynı hayat dinamikleri gibi. O zaman n’oluyor? Ya yeni şarkı gelecek diye heyecanlanamazsam?<img lazy="loading" src="https://images.aposto.com/1200xauto/2022/5/4/1654787617527.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">&nbsp;My Chemical Romance, Fotoğraf: NME<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">“Yeni albümü beğenmedim.”</h2>Pandemi öncesi birkaç hayat kuralım vardı. Hâlâ var da, bunları o kadar çok uygulayabileceğim alan kalmadı pek. Mesela haftam kötü geçerse kendime cumayı beklemeyi öğütlüyordum — cuma günleri vizyona yeni filmler gelir, Alara, ve eğer ilgini çeken bir tanesini bulursan her şeyi kurtarırız. Bir başka ipucu, sevdiğim grupların albüm veya tur haberlerinden geliyordu — dünya turunda Avrupa kıtasında yakalayabileceğin bir mekân denk gelebilir, Alara, bazen hayalini kursak bile yeter.Pandemiyle birlikte nelerin değiştiğini hepimiz biliyoruz, ekstradan can sıkmayayım. Gelelim bunu nasıl değişimden korkmaya bağladığıma: My Chemical Romance, hayatımı kurtaran 2006 yapımı <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/0FZK97MXMm5mUQ8mtudjuK?si=kph1G0-BRJC66aJ3m3TUVQ&utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Black Parade</a>&nbsp;albümünden sonra, her haberinde kalbimi attırmayı, dolayısıyla da canımı sıkan dönemlerden çıkmamı sağladı. Bu hep böyle oldu.Yalnız büyüdükçe şöyle oluyor: Nasıl Coldplay’in Parachutes albümünün yerini A Head Full of Dreams alamadıysa ben ona da heyecanlandım. Evet, hipster yorumlarından korktum korkmasına. Don’t Panic şarkısının dövmesini yaptırdığım gibi daha sol bileğime Adventure of a Lifetime yazdırmadıysam da o albümü de sevdim. Galiba bir şeyi sevince böyle oluyor zaten. Böylece değişim korkusu geride kalabiliyor ama anca şans verebildikten sonra.<img lazy="loading" src="https://images.aposto.com/1200xauto/2022/5/4/1654787899226.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.88" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Estadio Olimpico De Montjuic’te gerçekleşen Coldplay konseri, A Head Full of Dreams Tour, 28 Mayıs 2016<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Eski şarkılara sığınmak: Değişimin ayak seslerinin ritmine kapılalım mı?</h2>“Hayatı ne zaman olduramasam ya da dönüşümlerin eşiğinde olsam yaptığım şeylerden biri 2000’lerin başındaki alışkanlıklarıma dönmek — değişimin tek değişmeyen ayrıntısı bu.” diye yazmıştım geçen haftalarda benzer bir serzenişte. Bu eğer bir derleme albüm değilse bazen mümkün olamıyor. Konu da o. Konu, güvenli alanlardan, güvenli ritimlerden ve janrlardan korkmak belki de.My Chemical Romance, 22 Mart 2013’te dağıldığını açıkladığında ağladım; 20 Aralık 2019’da birleştiklerini ve tura çıktıklarını duyunca da. O esnada korktuklarım çöpe gitti — MCR tekrar ayrıldığı veya 2010 tarihli Danger Days albümündeki gibi emocore tınılarından uzaklaştığı için değildi bu seferki. Virüs, adını duymadığım bir tanesi, girdi aramıza. Uymak zorunda kalınca sevdiğin grubun yeni bir albümünü kucaklamak zorunda kaldığım anları hatırlıyorum artık.Olay şu: Anksiyete Çağı’nın tam ortasında kendime fanuslar aramaya devam ediyorum. Bu sefer 2014’ten beri —eski şarkılara yapılan remix’ler dışında— bana ilk gençliğimi hatırlatan şarkılardan bir kuple sunmayan My Chemical Romance, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/track/6Pif6RkFoYzLygdqktus4Q?si=4f7342e46e824159&utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Foundations of Decay</a>’i çıkarttığında ağladığım gibi. Daha fazla Danger Days’e bile dönerek. “Bu tarz bana uymuyor,” dediklerimin değişimlerinden korkmamaya çalışarak. Değişimi kucaklarken eskiden dinlemek istemediğim teklileri ziyaret ederek. Sol bileğimde Gerard Way’in bir konserde açtığı yazıyı dövme yaptırdığımı hatırlayarak ve “NEVER LET THEM TAKE YOU ALIVE” sözünün benim için ne anlama geldiğine sarılarak. Ne de olsa ünlü ozanların dediği gibi:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Son, when you grow upWould you be the savior of the brokenThe beaten and the damned?"</blockquote>👩‍🎤 Yazarın notu: Değişim türbülanslarının ortasında sığındığım bir diğer âşık üzerine yazdığım&nbsp;iPod devrimim: Britney Spears yazısına <a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/6285c51fa9837a0007aa6d77?utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsin.

