Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,&nbsp;Nasılsınız? Umarım Eylül ayının ilk Pazartesi günü güzel başlamıştır. Eylül ayı bana hep yaşamımın yeni bir sezonu gibi gelir. Bunun en önemli nedeni 25 yaşıma kadar hayatımı akademik kurumlara bağlı olarak yaşamış olmam, bir diğer nedeni de son 2,5 yıldır 20’liğin yeni sezonlarının Eylül ile başlamış olması olabilir. Benim için yeni yıl, 31 Aralığı 1 Ocağa bağlayan gece değil de, 1 Eylül sabahı başlar. Zaman kavramı ne kadar değişken değil mi? Bu yaşam akışı içinde hepimizin hayatında bir gün gelir, birkaç bavula tüm mal varlığını sığdırıp büyüdüğün evden taşınırsın. Kimisi için üniversiteye giderken, kimisi için daha sonra ya da daha erken gerçekleşir bu önemli hayat adımı. Posterler kaldırılır, kıyafetler gözden geçirilir, küçücük anlamı olan şeyler bile bir yere sıkıştırılıp yanında götürülmeye çalışılır. Gözler dolar, saatlerini geçirdiğin odanın bomboş haline bakar bir iç çekersin. Sonra da bir nefes alır, kapıdan ilk adımını atar ve tüm olacakların heyecanı içinde bu yeni maceraya atılırsın.&nbsp;📌Uzatmadan söyleyeyim: 20’lik taşınıyor. Bu sayımız, Aposto’da çıkan son sayımız.&nbsp;<p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#fadac4" color="#090909" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#fadac4 !important;color:#090909 !important" href="https://20lik.substack.com/" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(250, 218, 196) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Abone Olmak için Buraya Tıklayabilirsiniz!&nbsp;</a>Detaylar için aşağıda buluşalım,&nbsp;Yasmin

20’lik, kafada oluşan saçma soruların, açılmayı bekleyen ve bazen suratımıza çarpılan kapıların, gündem ile üzerimize çökebilecek fenalığın paylaşıldığı bir bülten. 

Kafada oluşan saçma soruların, açılmayı bekleyen ve bazen suratımıza çarpılan kapılar.

20'lik

Hepinizi Substack'e bekliyorum

💌 20’lik Taşınıyor! 💌

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,Sıcak bir İstanbul gününden selamlar. Bu cümleleri Salı günü yazıyorum. Herkesin biraz korku ile beklediği Çarşamba sıcaklarına da hazırlık olarak buzdolabına bir sürahi soğuk kahve hazırladım. Sular da tamam. Bu sayı çıktığında şehir birazcık da olsa soğumaya başlamış olacak — umarım.&nbsp;Her yazın gelişini mutluluk ve heyecan ile karşılıyorum. Geç batan güneş, tüm vücudunu çevreleyen serinletici deniz, hafif kıyafetler, her gün dondurma yemeler ve daha neler neler. Ama son birkaç yıldır ( ya da 10 mu desem) yazlarımın alt metninde hep aynı kaygı var. Dünyamız daha ne kadar ısınacak? Her yaz gördüğümüz “rekor kıran sıcak” manşetleri ne zaman duracak? Her sene rekor kırmamız şart mı?&nbsp;Bugün sıcaktan mayışmış bir şekilde Instagram hikayelerinde gezinirken bir paylaşıma denk geldim. Bir tanıdığım, Sicilya’da sahilde pizza yerken deniz manzarası ile beraber dağlardan çıkan alevi paylaşmıştı. Videonun üstünde de şunları yazmıştı: “orman yangınları eşliğinde tipik bir Sicilya yazı.” Çok rahatsız oldum. Şu an yaşadığımız şeyi daha iyi anlatacak bir görsel düşünemiyorum. Bir ara popüler olan “this is fine” diye alevlerin içinde oturan köpek görseli var ya, adeta onun gibi. Çevremiz kaos, biz takılıyoruz. &nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/6/3/1690371446544.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu nedenle yaz ayları, dondurmamı hapur hupur yiyip, cup cup denize atlarken ‘dünyamıza n’oluyor?' gibi kaygılandırıcı düşünceleri aklımda çevirerek geçiyor. Endişeleniyorum. Dertsiz, tasasız, kaygısız, ‘hot girl summer’ vââtlerinin arasında endişeleniyorum.&nbsp;Kapınızın önüne sevgili köpekler, kediler ve diğer canlılar için su bırakın lütfen! Aynı zamanda siz de bol su için, şapka takın, aşırı sıcaklarda çok dışarılarda takılmayın. Haftaya havanın biraz rahatlamasını umuyoruz!&nbsp;Çok sevgiler,&nbsp;Yasmin&nbsp;

Sosyal medya, multi-tasking, yaz ayları!

Zattiri Zart Zıt

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,Nabersiniz? Ben iyiyim, biraz koşuşturmaca hâlindeyim (şaşırdık mı?). Birkaç saate yüksek lisans mezuniyetim var, öncesinde erken kalkıp bu girişi yazıyorum. Neden? Çünkü bu 20’lik, girişi yazacak zamanı ancak şu an bulabildi. Arkada kahve makinasının seslerini duyuyorum, kulağım orada, hemen hazır olsa da şöyle güzel bir bardak kahve içsem. Günün ilk kahvesi gibisi yok. ‘İlkler’ gibisi de yok aslında değil mi? Yeni deneyimler ve uzun bir sürenin ardından sonunda yapılabilen şeylerin keyfi bir ayrı oluyor. Bugün ise ben uzun bir süre ‘son’ olacak bir şey yaparak mezun oluyorum. Kep atma profesyoneli olduk artık, bakalım bundan sonra beni neler bekliyor. Heyecanlıyım, tadı damağımda. Ah kahve hazır!&nbsp;Keyifli ilklere, mutlu sonlara, devam eden güzel anlara!&nbsp;Yasmin&nbsp;

günün ilk kahvesi, tuzu kuru olma düşüncesi ve alınganlık

ilkler, sonlar, kuru tuzlar

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,Nabersiniz? Ben ‘off-the-grid’ bir yaşama giriştim, şebekesiz bir hayat sürüyorum. Kesinlikle isteyerek olmadı. Telefon açtırma ücreti 20,000 TL’ye çıkmadan cuma günü işimi hallederek telefonumu açtırdım. (Bunu son dakika açıklamaları ve herkesi cuma günü bir strese sokmaları hakkında yorum yapmayacağım, sinirlendim). Sonrasında da tüm telefonu açtıran insanların şebekeleri çöktü. Sadece WiFi ile iletişim kurabiliyorum. Fena da değil bu yaşam, mesela bugün marmaray ve metroda neredeyse iki saat boyunca sadece kitap okudum ve müzik dinledim. Bir mesaj bile yollanamadı.&nbsp;Fırsat oldukça telefonu bir yerlere fırlatıp, bakmamayı seviyorum. Kopabilmek iyi geliyor. Bir açıdan da durmadan her şeyden haberdar olma isteği geliyor, elim telefonu arıyor. İki saniyede her şeyin değişebileceği dünyada haberlere ve gelişmelere anlık erişim olmaması birazcık korkutuyor. Korkutuyor ama sonra kendime şunu diyorum: “amaaaan canım, korkunun ecele faydası yok!”Korkusuz ve telefondan uzak günlere,&nbsp;Şerefe,&nbsp;Yasmin&nbsp;

periler, yazlıklar ve cırcır böcekleri

Hoop! Zaman Nereye? 

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,Nabersiniz? Bu yaz mevsimini, doğal maden suyu bağımlılığımın yazı ilan ediyorum. &nbsp;Geçen yıl tohumlarını ektiğim bu yeni zevkim, bu sene yeni bir boyut buldu. Hava çok sıcak, saat 12:00, ne vakti? Maden suyu. Yürüyoruz, nem, ter, ne istemezsen var, aaa bakkal gördüm. Ne alıyoruz? Maden suyu. Bir yerde oturuyoruz, kahve limitini aştın, alkol de istemiyorsun. Çözüm? Bol buzlu, bir maden suyu. Churchill de olur. Kendisini sevmem ama içecek versiyonu pek güzel.&nbsp;Ayıptır söylemesi bu yazıyı de Beypazarı içerken yazıyorum (reklam değil). Bu yaz çokça farklı marka maden suyu denedim. Bu&nbsp;tat tomurcukları neler, neler deneyimledi. Bunun sonucunda vardığım nokta şu oldu: fiyat-kalite performansı en iyi olan Beypazarı. Bu zaten bilinen bir şey, yeni bir fikir ortaya atmıyorum, ama burada da altını çizmek istedim 20’likler. Köpürme oranı, aroması falan, iyi iş. Ağzınızda o karıncalanma hissini yaratıyor, gazlı bir içecek içtiğinizin farkındasınız ama aşırı baskın değil.&nbsp;Churchill tarifimiz de eksik olmasın: limon, tuz, soda, istersen içine reyhan ya da nane gibi şöyle aromatik, güzel kokulu bir yeşillik. Ohh düşüncesi bile ferahlattı.&nbsp;Ferahlatıcı bir Temmuz diliyorum,&nbsp;Çok sevgiler,&nbsp;Yasmin&nbsp;Not. Beypazarı bu bülteni okuyorsan (ki sanmıyorum) sponsorluk istiyorum. 100 şişede anlaşalım.&nbsp;

maden suyu, geçen zaman ve gündem

Temmuz'a Selam Olsun

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,Nasılsınız?! İstanbulluların bu hafta ağzından düşmeye cümleyi bir de ben söyleyeyim: “İstanbul bayramda ne güzel! Bomboş.” Vallahi öyle. Köprüyü 10 dakikada geçtim, gözlerim doldu mutluluktan. Bu cümleleri de babaannemlerde bayram yemeğinin ardından yazıyorum. Uzanmam lazım, çok doydum.&nbsp;Bizim baba tarafında bayram yemekleri bir maraton değildir, 400 metrelik sürat koşusudur. Sofra kurulur, etli çiğ köfte yoğrulur, ekşi aşı çorbasının altı son bir kaynatılır. Pilav, kıyma ve kavurma ısıtılır, salatanın sosuna bakılır, zeytinyağlılar çıkarılır, sonra 3-2-1 tabanca atışı, haydi yallah sofraya. Yemekler servis edilir, lokmalar arası eski bayramlar, aile fertleri konuşulur, ne var ne yoklar geçer, gülünür, eğlenilir sonra bir bakmışız yemekler bitmiş. Eee biz de bitmişiz. Pantolon düğmesi açsak olmaz şimdi ayıp, ben akıllılık yapıp bol elbise giymiştim zaten. ‘Ay kendimizi hangi koltuğa atıp nefeslensek,' diyene kadar bilinç dışımız tabakları toplayıp, tatlı servislerini açmış bile. Yok artık, bir dursaydık. Olmaz! Yarış devam ediyor. Sağımda bol şerbetli ekmek kadayıfı parlıyor, sağımda sopsoğuk bir karpuz ferahlatma sözü ile beni çağırıyor. Tatlıdan giriyor, meyveden çıkıyoruz. Bastırmak için çay, soda, kahveler dönüyor. Ama olmaz ki, bastıracak yer yok. Akşama kadar artık yemeyiz diyoruz, ama o sırada yeni aile fertleri ziyarete geliyor, ellerinde de çikolata…&nbsp;Almamak ayıp olur şimdi…&nbsp;Hepinize sevdiklerinizle güzel bayramlar! Bol çiğnemeyi ve yavaş yavaş yemeyi unutmayın,&nbsp;Çok sevgiler,&nbsp;Yasmin&nbsp;

