Hayal edelim. Bu Dünya’dan gibi görünmeyen, sanatçı Agnès Debizet'in Paris’in hemen dışındaki kır çiftliği stüdyosuna davetliyiz. Stüdyo, Fransız Saint-Maurice-aux-Riches-Hommes köyündeki eski bir çiftlikte. Stüdyoya açılan dökme demir kapılardan geçerken, tamamen bambaşka bir dünyaya geçiyoruz.63 yaşındaki Debizet'in aslında Paris’in göbeğinde Marais'te de bir dairesi var, ancak kendisi bu inzivaya çekildiği stüdyosunda, çimenli bir avluyu çevreleyen 19. yüzyıldan kalma bir grup çiftlik binasının karşısında, 40 yıllık kariyerinde ürettiği 150'den fazla heykel arasında yaşıyor. Avlunun içinde, deve kuşu yumurtasını andıran, veya güneşte ağartılmış beyaz bir mercanköşk mantarını andıran sekiz metrelik kulelere kadar, boyutları giderek artan yaklaşık 40 taş heykelden oluşan anıtsal bir yerleştirme olan “Evolution” (2007-15) yer alıyor. Heykeller gözenekli ve mercan benzeri bir dokuda. Hepsi ıhlamur ağacını çevreleyen bir daire içinde düzenlenmiş, ancak Debizet, eserlerinin çoğunda yaptığı gibi, konfigürasyonunu (yılan bir çizgi, kaotik bir yığın) sürekli olarak değiştiriyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/5/1633098799743.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><img src="https://images.aposto.com/2021/9/5/1633098816704.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">1980'lerde Paris'te aldığı seramik dersleri bir yana, Debizet neredeyse tamamen kendi kendini yetiştirmiş. “Geleneksel seramik sahnesine uymadım ve École des Beaux-Arts'tan mezun olmadığım için Fransa'da bir sanatçı olarak gerçekten kabul edilmedim” diyor. Kariyerinin ilk aşamalarında, Debizet, figürlerini genellikle oyuncak olarak gören dört çocuğunu büyütürken yapmış - özellikle favorisi, minik yüzlerle kaplı eski moda bir TV şeklindeki topraktan bir heykel. “Elimde kil olduğu ilk andan itibaren onunla istediğim her şeyi yaratabileceğimi biliyordum” diyor. Zamanla, işini tanımlayan kendine özgü bir teknik geliştirmiş: Seramik heykellerinin porselen sırındaki çatlaklara ve kusurlara siyah toprak astar boyayarak raku benzeri bir etki yaratıyor.Bu kırıklar, Debizet'in işini pişirdiği fırında kıymıklara ve hatta patlamalara neden olabilen olağanüstü yüksek sıcaklığın bir sonucu. Bu spontane aksilikler Debizet'in imzası haline gelmiş. “Her zaman ince ayar yapıyorum, hatalar yapıyorum ve tekrar deniyorum” diyor. “Bir bakıma bu belirsizlik ve hata katmanları benim sanatsal kimliğim.”. Paris merkezli saygıdeğer Yves Gastou Galerisi'nin galericisi Victor Gastou, onun çalışmalarını ilk gördüğünde, tekilliği karşısında şaşırmış. “Kendi dünyasını yaratan bir sanatçının tamamen eşsiz evreninde olduğumu hemen anladım” demiş.<img src="https://images.aposto.com/2021/9/5/1633098838908.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Debizet’in dokulu formları, bahçelerden yaşadığı eve, atölyesine, ortak yaşam alanlarına ve dört ek binasının iç kısımlarına kadar arazinin her köşesini işgal ediyor. 1981'den kalma bir ejderhanın boynunu büktüğü ilk çalışması, paslı bir tavşan kafesinin içine alınmış; yakınlarda yüzlerce küçük beyaz yüzle kaplı insan boyutunda kuleler ve ağaç kökleri üzerinde oturan Samothrace'li Nike'ye benzeyen anıtsal bir figür var. Yüksek açık ahşap kirişli tavanlara sahip eski bir inek ahırı olan Debizet'in stüdyosunda, amip şekillerinden daha büyük fauna benzeri silüetlere kadar her şey çeşitli gelişim aşamalarında. Sanki başka bir Dünya’nın içinde gibisin!<img src="https://images.aposto.com/2021/9/5/1633098856853.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Debizet'in seramik atölyesi ile zeytin, clementine ve parşömen tonlarında boyanmış dört yatak odalı fıçı tahtası kulübesi arasında, arka bahçede büyük ölçekli parçalar sergileniyor. Çimenliğin kenarındaki başka bir çalışma, kökleri göğe doğru uzanan baş aşağı bir ağaç gövdesini tasvir ederken, büyük bir akçaağaç ağacının altında, bir kaidenin üzerinde pas rengi bir adam başı duruyor. Sanatçı mülkün heykellerinin çoğu sürekli hareket halindeyken, yeniden dikilip yeniden canlandırılırken, akçaağaca bakan adamın kafasına yıllarca dokunmamış. Baş ve yakındaki ağaç için Debizet, "Uzun zamandır ilginç bir sohbet yapıyorlar," diyor. "Onları ayırmam mümkün değil.". Hayal gücü mükemmel!Fotoğraflar Ilyes Griyeb’den.

Agnès Debizet ile ilgili hikayeler