Foo Fighters, But Here We Are

Albüm: Foo Fighters - But Here We Are

Süre: 48 dakika

Plak şirketi: Roswell Records

Yayın tarihi: 2 Haziran 2023

2022'in karanlığı

Foo Fighters'ın yakın geçmişi hem grup hem de Dave Grohl özelinde trajik kayıplarla dolu. Fighter'ların 25 yıllık davulcusu Taylor Hawkins'in ani; birkaç ay sonra da Grohl'un annesi Virgia'nın 84 yaşındaki vefatları, hayatın öngörülemez dramalarını grubun kucağına getirdi zira. Foo Fighters'ın 11. stüdyo albümü But Here We Are, üst üste gelen ve Grohl'un bir şans oyunu diye ifade ettiği yaşamın karanlık deneyimlerinin ortasında "Şimdi nereye?" diye soran; öncesinde ise yitirilenlerin ardından gelişen travma belirtileri arasında geleceğe doğru yolunu bulmaya çalışan dürüst bir günlük âdeta.

Öte yandan grubun yeni uzunçaları, yalnızca anlatısının gerçeğe içkin duygusal ağırlığıyla güçlü olan bir çalışma değil. But Here We Are, Seattle'nın alternatif gitar sahnesi grunge'dan temellenerek modern rock 'n' roll'un (bilhassa) milenyum sonrasının ikonik gruplarından birine dönüşen Foo Fighters'ın kendini bir nevi yeniden tanımladığı yaratıcı bir soru-cevap aynı zamanda. 

Öyle ki grubun yakın geçmişiyle iyice tekdüzeleşen jenerik ses manzaraları ve pop standartlarıyla yavan bir tat veren kiç rock müziği, But Here We Are albümünde şaşaalı olduğu kadar katmanlı bir dönüşüm geçirdi. Günümüze değin Grohl'un nezdinde devasa arenalara taşınan Foo Fighters efsanesi, bir dolu klasik şarkısının mirasına sığınarak bayatlamaya doğru yol alan grubun keşfettiği nice ses motifi, örüntüleri ve bunların girift sunumlarıyla beklemediğim bir diriliş yaşadı. Hem de kayıpların bir an bile varlığını eksik etmediği bir karmaşanın geleceği belirsiz hâle getiren labirentlerini aşarak.

^{Foo Fighters, But Here We Are}

"İşte buradayız", şimdi nereye?

Foo Fighters, altı kişilik geniş bir kadroya sahip. Ancak grup üyeleri arasında ayrılan bir isim var. Dave Grohl, Fighter'ların en kıdemlisi; yaratıcı vizyonunun baş mimarı. Hâliyle grubun hâlihazırda tecrübe ettiği "İşte buradayız, şimdi nereye?" sorusunun etrafında şekillenen krizini çözümleyecek o kişinin Grohl'dan başkası olması beklenemezdi. Evet Dave, Nirvana zamanlarından yakın bir grup arkadaşını kaybetmeye şerbetli. Ancak 30 yıla yakın bir süredir aynı sahneyi, stüdyoyu ve turne rotasını paylaştığınız; müzikal mirasınızın tahtına oturan grubunuzu birlikte inşa ettiğiniz birini kaybetmek kolayca altından kalkacağınız bir şey olabilir mi? Sizi bir punk rocker olma hayalleriniz uğrunda sonuna kadar desteklemiş annenize de hemen ardından veda etmişseniz, bu Dave için de bir başkası için de hafif bir sınav değil kesinlikle.

İşte bu noktada Grohl'un Nirvana'dan hemen sonra tam gaz devam ettiği ve çatısı altında sığınak aradığınız müzik, onun ve arkadaşlarının çaresizliğini, kederini ve kasvetini kanalize eden bir araç oldu. Dave, Taylow Hawkins'den boşalan davulcu koltuğunu devraldı; içinden geçtiği çalkantılı süreci müzikle göğüslemek üzere şarkı yazarlığını sıkıntılı ruh hâline eşlikçi yaparken But Here We Are, arkada kalanların şifa arayışını bir temsili oldu. Albüm, bir taraftan hayatın amansız hakikatlerinin getirdiği şaşkınlıkları ve kıvrandıran acıları şeffaflaştırdı; diğer yandan iyileşmeyi salık veren terapötik bir seansa dönüştü. Albümün ilki Rescued, ardından The Glass ve son olarak The Teacher şarkısının sözlerini alt alta getirdiğinizde, But Here We Are'ın Hawkins-sonrası iyileşmesine dair kronik bir izlek takip ettiğini; dipsiz bir kuyunun oksijensiz atmosferinden geleceğin yeni nefeslerine uzandığını görebilirsiniz:

It came in a flash, it came outta nowhere

It happened so fast, and then it was over!

-Rescued

I had a person I loved, and just like that

I was left to live without him, left to live without him

-The Glass

Try and make good with the air that's left

Countin' every minute, livin' breath by breath

By breath, by breath, by breath, by breath

-The Teacher

Öte taraftan, Fighter'ların teması ve sözleriyle bu kadar öne çıkan bir albümün hikâye anlatısıyla müzikleri arasında kurdukları denge; grubun But Here We Are'la elde ettiği yaratıcı yetkinliğin en önemli ipucu. Bu yetkinliğin yansımaları da grubun ses manzaralarına yaydıkları janrların vasatlığı reddeden çeşitliliklerinde, albümün Greg Kurstin imzalı prodüksiyonuyla ortaya çıkan katmanlı müzikal dokusunda bulunabilir. Her ne kadar Foo Fighters minimal gitar akorların pseudo görkemliliğinden bağımsızlığını ilan etmese de; bazen The Cure esinli dream pop atmosferikliği, bazen shoegaze'in hülyalı gitar gürültüleri, bazen de progresif rock'ın girift virtüözlüğünde eşsiz geçişkenlikler yarattı. Nihayetinde ortaya, hem anlatısı hem de müzikal kurgusuyla birbirini baltalamayan, aksine tamamlayan -şimdiden- bir Foo Fighters klasiği çıktı.