İnsanı topluluğun içinde sessizleştiren, kimliksizleştiren ve yığının parçası yapan mekanizma. İlk okumamız bu şehre dair. Bireyi yok ettiği. Peki bakış açımız değişebilir mi? Mahalleye adım attığımızda dikkatimizi ilk çeken, gökyüzünü delen binaları beton kütleleri yerine içinde nefes alıp verilen haneler olarak görebilir miyiz? Balkona, iki cam arasına gerilmiş iplere asılı çamaşırlar görüntü kirliliği değildir belki de. Çorabın tekine işlenmiş desenlerde, ünlemlerde ve kelimelerde bir eylem, isyan vardır. Park etmiş arabalar yüzünden yürünemeyen kaldırım taşlarının arasında ve kırılmış asfaltta yeşermeye çalışan bitkiler, kilisenin çanı ve ağaç dallarına takılmış rengârenk kurdelelerde olduğu gibi. 

Sarmaşıkların ele geçirdiği binalar ve Yeldeğirmeni

Fotoğraf: Deniz Sabuncu

Arka lastiğin gölgesine sığınmış yavru kedinin sorumluluğunu “nasılsa başkası, diğeri ve arabanın şoförü görür” diyerek üzerimizden attığımızda, eylemin suçlusu yaşamın acelesi ve şehrin durmayan fiili planları değil seçimlerimizin kendisi değil mi? İnşaat seslerine tampon bölge kulaklık; rüzgâr uğultusu, kuş şakıması, yaprak hışırtısı ve “günaydın” diyerek selamlayan Ali Usta’yla aramızdaki engel de aynı zamanda. Her gün aynı arteri takip ederek gidip geldiğimiz yolda, adım sayımızla birlikte şehirde kapladığımız alanı da daraltıyoruz. Şehir azaltmıyor, yükselen katları arasında sönüyor, siniyoruz. 

Oysa çoğalmak istiyoruz biz. Belki de bu yüzden seviyoruz Yeldeğirmeni’ne dönmeyi. Yarın için başkaldıranlarla birlikte yürüyoruz bugün. Marketten komposta atık topluyoruz, birkaç da dal. Mahalle meselelerine dâhil oluyoruz. Orada yaşamamak bunları ötekilerin dertleri yapmıyor. Üstümüze vazife olmayanlarla başlıyor özgürlüklere sahip çıkma harekâtımız. Birlikte tenha bir çoğunluk yaratıyoruz.

Takıl peşimize,

Hazal