Selam 20’likler!Nabersiniz? Ben iyiyim. ‘Ooff çok sıcak’ yakınmalarım sonunda azaldı. Vücudum, mevsim değişikliğine alıştı. Güneşli günleri, yazın getirdiği pozitif duyguları, dostlarımı mutlulukla kucaklamaya başladım — ama uzaktan çünkü hepimiz terden yapış yapışız. Büyük şehirlerde yaz bir farklı çarpıyor. Geçen yaz, İstanbul’da camın önünde uzanmış yatarken ‘saat dörtten önce evden çıkmam’ gibi bir kural koymaya kalkmıştım kendime. Sosyal hayatım öğle sıcağından sonra başlamalı demiştim. Yüksek binalar arasında pişmeye başlayan sıcak ve nem, motorlu taşıt ve insan kalabalığı baharatlarının da karışıma serpiştirilmesi ile farklı bir tat alıyor. İnsanın kusası geliyor. Meteoroloji uzmanı değilim ama şehirde yaz sıcağı ayrı kötü. Buna eminim.Sıcaklar geldiği an aklıma gelen tek şey, Emrah Ablak’ın ‘<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/p/CA9gjs5DVSh/?hl=en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bir Zamanlar Adana</a>’ videosu oluyor. “Ya bunun bir ayarı yok mu ya,” diye bağıran Yavuz Günal’ı taklit ediyorum. Adana’da hiç yaz geçirmedim ama babaannemden anladığım kadarı ile klima bile kurtarmıyor. Dışarı adım atıldığı an su içinde kalıyorsun. Bunu diyorum ama dedem yaz sıcağında oturup 1,5 kebap yiyor. Ben ‘bu sıcakta anca domates peynir’ diye dolaşıyorum… &nbsp;Neyse kısaca demek istediğim: Bu baharın yaza geçişi genelde &nbsp;yavaş yavaş olmuyor. Dün soğuktan koruyan montun bir sonraki gün düşmanın oluveriyor. Haydaa koşuyorsun yazlıkları çıkarmaya. Geçiş hızlı oluyor evet, bu yüzden de alışmak için biraz zaman, biraz sıcağa laf atma, ‘bu nem ne ya’ gibi cümleler kurmak gerekiyor.&nbsp;Sonra alışıyorsun. Yumuşuyorsun. Liğme liğme oluyorsun. ‘Ohh’ diyorsun, ‘yaz gelmiş, günler uzamış, insanlar keyiflenmiş.’&nbsp;Mevsimleri benim gibi derinden hissedenler için, bu alışma süreci değişim için güzel bir metafor oluyor. Yenilikler ilk başta can sıkıcı, korkutucu, hatta boğucu olabiliyor. Ama alışıyorsun be abicim. Alışmakla kalmıyor, zevk bile alabiliyorsun. Haziran ayı değişim dolu bir ay: okullar bitiyor, yaz izinleri alınmaya çalışılıyor, yeni işlere başvuruluyor… Biz de bu hafta biraz buna odaklanmaya karar verdik. &nbsp;Bol su için,Haftaya görüşürüz,&nbsp;Kucak!&nbsp;Yasmin

20’lik, kafada oluşan saçma soruların, açılmayı bekleyen ve bazen suratımıza çarpılan kapıların, gündem ile üzerimize çökebilecek fenalığın paylaşıldığı bir bülten. 

Kafada oluşan saçma soruların, açılmayı bekleyen ve bazen suratımıza çarpılan kapılar.

20'lik

Müzik, Denize Atlamalar ve Dionysos

'Ah Vah Değişim' Bülteni

Kültür hakkında yayımlanan makaleler ve yayınlar

Kültür

Sosyal farkındalık hakkında yayımlanan makaleler ve yayınlar