Dövmeler, unutmamak ve kalıcılık 

N'aparsın işte tatlım, ölümlü dünya

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,N'abersiniz? Ben iyiyim! Antalya’ya gelene kadar dayanıp, indikten sonra Çıralı’ya kusa kusa gelmiş biri yazıyor bu cümleleri. Zanlı? Balık Dürüm. Ama şu an detaylara girmeyeceğim, vallahi midem kalkıyor.&nbsp;Midemin bulandığı ama kusamadığım yaklaşık 1-2 saatte şunu düşündüm (evet biliyorum pisleştik ama yabancı yok kusarız da coşarız da, tamam. Devam): Bazen olmasını beklediğin şey seni korkutuyor ve geriyor. Geciktirmek istiyorsun, ‘belki geçer, kendi hâline bırakayım’ diyorsun. Ama o iş öyle işlemiyor. Olan oluyor, kimi zaman da korktuğun şey başına geldikten sonra kendini rahatlamış ve hafiflemiş hissediyorsun. Belki ardından iyi bir şey geldiği için, belki de o ‘kötü şeyi’ atlatacak gücü içinde bulduğun için. Evet kusmadan da hayat dersi çıkardıysak bu haftanın sayısını açıyorum.Kucaklar,&nbsp;Yasmin&nbsp;

Antalya'nın incileri ve 'ev' üzerine

Çıktık, baktık no.2

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,Nasıl gidiyor? İyidir umarım. İstanbul giderek ısınmaya başladı. Tabii sokaklara cıbıl cıbıl çıkıp, güneş gittiği an elimizin ince montlar aradığı sezonu daha geride bırakamadık. O kadarı da olsun. Babam bana kertenkele der, çünkü havalar çok sıcak olduğu an benim dışarıda tek yapabileceğim şey uzanmaktır. Çok sıcağa gelemem, üretkenliğim biraz düşer. Genlerim Hatay, fiziksel dayanıklılığım Oslo. Ama bu sene kararlıyım. Sıcakta güneş pillerimi dolduracak, koşacak ve üreteceğim. Tamam belki koşmam… Ama BU YAZ O YAZ. Her şeye rağmen. Hadi hep birlikte: BU YAZ O YAZ. &nbsp;Süper. Öyleyse, her yaz geldiğinde 20’likte yazdığım şeyi tekrardan paylaşıyorum:&nbsp;Tüm dertlerimizi denize bırakıyor, hafifliyor, kış için enerji ve vitamin depoluyoruz. Tamam mı? Tamam.&nbsp;Yasmin&nbsp;

Bu hafta Ankara ve Şirince'deyiz! 

Bi' çıktık, baktık, ne varmış? 

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,N'abersiniz? Ben iyi gibiyim, bademcik enfeksiyonu gibi bir şey geçiriyorum. Daha çok kış ayında görülen bu problemi ben tabii ki yaz aylarında deneyimlemeye karar verdim. Eee sonuçta tarzımız, farkımız. Eczaneden ilaç alırken de sevgili eczacı abi benimle dalgasını geçti ve “yetenekli” dedi. Dalga kısmını duymazlıktan gelip bana yetenekli denmesini içselleştirdim. Teşekkür ettim. Oh ne güzel, yaşasın algıda seçicilik!&nbsp;Bu hafta en yakın arkadaşlarımdan biri 25 yaşına bastı. 20’li yaşları ortaladığından bahsederek birbirimizi biraz gerdik ama aynı zamanda birçok şeyin gün geçtikçe daha da oturduğunu fark ettiğimizi paylaştık. Onunla telefonda konuşurken (görüşemedik çünkü bademcik) bir şey söyledi ve 25 yaşını gözünde büyüten biri olarak bana iyi geldi:‘Beyin zaten 25 yaşına kadar tamamen gelişmiyor ki.’Bak şimdi! O yarılamaları, zamanın geçmesini falan filan bir kenara bırakalım. Ya düşünün, ortalama 25 yaşına kadar beynimiz tamamen kendine gelmiyor. Şu yaşa kadar ne kadar çok şey bildiğinizi, öğrendiğinizi, düşündüğünüzü, deneyimlediğinizi düşünün. Daha NELER NELER geliyor yahu. O böyle dediğinde heyecanlandım. Hemen de şu ana kadarki tüm salaklıklarımı beynimin gelişmemesine vurdum. N’apiyim… Daha 25 yaşına basmadım ki, elimde değil, beynim tamamen gelişmemiş. Biyoloji bu tatlım…&nbsp;Büyümeye, gelişmeye ve öğrenmeye,&nbsp;Yasmin&nbsp;Not. 20’lik artık okurken bir yandan da dinleyeyim diyenler, yolda kulağımda 20’lik olsun diyenler ve diğer herkes için her hafta cumartesi günü Aposto Radyo’da. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/show/3W0exlVDYwL6AarITAmu5V?utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Buradan</a> dinleyebilirsiniz.&nbsp;

Mezun olmak ve sonra hayatı düşünmek üzerine...

Ne mezuniyetmiş kardeş

Selam 20’likler ve 20’lik kalanlar,Bir seçim raundunu daha bitirmiş bulunuyoruz. Ben ringde bir sağa bir sola fırlatılmış, yorgunluktan pert bir şekilde halatlardan kollarımı ve kafamı sarkıtırken, ilkokul yıllarımda bir hayli popüler olan Rey Mysterio-tarzı, 619’lanmış gibi hissediyorum. Bu da tek WWE bilgim olarak buraya iliştirilsin. Beni bu konuda bilgi sahibi yapan bebeklik arkadaşım Can’a selamlarımı iletiyorum.Her yerim ağrıyor. Çenemi o kadar sıkmışım ki başım ve çenem ağrıyor. Beynim yüz bin felaket senaryosu duymaktan zonkluyor. Twitter’da gezinmekten, YouTube’da analiz videoları izlemekten gözlerim kurudu. Öyleli yani. ANCAK (evet geliyor, böyle karamsar bırakacağımı sanmadınız herhâlde…) arkadaşım Beliz’in de yakın zamanda paylaştığı bir Instagram post’unda da yazdığı gibi ‘radikal umut’ kanlarımdan akıyor. Şakır şakır. Bu nedir? Nedendir? Bilmiyorum. Ama bitmedi ya. Ben hissetmiyorum. Ben umutluyum. Bu gencecik yaşımda umudu kaybedecek değilim. Anahtarlarımı? Evet. Elimi yıkamak için çıkardığım yüzüklerimi? Belki. Ama umut? Asla kaybetmem.&nbsp;Hepimize kolay gelsin,&nbsp;YasminNot: 20’lik artık okurken bir yandan da dinleyeyim diyenler, yolda kulağımda 20’lik olsun diyenler ve diğer herkes için her hafta cumartesi günü Aposto Radyo’da. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/show/3W0exlVDYwL6AarITAmu5V?utm_source=aposto" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Buradan</a> dinleyebilirsiniz.&nbsp;

