Film:&nbsp;Civil WarYönetmen:&nbsp;Alex GarlandSüre: 109 dakikaYapım yılı: 2024Danny Boyle imzalı The Beach (2000), 28 Days Later...&nbsp;(2002) ve Sunshine (2007) filmlerinin senaryolarında imzası bulunan Alex Garland, Kazuo Ishiguro’nun Never Let Me Go romanını Mark Romanek’in filmi (2010) için uyarladıktan sonra senaristlikteki yetkinliğini kanıtlamıştı. Yönetmenliğini de üstlendiği ilk senaryosu Ex Machina&nbsp;(2015) bağımsız bir yapım ve minimal bir bilimkurgu için olağanüstü bir ilgiyle karşılanmış ve hem gişede hem de ödül sezonunda başarılar elde etmişti. Ardından görece zayıf iki film, Annihilation&nbsp;(2018) ve Men&nbsp;(2022) geldi. Garland’ın bir sonraki filminin Civil War&nbsp;ismini taşıdığını öğrendiğimde, birçokları gibi bunu 19. yüzyıl ABD’sindeki İç Savaş’ı konu olan bir dönem filmi olacağını düşünerek “Ne alaka?” dedim.&nbsp;Neyseki tanıtım&nbsp;metinleri ve görselleri gelmeye başlayınca bunun günümüzün kutuplaşmış ABD’sini konu alacak bir savaş filmi olacağını anladım ve heyecanlandım.&nbsp;Civil War,&nbsp;Teksas ve California eyaletlerinin (filmde Western Forces olarak geçiyor) federal hükümetten ayrılmasını ve ülkenin dörde bölünmesini takiben başlayan iç savaşın ABD şehirlerini savaş alanına çevirdiği bir yakın gelecekte geçiyor. Hikaye, ABD başkanı tüm gücünü kaybetmeden New York’tan Washington D.C.’ye giderek onunla son bir röportaj yapabilmek için ölümü göze alan bir grup savaş gazetecisi ve savaş fotoğrafçısının gözünden anlatılıyor.&nbsp;Civil War, bir yandan gerilimli bir yol hikayesi, bir yandan post-apokaliptik bir savaş filmi, bir yandan da gazetecilik mesleğine dair bir film. Tüm bunları olabilmeyi kusursuz bir işçilikle, baştan Kirsten Dunst olmak üzere iyi oyunculuklarla ve matematiği iyi düşünülmüş bir senaryoyla yapıyor. Filmin önceliği izleyiciyi germek. Günümüzün kutuplaşmış politik atmosferinin her an yanı başımızda, sokaklarımızda patlak verecek bir savaşa yol açabileceğinin farkındalığını iliklerinde hissettirmek... Özellikle yüz yıllardır savaşı kendi topraklarından çok uzakta olan bir “şey”&nbsp;olarak görmüş bir ulusa Trump yönetimi sırasında artmış kutuplaşmanın varabileceği noktanın ne olduğunu fark ettirmek...<img src="https://images.aposto.com/2024/3/5/1713512293195.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.86" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kirsten Dunst, Civil War | Kaynak: TME FilmsFilmin eksiği ise savaşın neden çıktığını tam olarak söyleyemeyecek kadar apolitik olması. Politik netliğin eksikliğinin filmi kötü kılıp kılmadığıysa beni günlerdir düşündürüyor açıkçası. Civil War’un bu konudaki en büyük avantajı esas karakterlerinin gazeteciler, savaş muhabirleri ve savaş fotoğrafçıları olması. Savaş alanında yaşananlar, savaş muhabirinin politik görüşünden bağımsız değil midir? Bir gazeteci için gerçek tarafsızlık, %100 objektif haber yapmak mümkün müdür? Savaşın vahşetini kabul etmek için onu belgeleyenin görüşlerini bilmemiz zorunlu mudur? Filmdeki bir sahnede kahramanlarımız iki asker ve uzaktaki bir evdeki keskin nişancının çatışmasının arasında kalıyorlar. Deneyimli gazeteci, Reuters muhabiri Joel (Wagner Moura) ısrarla askerlere “kimin için savaştıklarını” ve “ateş edenin kim olduğunu” soruyor. Göz deviren asker, genç fotoğrafçı Jessie’ye (Cailee Spaeny) dönüp “Ne görüyorsun?” dediğinde aldığı yanıt filmin apolitikliğinin gerekçeli özeti gibi: “O&nbsp;evde&nbsp;biri var ve ateş ederek sizi öldürmeye çalışıyor.”Aklıma Kevin Carter’ın, Sudan’da açlıktan ölmek üzere olan ve başında bir akbabanın tünediği kız çocuğunu fotoğrafladığı (ve fotoğrafı çektikten sonra çocuğa yardım etmemesi tartışma konusu olan) Pulitzer ödüllü The Vulture and the Little Girl fotoğrafı geliyor. Gazetecilerin ya da fotoğrafçıların olaylara ve öznelere müdahil olmasının sınırlarını sorguluyorum. Savaş fotoğrafçısının savaşın iki tarafının da yanında durmasını ve olduğu gibi belgelemesini gerekli buluyorum. Filmin apolitikliği de gerçek hayatta çok zor olabileceğini kabul ettiğim, idealist bir savaş gazetecisi bakış açısı sunuyor. Nightcrawler’ın (2014, Dan Gilroy) Louis Bloom’unun daha az müdahil ve daha etik olan bir sürümünü ideal gazetecilik olarak servis ediyor. Ortaya sıcak savaş sahnelerinin karakterleri tanımayı sağlayan derin diyaloglarla dengesinin iyi kurulduğu bir sabit bir gerilim ve yakın gelecekte gerçek olması maalesef çok olası bir felaket senaryosunun yarattığı korku çıkıyor.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Civil War,&nbsp;bugün gösterime giriyor.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">28 Days Later...&nbsp;(2002, Danny Boyle)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Children of Men (2006, Alfonso Cuarón)</li></ul>

