🌈 Haziran postası: Gururlu ve önyargısız.

Top Gun’ı geçtiğimiz haftaya kadar izlemediğimi söylesem çok şaşırmayabilirsiniz. Fakat Mission: Impossible filmlerinden yalnızca birini izlediğimi söylediğimde, bendeki Tom Cruise algısının neden bir aksiyon yıldızı değil de Stanley Kubrick, Paul Thomas Anderson ve Steven Spielberg filmlerinde oynayan yetenekli bir oyuncu olduğunu anlayabilirsiniz belki.

ABD’de gişe rekoru kıran ve sinema salonlarına pandemi sonrası kuraklıkta rahat bir nefes aldıran Top Gun: Maverick’i izlemeden önce Top Gun’ı (sonunda?) izledim. Hayatımda izlediğim en cheesy ve en kötü filmlerdendi. 2000’lerde Tony Scott’ın bilhassa Denzel Washington’la iş birliklerinden büyük zevk almış, onu bir aksiyon dehası olarak görmüş bir izleyicisi olarak, bu filminin neden bu kadar iyi anıldığına ve mirasının devam ettirildiğine anlam veremedim. Belki de zamanının ötesine geçebilen bir film değildi ve 80’lerde kalmalıydı. Dilime dolanan müzikleri ve Oscar ödüllü şarkısı dışında bende hiçbir şey bırakmadı. (Ya da ben öyle sandım.)

Tom Cruise | Top Gun: Maverick (2022, Joseph Kosinski)

Kaynak: IMDb

Ertesi gün Top Gun: Maverick için, göz devirmeye ve sıkılmaya hazır bir şekilde sinema salonundaki yerimi aldım. Filmin görsel efektler ve ses tasarımı açısından 36 yıl öncesine kıyasla muazzam ölçüde gelişmiş olacağını tahmin ediyordum. Yanılmadım. Ama beni asıl şaşırtan ve etkileyen bu olmadı. Top Gun: Maverick, bende hiçbir şey bırakmadığına emin olduğum Top Gun’ın nostaljisini, sanki 80’lerde yaşamış ve filmi 80’lerde izlemişçesine hissettirdi bana. İzlediğim en cheesy ve en kötü filmlerden biriyle neredeyse tamamen aynı malzemeyi kullanmasına, neredeyse sahne sahne aynı yolu izlemesine rağmen, bilinçli bir nostaljiye dayandırdığı hikayesini gözümde bambaşka bir şeye dönüştürmeyi başardı.

Sadece teknik başarıları değil Top Gun: Maverick’i iyi bir film yapan. Hatta ana karakterini kendisinden 30 yaş küçük bir kadınla eşleştirmemesi, hem rütbesi yükselen siyah askerleri hem de çeşitliliği artan pilotlarıyla zamana ayak uydurması da değil. Klişelerinin, cheesy’liğinin yüzde yüz farkında olarak bunları replik replik, sahne sahne aynı bırakması ve tüm o kopyacılığın üzerine eklediği duygusallıkla, “kahraman pilotlarımız” ötesinde bir hikâye, bir dert, bir amaç ve evren yaratabilmesi. Yılın en iyilerinden biri olarak kalacağına, ödül sezonu açıldığında en azından teknik dallarda ödüllere boğulacağına şüpheniz olmasın.

En sevdiğim filmlerden olan Whiplash’teki rolünü dahi zaman zaman unutacak kadar az sevdiğim Miles Teller’a beni ısındırmayı başarabilmiş olmasa da, Tom Cruise’un neden bir aksiyon yıldızı olduğunu artık anlıyor ve müsaadenizle Mission: Impossible serisini baştan sona izlemeye gidiyorum.

★★★★

"Paket servis. bölümünde, her sayıda, sizden gelen bir temada üç film önerisinde bulunuyorum. Önerdiğiniz temanın ne olduğunda hiçbir sınır yok: Somut ya da soyut herhangi bir sözcük, bir kavram ya da bir his, bir ülke ya da bir mekan, bir yönetmen ya da oyuncu..."

Kaç sayı önceydi hatırlamıyorum, Paket servis.'i sizlerle bir etkileşim fırsatı olarak görmüş ve her sayıda severek devam ettirmiştim. Tanıdığım ve tanımadığım okurlardan gelen öneriler beni her zaman mutlu etti, bazen mutlu ederken bir yandan da zorladı. Bu sayıda e-posta kutumda birikmiş üç siparişe kısa ve toplu bir yanıt vererek bu kanala veda ediyorum. Fakat bu, türlü sosyal medya kanallarından bana ulaşıp film önerisi isteyenleri geri çevireceğim anlamına gelmiyor tabii ki!

Başlangıçlar: Ece Başer'in siparişinin Paket servis.'in sonuna denk gelmesi oldukça ironik. Başlangıçlar deyince aklımda iki tema beliriyor: "her şey nasıl başlamıştı" filmleri ve "yeni başlangıç" filmleri. Lisedeki İngilizce dersinde "To Kill a Mockingbird" okurken "bununla iyi gider" diye sınıfça izlediğimiz Fried Green Tomatoes (1991, Jon Avnet / ★★★), belki de ikisine birden uyanlardan. Ağır bir travma atlatmış genç bir kadının yeni başlangıcı, Amerikan bağımsızı Martha Marcy May Marlene (2011, Sean Durkin / ★★★½) ve Christopher Nolan'ın muhteşem üçlemesinin ilk halkası Batman Begins'i (2005, Christopher Nolan / ★★★★) de yanına ekleyeyim.

"Film neyse neydi ama soundtrack inanılmazdı.": Arkadaşım Işıl Demir'in ikinci siparişi bu. Burada çok sevdiğim müzikallere ya da soundtrack'i de iyi olan çok sevdiğim filmlere yer vermeyeceğim, üçü de üç yıldız ve altında notladığım filmler olacak. Ama bir soundtrack'leri var ki... Dan in Real Life (2007, Peter Hedges / ★★½), Nick and Norah's Infinite Playlist (2008, Peter Sollett / ★★★) ve tabii ki Türkiye sinemasından Issız Adam (2008, Çağan Irmak / ★★½).

Tecrit: Yine ikinci siparişini gönderen bir diğer arkadaşım Deniz Özdağ, özellikle son bir-iki yılda çok da uzak olmadığımız bir kavram seçmiş. İlk olarak çok taze bir film önereyim: Birkaç tren enkazı dışında çoğu filmini zevkle izlediğim, fakat hiçbir zaman bir başyapıta imza atamamış olduğunu düşündüğüm Soderbergh'in pandeminin ortaya çıkardığı korkulardan beslenen aksiyon filmi Kimi (2022, Steven Soderbergh / ★★★½), en sevdiğim minimal bilim kurgulardan Moon (2009, Duncan Jones / ★★★★) ve diğerlerine göre daha soyut bir izolasyondan söz edebileceğimiz, Kieslowski'nin Üç Renk Üçlemesi'nin en sevdiğim filmi Three Colors: Blue / Trois couleurs: Bleu (1993, Krzysztof Kieslowski / ★★★★½).