Sabah erken saatler. Beyoğlu’ndan düştük yola. İstikamete dair sohbetteyiz. Ne çok oldu gitmeyeli oralara. Ne vardı oralarda? Bir sergi sonrası soluklandığımız botanik bahçesi; denize koştuğumuz koru; boğazı çerçeveleyen sokaklar; tabiatındaki güveni veren bilge çınar ağacı; mahalle kahvesi; trafikten kaçıp martılarla bindiğimiz vapur; sahilde aheste saatler…
İstikamet Emirgan’a vardığımızda sanki bir zaman dilimi ve birkaç şehir geride bırakmışız gibi. Onca yol tek korna denizden bu yana, vapurunki. Sahil şeridi boyunca gittikçe genişlemişiz, o aheste saatler düşmüş önümüze. Yaşayalım öylece diye. Nasıl yaşıyorlar burada, ne tatlı bir huzurla kim bilir. Derken Deniz görünüyor uzaktan, denize nazır. Neler yaşandığını burada o bilir. Sahi, ne duyarsın buralarda Deniz? “İç sesini, alt yazıları olmadan hayatı,” diyor, “gelin bir yürüyelim şöyle, yakın kıyı.”
Yürüyoruz Emirgan’da — bir mahallede; bir mahalleli, bir sincap, birkaç yabancı. Konuşa konuşa, yaşadığımız o anları.
Sakıp Sabancı Müzesi (SSM)
İÇİNDEKİLER
MAHALLE MAHALLE: Deniz (Orbay)’la huzur, sakinlik, sıcaklık, mutlu sokak hayvanları, yeşil, doğa bileşenleri diye tanımladığı Emirgan’dayız bu hafta. Yılın her mevsimi ve günün her anı denize girebilme hayalini gerçekleştirmek için evi yaptığı Datça’ya da uğrayacağız.
THIS IS LIVING: "Bazen yoga pratiği, bazen akıcı ve derin bir sohbet, bazen güzel bir yemek veya doğa içerisinde kamp yapmak, bazen de hiçbir şey yapmamak," diye anlatmaya başlıyor Deniz yaşadığını hissettiği anları.
MÜDAVİMİYİM: Emirgan Korusu’nda başlayıp Blended’da smoothie'yle devam eden sabahın erken saatlerinin; tam kitabını açıp bütün günü geçirmelik Sakıp Sabancı Müzesi (SSM)’nin bahçesinin.
YOLCULUK: Deniz’le kendi içinde ve dünya içinde yaptığı yolculuklar üzerine konuştuk — “Yolculuk benim için keşfetmek ve yeni bağlantılar kurmak anlamına geliyor,” diyerek başladı anlatıya.
Hazal & Elif
SOLİ
Seyahat ve kültür yayını SOLİ, şehirleri ve içindeki farklı kültürel toplulukları araştırmak üzere mahallelere ve mahallelilerin hikâyelerine odaklanıyor.
Casa Sunsets’le yaşadığını hissettiğin anları kutla
Eat Pray Love filmini sever misin klişelerle dolu mu bulursun bilemeyiz ama filmin en akılda kalıcı sahnelerinden biri; Julia Roberts’ın canlandırdığı Elizabeth’in bir berber dükkânında öğretmeni ve arkadaşıyla İtalyanca Il dolce far niente ifadesi hakkında konuşmasıdır bizim için.
İngilizce’de “the sweetness of doing nothing”, Türkçe’de “hiçbir şey yapmamanın hoşluğu”na karşılık gelen bu ifade, hiçbir şey yapmamanın ruhunu genişleten bir kutlama; meşguliyetin hâkim olduğu her yerde aktif olarak cesareti kırılan bir arzudur.
Gün batımına karşı şişelerin tokuşturulduğu an gibi, hayatın sunduğu basit zevklerin tadını dostlarla çıkarmaya bayılır, bazense hiçbir şey yapmamanın hoşluğuna kapılıp, kendimizle baş başa kalarak da yaşamak işte bu! der; her anın eşsizliğinin keyfine varırız.
Öyle ki kendinle çıktığın bir randevuda, hiçbir şey yapmamanın huzuruyla düşüncelerinde gezinirken, hayatında uzun süredir bir alan açmak istediğin yoga pratiklerine zaman ayırmaya karar verdiğin o anı düşün, sonrasında da bu kararın kazandırdıklarını; bedeninde ve zihnindeki değişimleri fark ettiğin andaki hislerini düşün…yaşamak sence de işte bu değil mi?
Casa Sunsets’le bu anların güzelliğini elimizde şişemiz, yanında taze misket limonlarıyla kutlamak ise her zaman en keyiflisi. Meşguliyetlerden kaçarak hayatın basit ve keyifli anlarını sevdiklerimizle paylaşmak için sabırsız, kendimizle çıkacağımız randevular için heyecanlıyız.