Her hafta sinema ve müzik evreninden söyleşiler, incelemeler, öneriler, podcast’ler ve keşif notları e-posta kutunda.

Sinema ve müzik evreninden söyleşiler, incelemeler, öneriler, podcast’ler ve keşif notları.

Duende

Alex Garland’ın yeni filmi Civil War, ABD’nin bölündüğü ve sıcak savaşın ABD’lilere hiç olmadığı kadar yakınlaştığı bir yakın gelecekte geçiyor. 

Civil War: Yakındaki savaş

16 Nisan Salı:İstanbul Film Festivali açıldı. Sinema Onur Ödülleri, oyuncu Meral Orhonsay ve yönetmen Engin Ayça’ya takdim edildi. Hatırlarsan festival, tanıtım filminde “Gelin, sevdiğimiz ne varsa koruyalım” diyerek sinema biletlerini, ikonik filmlerden sahneleri ve hatta festivalle özdeşleşen (fakat maalesef Emek Sineması gibi birçok parçasını sevsek de koruyamadığımız) Beyoğlu’nun tabelalarını baloncukla naylonlara sarmalamıştı. Açılış törenindeki kürsünün aynı malzemeye sarılmış olmasının tatlılığıyla rutini biraz renklenmiş açılış töreninin ardından Richard Linklater’ın prömiyeri Venedik Film Festivali’nde yapılan ve önümüzdeki aylarda Netflix’te izleyeceğimiz yeni filmi Hit Man gösterildi. Hit Man, kolay izlenen, eğlenceli, mizahı eksik olmayan ve temposu yüksek bir film, hemen hemen tüm Linklater filmleri gibi. Tilda-Swinton-vari bir enerjiyle onlarca karaktere bürünen Glen Powell’ın sırtlandığı film, kiralık katilmiş gibi yaparak New Orleans polis teşkilatı için sivil polis olarak çalışan sıradan bir adamın sıradanın dışına çıkışını anlatıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/3/5/1713530178227.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.96" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hit Man | Kaynak: İKSV17 Nisan Çarşamba:Festivaldeki ilk günümü fark etmeden Çiçek İstemez&nbsp;günü ilan etmişim; izlediğim üç film de kahramanı baskılara boyun eğmeyen, kendi yolunu çizen kadınlar olan bu bölümdendi. Aslı Özarslan imzalı&nbsp;Elbow / Ellbogen / Dirsek, Fatma Aydemir’in Almanya’da çok satan romanından uyarlanan bir ilk film ve 17 yaşındaki Hazal’ın suça karıştıktan sonra Berlin’den İstanbul’a kaçışını konu alıyor. Romanı okumadığım için kaynağını bilemesem de, filmin Almanya’dan Türkiye’ye bakışını da, Türkiye’den Almanya’ya bakışını da sorunlu ve stereotipik buldum. Berlin’deki Wedding semtinin “Düğün” olarak çevrildiği altyazının da etkisiyle oldukça kötü bir başlangıç oldu.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/3/5/1713530265402.