7 Kasım’da başlayan 35. Ankara Film Festivali, bu geceki kapanış ve ödül töreniyle sona eriyor. Festivale ayırdığım ve Ankara’da bulunduğum üç gün bu tarihlerin tam ortasına denk geldiğinden, Müjdat Gezen, Şefika Kutluer, Kurtuluş Özyazıcı, Selda Taşkın ve Berkay Ateş’in özel ödüllerinin takdim edildiği açılış gecesini YouTube’dan izledim. Senin de, özellikle “Sinema mücadelemizdir, inadımız mücadelemizdir” diyen ve ödülünü “mücadele eden ve inatçı olan bütün sinemacılar adına kabul eden” Berkay Ateş’in konuşmasını <a fr-original-style="" href="https://youtu.be/_af0FCExCkk?si=LfcHpbbeWI8uNIa5" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> izlemeni öneriyorum.Ulusal Uzun Film Yarışması<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731659832192.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.23" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hemme’nin Öldüğü Günlerden Biri | Kaynak: Ankara Film FestivaliFestivalin Ulusal Uzun Film Yarışması’ndaki 10 filmden büyük çoğunluğunu Adana ve İstanbul’daki festivallerde izleme fırsatı bulmuştum. Bunlardan Büyük Kuşatma’nın yönetmeni Sinan Kesova ile Ayvalık’taki söyleşimizi <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/sinan-kesova-ile-buyuk-kusatma-uzerine-3e4" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> okuyabilir, Gecenin Kıyısı, Hakkı,&nbsp;Hemme’nin Öldüğü Günlerden Biri&nbsp;ve Ölü Mevsim’e dair kısa yorumlarımı <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/adana-gunlugu-festival-filmlerinden-kisa-kisa" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burada</a> bulabilirsin. Bu filmlerin hemen hemen hepsinin Ankara’daki yarışmanın da iddialıları arasında yer aldığını söylemeliyim.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731660364336.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.42" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Döngü | Kaynak: Ankara Film FestivaliAnkara’nın ulusal uzun metraj yarışmasında ilk kez izlediğim filmler ise Döngü,&nbsp;Fidan,&nbsp;Gülizar&nbsp;ve Mukadderat&nbsp;oldu. Erhan Tahhuşoğlu, Döngü&nbsp;ile ilk filmi Koridor’un çok ötesine geçmiş. Sınıf çatışmasını sessiz ve pasif gerginliklerle anlatan senaryosu, arabuluculuk pozisyonunun bireyde yarattığı buhranı da iyi işliyor. Başroldeki Serpil Gül’ün performansı da çok doğal ve ölçülü.&nbsp;Ülkemizde kadınların başına hiçbir şey gelmiyormuş gibi kadın karakterini gelin gittiği Kosova’da saldırıya uğratan, diyalog yazımındaki eksikliğini uzun ve sessiz bakışmalarla doldurmaya çalışarak televizyon dizilerine özenen Gülizar&nbsp;(yön. Belkıs Bayrak) ile iyi oyuncularını ve düzeyli senaryosunu teknik becerilerini gereğinden fazla sergileyerek heba eden, dramatik müziğe ve dönen kameraya doyuran Fidan’ı (yön. Ayçıl Yeltan) ise yarışmanın en zayıf filmleri olarak not ettim.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731660459966.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Mukadderat | Kaynak: Ankara Film FestivaliYeni izlediklerim arasında Mukadderat’ın öne çıktığını ve hem Antalya Altın Portakal Film Festivali hem de Boğaziçi Film Festivali’nde En İyi Film seçilmeyi hak ettiğini düşünüyorum. Öncelikle, LCV&nbsp;ve On Saniye&nbsp;gibi tek mekanda geçen veya tiyatro uyarlaması senaryolarına alıştığımız Erdi Işık’ın kendi ailesinden ve memleketi Cide’den beslendiği oldukça kişisel bir senaryo var bu kez karşımızda.&nbsp;Film, eşinin ölümünün hemen ardından büyük bir yaşama sevinciyle ve yeni bir hayata başlama hevesiyle dolup taşan ve bu yüzden hem yaşadığı küçük yerdeki toplumun hem de öz evlatlarının tepkisiyle karşılaşan bir kadının başardıklarını konu alıyor. İlk filmini çeken yönetmen Nadim Güç ise bu senaryoyu Türkiye sinemasının geçmişine ve yakın geçmişine verdiği referanslarla zenginleştirmiş, hayatın içinden karakterleri Yeşilçam filmlerinin pozitifliği ve birlik duygusuyla yoğurmuş. Mukadderat’ı bu seneki sinemamızın öne çıkan filmleri arasında anacak olmamın nedenlerinden biri yaygın akım sinema ve bağımsız sinemaya eşit mesafede durması, diğeri ise Nur Sürer’in oyunculuğu. Abartı ya da karikatürize bir oyunculuğa çok elverişli bir karakteri olabildiğine doğal ve etkileyici bir şekilde canlandırmış Sürer’e Aslıhan Gürbüz ve Osman Sonant da uyumla eşlik ediyor. “Elalem ne der” düşüncesinin bireylerin özgürleşmesini ve kendi olmasını engellediği bir toplumda, böyle umut veren hikayelere ve mutlu sonlara daha çok ihtiyacımız var.