Sessizliğin İçinden

Tüm yılın yorgunluğunu, yıl sonunun gelmesiyle bekleyen işleri ve soğuk havayla gelen grip salgınını geride bırakarak, bu yılı unutulmaz anlara tanık olduğum kısa bir tatille sonlandırdım. Tatil tanımı hepimiz için çok farklıdır, bazen gezmek ve sosyalleşmek, bolca eğlenmek, yer yer de dinlenmek olarak geçse de aklımdan, kış mevsiminde bir hafta içi Yeşilyurt Köyü'nde kendimi sakinliğin getirdiği zaman akışına bırakabildim  ilk defa. Şehir hayatında bu zaman akışını yönlendiren o kadar çok etken oluyor ki, tüm bunları geride bıraktığımda geriye ilk kez kendimle kaldığım bir an yakaladım. Orhan Pamuk, Masumiyet Müzesi'nde Aristo'nun zaman anlayışından oldukça etkilendiğini söyler. Zamanın aslında hatırlamaya değer anlardan ibaret olduğunu fikrini savunurken ne kadar da haklıymış!

Zamanı yavaşlatmayı başaran bu sakinlik ve sessizlik, bir yerden de içimdeki zamana hükmetmeyi başardı. Duyduğum tek ses karşımdaki şöminenin çıtırtılarıydı ve ben ilk kez o çıtırtılardan kendi sesimi duyabildim. İstemeden de olsa kendimizden çok fazla beklentimiz ve talebimiz oluyor. Her ne kadar bunların yaşadığımız sistemden dolayı olduğu gerçeğini savunsak da, bir noktada kendimizi en çok yoran biziz. En son ne zaman "yapmanız gerekenler"i tamamen bir kenara bırakıp kendinizle vakit geçirdiniz?

Sanırım ben bunu otuz yaşımda ilk kez yaptım ve sessizlikte sadece durdum. Durmak, benim zihnimde hep zayıf bir eylem olarak kayıtlı, durduğum her an, daha çok hareket etmek için kendimi doldurduğum, yorulabileceğimi, bazen sadece anda kalmak isteyebileceğimi hiç hesaba katmadan yaptığım bir eylem aslında. Çevremde soğuk bir kış güneşi ve terk edilmiş denecek kadar sakin bir köyde biraz olsun durmayı başarabildiğim bu anda hayat ne kadar hızlı ve tempolu akarsa aksın, kendimi daha çok dinleyebileceğim anlar yaratmanın ne kadar önemli olduğunu anladım ve anlatmaya çalıştım...

Kendimizi daha çok fark edeceğimiz yepyeni bir yıl dilerim!