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Paradise Is Burning | Kaynak: İKSVFransa’dan Delphine Deloget imzalı All to Play For / Rien à perdre, Fransa hukuk sisteminin çıkmazlarını, evde yaşanan bir kazanın ardından çocuğunu kaybetme tehlikesi yaşayan bekar bir annenin dramı. Seyircisini bir şiddet eylemi aracılığıyla yarattığı katarsisle tezahürat attıracak kadar içine çekebilen, o çıkmazı perdeden koltuğa geçirebilen güçlü bir film. İsveç’ten Mika Gustafson’un Paradise Is Burning / Paradiset Brinner ise annelerinin ortadan kaybolmasını umursamadan kendi ayakları üzerinde durabilecekleri bir hayat ihtimalini kendilerine ve çevrelerine kanıtlamaya çalışan üç kız kardeşin hikayesi. Nordik sinemanın bağımsız karakterlerinin yanında kara mizahını ve iyi ışık kullanımını da iyi temsil eden filmin finali, etkisini azaltan fazladan bir sahnenin kurbanı olmuş.&nbsp; 18 Nisan Perşembe:Festivalin ikinci gününe Genç Ustalar bölümünden, Saltburn benzetmeleri nedeniyle ilgimi çeken Brief History of a Family / Jia Ting Jian Shi ile yaptım. Çin’den Lin Jianjie’nin Sundance’te prömiyer yapan filmine bu etiketin kuir anlamda değil, bir aileyi manipülasyonlarla ele geçirme teması nedeniyle yapıştırıldığını anlamam geç olmadı. Yine de filmin ağır ağır örülen gerilimi ve iki çocuğun haletiruhiyesinin “aileden dışarı itilme” ve “ailenin içine sızma” anlarında değişen renk tonları ve müzik kullanımıyla yansıtması beni tatmin etti.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/3/5/1713530342391.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.40" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Brief History of a Family | Kaynak: İKSVSonraki iki filmimse Galalar ve Dünya Festivallerinden bölümlerinden oldu: Lone Scherfig’in ülkesi Danimarka ve bir süredir çalıştığı Birleşik Krallık’tan sonra neden Şili’de geçen bir dönem filmi çektiğine de, bunu yaparken neden en önemli rollerden birine anadili İspanyolca olmayan bir oyuncuyu yerleştirdiğine de anlam veremediğim roman uyarlaması&nbsp;The Movie Teller / La contadora de Películas, iyi bir Yeşilçam melodramı gibiydi. 20. yüzyılın ilk yarısında Atacama çölündeki madenlerde geçen film, gittikçe parçalanan bir ailenin hikayesini anlatıyor. Özellikle filmin mutlu anları, yani hikaye anlatıcılığının gücünün sinemayla olabildiğine kesiştiği ve birleştiği anları izlemesi çok zevkli.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/3/5/1713530437970.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Movie Teller | Kaynak: İKSVBerlin’in en sevilenlerinden, Maryam Moghaddam ve Behtash Sanaeeha imzalı İran yapımı My Favorite Cake / Keyke Mahboobe Man ise insanın aşk arayışının ve özgürlük ihtiyacının yaştan bağımsız olduğunu hatırlatan bir ikinci bahar filmi. Berlin’e giden dostlarıma festival önerilerini sorduğum bu yazıda Nefes (Polat) şöyle demişti: “Patriyarkanın 45 yıllık teokrasi pratikleriyle birleştiğinde dahi insan olmaya dair en yalın duyguyu; hazzı nasıl yok edemeyeceğini motivasyon vererek anlatmayı başarıyor.” Katılıyor ve tavsiye ediyorum.&nbsp;

Hit Man’den My Favourite Cake’e; festivalin ilk günlerinden film izlenimleri.