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731661959187.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.39" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Büyük Kuşatma | Kaynak: Ankara Film Festivali<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Ulusal Uzun Film Yarışması’ndaki filmlerden Mukadderat’ın 29 Kasım’da, Hemme’nin Öldüğü Günlerden Biri’nin&nbsp;13 Aralık’ta, Fidan’ın&nbsp;10 Ocak’ta, Gecenin Kıyısı’nın 4 Nisan’da gösterime girmesi, Büyük Kuşatma’nın ise kasım ve aralık aylarında özel gösterimlerle izleyiciyle buluşması planlanıyor.</li></ul>Dünya SinemasıFestivalin iki başlık hâlinde toplanmış (Dünya Festivallerinden ve Bir Kadın Filmi) ve ayrıca François Truffaut klasiklerinin eşlik ettiği Dünya Sineması bölümleri, kısa bir süre önce Filmekimi’nin Ankara’ya uğraması nedeniyle sanırım, geçen seneye kıyasla zayıftı. Önceden izlediklerimden All We Imagine As Light,&nbsp;The Seed of the Sacred Fig, Three Kilometers to the End of the World&nbsp;ve Toxic’i bu vesileyle bir kez daha önermiş olayım. Merak ettiklerimden Another End, April&nbsp;ve When It Melts’i ise Ankara’da bulunduğum tarihlerde gösterimleri olmadığından ne yazık ki izleyemedim.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731661989894.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Zamora | Kaynak: Ankara Film FestivaliUlusal yarışma filmleri dışında izlediğim iki filmden biri olan Zamora,&nbsp;İtalya’daki yaygın akım komedi filmlerindeki oyunculuğuyla tanınan Neri Marcorè’nin yönetmenliğini üstlendiği ilk uzun metrajlı film. 1960’ların İtalya’sında geçen film, ülkenin neredeyse tüm erkeklerinin ve birçok kadınının tutkunu olduğu futbola zerre ilgi duymayan bir genç adamın yeni bir iş için büyük şehre (Milano) taşındıktan sonra zoraki bir şekilde içindeki yıldız kaleciyi&nbsp;keşfetmesini konu alıyor.&nbsp;Tıpkı filmin esas karakteri Walter gibi benim de çocukluğumda, ergenliğimde ya da yetişkinliğimde futbola zerre ilgim olmadı. Buna rağmen&nbsp;Zamora’yı büyük bir keyifle izledim. Bu ciddi bir drama olsa, filmin futbol dayatmasına boyun eğen karakterine ya da erkek egemen toplumun yarattığı erkeklik kalıplarının birey üstündeki olumsuz etkilerini görmezden gelmesine dair söyleyeceklerim olurdu. Ama Zamora yürek ısıtan, eğlenceli bir dönem filmi. İyimserliğini, naifliğini ve şirinliğini, futbola ilgi duy ya da duyma, seveceksin.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731662481176.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.52" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Shrouds | Kaynak: Ankara Film FestivaliBody-horror&nbsp;türü denince akla gelen ilk isimlerden ve sevdiğim yönetmenlerden David Cronenberg’in geçen aylarda Cannes Film Festivali’nde yarışmış The Shrouds’unu da Ankara’da izleme fırsatı buldum. Film, ölü bedenlere giydirilen teknolojik kefenler aracılığıyla ölümden sonra gözlem fikrine dayalı bir neo-mezar sistemi geliştiren, kendisi de yakın bir zamanda kaybettiği eşinin çürüyen bedenine saplantılı bir şekilde bağlı bir adamı merkezine alıyor. Vincent Cassel’in (oyuncunun yönetmenin kendisine olan fiziksel benzerliği şaşırtıcı) canlandırdığı Doğu Avrupa kökenli Karsh’ın ve şirketinin etrafında dolanan kara bulutların paranoya ya da komplo teorilerinin ürünü mü olduğunu yoksa gerçek mi olduğunu film boyunca anlayamıyoruz; gerilim ve gizem de buradan kaynaklanıyor.&nbsp;Oldukça ilginç bir fikrin Cronenberg sinemasından&nbsp;beklenmedik bir vasatlıkta uygulanması&nbsp;yetmiyormuş gibi, kadın bedeninin mütemadiyen ve lüzumsuzca objeleştirildiği sahneler birbiri ardına akıp gidiyor. Son yıllarda önümüze ilginç fikirlerin hayal kırıklıklarına dönüştüğü filmler koyan “büyük yönetmenler” arasına Cronenberg de adını yazdırıyor.

