Geçenlerde Youtube kanalımda bir video paylaştım, aslında videonun başlığı benim için kafamda "Huzur ne uzak şey..." türünden bir şeydi. Gerçekten de bazen bazı videoların benim kafamın içerisinde bir ismi oluyor. Ama sonrasında yayınlarken onun yerine başka bir şey yazıyorum oraya. Bu defa Sonlu Zaman Üzerine yazmıştım.<a data-type="embed" fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=DyiSOEK5iFE&t=866s&utm_source=aposto" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2022/4/2022-05-27T13:57:11.302Z.png" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.77" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>Videoyu çektiğim gün bir yelkencilik turuna davetliydim, Muğla'daki koyları geziyorduk ve temel denizcilik dersleri alıyorduk. Güzel insanlar, güzel yerler, güzel etkinlikler vardı. Şu gündem düşünülürse insanın şikayet etmeye hakkı dahi olmaması gerekiyor.Ama gelin görün ki, fiziksel olarak orada olmama rağmen aynı zaman ve aynı mekanda ben herkesten başka bir yerdeydim; özetle mevcut şartların ne olduğunun önemli olmadığı anlardan biriydi. Stresten kalbim sıkışıyordu. Kafamın içinde gecikenlerle birlikte hayli kabarmış yapılacaklar listesi, 6 farklı kolda sürdürdüğüm işler yetişecek mi, yakında ödeme alacak mıyım, akademideki araştırma önerimin tamamlanmasına sadece 74 gün kaldı acaba halledebilecek miyim, Londra’ya geçeceğim beş güne peki yapabilecek miyim, ev bulamazsam ne olur, düşünsene şu an ayağım kayıp düşsem sakatlansam mahvolurum, tedx’te konuşmayı neden kabul ettim ki, aa yüzüm sivilcelenmiş neden acaba? (neden acaba?!)&nbsp;türünden düşünceler vardı.Sürekli bu ve benzeri türlü gündelik düşüncelerin içerisinde sürüklenip duruyordum. Etrafımda x koyu varmış, güneş ise şu açıdan vuruyormuş ama ben orada olmadığımdan göremiyordum. Arada insanlar “Alooo Dilara, hey Dilara!” modunda bir şey söylediğinde geri an’a geliyor, "Aa evet, çok maviymiş" dediğim anlar yaşanıyordu.&nbsp;<img lazy="loading" src="https://images.aposto.com/1200xauto/2022/4/5/1653660142125.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.75" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Stoacı Marcus Aurelius’un bir sözü var, zihin kendine cennetten cehennem; cehennemden ise cennet yaratabiliyor. Bu durum elbette bana özgü değil, bazen mevcut koşullar tam talep ettiğiniz kıvamında olduğu halde kötü; bazen ise koşullar kötü de olsa iyi hissedersiniz. Hayatımın ilk yarısı pratik koşullarım kötü olduğu halde onlarla eğlenerek; ikinci yarısı ise pratik koşullarım iyi olduğu halde onlara yabancılaşmakla geçti. Bu elbette koşulların sıfır etkisi var demek değil; idealar dünyasında yaşamadığımızın farkındayım. Ama yine koşulların nasıl hissettiğimde sandığımızdan daha az ilgisi var. &nbsp;Victor Frankl, “İnsanın Anlam Arayışı” adlı kitabında benzer bir yerden yaklaşır konuya ve şöyle der; aynı koşullar herkeste aynı etkiyi yaratmıyor. Öyle.<img lazy="loading" src="https://images.aposto.com/1200xauto/2022/4/5/1653660270334.