43. İstanbul Film Festivali: Festival Günlüğü #1

Piyano ikilisi Güher ve Süher Pekinel’in, 2024 Uluslararası Klasik Müzik Ödülleri’nde (ICMA) “mükemmeliyetçilik arayışları ve sıra dışı şiirsel yorumlarıyla uluslararası klasik müzik alanına sundukları katkı nedeniyle” Yaşam Boyu Başarı Ödülü’ne layık görüldüğü, yılın ilk aylarında duyurulmuştu. Pekineller’e, ödülleri València’da düzenlenen ödül töreninde verildi ve ikili, töreni takip eden gala konserinde performans sergileyen sanatçılar arasında yer aldı.Nedir?&nbsp;2011’den beri verilen Uluslararası Klasik Müzik Ödülleri’nin (ICMA) adayları ve kazananları, dünyanın farklı ülkelerindeki plak şirketlerinin ve klasik müzik yayınlarının temsilcileri ile müzisyenlerden oluşan bir jüri tarafından belirleniyor. Yıl boyunca yayımlanan ses ve video kayıtlarını oda müziği, koral müzik, opera, senfonik müzik, çağdaş müzik vb. 16 kategoride ödüllendiren organizasyon aynı zamanda Yaşam Boyu Başarı Ödülü, Yılın Sanatçısı, Yılın Genç Sanatçısı, Keşif Ödülü, Yılın Bestecisi ve Yılın Plak Şirketi gibi özel ödüller de veriyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/3/3/1713339550592.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.51" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Pekineller, ICMA Yaşam Boyu Başarı Ödülü’nü alıyor. | Fotoğraf: Juan Antonio Díaz LoasoPekineller hakkında:&nbsp;Kendi müzikal nefes derinliklerine odaklanabilmek için göz temasında bulunmadan çalarak istisnai bir tarz geliştiren piyano ikilisi Güher ve Süher Pekinel, yarım asırı aşkın kariyerleri boyunca Berlin, Viyana, New York, Londra ve Los Angeles Filarmoni ile Concertgebouw Amsterdam ve Leipzig Gewandhaus gibi dünyaca ünlü orkestraların yanı sıra, Zubin Mehta, Sir Colin Davis, Sir Neville Marriner, Riccardo Chailly, Paavo Järvi, Marek Janowski ve Michel Plasson gibi dünyaca tanınmış şefler ile konserler verdiler. Pekineller, konser kariyerlerine paralel olarak Türkiye’de müzikle ilgili üç eğitim sisteminin kuruculuğunu üstlendiler ve bu alandaki çalışmalarını da sürdürüyorlar.ICMA Ödül töreni:&nbsp;Her yıl farklı bir ülkenin ev sahipliği yaptığı ödül töreni ve gala konseri, bu yıl İspanya’nın València kentinde, Avrupa’nın önemli konser salonlarında Palau de la Musica de València’da düzenlendi. Pekineller ödüllerini ICMA Jüri Başkanı Remy Flanc’tan aldı:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Bu ödül bizim için müzikle dopdolu geçen ömrümüzün bir aynası niteliğinde. Müziğe verdiğimiz emeğin ve katkılarımızın anlaşıldığını ve takdir gördüğünü bilmek büyük bir mutluluk. Bizim için müzik, nefes almak kadar hayati. Friedrich Nietzsche’nin dediği gibi; “Müziksiz hayat bir hata olurdu.” Bu ödül vesilesiyle kariyer yolculuğumuz boyunca bize destek olan tüm değerli usta müzisyenlere sonsuz teşekkürlerimizi iletmek istiyoruz. Onlar sayesinde müziğin nabzını hissedebiliyor ve müzikle yaşayarak, müzikle nefes alarak ruhumuzu zenginleştirebiliyoruz.” - Güher ve Süher Pekinel</blockquote><img src="https://images.aposto.com/2024/3/3/1713339611856.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.51" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Pekineller, ICMA Gala Konseri’nde | Fotoğraf: Juan Antonio Díaz LoasoGala konseri:&nbsp;Pekineller, ödül töreninin ardından gerçekleşen gala konserinde şef Alexander Liebreich yönetimindeki Orquesta de València eşliğinde Bach’ın iki piyano için do minör konçertosunu ve Lutoslawski’nin Paganini Varyasyonları’ndan kendileri uyarladıkları çeşitlemeleri yorumladılar. Konserde Pekineller’in yanı sıra, Yılın Sanatçısı seçilen keman sanatçısı Renaud Capuçon, Yılın Genç Sanatçısı seçilen soprano Aida Pascu ve Keşif Ödülü'nün sahibi olan keman sanatçısı Lana Zorjan da sahne aldı.Bir adım geriden:&nbsp;Bugüne kadar ICMA’nın Yaşam Boyu Başarı Ödülü’ne layık görülen isimler arasında besteci Krzysztof Penderecki (2012), şef Charles Dutoit (2014), soprano Felicity Lott (2016), piyanist Nelson Freire (2019), piyanist Elisabeth Leonskaja (2020), şef Ádám Fischer (2022) ve çellist David Geringas (2023) da yer alıyor. ICMA ödül töreni ve gala konserlerine yıllar içerisinde Nantes, Milano, Varşova, San Sebastián, Lucerne ve Luxembourg City gibi kentler ev sahipliği yapmış, tören ve konser 2015’te de Ankara’da, Bilkent Senfoni Orkestrası eşliğinde gerçekleşmişti.

Piyano ikilisi Güher ve Süher Pekinel’e, Uluslararası Klasik Müzik Ödülleri (ICMA) tarafından Yaşam Boyu Başarı Ödülü verildi.

ICMA’nın Yaşam Boyu Başarı Ödülü Pekineller’e verildi

14-25 Mayıs tarihleri arasında düzenlenecek 77. Cannes Film Festivali’nde gösterilecek ve Altın Palmiye için yarışacak filmler duyuruldu.