Direniş, sihir ve Anka kuşları

Bıraktığımız Yerden Devam Ediyoruz

Kültür hakkında yayımlanan makaleler ve yayınlar

Kültür

Sosyal farkındalık hakkında yayımlanan makaleler ve yayınlar

Sosyal Farkındalık

Sosyal medyanın ortaya çıkışı, diğer insanlarla iletişim kurma ve hayatlarımızı paylaşma biçimimizde devrim niteliğinde bir dönüşüm yarattı. Geçtiğimiz yirmi beş yılda, farklı nesillerin sosyal medya platformlarına yaklaşımlarında da önemli değişiklikler oldu. X ve Y kuşakları, sosyal medyayı keşfeden öncü nesiller olarak, yaşamlarının her yönünü bloglar, vloglar ve fotoğraflar aracılığıyla paylaşarak bu yeni iletişim ve ifade aracını tam anlamıyla benimsemişlerdi. Buna zıt olarak, X kuşağının çocukları olan Z kuşağı, erken yaşlardan itibaren sürekli kamera karşısında olmaktan kaynaklanan “kötü” tecrübelerini etkili bir şekilde değerlendirerek sosyal medyada gizliliklerini korumak adına daha dikkatli bir yaklaşım benimsemeye başladı. Buna bir örnek, 1999 doğumlu Twitch yayıncısı <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/dreamwastaken/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dream</a>. Uzun yıllar bir maske arkasına saklanarak yayın yapan ve birçok farklı sosyal medya platformlarında milyonlara ulaşan Dream, yüzünü ilk kez 2023 yılında gösterdi.Şimdi ise Alfa kuşağı ile birlikte bireylerin, dijital kimliklerini yapay zekâ ve oyun karakterleri (Roblox) gibi farklı profillerin arkasına saklayarak sanal alanlarda var olma arayışına şahit oluyoruz. Tahmin ediyorum ki ileride, aileleri tarafından kameraya alınan ve her anları paylaşılan bebekler büyüdüklerinde ailelerine gizliliklerini ihlal ettiklerine dair açacakları davaların örneklerini göreceğiz.Not: Aşağıda yapacağım ayrımları genelleme olarak her birey özelinde düşünmemeli ama kütlesel olarak kullanım davranışları olarak düşünebilirsiniz.<img src="https://images.aposto.com/2023/6/3/1690377010647.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.96" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kristian Jones, <a fr-original-style="" href="https://dangerousminds.net/comments/honey_our_smartphone_ate_the_kids_comic_illustrations_social_media" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">HONEY, THE SMARTPHONE ATE THE KID</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">X ve Y Kuşakları: Her Anlarını Paylaşanlar</h3>X kuşağının daha genç bireyleri ve Y kuşağı, sosyal medya platformlarının yükselişini deneyimleyen ilk kuşaklardandı. Bu yeni iletişim ve ifade aracına duydukları heyecanla, hayatlarını dünyaya tamamen açarak paylaşmaya başladılar. Günlük rutinlerini kaydetmekten, hayatlarının önemli anlarını belgelemeye kadar, bu kuşaklar, vloglar, bloglar ve fotoğraflar aracılığıyla kendilerini ve yakınlarını (kardeş, anne, baba ve çocuklarını) paylaşmaktan geri durmadılar. Sosyal medya, onlar için, sanal bir anı defteri oluşturma ve anılarıyla deneyimlerini dijital bir şekilde arşivleme alanı haline geldi. Tabi anne, baba ya da abla, abileri tarafından kamera yüzlerinde büyüyen Z kuşağının birçok bireyinde, bu her şeyi paylaşma arzusu yerini gizliliklerini koruyarak sosyal medyada var olmaya itti.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Z Kuşağı: Gizliliğin Yükselişi</h3>X kuşağının çocukları ve Y kuşağının kardeşleri olan Z kuşağı, sosyal medyayla ve hayatlarında sürekli kameraların varlığıyla büyüdüler. Bu dijital ilgiye erken yaşta maruz kalma, onların gizlilik algısını ve her şeyi sosyal medyada paylaşmanın olası sonuçlarına dair olan düşüncelerini etkiledi. Sonuç olarak, Z kuşağı, sosyal medyada daha korumacı bir yaklaşım benimsemeye başladı ve kişisel bilgilerini koruma arayışına girdi. Son zamanlarda “priv hesap” terimini duymuşsunuzdur.&nbsp;Priv, İngilizce private kelimesinden geliyor. Özel, mahrem, has, kişisel, müstakil, yalnız anlamında kullanılıyor. Priv hesap ise kişilere özel ikincil hesaplar olarak adlandırılıyor.&nbsp;Z kuşağı bu hesapların yaygın olarak kullanılmaya başlandığı ilk kuşaklardan. Erken yaşta hayatları paylaşılmaya başlanan ya da paylaşılıp farklı linçlere maruz kalarak büyüyen ve büyüyenleri gören Z kuşağı bireyleri, küçük bir arkadaş grubu ile etkileşim kurabildikleri özel sosyal medya hesaplarına, grup sohbetlerine ve kapalı topluluklara yönelmeyi artırdılar. Daha büyük kitlelere ulaşmak isteyenler ise bunu, “Dream” karakteri gibi maskeler arkasına saklanarak yapmayı tercih etti.&nbsp;<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Alfa Kuşağı: Sanal Dünyanın Anonim Bireyleri</h3>Alfa kuşağıyla birlikte, sosyal medya dünyasında daha da büyük bir değişim gözlüyoruz. Bu nesil yapay zeka, sanal gerçeklik ve oyun platformlarının hayatlarının ayrılmaz bir parçası olduğu bir dünyaya doğdu. Online gizlilik ve veri güvenliği konusunda artan endişelerin bir sonucu olarak, Alfa kuşağı bireyleri, sanal kimliklerinin anonim kalmasını sağlayacak şekilde sosyal medya platformlarında var olmayı tercih ediyorlar.Gerçek kimliklerini açığa çıkarmak yerine, birçok Alfa kuşağı bireyi, yapay zeka profilleri, Roblox oyunu karakterleri veya diğer sanal kişilikler aracılığıyla dijitalde diğerleriyle etkileşimde kalmayı seçiyorlar. Bu sanal profiller, onlara yaratıcılıklarını keşfetme, yaşıtlarıyla bağlantılar kurma imkanı vererek, gerçek dünya kimliklerini açığa çıkarmadan sosyal medya platformlarında kendilerini ifade etmelerini sağlıyor. Bu şekilde, Alfa kuşağı, sosyal medyayı bir kaçış, kendini ifade ve deneyimlerini yaşama alanı olarak yeniden tanımlıyor da diyebiliriz.Normalde bu yazımda Alfa Kuşağına değinmeden Z kuşağının daha önceki kuşaklara göre sosyal medyayı nasıl zıt kullandığına vurgu yapacaktım ancak yazarken X ve Y’nin benzerlikleri, Z ve Alfa’nı birbirine bir noktada benzemeye ittiğini fark edince eklemek istedim. X ve Y kuşaklarının filtresiz paylaşımlarından Z kuşağının gizliliğe verdiği öneme ve Alfa kuşağının sanal kimliklerin arkasında sığınma arayışına kadar her nesil, değişen dijital dünyaya benzersiz şekillerde tepkiler veriyor. Teknoloji ilerledikçe, sosyal medya çok daha fazla dönüşüm geçirecek ve gelecek nesillerin iletişim kurma stillerini etkilemeye de devam ettiğini de göreceğiz.&nbsp;

Gizliliğin Yükselişi ve Sanal Dünyanın Anoniom Bireyleri 

(Z)ıtlıklar Kuşağı 

Multi-tasker olmak, yani birçok işi aynı anda yapabilmek, günümüzde çok övülen ama bizden 10-15 yaş büyükler tarafından da “dikkatimizi” dağıttığı ve doyumsuz olduğumuza bağlanarak eleştirilen bir durum.Bu tartışmaya, multi-tasking ve dikkat bozukluğunun temel tanımları ile başlayabiliriz diye düşünüyorum. Multi-tasking, kişinin aynı anda birden fazla görevi yerine getirmeye çalıştığı bilişsel bir süreçtir. Dikkat bozukluğu ise, bireyin odaklanma, sürdürme ve dikkatini toplama güçlükleri yaşadığı bir nörogelişimsel durumdur.Çoklu görev yapma eylemi neredeyse her zaman inanılmaz bir yetenek olarak görülse de, yaptığım okumalar sırasında pekte övündüğümüz gibi bir durum olmadığını fark ettiğim noktalar oldu. Bu yazıda kendim dahil kimseyi multi-taskingden alıkoymaya çalışmayacağım, ama galiba, bir durup (20’likte hep ne diyoruz? Durabilmemiz önemli) üzerine düşünmemiz gerekiyor.Günlük yaşamda multi-tasker olmak iş ve özel yaşamınızda verimli olmanızı sağlayabilir. Genç yetişkinlerin <a fr-original-style="" href="https://www.cambridge.org/core/books/handbook-of-adolescent-digital-media-use-and-mental-health/effects-of-digital-media-and-media-multitasking-on-attention-problems-and-sleep/8A65B9D01D42E33800E57840A8A04F77" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">üretim şekilleri</a>ne bakıldığında, çalışırken müzik dinlemek, yemek yerken video izlemek ya da iş aralarında sosyal medyada gezmek çoğumuzda karşılaşılan bir durum. Aslında aynı anda birden fazla işi bilinçli bir şekilde yapmıyoruz, bu süreç bizim için doğal bir şekilde gerçekleşiyor.&nbsp;Öte yandan baktığımızda, aynı anda birden çok şeye odaklanmaya çalışarak belleğimizin kapasitesini zorluyoruz, çabuk dikkatimiz dağılıyor ve buna bağlı olarak görevler arasında geçiş yapmakta zorlanabiliyoruz.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1690452479239.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">"Birçok işi aynı anda yapma konusunda iyi miyim yoksa odaklanma konusunda kötü müyüm emin değilim."&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><a fr-original-style="" href="https://appliedpsychologydegree.usc.edu/blog/benefits-of-multitasking/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Araştırmalara</a> göre bu durum uzun vadede bireyde sürekli stres ve zihinsel yorgunluk hissi olarak karşımıza çıkıyor. Farklı işlerde uzmanlaşmaya çalışırken, bu yolda bazı ilgi alanlarımızı geride bırakmamız gerekiyor ve tabii ki bunlar da stres kaynağı &nbsp;olabiliyor. Çoğu multitask eden kişinin bir sürü abandoned ya da bırakılmış hobisi olduğunu görmek mümkün.Son dönemde yapılan <a fr-original-style="" href="https://neuroscience.stanford.edu/news/why-multitasking-does-more-harm-good" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">araştırmalarda&nbsp;</a>yönetebildiğimiz durumlarda multitasker olmaktan verim alabileceğimiz gibi bunun bizim beynimize birçok açıdan zarar verebilen bir durum olduğunu da işaret ediyor.&nbsp;Bunda yetiştiğimiz dönemin büyük bir etkisi olduğunu düşünüyorum. Günümüzde teknolojik gelişmeler ve hızlı yaşam tarzı, insanların işlerini ve hayatlarını kolaylaştırmak için çoklu görev yapma eğilimine yol açan önemli bir etken. Birçok kişi, aynı anda birden fazla görevi yerine getirmeye çalışıyor, dikkatlerimizi bölerek farklı aktivitelere yönelme alışkanlığımız giderek artıyor.Tanıdığım birden çok ilgi alanı olan ve bunlarda aktif olmaya çalışan insanların çoğu multi-tasker olma gayesiyle değil, gerçekten de tek bir şey ile uğraşarak yaşamanın mümkünlüğünü reddettiği için bu noktada olduğunu düşünüyorum. 20’li yaşlarımızdayız ve birden çok şeyi (hızlıca) keşfetmek istiyoruz ve buna bağlı olarak aynı anda birden çok şeyle uğraşma eğilimindeyiz. Bununla beraber, çoğumuz hobilerimizi finansal olarak destekleyebilmek için farklı projelerde ve işlerde de yer almaya çalışıyoruz.25 yaşıma gelene kadarki süreci gözden geçirdiğimde hayatımda hiçbir zaman tek bir şey olmadığını fark ediyorum. Benim için birden çok şeye ilgi duymak ve bunları deneyimlemek, yolculuğumun önemli bir parçası. Evet belki de dikkatimizi dağıtıyoruz ama çalışırken bir kelebeğin uçtuğunu görseniz sizde dönüp bakarsınız — sadece bazılarımız kalkıp kelebeğin peşinden gitmeyi tercih ediyor. Belki de tek bir şeye odaklanmayı denersek, diğer şeyleri kaçıracağımdan korkuyorum/korkuyoruz. Kim bilebilir ki..

multi-tasking ve dikkat bozukluğunun arasındaki fark üzerine

Multi-tasking: süper güç mü dikkatimizi dağıtan bir sorun mu? 