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.70" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu yüzden tonla bülten ve videoda, "Koşulların üzerimizdeki etkisi azaltılmalı —olabildiğince!" diye konuşmuştuk aslında. Fakat bende koşulların etkisi öyle azalmış ki, koşulların olası pozitif etkisi de azalınca mevcut stres buzdağı daha da görünür olmuş."Ölümüm stresten olacak..."&nbsp;derim sık sık. Örneğin 2017’de yine sırtıma çantalarımı yüklemiş, bu defa Berlin’e taşınmıştım. Orada başarısızlık korkusu ve stresten kalbim ağrımaya başlamıştı. 25 yaşındayım, stresli olmanın bir sorun olduğunun dahi farkında değildim. Varoluşsal, dolayısıyla pek normal bir durum sanıyordum. Herhalde herkes streslidir gibi bir algıda kendi sorunlarımı meşru kılıyordum. Bir hafta kalbim o kadar sıkışıyordu ki kalp krizi geçireceğimi düşünmeye başladım. Ve kaldığım yurt odasında aslında biraz da kaçak kalıyorum. Kapıda Japonca isimli bir etiket vardı, aslında o yurt odasında kalan çocuğun odasını başkasına devretmesi uygun değildi, o çaresizlikten kiraya vermişti, ben de çaresizlikten tutmuşum. Diyorum ki, "Ölsem kalp krizi geçirip burada beni kimse bulamaz, kapıda bile adım yazmıyor! Acaba cesedim ne zaman kokmaya başlar?"&nbsp;Google’a girip ceset ne zaman kokmaya başlar yazıyordum. Bir yandan da şimdi söylediğimde belki size komik gelecek ama cesedimi bulduklarında o Japon çocuğun başı belaya girer, ne yapsak diye de düşünüyorum. (ACABA ÖLMESEM Mİ?) Sonra Google’a baktım, kalp krizi belirtileri nedir diye ve sol kol uyuşukluğu yazdığını görünce birden kolum uyuşmaya başladı. Ben de kalp krizi geçireceğime emin bir halde, bir kağıda acil durumda aranacak kişi ve numarasını yazarak pasaportumu cebime koydum ve yurt binasının kapısında oturmaya başladım. Böylelikle ben kalp krizi geçirdiğimde biri beni görecek ve acile götürecekti.&nbsp;Velhasıl kelam, stres en büyük düşmanım olmuştur kendimi bildim bileli. Aradan geçen 5 senelik sürede öncekine göre belki 0,0001 oranında bilgeleşmişimdir ama hala performans kaygısının yarattığı stresle mücadele etmeye çalışırken buluyorum kendimi. En azından bunun varoluşun özü, doğası, yani olması gereken normal bir şey olduğu fikrinden vazgeçtim. Kendimi yaşamın güzellikleri, akışı içerisine bırakmakta zorlandığım oluyor. Herkesin tatil modunda keyif yaptığı anlarda cevap vermediğim mail vardır diye aklımdan geçiyor ya da ne kadar süredir okumadığımı yüzüme vurmak suretiyle hayatı kendime zehir ediyordum. Daha çok yeni belki 1 senedir sürekli bu anlarda ben de tıpkı arkadaşlarımın bana bağırdığı gibi “Aloo dilara, hey Dilara Hic et nunc! Şimdi ve burada ol!" diyorum. Çünkü yarın yok aslında. Hiç olmadı. Şu andan oluşan bir silsile var ve bırak yarının dertlerini yarının dilarası düşünsün diyorum. Bunu yapmazsam kendime muhteşem koşullar yaratmamın da hiçbir anlamı kalmıyor.