Cannes Film Festivali: 2024 seçkisi açıklandı

Oyuncuları Fred Nguyen Khan ve Duy Nguyen ile HBO ve A24 imzalı yeni mini-dizi The Sympathizer hakkında sohbet ettik.

The Sympathizer: İki ideoloji ve iki ülke arasında

74. Berlin Film Festivali’ni yerinde takip edenlere, 43. İstanbul Film Festivali seçkisindeki filmlerden önerilerini sorduk.

Festival önerileri: Berlin’den İstanbul’a

Film:&nbsp;YannickYönetmen:&nbsp;Quentin DupieuxSüre: 67 dakikaYapım yılı: 2023<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Pardon! Affedersiniz! Böldüğüm için özür dilerim. Doğru değil, biliyorum. Daha fazla rahatsızlık vermeden diyeceğimi diyeyim. Öncelikle iyi akşamlar. Ben Yannick. Söylemeden edemeyeceğim. Gücenmeyin ama bence hiç eğlenceli değil bu. Açık sözlülüğüm için kusura bakmayın. Söylediklerim hoşunuza gitmeyebilir ama ben eğlenceli bir şey izlemek için para verdim ve iyi hissetmek istiyorum. Ama durum tam tersi. Dertlerimi unutturmak yerine derdime dert katıyorsunuz. İyi bir şey değil bu, değil mi? Burada bir sorun var.”</blockquote>Fransa’da son yıllarda Wrong&nbsp;(2012), Deerskin&nbsp;(2019) ve Daaaaaali!&nbsp;(2023) absürt komedileriyle öne çıkan yönetmen Quentin Dupieux’nün yeni filmi Yannick’e adını veren karakter, Paris’in tiyatro sahnelerinden birinde oynanan komediyi bu monologla bölüyor. Derdini olabildiğince nazik bir şekilde anlatmaya çalışan bu adamın kendince çok haklı sebepleri var: Haftanın yedi günü gece bekçisi olarak çalıştığını, bu oyunu izlemek için patronundan izin almak ve yerine bakacak birini ayarlamak zorunda kaldığını, 45 dakikalık tren yolculuğu ve 15 dakikalık yürüyüş gerektiren bir saatlik bir yoldan geldiğini; kısacası orada olabilmek için çok hazırlık yaptığını söylüyor. Hakkını arıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/3/5/1712309171513.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yannick | Kaynak: İstanbul Modern SinemaHakkını arayan bu insanın isyanını ve davranışını yadırgamamızın ve onun saygısızlık yaptığını düşünmemizin sebebi ise memnun kalmadığı duruma bir “ürünün” ya da “hizmetin” değil bir sanat eserinin sebep olması. Yannick farkında olmadan, birçoğu kendisini ondan üstün gören bir salon dolusu insanın sorgulamasına neden oluyor: Eğlenmek beklentisiyle gidilen bir tiyatro oyununu bir hızlı tüketim ürünü ya da restoranda yenen bir yemekten farklı kılan nedir? Dümenin başında olmayan bir kaptan ya da şefin her gece çalışmadığı bir restoran düşünülemezken, bir tiyatro oyununda her şeyin yolunda gittiğine emin olmak için yönetmeninin her gece orada bulunmasına gerek olmadığını normalleştiren nedir? Bir sanat eserinden memnun kalınmadığında paramızı (hatta orada bulunmak için yağtığımız hazırlığın tazminatını) geri talep etme hakkımızın olmaması sadece sanatın öznelliğiyle açıklanabilir mi?Quentin Dupieux kısacık filmine sadece sanat, sanat eserleri ve sanatın öznelliği üzerine bir tartışmayı sıkıştırmakla kalmıyor. Sanatın öznelliğini algılayamayan ve bir oyunu durdurarak hoşnutsuzluğunu dile getirme ‘cüretini’ gösteren bir kişiyi küçümseyenler (çoğunluğu üst sınıftan seyirciler ve oyuncular) ile Yannick arasındaki çatışma, bizi toplum ve sanat, sınıf ve sanat ilişkisi üzerine de düşünmeye itiyor. Sanata tepki gösteren kişiye bakışımız mensubu olduğu sınıfa ya da elinde bir silah olup olmadığına göre değişebilir mi? Gece bekçiliği yapan Yannick’in yerinde tiyatronun hamilerinden biri olsaydı oyuncular ve seyirciler onunla dalga geçebilir miydi?&nbsp;Yannick,&nbsp;tahmin edilemez yönde gelişen olayları ve absürt mizahıyla, süregelen “sanat sanat için midir, toplum için mi?” sorusuna özgün bir yorum katıyor. Hatırlamadan ve söylemeden edemiyorum; aklıma bir de 2011’de izlediği sessiz ve siyah-beyaz Michel Hazanavicius filmi The Artist’e yönelik tepkisini filmin yarısında çıkışı ve sosyal medyadaki “no diyalog no konuşma” yorumuyla gösteren Demet Akalın’ı getiriyor.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Yannick,&nbsp;bugün MUBI kataloğuna eklendi.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Square (2017, Ruben Östlund)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">La belle époque&nbsp;(2019, Nicolas Bedos)</li></ul>