Z Kuşağının çok çeşitli konulardan kolayca rahatsız olduğu ve alındığı, özellikle daha yaşlı kuşakların arasında bir alay konusu. İngilizcede bunun için bir terim de var:&nbsp;“<a fr-original-style="" href="https://www.urbandictionary.com/define.php?term=Snowflake" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">snowflakes</a>.”&nbsp;Snowflakes (isim): Başkalarının ifadeleri veya eylemleri tarafından kolayca incinen veya gücenen, çok hassas biri.&nbsp;Genellemelerden kaçınmak önemli bir nokta olsa da bu kuşaktaki bazı bireylerde, belirgin bir duyarlılığı gösteren eğilimler var. Bu haftaki yazımda bunun olası nedenlerini üç maddede toparlamaya çalıştım; sosyal medyanın kaçınılmaz etkisi, artan kültürel farkındalık ve kapsayıcılığın genişleyen sınırları.Gen Z yanlış anlaşılmaların kurbanı mı yoksa her şeye kolayca alınan, teknoloji bağımlısı, sadece TikTok’ta dans eden tembel bir nesil mi?<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">1.Sosyal medyanın kaçınılmaz etkisi</h3>Z Kuşağının bu duyarlılığına (kimilerine göre alınganlığına) katkıda bulunan en önemli faktörlerden birisi elbette ki sosyal medya platformlarının yaygın kullanımı. İletişim ve bilgi paylaşımı araçları olarak hizmet veren platformlarla dolu dijital bir çağda büyüyen Z Kuşağı bireyleri, önceki nesillerin hepsinden çok daha fazla birbiriyle etkileşimde. Beğenilerimize ve aksiyonlarımıza göre şekillenen ve bize görmek istediklerimizi sunan algoritmalar ağında, yakın çevremiz dışındaki yüzlerce farklı insanın hikayesini birkaç saat içerisinde izleyebiliyor, dinleyebiliyor ve empati kurabiliyoruz.&nbsp;1900’lü yılların başında yaşayan ortalama bir insanın belki de birkaç yılda ancak karşılaşabileceği farklı düşünceleri birkaç saat içerisinde deneyimleyebiliyoruz. Tabi bu erişilebilirlik, arada sırada, bizim fikir ve düşüncelerimize meydan okuyan şeyleri de beraberinde getiriyor. Sosyal medya yorum tartışmaları da genellikle gerçek hayattaki konuşmaların sağladığı nüans ve bağlamdan yoksun olduğu için yanlış anlaşılmalara, böylelikle artan duygusal tepkilere yol açabiliyor. Ayrıca, geniş bir bakış açısına sürekli olarak maruz kalmak, Z Kuşağı bireylerini sosyal adalet konularına daha duyarlı hale getirerek, adaletsizlikler karşısında sessiz kalmamalarını sağlıyor.&nbsp;Bu sessiz kalmamalar&nbsp;da kimi zaman alınganlık olarak anlaşılabiliyor.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">2.Artan kültürel farkındalık</h3>Z Kuşağı, kültürel farkındalığın arttığı, kapsayıcılığın vurgulandığı ve bunun çok hızlı yayıldığı bir zamanda büyüdü. Çok erken yaşlardan itibaren ırkçılık, toplumsal cinsiyet eşitliği, sınıf ayrılığı, cinsel kimlik ve LGBTQ+ hakları gibi konuları kapsayan tartışmalara maruz kaldılar. Bu artan kültürel farkındalık, küresel ölçüde saldırgan veya duyarsız yorumlara karşı sessiz kalmamayı beraberinde getirdi. Z Kuşağı bireyleri, kapsayıcı alanları teşvik etmenin ve ayrımcı normlara meydan okumanın önemini kabul ederek, saldırgan davranışlara karşı gelme olasılığı daha yüksek olarak kendilerini geliştirdi. Bu ses çıkarma durumu da, diğer kuşaklar tarafından “alınganlık” olarak anılmaya başlandı. Ancak bu artan duyarlılığın, kapsayıcı ve eşitlikçi bir topluma katkıda bulunduğundan olumlu sonuçlar doğurduğu da atlanmamalı.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">3. Kapsayıcılığın genişleyen sınırları</h3>Z Kuşağını toplumsal kuralların değişikliğine yakından tanıklık eden ilk nesillerden biri olarak nitelendirebiliriz. Bu değişikliklerle beraber bireyselliğin önemini ve kalıplara sığmadan da topluluk olunabileceğini özgürce ifade edebilen bir nesil. Belki de genel amaçları, zararlı normları ve önyargıları sürdürmek yerine bir saygı ve anlayış kültürü geliştirmek. Daha kapsayıcı bir toplum yaratma arzusuyla, başkaları için küçük veya önemsiz görünse bile, saldırgan davranışları tespit etmekte ve dile getirmekte hızlılar. Bu dile getirişler de daha eski nesiller tarafından çoğu zaman “alınganlık” olarak anlaşılabiliyor.Z kuşağının her şeye alındığını iddia etmek tüm konuyu biraz basitleştirmek oluyor. Tabloya geniş açıdan bakınca, bu kuşaktaki bazı bireylerin yüksek bir duyarlılık sergilemesinin geçerli nedenlerinin olduğunu gözlemleyebiliyoruz. Daha kapsayıcı ve saygılı bir toplum oluşturma arzusunu yansıttıkları için bu faktörleri anlamak da çok önemli. Bununla birlikte, farklı bakış açılarına saygı duyan uyumlu bir toplum yaratmaya çalışırken, nesiller arasında daha derin bir anlayışa ve ortak zemin bulmaya olanak tanıyan diyaloglara girmek de aynı derecede önemli. O zaman sorumuzu tekrar soralım: Gen Z yanlış anlaşılmaların kurbanı mı yoksa her şeye kolayca alınan, teknoloji bağımlısı, tembel bir nesil mi?

Snowflake midir? Değil midir? 

Z Kuşağı yanlış anlaşılmaların kurbanı mı?

Günümüzde 20’liklerin pek sık duyduğu “Senin tuzun kuru! “ söylemini benim merceğimden dinleyin istedim. Sahi tuzumuz kuru mu? Değilse bu kırılganlığı hangi köşeye koymalı?Tuzu kuru olmak, TDK’ya göre ‘herhangi bir sıkıntı ya da derdi olmayan, maddi kaygısı bulunmayan’ şeklinde tanımlanır. Herhalde tanım kısmında Gen Z olarak tuzu kuru olmaktan elendiğimizi söylemek mümkün çünkü döviz kuru yaşımızı geçer olmuş.Etrafımda çoğu zaman ben de şu cümlelerle rastlaşıyorum:&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">‘Bizim zamanımızda üniversiteden mezun olan mı vardı?’&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">‘Ben sizin yaşınızda evlenmiştim’&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">‘Siz bir eliniz yağda bir eliniz balda yetişiyorsunuz’</li></ul>Hepsinin de sonu 'tuzunuz kuru' demeye geliyor. Teknoloji devrinde doğmanın pek çok avantajı olabilir, daha hızlı bir yaşam ve daha az uğraşla kazanılabilecek imkanlar olduğunu bize söyleyebilir ama bunlar tuzu kuru olmak için bence yetersiz. Gen Z olarak fırsatlar dünyasına doğduğumuz bu devirde bir şeyin yokluğundan ziyade, olup da erişilemediğini gördük. Mesela fırsatlar bizi sadece birkaç saatte okyanus ötesine taşıyabilirken, maddi yetersizliklerle buna her zaman erişemediğimizi görebiliyoruz. Gen Y’ler birer 20’lik iken euro 3 olduğunda onların yaptıkları Avrupa, Amerika gezilerine ait anılarını dinliyor ama çoğumuz günümüzde buna erişemiyoruz. Zihinlerimizi pandemiyle, yetersizliklerle bir odaya hapsetmek zorunda kaldık.&nbsp;Sevgili kuşak araştırmacısı Evrim Kuran şöyle söylüyor, “Kendinden önceki kuşaktan daha az alım gücü olacak ilk nesil.” Şu an alım gücünün düşmesi, istihdamın yetersiz ve yetkin olmayan temellere dayanması ile binlerce üniversite mezunu genç, işsiz. Ekonomik ve sosyokültürel sorunların bu kadar göz ardı edilemeyecek noktaya geldiği durumda bizim de tuzumuzun kuru olma ihtimali maalesef imkânsız gibi bir şey.Her nesil kendisinden sonra gelen nesle yaşadığı zorluklarla mücadele biçimini olanca mükemmel biçimde anlatarak ‘Biz şimdi bu koşullarda yetişsek ohoo’ diyerek yaşayamadıklarına bir nebze olsun su serpme çabasında oluyor. Şu an Gen Z’ye aktarılan bu söylemler ilerde bizlerin de daha sonraki nesillere aktarabileceğini gösteriyor. Peki biz her seferinde ‘tuzumuz kuruymuş ama…’ diyerek başladığımız ve şikâyet ettiğimiz dertlerimizi paylaştığımız kırılganlıklar mı yaşayacağız? Eminiz ki bizim olmadığı gibi bizden önceki kuşakların da tuzu kuru değildi, her nesil ve her coğrafya tarih boyunca belli zorlukları aşmak zorunda mutlaka kaldı. Biz de Gen Z olarak bu zorluklara kolektif ve onarıcı çözümler aramaya devam etsek de keyfimiz gıcır sanıldığında biraz, her nesil gibi, kırılıyoruz. Peki kırıldığını söylemek ayıp mı?Kırılganlık, hassaslık veya bir şeye alınmış olmak hep olumsuz kavramlar gibi tanımlansa da aslında doğru ifade edildiğinde bizi büyüten duygular ve bize kendimizi başka aynalardan görme fırsatı tanır. Duyguları en saf haliyle yaşamak sanıldığı gibi zayıflık göstergesi değil, aksine bize güç verir. Aşık olmak, toplum içinde ağlamak, kahkaha atmak, duyguları en yoğun haliyle paylaşabilmek bizi besleyen, büyüten ve zihnimizi birikmiş travmalardan da uzak tutan bir eylemdir. İşte bu nedenle kitlesel ya da bireysel duygularımızı ifade etmemiz gerekiyor.&nbsp;Gen Z olarak üzerimize gelindiyse kırıldık diyebilmeli, kırdıysak gönül alabilmeli ve duyguları bu denli paylaşmaktan çekinmemeliyiz. Duygular bizi yaşama bağlarken kuşaklar arasındaki anlaşmazlıkları çatışmalarla değil, sağlıklı ifade biçimleriyle çözmeliyiz. Duygu ve düşüncelerimizi ifade etmekten kaçınan ve çoğunlukla kriz anlarında don-kaç psikolojisine bürünmeye yatkın bir toplumuz. Bu durumu ise birbirimize ifade biçimlerimizi güçlendirecek köprüler inşa ederek çözebileceğimize inanıyorum. İşte bu köprüleri kurarken biz 20lik olarak hep söylüyoruz: ‘20likler ve hep 20lik kalanlar’ diye. Çünkü kuşakların ötesinde, duyguların su gibi berrak paylaşıldığı, hiçbirimizin de tuzunun yeterince kuru olmadığı ama kalplerimizin bir attığı 20likleriz!&nbsp;

Tuzumuz kuru mu? Değil mi? 

