<img src="https://images.aposto.com/2021/2/2021-03-29T11:48:38.263Z_sm.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tarikat mensubu ile Flamenko dansçısı karışımı bir imajla amatör folk müzik yapmaya çalışan otlakçı adamın, 60’lı yılların Amerika’sında sağdan sola savruluşunu konu alan bir film Inside Llewyn Davis. Karakterin depresif ve pesimist yapısıyla paralel, puslu ve gri bir anlatısı var. Yer yer komik, bol bol müzik. Coen Kardeşler’in o çok sevdiği absürdizm pek uğramamış bu filme. Sıradan sayılabilecek hikâye, yönetmenlik maharetleriyle güzel bir seyirlik haline gelmiş. Ama bu ana karakter beni çok yordu izlerken, bunu söylemem gerekiyor önden. Böyle mıymıntı tipleri izlemeye katlanamam diyorsanız bulaşmayın. Şöyle özetleyim kısaca: Hassas ve duygusal bir döneminizdeyseniz sizi sersemletebilir. Ama bugün hiç olmadığım kadar rasyonelim, sökerler duygusallığını diyorsanız film sizde pek tınlamayabilir. Henüz izlememiş olanlar için MUBI’de mevcut. Sevgiler.

şler ile ilgili hikayeler