Tüm yılın yorgunluğunu, yıl sonunun gelmesiyle bekleyen işleri ve soğuk havayla gelen grip salgınını geride bırakarak, bu yılı unutulmaz anlara tanık olduğum kısa bir tatille sonlandırdım. Tatil tanımı hepimiz için çok farklıdır, bazen gezmek ve sosyalleşmek, bolca eğlenmek, yer yer de dinlenmek olarak geçse de aklımdan, kış mevsiminde bir hafta içi Yeşilyurt Köyü'nde kendimi sakinliğin getirdiği zaman akışına bırakabildim &nbsp;ilk defa. Şehir hayatında bu zaman akışını yönlendiren o kadar çok etken oluyor ki, tüm bunları geride bıraktığımda geriye ilk kez kendimle kaldığım bir an yakaladım. Orhan Pamuk, Masumiyet Müzesi'nde Aristo'nun zaman anlayışından oldukça etkilendiğini söyler. Zamanın aslında hatırlamaya değer anlardan ibaret olduğunu fikrini savunurken ne kadar da haklıymış!Zamanı yavaşlatmayı başaran bu sakinlik ve sessizlik, bir yerden de içimdeki zamana hükmetmeyi başardı. Duyduğum tek ses karşımdaki şöminenin çıtırtılarıydı ve ben ilk kez o çıtırtılardan kendi sesimi duyabildim. İstemeden de olsa kendimizden çok fazla beklentimiz ve talebimiz oluyor. Her ne kadar bunların yaşadığımız sistemden dolayı olduğu gerçeğini savunsak da, bir noktada kendimizi en çok yoran biziz. En son ne zaman "yapmanız gerekenler"i tamamen bir kenara bırakıp kendinizle vakit geçirdiniz?Sanırım ben bunu otuz yaşımda ilk kez yaptım ve sessizlikte sadece durdum. Durmak, benim zihnimde hep zayıf bir eylem olarak kayıtlı, durduğum her an, daha çok hareket etmek için kendimi doldurduğum, yorulabileceğimi, bazen sadece anda kalmak isteyebileceğimi hiç hesaba katmadan yaptığım bir eylem aslında. Çevremde soğuk bir kış güneşi ve terk edilmiş denecek kadar sakin bir köyde biraz olsun durmayı başarabildiğim bu anda hayat ne kadar hızlı ve tempolu akarsa aksın, kendimi daha çok dinleyebileceğim anlar yaratmanın ne kadar önemli olduğunu anladım ve anlatmaya çalıştım...Kendimizi daha çok fark edeceğimiz yepyeni bir yıl dilerim!

"İçinizdeki çocuğu canlı tutun!" cümlesini belki defalarca kez duymuşsunuzdur, pandemiye kadar kulak arkası ettiğim bir sözken sonrasında hayatımın merkezine oturup, belki de kendimle ilk defa bu denli rahat iletişim kurduğum bir düşünceye evrildi bu cümle... Küçük yaşlardayken resimlerine bakıp geçtiğim kitapların, büyüdükçe tüm duygularımı harekete geçirecek bir güce sahip olabileceğini asla düşünmezdim. Bazen yorgun, bazen üzgün olduğum anlarda çocuk kitapları okuyarak içimde öyle bir yolculuğa çıkıyorum ki! Yaşadığım tüm duygu değişimlerinde ben kendimi bulamazken, o kitaplar içindeki bir çizim veya çocukça bir cümle o sis bulutunu dağıtmaya yetiyor. Belki bu zamana kadar denememiş olabilirsiniz, lütfen bu yazıyı okuduktan sonra buna bir şans verin!Bu hafta içimdeki sesin yankısını en çok duyduğum haftalardan biriydi, nedeni ise Kaz Dağları'nda insanlardan uzak, sessizliğin içinde geçirdiğim kısa bir tatil. Her zaman canlılığı ve sosyalliği seven biri olarak sakinlikten uzak durmayı tercih etmişimdir. Sessizlik ve sakinliğin tanımını sıkılmak olarak kafamda kodlamışken ilk kez ateş elementinin sihriyle beraber dışarının sessizliğinde kendi iç sesimi duymayı başardım. Bir yılla beraber bir dönemi de bitirirken kendimle buluşabilmenin heyecanını paylaşıyorum bu hafta!

Gerek klasik, gerek modern edebiyattan kitap önerilerimi ve birçok yeni mekan tavsiyemi 1Kitap1Mekan bültenimde bulabilirsiniz!