“Zamannnnn ileriye aksınnnn.” Sihirli Annem izleyenler bilir, periler zamanı ileri veya geri alabilme ve hatta durdurabilme özelliğine sahiptirler. Sonra da fanilerin zihninden o anıları silerler ve hayat normalmiş gibi akıp gider. Şeye benzetirdim bunu, güzel vakit geçirirken zamanın nasıl hıphızlı akmasına ama sıkıcı bir derste ya da toplantıda dakikaların saatmiş gibi gelmesine. Zihin de sihirlidir bana göre, belki de bu yüzden kendimi insan zihnini anlamlandırmaya adadım. Bir süredir ise zamanın — güzel vakit geçirip geçirmemekten bağımsız — eskisine kıyasla çok daha hızlı aktığını düşünüp duruyorum. (Hangi peri benim zihnimden eski zaman akışını silmeyi unuttuysa Periliçe icabına baksın!!).&nbsp;Çocukken bir ömür gibi geçen bir koca yıl sanki kuş olup uçtu ve yerini 'aaa 2019, 4 sene önce miydi?'lere bıraktı. Zamanın yaş ilerledikçe daha hızlı geçiyormuş gibi algılanmasını perilere bağlayamayız tabii. Bu durumun en basit açıklaması hayatta olduğumuz sürenin uzamasıyla otomatik olarak bir senenin ömrümüze göre daha düşük bir orana tekabül etmesi. Örneğin 5 yaşındayken 1 sene hayatımızın beşte biriyken 29 yaşındaki birisi için bir sene hayatın 1/29’unu oluşturur. Zaten büyüdükçe eskiden kocccaman gözüken yerler 'aaa, burası bu kadarcık mıydı' dedirtmez mi insana? Sen küçüksün, alan sana göre büyük. Aynı hesap sanırım. Bir diğer fikir ise çocukluktaki zihinsel aktivitenin inanılmaz fazla olmasıyla ilgili. Yeni gelmişsin dünyaya, o kadar çok yeni şey öğreniyorsun ki hayat dolu dolu geçiyor ve dolayısıyla daha uzun zaman geçmiş gibi algılanıyor. Görece yeni bir <a fr-original-style="" href="https://sitn.hms.harvard.edu/flash/2019/no-not-just-time-speeds-get-older/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">çalışma</a> da subjektif zaman algısındaki hızlanmayı, yaşlandıkça nöral bağlantılarımızda olan değişimlerden dolayı görselleri işleyiş hızımızda olan yavaşlamaya bağlamış.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1689243646594.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.13" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/neuroaesth/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Hacımusaoğlu</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Mantıklı buldum bu açıklamaları. ‘Tamam,' dedim 'zamanı rahat bırakayım.’ Dedim dedim de bu sefer de mayıs ayı iki sene gibi geldi bana! Malum seçim döneminde zamanda (ya da içimizde…) bir kırılma oldu herhalde. Upuzun mayısın ardından ise gözümü bir açtım, temmuzdayız. Eee haziran nereye gitti? İçime kurt düştü yine. Başka zihinler ve hatta başka kültürler nasıl algılıyor bu zaman denen şeyi diye kaşınıp durunca dayanamadım, sordum:&nbsp;Zamanın akışı hakkında ne düşünüyorsunuz? Özellikle bu aralar (yaz başı) zaman çok mu hızlı geçti?Sorduğum 59 kişiden yaklaşık %80’i genel olarak zamanın eskisine göre daha hızlı akmasına evet cevabını verdi. Bu oran sadece yabancı arkadaşlarımın cevaplarına baktığımda da benzer çıktı üstelik. Zaman algısının komple kaybolduğunu söyleyen de oldu. Peki başka neler mi dendi?“Bir klişe: geçmesin istemediğim zaman hızlı geçiyor. O yüzden haziran böyle oldu. Yaz bitmesin.”“18 yaşından sonraki son 10 senenin nasıl hızla geçtiğini anlamadım. Hızla yaşlanmak zor.”“Tatile çıktığımda daha ilk günden hemen bitecek tribine giriyorum ve hemen bitiyor.”“Bir yerde okumuştum, yaşlandıkça zaman daha hızlı geçiyor çünkü ömrüne oranla an kısalıyor diye. Mesela 7 yaşımdan 8 yaşıma koskoca bir yıl vardı ama 27’den 28’e bir anda bitiverdi gibi.”“Benim duygu durumumla çok bağlantılı zaman algım ya. Jolie’nin Wanted’daki çocuk gibi.”“Nasıl oluyor vakit bir türlü geçmezken yıllar hayatlar geçiyor.”“Geçmiyor.”“Günler birbirine benzediği için daha hızlı geçiyormuş gibi hissediyoruz.”“Zamanın hızını dehşet verici bulmak zamanın hızından daha korkutucu geliyor.”“Mutluyken, anı yaşarken çok hızlı geçmesi biraz can sıkıcı.”“Ya dün zaman kavramımı kaybettim, o kadar hızlı geçti ki bir şey. Cidden yaş ilerleyince sanırım zaten zaman hızlı geçiyor ama bazı zamanlar gün içinde yok oluyor. Düşüncem şu: zaman kırılma artık, bir sabit kal.”“Diş fırçam otomatik yani hep aynı süre çalışıyor ama dişimi sabah fırçalarken 15 saniye sürüyor, akşamsa hele kafam iyiyse 3,5 saat. Demem o ki insan mahmurken yani ne buradayken ne de uykudayken (metaforik olarak da) zaman hızlı geçiyor.”“Bu belirli zaman dilimi için zamanın hızlı geçtiğini düşünmüyorum çünkü bulunduğum yerlere, tanıştığım insanlara, yaptığım şeylere baktığımda çok fazla hissettiriyor. Genel olaraksa daha dün küçük bir kızdım şimdi doktoradayım, bu çılgınca. Yani yıllar açısından bakarsam zamanın daha hızlı geçtiği hissine sahibim ve bu rahatsız edici bir hal alıyor.”&nbsp;[çeviri]“Zamanı nasıl hissettiğimin hayattaki dönüm noktalarına bağlı olduğunu düşünüyorum ve bu dönüm noktaları zaman alan şeyler. Örneğin bir bitkinin büyümesi ya da kedimin büyümesi. Böyle şeyler görürsem, zaman değişikliklerini fark edeceğim. MUTLU(!) doktora öğrencileri olduğumuz için bir diğer önemli dönüm noktası burada nasıl ilerleme kaydettiğimiz ve çok da fazla ilerlemediğim için şöyle hissediyorum: zaman [algısı] nereye gitti?” [çeviri]***İnsan mahmurken veya günler birbirine benzediği için zamanın daha hızlı geçiyormuş gibi gelmesine dair cevaplar ve birinin çok fazla şey yaptığı için bu ara zamanı pek de yavaş algılamadığından söz etmesi bana bu girişte bahsettiğim ikinci fikri anımsattı. Küçükken an be an çok daha fazla şey öğrenip daha fazla uyanık (alert) ya da anda mı kalıyorduk acaba?&nbsp;Günlerimiz de birbirine bu kadar benzemiyordu. Bir kere gün aynı olsa bile onu yaşayan zihin aynı zihin değil. Ne dersiniz?Not: Yabancı arkadaşlara katıldıkları için teşekkür ederim, evrensel bir durum olduğunu burada da görmek ne hoş. Ne diyelim, e be periler!

Zamanı birlikte geçiriyoruz be periler! 

Tik tak tik tak, Dudu peri zamanı rahat bırak

<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1689247874536.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Ayşe Burçak Tuğrul</h3>Antakya civarında bir yazlığımız vardı — neden geçmiş zaman kipi kullandım bilmiyorum çünkü o ev hala duruyor. Kafanızda şekillenebilmesi için evi biraz betimleyeceğim: beyaz badanalı, kırmızı kiremit çatılı, iki katlı. Bahçesinde japon gülleri ve karşısında deniz. Bir çocuğun pastel boyasıyla çizeceği evler nasılsa işte tam öyle bir ev.&nbsp;Çocukluğumun yazları o evde geçti. Sabah şirinler desenli nevresimlerin arasında uyanır, yataktan çıkmadan denizin seslerini dinlerdim… Dedemin hortumla gülleri sulama sesleri... Anneannemin terasta kahvaltı hazırlama tıngırtıları… Kaynatılan taze sütün kokusu… Bilirdim, birazdan aşağı inip buz gibi karpuz yiyecektim. Sofrada bir bardağın içinde mutlaka bir dal hanımeli olacaktı, babam sırtıma güneş kremi sürecekti, abimle atışacaktık, sonra hep birlikte yüzmeye gidecektik. Annem bikinisinin üstüne kırmızı-beyaz çizgili havlu elbisesini giyecek, &nbsp;dedem “geç kaldınız, sabah çarşaf gibiydi” diyecekti. Akdeniz’in tuzu gözlerimi yakacaktı, ayağıma bir yosun dolanacaktı. Kumsaldan deniz kabuğu toplayacaktık. Öğlene doğru yorgun argın eve gelip anneannemin kızarttığı patatesleri yiyip hamakta Walkman’imden Teoman dinleyerek uyuyakalacaktım. (oh papatya!)Seneler geçti, ben büyüdüm ve ailem yaşlandı. Nedense uzun yazlık tatilleri rutinimizden çıktı ve dile kolay tam 9 senedir yazlık evimize adım atmadık. Yine de ben ne zaman sıkıntıyla uykuya dalsam rüyamda hep o evi gördüm. O evde gün batımlarında içilen rakıları, kızartılan balıkları, gece yarılarına kadar oynadığımız peçiç oyunlarını, balkondaki ipte dalgalanan mayoları, abimle attığımız bisiklet turlarını gördüm. Tüm ailemin yanımda, herkesin genç ve sağlıklı olduğunu…&nbsp;Hangi anını dondurmak istersin deseler, hiç şüphesiz ben o yazlıktaki kahvaltıları seçerdim. Orhan pamuk, masumiyet müzesi romanına “hayatımın en mutlu anıymış. bilmiyordum” diye başlar. Hangimiz en mutlu anımızı bilerek yaşadık ki? Ben de bilmiyordum, o sıradan yaz sabahlarında babamla dedemin tavla oynamasını izlerken bilmiyordum. Ama şimdi biliyorum: o sabahlar hayatımın en mutlu anlarıymış.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1689249449157.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Cody Mehmet Çatal</h3>Çocukluğumun büyük bir kısmını, dedemle ayrıldıktan sonra çocuklarının yanında yaşamaya başlayan anneannemle geçirdim. Bir yandan onun hep yanımızda olması beni mutlu ederken bir yandan çocuk aklımla neden kendi evinde yaşayamadığını anlamaya çalışıyordum. O zaman ailemin mesleği yüzünden taşınmak zorunda kaldığımız Ankara’nın küçük bir ilçesinde dağ bayır demeden gezerdik çünkü yapacak pek bir şey yoktu. İlçenin tek bir çocuk parkı vardı ve o parkın da salıncakları kırıktı. Bu yüzden ne zaman dışarı çıksak anneannem bana masallar anlatarak yürürdük; süt sağan yaşlı bir kadın ve onun sütünü sürekli çalan bir tilkinin hikayesi gibi…&nbsp;Ben taşınmak zorunda olduğumuz o yerden şikâyet ettikçe, o bana sürekli “çevredeki eksikler seni kısıtlasa da kimse aklını ve düşüncelerini kısıtlayamaz” der ve beni kendi masallarımı, hikayelerimi, hayallerimi oluşturmam için teşvik ederdi. Bu yüzden oturduğumuz evin yakınındaki ağaca kendi salıncağımızı yapmıştık. Bana verilenlerle yetinmeyip, kendi istediklerimi yapabilmeyi öğretirdi. Okuma yazması olmadığı için ben de ona okuma yazma öğretmeye çalışırdım. Birlikte dışarı çıktığımız her zaman yanımıza ekmek ve kuruyemiş kırıntıları alır ve yol boyunca gördüğümüz her karınca yuvasına bırakırdık. Dakikalarca o kırıntıları taşımaya çalışmalarını izlerdik. Bana o karıncalara yardım edebilmem için gönderildiğimi ve onlar benim burada olduğum için çok mutlu olduklarını söylerdi. Bu beni çok mutlu ederdi.&nbsp;&nbsp;Sanırım en özel ve her zaman saklamak istediğim anlar hafta sonu sabahları anneannemin yanına gidip, yünden yorganının altına girdiğim ve yorganı kafamıza kadar çektiğimiz anlardı. Yünlerin arasındaki boşluklardan sabah güneşinin ışınları sanki gece gökyüzündeki yıldızlar gibi parlardı. Ben onları sayarken anneannem bana yine süt sağan yaşlı kadın ve sürekli onun sütünü çalan tilkinin hikayesini anlatırdı. Tilki çalmaya devam etse de yaşlı kadın sağmayı hiçbir zaman bırakmazdı. Şimdi o hikayeyi neden anlatmak istediğini çok daha iyi anlıyorum.<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1689249647037.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İllüstrasyon: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/suidotco/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Serra Utkum İkiz</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yasmin Güleç</h3>Çocukluk, yazlık ve anneanne/dedeler ‘korunmak istenen’ anıların odağında olmuş. Benden gelen anı da aslında bununla ilgili. Biz her yaz Bodrum’a gideriz. Bundan zaten sıkça bahsettim. Anneannemlere yıllar, yıllar önce kuradan çıkan bir ev var. O evin dedemin verdiği emekler ile yeşeren, ormanlaşan, bir bahçesi ve yılları aşan anıları içinde barındıran duvarları var. Her yaz burada buluşulunur.&nbsp;Dayımlar gelir, biz geliriz, şen şakrak bir ortam olur. Denizin, güneşin ve hafif esen Bodrum rüzgarı ile geçen günlerin ardından evin verandasında buluşulunur. Hepimizin üstünde tatlı bir yorgunluk, büyük bir açlık. Üstüne koyu bir ahşap parçası koyduğumuz plastik masamıza mavi amerikan servisleri yerleştirilir, sofra kurulur, oturduğumuz yerler artık senelerdir bellidir. Benim oturduğum yer evin kapısına ve numarasına, 22’ye bakar.&nbsp;Akşamları, yemekten sonra meyveler, çaylar konur ve toplama çıkarma işlemlerini daha kolay yapabilmemin nedeni olan 51 oynanmaya başlar. Kartlar dağıtılır, oyun ciddileşir. Cırcır böceklerinin sesi arttıkça, bizimki de artar. ‘Yok hile yaptın!’ ‘Yoo kazanmadın’ diye didişiriz. Kağıda yazılan skorlar yükseldikçe bizim de uykumuz gelir, bir bir çıkarız evin mermer merdivenlerinden odalarımıza. Uykuya dalarken yarının da benzer bir şen hal ile devam edeceğinin sözü bizi yüzümüzde tatlı bir gülümseme ile rüyalara bırakır.