&nbsp;Tüm bu karmaşanın arkasındaki temel mesele oldukça felsefi bir konsept, ölüm. Aslında ölüm değil de, ölüme doğru yaşamakta olduğumun bilinci. Ölüm anındaki acıdan, ölümden sonraki yaşamdan (inanmadığımdan) korkmuyorum. Mesele sonlu zamana sahip olduğunun farkındalığıyla yetişememe korkusu. Neye yetişmeyi deniyorsam… Bir açıdan fazlasıyla narsistik geliyor. Sahip olduğum zamanı en iyi nasıl araçsallaştırırım ve en iyi nasıl bir şey yaratırım gibi meselelerin arkasında muhteşem bir ego var. Oysa zaman sahip olduğumuz bile değil; o olduğumuz bir şey ise zamanı araçsallaştırmak aslında bir araç olarak yaşamak anlamına geliyor. Bazıları araç olmaktan memnun olabilir ama böyle söylendiğinde &nbsp;benim hoşuma gitmiyor.Bunları düşünürken aklıma sadece roman olarak sevdiğim bir kitaptaki bir pasaj geldi. Pasajı aktarmadan önce neden sadece roman olarak sevdiğim kısmını açmak gerekiyor. Çünkü varlık görüşü bağlamında yazar ile aynı yerlerde değiliz. Fakat ilk okuduğum günde de, şimdi de çok değerli bir pasaj olduğunu düşünüyorum. Pasaj Simyacı’dan…"Bir tüccar Mutluluğun Gizi'ni öğrenmesi için oğlunu insanların en bilgesinin yanına yollamış. Delikanlı bir çölde kırk gün yürüdükten sonra, sonunda bir tepenin üzerinde bulunan güzel bir şatoya varmış. Söz konusu bilge burada yaşıyormuş.&nbsp;Bir ermişle karşılaşmayı bekleyen bizim kahraman, girdiği salonda hummalı bir manzarayla karşılaşmış. Tüccarlar girip çıkıyor, insanlar bir köşede sohbet ediyor, bir orkestra tatlı ezgiler çalıyormuş; dünyanın dört bir yanından gelmiş lezzetli yiyeceklerle dolu bir masa da varmış. Bilge sırayla bu insanlarla konuşuyormuş. Bizim delikanlı kendi sırasının gelmesi için iki saat beklemek zorunda kalmış.&nbsp;Delikanlının ziyaret nedenini açıklamasını dikkatle dinlemiş bilge, ama Mutluluğun Gizi'ni açıklayacak zamanı olmadığını söylemiş ona. Gidip sarayda dolaşmasını, kendisini iki saat sonra görmeye gelmesini salık vermiş.&nbsp;'Ama, sizden bir ricada bulunacağım,' diye eklemiş bilge, delikanlının eline bir kaşık verip sonra bu kaşığa iki damla sıvıyağ koymuş. 'Sarayı dolaşırken bu kaşığı elinizde tutacak ve yağı dökmeyeceksiniz.'&nbsp;Delikanlı sarayın merdivenlerini inip-çıkmaya başlamış, gözünü kaşıktan ayırmıyormuş. İki saat sonra bilgenin huzuruna çıkmış.&nbsp;'Güzel, demiş bilge, peki yemek salonumdaki Acem halılarını gördünüz mü? Bahçıvanbaşının yaratmak için on yıl çalıştığı bahçeyi gördünüz mü? Kütüphanemdeki güzel parşömenleri fark ettiniz mi?'&nbsp;Utanan delikanlı hiçbir şey göremediğini itiraf etmek zorunda kalmış. Çünkü bilgenin kendisine verdiği iki damla yağı dökmemeye çabaladığından, başka bir şeye dikkat edememiş.&nbsp;'Öyleyse git, evrenimin harikalarını tanı,' demiş ona bilge. Oturduğu evi tanımadan bir insana güvenemezsin.'&nbsp;İçi rahatlayan delikanlı kaşığı alıp sarayı gezmeye çıkmış. Bu kez, duvarlara asılmış, tavanları süsleyen sanat yapıtlarına dikkat ediyormuş. Bahçeleri, çevredeki dağları, çiçeklerin güzelliğini, bulundukları yerlere yakışan sanat yapıtlarının zarafetini görmüş. Bilgenin yanına dönünce, gördüklerini bütün ayrıntılarıyla anlatmış.&nbsp;'Peki sana emanet ettiğim iki damla yağ nerede?' diye sormuş bilge.&nbsp;Kaşığa bakan delikanlı, iki damla yağın dökülmüş olduğunu görmüş.&nbsp;'Peki,' demiş bunun üzerine bilgeler bilgesi, 'sana verebileceğim tek bir öğüt var: Mutluluğun Gizi dünyanın bütün harikalarını görmektir, ama kaşıktaki iki damla yağı unutmadan.'"