Quentin Dupieux’nün son absürt komedisi, beğenmediği bir tiyatro oyununu durdurup ipleri eline alan bir seyirciyi merkezine alıyor.

Yannick: Gösteri devam etme(me)li

1. Festival nerede, ne zaman? 43. İstanbul Film Festivali, 17-28 Nisan tarihleri arasında düzenleniyor. Filmler Beyoğlu’nda Atlas 1948 ve Beyoğlu Sineması, Nişantaşı’nda Cinewam City’s’in iki salonu ile Kadıköy’de Sinematek/Sinema Evi ve Kadıköy Sineması’nda gösteriliyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/2/2/1711460122565.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.00" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">2. Sayılarla 43. İstanbul Film Festivali:&nbsp;Festival programında 5’i yarışmalı 19 bölümde, 12 gün boyunca 6 salonda, 132 uzun ve 12 kısa metrajlı film gösteriliyor.3. Onur ödülleri:&nbsp;Sinema Onur Ödülleri bu yıl oyuncu Meral Orhonsay ile çok yönlü sinemacı Engin Ayça’ya 16 Nisan’daki açılış gecesinde takdim ediliyor. Festivalin onur konukları yönetmen Wim Wenders ile oyuncu Kōji Yakusho ise Sinema Onur Ödülleri’ni filmlerinin gösterimleri öncesinde alıyor.4. Yarışmalar:&nbsp;Ulusal Yarışma, Uluslararası Yarışma, Ulusal Belgesel Yarışması ve Ulusal Kısa Film Yarışması’ndaki filmler Altın Lale için yarışıyor. Festivalin genç jürisi de Genç Ustalar bölümündeki ilk ve ikinci filmler arasında seçim yapıyor. Ulusal Yarışma’ya yönetmen ve senarist Aslı Özge, Uluslararası Yarışma’ya ise Yeni Zelanda’dan oyuncu Kerry Fox başkanlık ediyor. Ulusal Yarışma’da Kıvanç Sezer’in 8x8, Ozan Yoleri’nin Başlangıçlar, Mete Gümürhan’ın Beraber, Vuslat Saraçoğlu’nun Bildiğin Gibi Değil, Sinan Kesova’nın Büyük Kuşatma, Baran Gündüzalp’in Rosinante, Cemil Ağacıkoğlu’nun Son Hasat, Aslıhan Ünaldı’nın Suyun Üstü, Selman Nacar’ın Tereddüt Çizgisi&nbsp;ve Nehir Tuna’nın Yurt&nbsp;filmleri yarışıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/2/2/1711460169078.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Crossing (2024, Levan Akin) | Kaynak: İKSV5. Galalar:&nbsp;Popüler yapımların ve geniş hayran kitlesine sahip yönetmenlerin filmlerinin gösterildiği Galalar bölümündeki 9 film arasında Levan Akin’in İstanbul’da geçen filmi Crossing, Ferzan Özpetek’den Bir İstanbul Üçlemesi: Meze-Müzik-Muhabbet, Richard Linklater’ın yeni filmi Hit Man&nbsp;ve Lone Scherfig’den The Movie Teller&nbsp;öne çıkıyor.6. Yeni bölümler: Festivalin uluslararası ve ulusal yarışmaları ile Dünya Festivallerinden, Genç Ustalar, Galalar, Belgesel Kuşağı, Mayınlı Bölge, Antidepresan, Cinemania, Musikişinas, Çiçek İstemez ve Nerdesin Aşkım bölümleri gibi gelenekselleşmiş bölümlerine ek olarak yeni bölümler de var: Festivalin onur konuklarından oyuncu Kōji Yakusho’nun filmlerinden oluşan Dört Filmde Kōji Yakusho&nbsp;ile dünden bugüne Macaristan sinemasını mercek altına alan Macar Rapsodileri&nbsp;bölümü.&nbsp;İlk kez geçen yıl programa giren ve sinemanın yeni olanaklarını deneyen filmleri keşfe çıkartan Heyula da devam ediyor.7. Klasikler:&nbsp;İstanbul Film Festivali’nin restore ettirerek gün ışığına çıkardığı ve yeni kopyalarını sinemamıza kazandırdığı Dünden Bugüne Türk Klasikleri&nbsp;bölümü kapsamında bu yıl Atıf Yılmaz’ın yönettiği, senaryosunu Ümit Ünal’ın yazdığı ve başrollerini Türkan Şoray ile Oğuz Tunç’un üstlendiği Hayallerim, Aşkım ve Sen&nbsp;restore edilmiş kopyasından gösteriliyor. Bunun yanı sıra Cinemania, Macar Rapsodileri ve Dört Filmde Kōji Yakusho bölümlerinde başta Macaristan ve Japonya’dan olmak üzere birçok klasik gösteriliyor. Martin Scorsese’nin 1985 tarihli filmi After Hours&nbsp;da festival kapsamında restore kopyasından gösteriliyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/2/2/1711460252594.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">After Hours (1985, Martin Scorsese) | Kaynak: İKSV8. Köprüde Buluşmalar:&nbsp;Türkiye’den yapımcı, yönetmen ve senaristleri uluslararası sinema profesyonelleriyle buluşturan Köprüde Buluşmalar 24-26 Nisan tarihleri arasında 19. kez düzenleniyor. Etkinliğin yöneticiliğini bu yıldan itibaren Hayet Benkara üstleniyor.9. Onat Kutlar Çalıştayı:&nbsp;İlki Haziran 2022’de Londra Üniversitesi’ne bağlı Birkbleck Institute for the Moving Image’da Sinema Bir Şenliktir&nbsp;alt başlığıyla yapılan çalıştayın ikincisi festivalin ev sahipliğinde 22 ve 23 Nisan’da Salon İKSV’de düzenleniyor.&nbsp;10. Biletler:&nbsp;Festival biletleri 5 Nisan Cuma günü 10.30’da satışa çıkıyor.&nbsp;