Bu hafta çerezlik hikâyeler'de saklamak istediğimiz anılardan bahsediyoruz. 

Kar Küremizde Sakladığımız Anılar! 

Yazı: Kardelen BuyurganBu metin, pasifize edildiğimi/edildiğimizi düşünmeye başladığım, peşi sıra gelen anlardan ortaya çıktı. Toplumsal ile bireysel hayatın paralel gittiği bir coğrafyayı 20’likler gözünden yorumlamaya çalıştım. Nitekim diğer yaş gruplarından bu kadar etkilenmişlik duymadım.&nbsp;Okuduğum bölüm, yaptığım iş sebebiyle kayıtsız kalamadığım toplumsal sorunlar pandemi ile birlikte dikkatimi görece daha fazla çeker hale geldi. Pandemide işsizliğin arttığını, kuryelerin ve sağlık çalışanlarının ise dur durak bilmeden çalışmaya zorlandığını <a fr-original-style="" href="https://birikimdergisi.com/guncel/10777/pandemide-kurye-olmak-motosikletler-esaret-ureten-ozgurluk-ve-gozetim" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">gördük</a>.&nbsp;Pandemi hala devam ediyor ve kişisel gündemimde mezun oluyorum — yaşım 22. Sırf tecrübe edinmek ve ‘bu işsizlikte bir işe gireyim’ diyerek işe giriyorum. 'Aa iş hayatına atıldım' sevincinin yersiz bir sevinç olduğunu görüyorum, zira yapılan iş maddi pratiklere bir cevap sunmuyor. Kişisel gündemime paralel bir şekilde, kiralarda hızlı bir artışın yaşanmasını ve gelecek olan barınma sorununu deneyimliyoruz — yaşım 23. Bu süreç zarfında döviz kurlarının yükseldiğine, Amasra maden faciasına, Rusya-Ukrayna arasındaki savaşa, İstiklal Caddesi’ndeki bombalı saldırıya şahit oluyoruz — &nbsp;yaşım 24. En sonunda ise uzun bir zamandır süregelen seçim tartışmaları ve özellikle sonrasında ne olacağının merakı hemen hemen oturduğumuz her masada yerini buluyor — yaşım 25. Aynı dönemde yaşam kayboluyor, kentlerin hafızası yerle bir oluyor. Kolektif cevapsızlıklar yaşıtlarım arasında çoğalmaya başlıyor. Siyaset, derin yoksulluk, barınma problemleri, işsizlik, müşahitlik, anket şirketleri derken eğlenceli sohbetlerin yerini veriler; celebrity crush’ların yerini ise siyasi aktörler dolduruyor. Her takım elbiseli milletvekiline benzetiliyor. Öyleyse, Türkiye gündeminden en çok etkilenen kesim 20’likler diyebiliyor muyuz?<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">20’li yaşların yeni tanımları: ‘noluyyooo’</h3>Halihazırdaki siyasi konjonktürün günden günden daha da büyüyen bir şekilde yaşantımızın her detayına sirayet etmesi ve 20’li yaşların kendine ait başlıca problemleriyle kesişmesi sanki Sisyphos’un kayası gibi omuzlarda ağır bir yük oluşturuyor. Sürekli yuvarlamaya çalıştığımız ve bir türlü kurtulamadığımız bir dert kayası var. Üstelik bu kayayı bir nevi tek başımıza itmiyoruz. Ortaklığımız sorunlarımızda ve cevapsız bırakılmalarımızda. Kısa Dalga Gazetesi’nin Gençlik ve Siyaset yazı dizisinde <a fr-original-style="" href="https://kisadalga.net/haber/detay/genclik-ve-siyaset-1_4700" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bahsettiği</a> gibi; bireyin kendini kamusal alanda, iş yaşamında, aile içinde, mahallede, sokakta var edeceği yaşlar sansüre uğradı.&nbsp;Yetişkinliğe geçiş yapılan şu yaşlarda kaç kişi hayalindeki hayata ulaşıp “o” kişi olabildi? Diline dolandığı şarkıyı sokakta söyleyebildi? Kentten görece uygun kentlere ve/veya kırsala göç etmeler, bir evi birden çok insanla paylaşmalar, emeğin asla karşılığı olmayan asgari ücretle çalışmalar artmaya devam etti.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.diken.com.tr/arastirma-genclerin-yuzde-63u-baska-ulkede-yasamak-istiyor/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Araştırmalara</a> göre mutlu olan kişilerin oranı sadece %17,3 ile sınırlı kaldı. Kendi ülkesinde mutluluğu “bulamayan” gençler, başka ülkelere gitmenin yollarını arama peşine düştü. O yollarda da vize krizine <a fr-original-style="" href="https://medyascope.tv/2023/01/18/akpnin-2005-yilindan-beri-cozemedigi-sorun-schengen-vizesi-yasanan-sorunlar-siyasi-bir-tercih/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">takıldı</a>. Bir şekilde, bir nedenle başka ülkelere seyahat etmek isteyenler ‘kendi ülkesine geri dönmez’ düşüncesiyle sınırlardan geçemedi. Anlayacağınız, başını alıp gidip gezgin olma hayalleri askıya alındı. Öyle ki date’ler bile ekonomiden payına <a fr-original-style="" href="https://www.gazeteduvar.com.tr/hayat-pahaliligi-flortlesmeyi-de-etkiledi-ilk-bulusmalar-parka-kaydi-galeri-1585973" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">düşeni</a> aldı. Date’e çıkmanın aylık maliyeti ortalama olarak yarım asgari ücrete tekabül ettiği için “kavuşmak hayal oldu.”Ahmet Hamdi Tanpınar’ın günlüğüne yazdığı “Türkiye evlatlarına kendisinden başka bir şeyle meşgul olma imkanı vermiyor,” cümlesi hayatlarımıza, bağrımıza ve günlüğümüze cuk diye oturdu. Görece eski kuşağın tanımladığı gibi bir 20’li yaşlar tanımı olmamaya başladı; “özgürlük”, “umursamazlık” yerini “noluyyyooo”, “baş ağrısı”, “deneme”, “ziyan”, “anksiyete” gibi tanımlara bıraktı. Peki bu süreçte kişi kendini ne kadar var edebildi? Var edebildiyse ne kadar içine sinerek var edebildi? Gençliği anlatmak için kullanılan kelimelerin hakkını ne kadar verebildi? Gündem harici konuşabilecek konuları nerelerde buldu, bulabildi mi?Zaten yoğun olan gündeme, bir de seçim ve sonrası gündemi eklendi. 'Genç işsizlikte artış <a fr-original-style="" href="https://tr.euronews.com/2023/05/10/tuik-turkiyede-issizlik-orani-martta-degismeyerek-yuzde-10da-kaldi" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yaşandı</a>,' başlığı bu dönemde yer aldı. Üstelik seçimin kritik noktasını oluşturan bu kesimin, seçim sonrası ne durumda olduğuyla ilgilenilmedi. Kuytu köşelerde kendi gündemlerimizi yaşamaya çalıştığımız sıradan hayatlarımız, seçim süreci ve sonrasında sanıyorum ki daha da kırılganlaştı. Akıllarda tek bir soru: Bir şeylerin mücadelesini vermek beyhude miydi?&nbsp;Tabii ki hayır. Gençliğin dertleri ile gündemin kesişimi bu şekilde ilerlerken, bir yandan da 20’li yaşların getirdiği heyecan, mizah anlayışı, asilik ve dayanışma olabildiğince yerini korudu. Sadece yas, haksızlığa uğrama hissi, öfke değil; umut, neşe ve dans da gündemde bütün güzelliğiyle yerini aldı!&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/6/4/1688626507415.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.69" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yaratıcı Pankartlar,&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://onedio.com/haber/millet-ittifaki-mitinglerinde-kalabaliklarin-icinden-siyrilip-viral-olan-yaratici-pankartlar-1145132" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Onedio</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sonuç olarak, depresiflik ve pasifize edilmiş olma hâli bizi ara ara dürtse de, gündemi değiştirmeye çalışanların varlığı, bize hiç de yalnız olmadığımızı hatırlattı.&nbsp;

'noooooooluyoooooooooo???'

