Heavy Rain

Quantic Dream’in yaptığı oyunları bu zamana kadar oynamamış olmak benim karanlık sırrım diyebilirim. Bu yılın başında Detroit: Become Human oynadıktan sonra sırada artık Heavy Rain vardı.

Müsadenizle Ben Biraz Depresyona Gireceğim

Oyun bizleri gerçekten çok yavaş bir şekilde karşılıyor. Amerikan dizileri için sıkça söylediğimiz “Kanka ilk 10 bölümü izle vallaha sonra çok güzelleşiyor.” cümlesini bir oyun için kullanacak olsam kesinlikle o oyun bu olurdu. Start tuşuna bastığımız zaman kuş cıvıltıları ve güneşli güzel bir hava ile oynanabilir ilk karakter olan Ethan karşılıyor bizleri. Oyunun ilk bir saati gerçek hayat simülasyonu olarak geçiyor. Evin içinde geziyor, eşyaları inceliyor, mimari çizimler yapıp, çocuklarımızla beraber bahçede oyunlar oynuyoruz. Daha sonra alışveriş merkezinde kalabalıkta çocuğumuz Jason’ı kaybetmemiz ile birlikte mental sağlığımızı da yavaş yavaş kaybetmeye başlıyoruz. Sadece oyunda değil gerçek hayatta da kaybediyoruz. Heavy Rain tamamen verdiğimiz kararlar sonucunda ilerleyen dallanmış bir hikayeye sahip olduğu için benim gibi rezalet kararlar verirseniz bir daha güneşi geçtim, gülen bir yüz bile göremiyorsunuz. Eğer oyunları tamamen keyifli vakit geçirmek için oynayan bir oyuncuysanız bu oyundan uzak durmanızı tavsiye ederim çünkü oyun çok depresif. İsmi gibi çok ağır bir hikayeye sahip ve oynadıkça hikayesi daha da ağırlaşıyor. Oyun bitirdiğinizde “Ben az önce neler yaşadım ya?” düşüncesiyle birlikte kendinizi boş boş duvara bakarken bulmanız çok muhtemel. Hikayesi bence muhteşem yazılmış olduğu ve bunu oyuncuya bütün duygularıyla beraber aktardığı için benden çok fazla geçer not alsa da beni depresif bir duygu durumuna soktuğu için yapımcılardan şikayetçiyim.

Form Geçici Klas Kalıcıdır

2010 yılında çıktığından ötürü oynanış çokça eskimiş dersem yalan söylemiş olmam. Ben oyunu konsolda oynadım ve sürekli R2 tuşuna basarak ilerlemek sıkça oyunun başından kalkıp yürüyüş yapmama sebep oldu. Oynanış tamamen Quick Time Event üzerine kurulu. Bilmeyenler için kısaca özetlemek gerekirse oyunu oynarken karşımıza basmamız gereken tuşlar çıkıyor ve çıkan tuşa zamanında basmamız gerekiyor. Örnek verecek olursam; bir düşmanla aksiyona girdiğimiz zaman sırasıyla ekranda X - O - R2 tuşları beliriyor ve onlara doğru sırada, ekrandan kaybolmadan basmamız gerekiyor. Formun geçici klasın kalıcı olduğu kısım ise tam olarak bu mekanik. Bu mekaniği kullanan oyunlarda genel olarak çok fazla tuş kaçırırsak bölüm biter ve o dövüşe tekrar başlarız. Heavy Rain’de ise sadece hikayemiz değişiyor. Bir dövüş sırasında oynamayı bırakıp bütün tuşları kaçırsak bile oyun bitmiyor ve bizi hikayenin başka bir dalına atıyor. Bu yüzden ben, bu oyunun yapımında emeği geçen herkese bir saygı F’i bırakmak istiyorum. Eski bir yapım olmasına ve oynanış açısından bence çok fazla bir şey vaat etmemesine rağmen kendini oynatabilmek her oyunun başarabileceği bir iş değildir.

Son Söz

Heavy Rain, hikayesi sürükleyen, hikaye anlatıcılığı muhteşem olan ve müzikleri bir yandan gerip bir yandan üzen bir oyun olarak hafızamda yer etti. Kaliteli hikaye bağımlısı bir oyuncu olarak bu yıla kadar oynamamış olmaktan gurur duymasam bile iyi ki şimdi oynamışım dediğim bir oyun. Detroit: Become Human dışında verdiğim kararların gerçekten oyunun hikayesini etkilediğinden emin olduğum tek oyun. Her bir seçimden sonra acaba diğerini seçsem ne olurdu diye düşündüm. Oynanışı çok durağan olsa da hikayeyi ön planda tutan oyuncular için sonuna kadar tavsiye edebilirim.