43. İstanbul Film Festivali’nde gösterilecek filmler ve festivale dair detaylar belli oldu.

10 adımda 43. İstanbul Film Festivali

43. İstanbul Film Festivali seçkisinden 5 keşif, 5 yeniden keşif önerisi.

Festival önerileri: Keşfetmek ya da yeniden keşfetmek

Dizi:&nbsp;The Last Year of DarknessYaratıcılar:&nbsp;David Benioff, D.B. Weiss, Alexander Woo&nbsp;Süre:&nbsp;1 sezon, 8 bölüm; toplam 439 dakikaYapım yılı:&nbsp;20242008’de Çince olarak yayımlanan, 2014’te İngilizce’ye çevrilen, yazarı Liu Cixin’e sayısız ödül kazandıran bilimkurgu romanı serisi&nbsp;The Three-Body Problem’ın Game of Thrones’un yapımcıları David Benioff ve D. B. Weiss tarafından Netflix için bir diziye uyarlanacağı 2020’de duyurulmuştu. Bu cümlede seni belki “bilimkurgu” belki de Game of Thrones&nbsp;anahtar sözcükleri kendine çekti. (Tabii benim gibi, bu anahtar sözcüklerin yanında HBO değil Netflix’in isminin geçtiğini görünce biraz şüpheci yaklaşmış olabilirsin.)&nbsp;Bilimkurgu edebiyatının ya da fantastik edebiyatın sözcüklerle tasvir ettiği ve hayal gücümüzün prodüksiyonuna bıraktığı evrenleri sinemaya ya da televizyona uyarlamak büyük bütçeler ve büyük riskler gerektiren bir durum. The Lord of the Rings&nbsp;filmleri, Harry Potter&nbsp;filmleri ya da Game of Thrones&nbsp;dizisi gibi çok iyi örnekleri olduğu gibi, kimsenin bir daha adını anmak istemediği kötü örnekler de mevcut. İlk sezonu geçen hafta Netflix kataloğuna eklenen 3 Body Problem&nbsp;ise sanırım ilk kategoriye girmeye aday bir başlangıcı müjdeliyor. Dizi kalburüstü bir Netflix prodüksiyonu olmakla kalmıyor, benim gibi roman serisine yabancı birini içine çekecek, onu meraklandıracak ve heyecanlandıracak numaralarıyla görevini başarıyla yerine getiriyor. Ekran karşısında geçirdiğim birkaç saatin ardından roman serisini okumak istiyorum - benim için yeterli.<img src="https://images.aposto.com/2024/2/5/1711713512443.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.36" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">3 Body Problem | Kaynak: Netflix3 Body Problem,&nbsp;doğa ve fizik kurallarının altüst olduğu ve bilim insanlarının teker teker intihar ettiği ya da mesleği bıraktığı bir dönemde geçiyor. Bir grup bilim insanı ve istihbarat üyesi, tüm dünyanın karşı karşıya olduğu tehdidin ne olduğunu kavramaya, dünya dışı varlıklara karşı bir savaşta nasıl hamleler yapmaları gerektiğini kestirmeye çalışıyorlar. Dizi, muhtemelen sahip olduğu yüksek bütçenin katkısıyla bilimi ve bilimin ötesini göz kamaştırıcı efektlerle ekrana taşıyor. Başta Pixar çıkışlı Andrew Stanton’ın yönettiği üçüncü bölümde olmak üzere, dünya dışı bir teknolojiyle desteklenen yapay zeka oyunun içinde geçen sahneler çok gerçekçi; Minkie Spiro’nun yönettiği beşinci bölümdeki gemi sahnesi gibi nefes kesici, günümüz biliminin ötesindeki olayların tasviri son derece görkemli.