Türkiye gündeminin en çok etkilediği kesim: 20’likler

Kronotrop Karaköy’deyim. Uzaklara bakıp düşünüyorum. Ne mi düşünüyorum? Son iki gündür şu sayıya bir de ben bir şey yazayım ama ne yazayım diye düşünüyorum. İlham bazen çok kolay geliyor. O gün yaşanan her şey bana bir fikir veriyor, hemen makine gibi tık tık yazıyorum. Bazen ise beslenemiyorum, çok fazla sulanmış bir bitki gibi suyu çekemiyorum.&nbsp;20’liğin de güzelliği sanırım bu ( başlattığım şeyi överken ben), üretememeye de yer var. Ya da üretememe üzerine yazmaya. Bilginin, görsellerin, yazıların, daha doğrusu her şeyin çok hızlı tüketildiği bu devirde, yakından uzaktan bir şeyler üreten herkesin zorlandığı şey de bu sanırım. Tüketim çağında yaşıyoruz. Bu da sadece yiyecek, giyecek, eşya gibi ürünlerle sınırlı kalmıyor.&nbsp;Durmadan yeni fikirler bulma, yeni şeyler çıkarabilme baskısı yaşıyoruz. Ama bunu nasıl yapabiliriz ki? Yapmasına yapıyorsak da, bu işlerin sürdürülebilirliği nedir? Kalitesi nedir?&nbsp;20’lik <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/c/alip-basini-gidenler" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alıp Başını Gidenlerimizle</a> röportajlarımda bu soruyu çok soruyorum. Üretemediğinde, o enerjiyi ya da ilhamı kendinde bulamadığında nasıl devam ediyorsun? Nasıl kendini harekete geçiriyorsun?&nbsp;En son yaptığım (ve daha yayınlanmamış o nedenle adını paylaşmıyorum, sürpriz) röportajda, üretmenin sınır çizme ile bağlantısını konuştuk. İçerik üreticiliği odağında, diğerlerinin beklentilerini dikkate almadan, kendi takvimini oluşturmanın ve o sınırı kararlı bir şekilde çizmenin önemli olduğu konusunda anlaştık. Bu düşünceler ile boğuşurken, daha önceki Alıp Başını Giden röportajlarından üretime (hatta üretememeye) dair neler öğrendiğimi paylaşmak istedim ( Esra Ece Kuleci <a fr-original-style="" href="https://uretimkaydi.substack.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Üretim Kaydı</a>-mtrak bir cümle kurdum):&nbsp;Mesela Lola’s Works kurucusu <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/corba-hali-gizem-ogut" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gizem Öğüt</a>, “üretemediğinde kendini beslemeye çalış,” diyerek üretebilmek için farklı şeyler tüketmemiz gerektiğinin altını çiziyor. Üretim, ilhamsız olmuyor. Bu ilham da çevremizde her yerden gelebiliyor; filmler, sergiler, tanıştığımız ve konuştuğumuz insanlar… Farklı yerlerden beslenmek, üretememenin panzehiri oluyor.&nbsp;Grafik tasarımcı <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/bulutlarin-arasindan-yeraz-gokbas" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Yeraz Gökbaş</a> ise daha analitik bir yerden bu sürece yaklaşarak, anahtar kelimelerden bir zihin haritası çıkardığını paylaşmıştı. Beyinde dönüp dolaşan ve kimi zaman durmak bilmeyen bu bilgi akışını kağıda dökerek daha net bir tabloya ulaşmak mümkün.&nbsp;Müzisyen ve Vicotüco kurucularından <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/vicotuco-sinan-kutluay-ve-mert-avci" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sinan Kutluay</a>, “biz sürekli içerik üreten bir çağda olduğumuz için en azından haftada bir yeni bir şey koyman gerekiyor,” diyerek özellikle sosyal medyaya dayalı işlerde bu üretme stresinin gerçekliğine değiniyor. Onun yaptığı işte ise gündem çok büyük bir ilham oluyor. Yani ‘when in doubt (şüpheye düştüğünde), gündeme bak’ diyebiliriz.&nbsp;Son olarak girişimci ve tasarımcı <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/renk-baski-ve-akista-kalmak-laris-alara-kilimci" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Laris Alara Kilimci</a>, üretim süreçlerinde mükemmeliyetçilikten uzaklaşmanın ona iyi geldiğini ve böylece her sene farklı şeyler üretecek enerjiyi kendinde bulabildiğini söyledi. “Açıkçası koleksiyon çıkarırken zorlanıyorum, her sene bir şey üretmek kolay değil. Lar’da yaptığımız şey hazır giyim değil. Her sene sergi açmak gibi, o yüzden zorlanıyorum. Ama her zaman harika işler çıkaracağım anlamına gelmiyor. O baskıyı üzerinden atıp, bazı işleri kendi beğendiğin, bazılarını ise başkalarının çok beğeneceği işler olarak kabul ediyorsun. Üretmeye devam etmek ve tamamlamak en önemlisi.”Kısaca neymiş:<ol fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Üretmediğinde başka üretenlerden beslen.</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kafandaki uçuşan fikirleri bir kağıda dök, organize et.&nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Gündeme bak. &nbsp;</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Çok fazla baskı yaratma, sadece üretmeye devam et.&nbsp;</li></ol>

Alıp Başını Gidenler'den üretememek üzerine öğrendiklerim

Üretemezken nasıl üretir insan? 

Yazı: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/belizurkmez/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Beliz Ürkmez</a>16 Haziran Cuma günü 10. dövmemi yaptırdım. Aslında hazır oradayken 3 tane birden yaptırdım. Küçük bir at nalı, bir boğa kafası ve bir mum şu an kolumda benimle beraber yeni bir hayata başlamış oldular. Sanatçım Alara (<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/alarussss/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">@alarussss</a>) eldivenlerini takıp iğnelerini hazırlarken kollarımı inceliyordu. “Sanki hepsinin senin için derin bir anlamı varmış gibi hissediyorum” dedi. Alara’nın bu açıklamasından sonra nereden başlayacağımı bilemedim, o yüzden en başa dönüyorum.Hep bir şeyleri unutacakmış gibi hissediyorum. Herhangi bir an nasıl hissettiğimi, ne yaşadığımı, ne söylediğimi, en çok da kendimi unutacakmış korkusuyla yaşıyor, her şeyin geçiciliğinin anksiyetesiyle başa çıkamıyorum bazen. En büyük çelişkim özgür bir birey olarak kendimi başkalarından ve bütün kalıplardan sıyırmaya çalışırken, aynı zamanda demir atacağım bir güven alanına ihtiyaç duymak. 18 yaşımda ilk dövmemi yaptırmamla beraber, bu liman bedenime seçtiğim küçük desenler oldu. Dövme yaptırmak o an olmak istediğim ben’in, o an var oluş şeklimin en saf hâlini vücudumda bir imge olarak kalıcılaştırıyor. Dünyanın gelgitlerini, kendi içimde yaşadığım değişimleri, türbülansları böyle dengeliyorum.Yaşıtlarımda da dövmelerle kendini ifade etme isteğinin bulunduğunu ve popülerleştikçe de hepimizin istediğimizi yaptırmaya ve istediğimiz her an yaptırma lüksüne sahip olduğumuzu görüyorum. Birkaç arkadaşımla dövmelerimizi konuşurken, Fulin dövme yaptırmanın tanımını şöyle yaptı: “Benim için hayatım boyunca parçası olduğum, onunla birlikte yaratılmış olmayı dilediğim bir şey.” Kendimizi ciddiye almıyor olabiliriz ama dövme yaptırma aksiyonu bizim için ciddi bir iş.Bununla beraber dövmelerin hiçbir anlamının olması gerekmiyor. Vücudumuzda bulunan işaret ve desenler sadece vücudumuzun bir parçası olabilir. İlk dövmemi 18 yaşımda yaptırdığımdan bahsettim. Özgürlüğümün, bireyselliğimin, kendimi ifade edişimin bir parçasıydı. Oscar Wilde’ın Dorian Gray’in Portresi romanını okuyup hayatımı ve bütün vizyonumu değiştirdiği düşüncesiyle, Oscar Wilde’ın önsözüne yazdığı all art is quite useless’ı (sanat kullanışsızdır) koluma yazdırdım. Hemen ardından uzun bir süre hem romanı, hem Oscar Wilde’ın sanata olan bakış açısını uzun uzun herkese anlatmak durumunda kaldım. Olsun, zaten takıntılı olduğum konularda 35 saat konuşabildiğim için ‘Beliz kafa ütülüyorsun artık’ denilene kadar konuşabileceğimi düşünüyorum. Dövmelerin uzun ve derin konuşmalar başlattığının en büyük kanıtı olabilirim.&nbsp;Oscar Wilde, sanatın kullanışsız olduğunu iddia etmesinin sebebini, yazdığı bir mektupla açıklıyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(250, 218, 196); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Sanat, bir çiçek kadar işlevsizdir. Bir çiçek kendi için çiçek açar. Biz de açmış bir çiçek gördüğümüzde onun üzerinden sevinç dolu bir an yaşarız. Bir çiçeği satabilirsiniz ve onu kullanışlı bir hale getirmiş olursunuz ama bunun çiçekle alakası yok. Çiçeğin özünde kullanışlı olmak yoktur çünkü.”&nbsp;</blockquote>Wilde’ın mektubu, hayatta her şeyin çok ciddi ve anlamlı olması gerekmediğini ve bazı şeylerin sadece var olduğu için güzel olabileceğini hatırlatıyor. Herhangi bir sanat eserinin de özünde ve yaratılışında aslında bir anlam yok. O anlamı biz tabii ki yükleyebiliriz ancak sadece güzel olması, var olması için yeterli. Bu tarz başka bir bakış açısına sahip olan arkadaşım Selin de dövmelerinin bir anlam ifade etmediğini ve birbirine benzer birçok dövmesi olduğu için, vücudunu ve estetiğini tamamlamaya çalıştığı bir puzzle&nbsp;gibi gördüğünü söylemişti. Kısacası Selin, kendi işlevsiz ve kullanışsız sanat eserinin sanatçısı.İronik ilk dövmemden kısa bir süre sonra dövmelerim bana ait küçük bir haritaya dönüştü.&nbsp;Sol üst kolumdaki incir, ağustos ayında en sevdiğim dönemi simgeliyor. Evimin bahçesinde incir ağacımızdan elimi yapış yapış yapan o tatlı meyveleri topladığım zamanları hatırlıyorum.İkinci yaptırdığım sağ iç kolumdaki dövme bir çay çiçeği. Üniversitedeyken en sevdiğim aktivite, sabahlarıma çayla başlamak, günümü çayla bitirmek ve evime gelenlere değişik bitki çayları yapmaktı. Arkadaşlarıma evimi açmak, onlara kaotik üniversite hayatından bir kaçış, bir duraklama alanı sunmak çok huzurlu hissetmemi sağlardı. Bu çay seanslarımızda arkadaşlarımdan çok duyduğum bir geri dönüş de benim ne kadar rahatlatıcı ve güvenli bir insan olduğum üzerine olurdu. Ben bunu kendimde bulmaya çalışırken, başkalarının beni olduğumdan daha farklı görmesi beni hem şaşırtır hem de çok mutlu ederdi. Hem insanlara karşı hep bu enerjiyi vermek istediğim, onların güvenli ve rahat alanı olmayı sevdiğim, hem de kendime bunu sağlayabilmek istediğim için bunu yaptırdım.Bir, iki, üç derken zamanla kollarım bir eskiz tuvaline dönüşmeye başladı ve annemin tepkilerine rağmen ben vücudumu doldurmaya devam ettim.&nbsp;Bizim jenerasyonumuz dövme yaptırmayı kendisiyle birleşme, vücuduna bağlanma, var oluşunu kutlama olarak görürken bizden büyük jenerasyonlar için dövme sorumsuzluk ya da etik bir dejenerasyonun simgesi olabiliyor.&nbsp;Annemin her yeni dövmemi gördüğünde verdiği tepkiler sırasıyla şöyle:&nbsp;Ay daha fazla yaptırma.&nbsp;&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;İş bulamazsın.&nbsp;&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;Çok da doldurmasan mı kollarını?&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;Ay kızııııııım!!!!!!!Halbuki, şu ana kadar hiçbir işten dövmelerim yüzünden ret yemedim, hiçbir zaman ayrımıclığa uğramadım. (Ama vatandaşlığım olmadığı için yediğim oldu — Beyin göçünden başka zaman konuşuruz, konumuz dövme şu an) Aksine insanlarla konuşma, tanışma ve birleştirme aracısı oldu benim için.Sanırım bizim bu rahatlığımız diğer jenerasyonlara da yansıyor. Bunun bir sebebinin de kendimizi ve hayatı görüş şeklimizi, deneyimlerimizi anlatmaya daha düşkün ve açık olmamız. Kolumdaki incir dövmesinin nar ya da vajina olduğunu söyleyen, kadınsılığı temsil edip etmediğini soran bir çok insan oldu. Sırf onların anlam katma çabası bile bazı insanlara kendimi daha yakın hissettirdi, aramızda bir bağ kurdu. Biz dövmelerimizin ardındaki hikayeleri anlattıkça, korkusuzca kendimizi bu küçük sanat eserleri üzerinden açtıkça, bu konu üzerindeki tabu da yavaş yavaş dağılıyor.&nbsp;Bu arada artık annemin de dövmeleri var.Orhan Pamuk, Masumiyet Müzesi kitabından bahsederken hayatımızı ve anılarımızı belgelemenin ne kadar ciddi bir iş olduğunu şöyle aktarıyor: “Zamanın ilerleyişiyle kendi deneyimimin antropolojisti oldum.” Benim müzem de kendi vücudum. Dövmelerimle var oluşumu biriktirmeye devam edeceğim çünkü kendimle birleşmemin, vücudumla bir olmanın bir simgesi. Hiçbir anlam taşımayan küçük bir ev deseninin fiziksel sınırlarını aşarak kendimi kutlamanın, bedenimle daha iç içe hissetmenin ve anılarımı her zaman yaşatmanın sembolü olabileceğini hiç düşünmezdim. Hepimizin bol ve saçma sapan dövmeleri olduğu bir gelecek ve unutmamanın/unutulmamanın hayaliyle…&nbsp;**Beliz'in kurucularından olduğu şarap kulübü <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/bottesarapkulubu/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(64, 169, 255); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: 0px; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Botte'</a>yi buradan takip edebilirsiniz.&nbsp;

