Birkaç ay önce Primetime Emmy Ödülleri'nde (Hollywood), bugünse 93. Akademi Ödülleri'nde (Mank) Hollywood'un altın çağını yaşatan yapımlar çıktı karşımıza. Fakat günümüz sinemasında Hollywood'un altın çağı dendiğinde benim aklıma sadece tek bir film geliyor: Hail, Caesar!.&nbsp;Coen Kardeşler sinemasıyla da, Coen Kardeşler izleyicisinin geneliyle de çok inişli-çıkışlı bir ilişkim var. Çoğunluğun bayıldığı bazı filmlerine burun kıvırırken, çoğunluğun burun kıvırdığı bazı filmlerine bayılabiliyorum. Hail, Caesar!&nbsp;ise ikinci kategoriye giriyor.&nbsp;1950'lerin Hollywood'unda görkemli bir stüdyoda gezinip dururken, dönemin öne çıkan tüm janrlarından filmlerin çekimlerine tanık oluyor, her biri birbirinden sinir bozucu, tuhaf ya da baş belası oyuncularla, yönetmenlerle, yapımcılarla tanışıyoruz. Hollywood'un altın çağının görkemini de karmaşasını da, şaşasını da noksanlıklarını da önümüze seriyor film.&nbsp;Alden Ehrenreich'in yıldız tozuyla tanıştığım, Frances McDormand'ın kısacık sahnesine (ve upuzun fularına) ve Ralph Fiennes'ın "would that it were so simple" döngüsüne kahkahalarla karşılık verdiğim, "No Dames" ile Channing Tatum'un müzikal yeteneği karşısında büyülendiğim film bu. Hollywood'un altın çağı anlatısı - sıkıcı hâle getirilmeden önce.Not: Hail, Caesar! hak ettiği ilgiyi göremese de Akademi Ödülleri'nde, En İyi Prodüksiyon Tasarımı kategorisinde sürpriz bir adaylık elde etmişti. Dönemin stüdyolarını baştan inşa etmek, sanırım hep işe yarıyor. Zira bu gece Mank, büyük ihtimalle bu kategorideki Oscar ödülünün sahibi olacak - hak ederek.★★★★

Hollywood'un altın çağı ile ilgili hikayeler