Her hafta sinema ve müzik evreninden söyleşiler, incelemeler, öneriler, podcast’ler ve keşif notları e-posta kutunda.

Sinema ve müzik evreninden söyleşiler, incelemeler, öneriler, podcast’ler ve keşif notları.

Duende

Mukadderat’tan Shrouds’a, Ankara Film Festivali’nden altı filme dair notlar.

35. Ankara Film Festivali günlüğü

<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Film:&nbsp;The Room Next Door Yönetmen:&nbsp;Pedro Almodóvar Süre:&nbsp;107 dakika Yapım yılı:&nbsp;2024&nbsp;</blockquote>Almodóvar’ın kadınları kırmızılar giyer, Almodóvar’ın mutfaklarından domatesler eksik olmaz; Almodóvar’ın arabaları, telefonları, perdeleri kırmızıdır. Pedro Almodóvar, kırmızıların yönetmenidir. Renk paletinin en canlı renklerini, ama en çok da kırmızıyı kullanmayı imzasına dönüştürdüğü için değil sadece; filmlerindeki tutku, şehvet ve aşk duyguları da bunu desteklediği için.İspanyolca sinemaya birden çok başyapıt kazandırmış Oscar ödüllü yönetmenin Hollywood’un aklını çelmesine izin vermeden yıllarca beklemiş olması takdir edilesi. Julianne Moore ve Tilda Swinton’ı buluşturan, ilk gösteriminin yapıldığı Venedik Film Festivali’nden prestijli Altın Aslan ödülü ile ayrılan ve yönetmenin 40 yıla yaklaşan sinema kariyeri boyunca çektiği ilk İngilizce film olan The Room Next Door da tam bir Almodóvar filmi.&nbsp;İki eski dostun, savaş muhabiri ve gazeteci Martha ile yazar Ingrid’in, yıllarca aranın ardından Martha’nın ölümcül hastalığı nedeniyle yeniden biraraya gelişini anlatan bu film, ölümün tüm karanlığını üzerinde taşıyan konusuna rağmen Almodóvar’ın renklerini üzerine giymekten çekinmiyor. Martha ölüme hazır olduğunu ve tedavisini durdurma ve zamanı geldiğinde kendi yaşamına son verme kararını gizlice paylaştığı Ingrid’den son günlerinde “yandaki odada” olmasını rica ediyor. Ortaya ölüme dair izlediğim en renkli, ölüme dair yapılmış en hayat dolu filmlerden biri çıkıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731670790336.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; vertical-align: middle; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.50" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Room Next Door | Kaynak: IMDb12 yıl önce, New York’u yetişkin biri olarak ilk kez ziyaret edişimde çocukken beni bambaşka açılardan büyüleyen o şehri farklı gözlerle görmüştüm. Kültürel çeşitlilik, kozmopolitlik, özgürlük hissi ve sanat ayrılmış (kapitalizm izin verdiğince) sonsuz bir alan... Şansıma, henüz yeni binasına taşınmamış Whitney Museum of American Art’ta en sevdiğim sanatçılardan birinin sergisi vardı: Edward Hopper.&nbsp;Hopper’ın beni en çok etkileyen yanı, görünmeyen bir kaynaktan gelen ışığı (güneş ışığı ya da yapay ışık) ve izole insanlar üzerindeki psikolojik etkisini tasvir etmekteki başarısıydı—hâlâ da öyle. Birçokları gibi benim de favori Hopper eserlerim Nighthawks (1942) ve Morning Sun&nbsp;(1952) olsa da sergide gördüğüm çizimler beni bir diğer eseri incelemeye, araştırmaya itmişti: People in the Sun (1960). Zıtlıklarla dolu bir eserdi bu. Şık ve kalın giysileriyle güneşlenen insanlar, uçsuz bucaksız ekin tarlalarının ardındaki simsiyah sıradağlar, soluk ve mat renklerin arasında parlayan parlak zıt renkler—kırmızı ve yeşil.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731670560351.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.52" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">People in the Sun (1960), Edward Hopper | Kaynak: Smithsonian American Art MuseumPeople in the Sun,&nbsp;hatta genel olarak Edward Hopper’ın resimleri, The Room Next Door&nbsp;ile de yakından ilişkili. Martha ve Ingrid’in ölümle sonuçlanacağını bildikleri, izole tatilleri için seçtikleri orman içindeki evin terasındaki şezlonglarda her sabah uzanan Martha, People in the Sun’daki insanları hatırlatıyor. Güneşin, umudun ve hayatın kendisini görmesek de son günlerini yaşayan Martha’nın üzerine yansıyışlarını ve üzerindeki etkilerini görebiliyoruz. Hopper’ın sıklıkla birarada kullandığı zıt renkler, kırmızı ve yeşil, bu filmde de çokça biraraya geliyor. (Yanlarına parlak mavileri, sarıları da almayı ihmal etmiyorlar.) Ölümün ve yaşamın, ölümü kabullenmiş Martha ve ölümden korkan Ingrid’in, yerinde tanıklık eden ve yerinde kalıp yazanın zıtlıkları her şeye rağmen, her karede yan yana geliyorlar.