Neymiş? all art is quite useless-mış. 

Bedenimin Haritası: Dövme Yaptırma Takıntımın Manifestosu

Gözlemlerime göre İstanbullular’ın yaz personaları üçe ayrılır: İzmirci, Bodrumcu ve Antalyacı. Bunlar da tabii aralarında Alaçatıcı, Urlacı, Yahşici, Yalıkavakcı, vs. diyerek fraktallaşır. Biz ailecek <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/60eed7d6b27a8e00062b740d" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Bodrumcuyuzdur.</a> Anneannemlere yıllar yıllar önce bir kurada çıkan ev benim çarpım tablosunu ezberlememden tutun, üniversite kabullerime kadar her şeyi görmüştür. Anılar ile doludur. Her sene gidilir, tüm aile orada bir araya gelir. Bağıra çağıra konuşulur, 51 oynanır, yaş almalar kutlanır. Güzeldir, tanıdıktır, kalabalıktan uzak o küçük cepleri bulabildiğimiz için de sakinliğini koruyabilmiştir. Bu hep böyledir. Bodrum ilk göz ağrım, ebedi aşkım olsa da, benim için özel bir başka bir yer daha vardır. Antalya. Seni vardığın an sıcağı ile kucaklayan, güzel Antalya… Daha spesifik olmam gerekirse: Çıralı, Adrasan ve Olimpos. Şimdi ben lokal bir Antalyalı değilim, turist şapkamı takarak bu yazıyı yazdığımı da belirtmem gerekiyor. O nedenle de Antalyalı 20’liklerimizden farklı önerileri ve düşünceleri de bekliyorum.Şu an bu sayıyı Çıralı’da kaldığım mütevazı, organik domatesli, ev yapımı reçelli, balkonunda hamaklı, limon ve portakal ağaçları ile kucaklandığınız<a fr-original-style="" href="https://www.orangemotel.net/tr/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Orange Motel</a>’den yazıyorum (özellikle kuru kayısı reçelleri çok lezzetli). 1989’dan beri açık olan bu yer, günümüzde Naşit ve Şule Darıcı tarafından işletiliyor. Güzel bir aile işletmesi. Denize 5 dakika, Olimpos Antik kentine yaklaşık 10 dakika yürüme mesafesinde. Kuş ve ağustos böcekleri sizi tatlı melodiler ile selamlıyor. Burada kendimi sakin ve iyi hissediyorum. Karşısındaki Orange Market'ten günlük Beypazar dozumu alıp sahile yürüyorum. Yolumu uzatarak<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/thebeavercoffeeshop/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Beaver Coffee Shop</a>’a uğruyorum. Güzel bir buzlu kahve alıyor, sıcaktan mayışmış köpekleri seviyorum. Bahçelerindeki ahşap masalarda biraz dinleniyorum — Antalya çok sıcak, Adanalı genlerim sıcak toleransımı yükseltmemiş, bunu bir daha hatırlıyorum. Tamam, yola devam. Burada sahillere havlunuzu serip direkt denize girebilir ya da sahil kıyısındaki restoranların şezlonglarından içecek/ yemek alarak yararlanabilirsiniz. Bodrum’da uçuk çıkaran beach club giriş fiyatları Çıralı’da yok. Burası gösterişten uzak, boheme göz kırpan ve rahat bir yer. Bu bana iyi geliyor. Dağların denizle buluştuğu manzarayı gördüğümde sıcağı da, dizimin arkasından akan terleri de unutuyorum, hemen sahile konuşuyorum. Yeşil ve mavinin buluşması kadar harika bir şey yok. Bayram öncesi buralar sakin. Peştemalimi yere seriyor, uçmasın diye uçlarına birkaç taş koyuyorum. Sonra 3-2-1 cuppp. Denizdeyim, dağların eteklerine varana kadar yüzmek istiyorum. Suyun sıcaklığı tam tadında, üşütmeyen güzel bir soğuğu var. Sırt üstü denizin üstünde uzanıyor, ayak parmaklarımın ötesinden dağları izliyorum. Ohhh be.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/5/4/1687440468950.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.49" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Olimpos sahil ve ördekler<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">20’liğin ilk senesinde yazdığım sayılardan birinde ilk ‘aşkım’ <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/xx" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Alihan</a> ve onunla Çıralı’da tanışmamı anlatmıştım. Bu tek taraflı ve akşam üstü Gora izlemeli aşk hikâyesinin gerçekleştiği yer <a fr-original-style="" href="https://www.olymposlodge.com.tr/en/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Olympos Lodge</a> adında, günümüzde çok pahalı ama tabiri caizse ‘manyak güzel’ olan bir oteldeydi. Deniz kıyısından sağa doğru yürüdüğünüzde Olympos Antik Kentine hemencecik ulaşabiliyorsunuz. Sahilinde biraları ile akşam üzeri oturan gençler, gerisinde de şehri ikiye bölen ırmakta takılan ördekler oluyor. Antik kent kesinlikle görülmesi gereken bir yer. Nasıl tanımlasam bilmiyorum, belki tarih okuduğum için, ama mistik bir enerjisi var. Tam hatırlamıyorum ama gişelere geldiğinizde eğer 3-4 kişi iseniz, tek tek bilet almak yerine bir grup kartı almak daha uyguna geliyor. Bu seçeneği genellikle sizinle paylaşmıyorlar. Bize de geçen senelerde gittiğimizde sırada beklerken bir hanımefendi bu bilgiyi vermişti — ben de size söyleyeyim dedim. Tam tarihi bilinmese de bu antik kentin Helenistik dönemden beri buralarda olduğu düşünülüyor. Tiyatro, hamam ve mezarlıklar ile dolu bu yerin içinden yürümek gerçekten çok enteresan. Yaşanmışlıkları düşünsenize… Bununla beraber tabii ki Yanartaş Milli Parkı’ndaki dağa çıkıp, yaklaşık 2500 senedir taşların arasından çıkan alevleri de görmek lazım. Gün batımında çıkıp, gün batınca alevleri görüp inmeyi tavsiye ediyorum. Hava karanlıkken iniş biraz zor oluyor. Ama kesinlikle görülmeye değer.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/5/4/1687440490300.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.49" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Olimpos Antik Kenti<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Çıralı dedik, Olimpos dedik, şimdi de sıra Adrasan’a geldi. Adrasan’ın incisi benim için <a fr-original-style="" href="https://cenevizhotel.com/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ceneviz Hotel'dir</a>. Pandemi döneminde ailemle arabaya atlayıp burada bir hafta geçirmiştik. Çevrimiçi çalışıp, tam karşısında bulunan denize atlar, serinlerdim. Sakin ve yeşil bahçelerinde saatlerimi geçirirdim. Yandaki bakkaldan sabah kahvaltısı için simit alır, ailecek hapur hupur yerdik. Sabahları, kalkıp uzun bir yürüyüş yapıp denize atlamak gibisi olmuyor. Adrasan, Çıralı ve Olimpos'a göre daha sakin ve yavaş. Çok daha az restoran, dükkân, otel var. Bu nedenle denizi ve yürüyüş rotaları size çok daha özel geliyor. Buradan günübirlik tekne kiralayıp farklı koylara gidebiliyorsunuz. Ama Suluada gibi fazla popülerleşmiş koylara gitmektense, kaptanınızdan sizi sakin daha az bilindik yerlere götürmesini rica etmenizi tavsiye ederim. Gürültüden ve kalabalıktan daha uzak bir deneyim daha keyifli oluyor.Bu yazıda adı geçen bu üç yer, bana huzur veriyor. Ruhumu iyileştiriyor. Size de iyi gelmesini umuyor, daha önce buralarda bulunduysanız da tavsiyelerinizi bekliyorum. Orange Motel’in web sitesinde yazan bir şeyle bu yazıyı bitiriyorum: “Unutmayın! Zor ulaşılan yerler hep çok güzel yerlerdir.”Hepinize güzellikle, yeşille, maviyle ve huzurla dolu bir haziran diliyorum.