&nbsp;Mutluluğun gerek felsefe gerek psikolojide türlü tanımı yapıldı, ben de bunlardan bazılarını burada paylaştım. Ama Coelho’nun aktardığı öyküdeki tanımda kendimle ilişki kurduğum için sevdiğim bir şey var, ben ya yağı dökmemeye çalışıyorum ya da duvardaki halıları görmeye çalışıyorum. Bu dengeyi tutturmak ise en başta zamanda ustalaşmayı gerektiriyor.&nbsp;Ben de bu sıralar zamanım üzerine çok düşünüyorum. Zamanı kendime zehir edecek hale getirmeyi başardım, her şeyi aynı anda yapabileceğime dair sahip olduğum egonun yersiz olduğunu sonunda anladım. Önümüzdeki iki ay zamanımı bir süreliğine, 60 gün kadar, ayırmak istediğim önemli akademik bir proje var. Bu süre zarfında odaklanabilmek adına bazı üretimlere ara vereceğim. Bu bir son değil fakat 27 Temmuz'a kadar yazacağım son bülten bu. Yine de bu süre zarfında Aposto’da şahane gelişmeler olacak, farklı olanaklar yaratılıyor. Çok yakında duyuracaklar. İlginizi çekeceğini düşünüyorum. Bu yüzden ben döndüğümde bültenlere ek başka içeriklerde gelebilir.&nbsp;&nbsp;O yüzden eldeki yağı unutmadan güzellikleri görebildiğiniz 2 ay diliyorum.&nbsp;Sevgilerimle, meraklı kalın!Dilara

Geçen ne düşündüm.2018 Ekim'de ilk kez bir video çekip internete koymuştum. Bir yanım, hani hepimizin içinde konuşan heves kırıcı o diğer ses, konu felsefe olduğu için ne cüret diyordu. Ne cüret 26 yaşında bir kız çıkıp ben size felsefe anlatacağım diyordu. Elbette bunu ilk kez ben yapmadım, benden 10 sene önce video çekmeye başlamış birkaç kişi vardı, ama sayısı çok azdı.&nbsp;Bir de video başka bir şey, blog yazmıyorsun. Yüzünle tüm varlığınla oraya oturup konuşuyorsun. Akademide ne kadar cahil olduğunu, bir araştırmanın nasıl yapılması gerektiğini öğrenerek daha mütevazı olmayı öğreniyorsun. Bilgi yığınlar halinde yüklendiği için, uzmanlaşma yolculuğunda olsan da bir yandan sürekli küçülüyorsun.Hatırlıyorum, başlangıçta kendime ait fikirleri ortalara savurmaktan çekinmezdim ama öğrendikçe kendinden de şüphe ediyorsun. O yüzden felsefe tarihi gibi zaten herkesin üzerinde uzlaştığı üniversitelerde okutulan bir müfredat anlatacaksam bile, doktor değilim; akademisyen değilim, bu alanda kitabım yok, insanlar ne cüretle bu işe sen kalkıştın diyecekler, okuldakiler burun kıvıracak, hocalar youtuberlığı küçümseyecek, akademik ciddiyete uygun düşmediği için kimse beni okulda ciddiye almayacak diye söyleniyordu bu öteki benin sesi.&nbsp;Sonra bir şekilde oldu. Şimdi bu ötekinin birkaç gündür şunu söylediğini işitiyorum, ne cüretle kendi hayatına dair yazıyorsun ve bunu insanlara mail olarak atıyorsun? Çünkü bakıldığında youtube videosu yaptığında senin bir kanalın oluyor ve isteyen gönüllü olarak açıp izliyor. Ama ben şimdi binlerce kişinin posta kutusuna selam bakın ne düşündüm, ne yaşadığım diyerek mail atabiliyorum. Bu yüzden bazen kendimi yazmaktan geri çekiyorum. Sonra klavyede yazmakla videoda görünür olmak arasındaki farkın yarattığı mahremiyet ve samimiyete güvenerek gönder tuşuna basıp hemen bilgisayarı kapatıp kaçıyorum.&nbsp;Bugün de öyle olacak. Kişisel bir olay, sonra pek bilinen bir romandan bir parça aktaracağım.&nbsp;

