🔱 Modern Tanrı: Nick Cave büyüsü

Bir doğum günü partisi düşünün: 50. yaşınızı büyük bir kalabalıkla kutladığınız ve Nick Cave’in çaldığı. Geçtiğimiz Pazar akşamı İKSV, 50. yaşını tam da böyle kutladı. Bize de o ana şahitlik etmek ve Nick Cave’in büyüsüne kapılmak düştü.

Ön grup açıklandığından beri en az Nick Cave’i beklediğimiz heyecanla, hatta belki biraz daha fazla, beklediğimiz Black Country, New Road sahneye çıktığı anda, şimdiye kadar alışık olmadığımız bir şeyle karşı karşıya olacağımızı biliyorduk. Yaptığımız röportajda da belirttikleri gibi, grubun solisti Isaac Wood ayrıldıktan sonra, önceki iki albümü çalmayı bırakıp tamamen yeni şarkılarla konserlerine devam eden ve takdir edilesi bir cesaret örneği gösteren grubun performansı oldukça heyecan verici ve tatmin ediciydi. Sahneye sırayla dizilen altı kişilik grup, vokal görevini de kendi arasında bölüşmüştü. Şarkıyı yazanda kalan vokal ihalesi, kimi zaman grup üyelerinin tatlı bir utangaçlık göstermesine de neden oluyordu ki bunu da yine röportajda dile getirmişlerdi. 45 dakikalık performans boyunca çaldıkları yeni şarkılar üzerinden yorum yaptığımızda, grubun geleceğiyle ilgili, daha önceden bildiğimiz karanlık tonların yerini, tamamen değilse de ağırlığını, daha melodik daha masalsı ve yumuşak bir havaya bıraktığını söylemek de mümkün.

Black Country, New Road sahneden ayrılıp da esas oğlan ve grubunu beklemeye başladığımız dakikalarda, konseri birlikte izlediğimiz sevgili editörümüz Hande’yle birlikte bitmek tükenmek bilmeyen sıralardan usanıp; hayat, pahalılık, kiralar ve iş yaşamı hakkında enerjimizi yerle yeksan edecek konular konuşuyorduk ki ışıklar kararıp da Nick Cave olanca haşmetiyle sahnede belirdi. Enerjisine önce hayret edip ardından da gıptayla baktık. Bir an bile seyirciyle iletişimi kesmeden, her şarkıda performansının üstüne katan gerçek bir dev karşısında insanın başka çok da bir seçeneği kalmıyor.

Get Ready For Love’la sahneye çıkıp peşi sıra, There She Goes My Beautiful World, From Her to Eternity, O Children ve Jubilee Street’i çaldı. Sahneye çıktığı andan itibaren seyirciyle fiziksel ve göz temasını bir an olsun kesmeden, sahne önündeki hemen herkesin ellerini tutup, gözlerinin içine bakarak herkesi şovunun bir parçası haline getirdi. Deyim yerindeyse elle tutulacak kadar somut karizmasıyla seyircilerini vaftiz etti. Yine bir kez daha, Nick Cave, sizi sahnesinin bir parçası olmaya davet ettiğinde, onun bitmek tükenmek bilmeyen ve bütün varlığını hemen orada önünüze seren enerjisine eşlik etmek dışında fazla seçeneğiniz olmuyor. Bu noktada Nick Cave kadar Bad Seeds ve sahnede yer alan herkesin hakkını teslim etmek gerekir. Kelimenin olabilecek en olumlu anlamıyla gerçek bir çatlak olan Warren Ellis ve koro vokal ekibi başta olmak üzere sahnedeki herkes şovu, Nick Cave’le beraber sırtlandı.

Konser öncesi Duende’nin Nick Cave’le ilgili sorularını yanıtlayan Bartu Küçükçağlayan’nın ifade ettiği gibi ömrü boyunca saçlarını siyaha boyayıp üretmekle lanetlenmiş bir kahraman kendisi. Birkaç yıl önce oğlunu kaybettiğinde yasını, acısını, kaybını da herhangi biri gibi değil de Nick Cave gibi anlatmak, dönüştürmek onun kaderi belki de laneti. Yine birkaç ay önce bir diğer evladının acısı yaşarken bir kez daha yaptığı, yapmak zorunda olduğu gibi… Kuzgun siyahı saçları, jilet gibi takımı ve ihtiyar delikanlılığın bitmek tükenmek bilmez enerjisiyle sahneye çıkıp seyircisiyle birlikte olmak hem laneti hem merhemi hem de Nick Cave dışında çok az insanın harcı.

Hem kendisi hem seyircisi için bir birlikte var olma ve iyi hissetme törenine dönüşen iki buçuk saatlik performansı boyunca, seyircinin arasına girip de “Cry, cry, cry!”, “Just breathe, just breathe!” diye her buyurduğunda, sahnede devleşen o 65’lik delikanlıya bir kez defa teslim olmak zorunda kaldı geçtiğimiz Pazar akşamı Parkorman’ı dolduran herkes: Derince bir nefes al, ağlayacaksan ağla ve Nick Cave’in enerjisine varını yoğunu ortaya koyarak eşlik et. Emredersiniz efendim!