&nbsp;Öte yandan diyalog yazımında çoğu Netflix yapımı gibi sınıfta kalıyor 3 Body Problem.&nbsp;Hatta dizinin kendi içinde dalgasının geçildiği üzere “kötü bir filmin başrol oyuncusu” gibi duran Auggie karakteri gibi bazı karakterlerin oyuncu seçimleri çok eğreti duruyor. Senaryoyu ve izleyicinin ilgisini ayakta tutmayı başaransa muhtemelen romanda oldukça iyi kurgulanmış olan, karakter odaklı ve kolektif olmanın dengesini kuran, kurgusunu bilimsel gerçeklere dayandırmak için azami çaba gösteren özgün hikaye. (Son sezonlarında olmasa da) Game of Thrones’da benzer bir görevin altından başarıyla kalkmış Benioff-Weiss ikilisinin önceki dizilerindeki derin, simgesel ve güçlü diyaloglardansa eser yok.<img src="https://images.aposto.com/2024/2/5/1711713550566.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">3 Body Problem | Kaynak: Netflix3 Body Problem’ın oyuncu kadrosunda hem Game of Thrones bağlantısının, hem Netflix’in çeşitlilik yemininin hem de kaynak eserin Çin kökenli olmasının etkisi görülüyor. Dizide Jess Hong, Benedict Wong, Rosalind Chao&nbsp;ve&nbsp;Zine Tseng&nbsp;gibi Asya kökenli oyuncular, Game of Thrones’un tanıdık yüzleri Liam Cunningham, Jonathan Pryce ve John Bradley ve ayrıca Eiza González, Alex Sharp, Jovan Adepo, Marlo Kelly gibi isimler bir arada yer alıyor. Kalabalık oyuncu kadrosu ve çok karakterli bir yapı kağıt üstünde kafa karıştırıcı olabilecek gibi dursa da, dizinin sürprizleri sayesinde her birini gerektiği kadar tanımaya ve hikayenin bütünündeki görevlerini anlamaya vaktimiz oluyor.3 Body Problem&nbsp;dizisinin, dolayısıyla yakında okumayı arzuladığım romanlarının sorduğu sorular dünya dışı varlıkların olası bir işgaline dair yerli ya da yersiz bir endişeyi tetiklemek yerine insanlığı dünyaya olan tutumuna, tüketim alışkanlıklarına ve kaynak yönetimine dair bir sorgulamaya yönlendiriyor. Dünya dışı varlıkların yeryüzündeki tüm ekranlara yansıttığı “Siz birer böceksiniz” mesajı, bir tehditten çok bir uyandırma alarmı anlamı taşıyor. Dünyayı işgal etmeye gelen varlıkların dahi onlar buraya ulaşana kadar geride bir dünya kalacak mı diye endişe duymasına yol açacak kadar yok edici ve tüketici olmayı başarabilmiş bir tür olmamız gerçekten utanç verici. Son yıllarda iklim aciliyeti ya da dünyamızın karşı karşıya olduğu birçok çevresel sorunu ve krizi sembolik olarak işleyen onlarca yapımın ve eserin arasında çok özgün bir mesajı yok belki 3 Body Problem’ın ama bu mesajı olabildiğine yaratıcı ve özgün bir şekilde verdiği çok açık.Nerede izleyebilirsin? 3 Body Problem’ın ilk sezonu Netflix’te yayında.Benzer işler:&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Flashforward (2009-2010, Brannon Braga ve David S. Goyer)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Leftovers&nbsp;(2014-2017, Damon Lindelof ve Tom Perrotta)</li></ul>

Emre Eminoğlu