<h1 dir="ltr" fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Gençler ve Sosyal Girişimciler <a fr-original-style="" href="https://kalegrubu.com.tr/haberler/hayata-deger-Ibrahim-bodur-anma-gunu-etkinligi-30-mayista-muze-gazhanede?utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">“Hayata Değer”</a> buluşmasında bir araya geliyor</h1><img src="https://s3.eu-central-1.amazonaws.com/images.aposto.com/2022/4/4/1653583146938.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="2.67" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kale Grubu; sosyal girişimcileri ve sosyal girişimcilik alanıyla tanışmak isteyen tüm gençleri, ilham verici konuşmalar, atölye çalışmaları, deneyim alanları ve pazaryerleriyle "Hayata Değer" buluşmasında bir araya getiriyor.Nedir? “Topluma değer katma, topraklarına iyi bakma” ilkesiyle Kale Grubu’nun yolunu çizen İbrahim Bodur’un anısını yaşatmak üzere düzenlenecek olan halka açık etkinlik, 30 Mayıs Pazartesi günü 10.30-18.30 saatleri arasında Müze Gazhane’de&nbsp;gerçekleşecek.Neler var? <a fr-original-style="" href="https://kalegrubu.com.tr/haberler/hayata-deger-Ibrahim-bodur-anma-gunu-etkinligi-30-mayista-muze-gazhanede?utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Buluşmada</a> sosyal girişimcilik ve sivil toplum dünyasının önde gelen isimleri ilham verici konuşmalarıyla yer alacak. Onaranlar Kulübü Kurucu Ortakları Doğukan Güngör ve Ufuk Emin Akengin, Erişilebilir Her Şey Kurucu Ortakları Seben Ayşe Dayı ve Serim Berke Yarar, Sen De Gel Derneği Yönetim Kurulu Başkanı İbrahim Betil, Adım Adım ve Açık Açık Derneği’nin Kurucularından Prof. Dr. Itır Erhart, Hayata Sarıl Derneği’nin Kurucusu Ayşe Tükrükçü, Bego Jeans Kurucusu Bego Demir, Bilim Virüsü Kurucusu Şule Yücebıyık, TABİT Kurucu Ortağı Tülin Akın, Anlatan Eller Kurucusu Pelin Baykan, Tospaa girişiminin Kurucusu Alp Ar, Kadınların Elinden Kurucusu Mustafa Alp Dumrul gibi sosyal girişimcilik ve sivil toplum alanında uzman isimler “Hayata Değer” sahnesinde olacaklar. Açılış konuşmasını Kale Grubu Başkanı ve CEO’su Zeynep Bodur Okyay’ın yapacağı etkinlikte Impact Hub Küresel Gelişim Direktörü Alberto Masetti Zanini, ‘Sosyal Etki İçin Küresel Hareket’ başlıklı bir konuşma yapacak.Konuşmalarla eş zamanlı olarak sosyal girişimcilik yaklaşımlarının ve pratiklerinin aktarılacağı&nbsp;çeşitli atölyeler gerçekleşecek ve Türkiye Sosyal Girişimcilik Ağı iş birliğiyle her biri farklı alanda çalışmalar yürüten sosyal girişimlerin yer alacağı Sosyal Girişimcilik Pazar Yeri de buluşmada yerini alacak.Dahası: Etkinliğe katılırken eski elektronik eşyalarını getirenlerin yapacağı bağışlar Elektronik Atıkları Geri Dönüştürme Derneği iş birliğiyle bir bilgisayar sınıfı açılmasına katkı sağlayacak.“Birlikte, Bir İlkte” sloganıyla gerçekleşecek&nbsp;‘Hayata Değer’ buluşmasının detaylı programına <a fr-original-style="" href="https://kalegrubu.com.tr/haberler/hayata-deger-Ibrahim-bodur-anma-gunu-etkinligi-30-mayista-muze-gazhanede?utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsiniz.&nbsp;