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731681590240.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Christina’s World (1948), Andrew Wyeth | Kaynak: MoMAAlmodóvar, Edward Hopper ile kalmayıp Amerikan sanatına (görsel sanatlar, fotoğraf, mimari ve sinema) farklı referanslar vermeyi de ihmal etmiyor. Bunlar arasında biri ise özellikle dikkat çekici: Almodóvar sinemasının bir diğer vazgeçilmezi olan geriye dönüş tekniği The Room Next Door’da yalnızca bir kez kullanılırken, bu sahnenin görselliği, sahnenin sadece Andrew Wyeth’in Christina’s World&nbsp;eserine referans verebilmek adına çekildiği izlenimi yaratıyor. Görsel olarak büyüleyici ve oldukça dramatik bu sahnenin filmin büyüsünü bozduğunu, filmin tonuna uymadığını ve filme dahil sevmediğim tek şey olduğunu söylemeliyim.&nbsp;Yaşam ya da ölüm en ince ayrıntısına kadar planlasa bile hayatın sürprizlerle dolu olduğunu da hatırlatan bir film The Next Door. Filmde Ingrid’e son günlerini kendi evinde ya da sevdiği herhangi bir yerde geçirmek istemediğini söyleyen Martha; çok sevdiğimiz bir yere geri dönmenin her zaman kötü bir fikir olduğunu, bunun eski, güzel anıları yok edeceğini ifade ediyor. Oysaki ironik bir şekilde Martha’nın son günlerini geçirmek için seçtiği kişi, yıllar sonra geri döndüğü arkadaşının, Ingrid’in ta kendisi oluyor. Hep “yandaki odada” olmasını istediği Ingrid’i alt katında buluyor. Ölümünün nasıl olacağını defalarca düşünmüş olmasına rağmen Ingrid’i de, bizi de, hatta belki kendini de şaşırtıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731670815458.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Room Next Door | Kaynak: İKSVTilda Swinton ve Julianne Moore’un Martha ve Ingrid rollerinde, muhteşem bir uyumla oynarken, iki karakterin zıtlıklarını ve zıtlıklarına rağmen kurduğu bağı da çok iyi kavradıklarını belli ediyorlar. Muazzam prodüksiyon tasarımı ve kostüm tasarımları Almodóvar’ın renklerine ayak uydururken, yönetmenin uzun süreli işbirlikçisi Alberto Iglesias da hem filmin melodramatik yapısını destekliyor hem de filmi izledikten günler sonra bile izleyicinin zihninde kalacak melodilere imza atıyor. Kısacası Almodóvar, İngilizce çektiği bu ilk uzun metrajlı filminde kendinden ve renklerinden ödün vermeden okyanusun karşısına geçilebileceğini de, ölüme dair bir filmin umutsuz ve karanlık olması gerekmediğini de kanıtlıyor.&nbsp;Nerede izleyebilirsin?&nbsp;The Room Next Door,&nbsp;1 Kasım’dan beri gösterimde.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Persona (1966, Ingmar Bergman)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Silent Heart&nbsp;/ Stille hjerte (2014, Bille August)</li></ul>

Pedro Almodóvar’ın "The Room Next Door" filmi, ünlü yönetmeni iki yıldız oyuncuyla, Julianne Moore ve Tilda Swinton’la buluşturuyor.

The Room Next Door: Ölüme dair ama hayat dolu

Tokyo Film Festivali’nde dünya prömiyeri yapan ve Asya’nın Geleceği bölümünde En İyi Film seçilen "Gündüz Apollon Gece Athena"yı yönetmeni Emine Yıldırım, oyuncuları Ezgi Çelik ve Barış Gönenen ile konuştuk.

Gündüz Apollon Gece Athena: Toplumsal hayaletlerimiz ve umut üzerine

Tokyo’da bulunmamın esas amacı, 37. Tokyo Uluslararası Film Festivali’ni takip etmekti. Öte yandan kendimi sık sık film izlemek ya da şehri keşfetmek, ruhumu ya da karnımı doyurmak arasında zor seçimler yaparken buldum. İlk kez Tokyo’da, ilk kez Japonya’daydım; kazanan daima sokaklar ve yemekler oldu.&nbsp;Festivalde 12 film izlesem de, sinema film izlemediğim anlarda da benimle sokaklarda, restoranlardaydı. Her şeyden önce Lost in Translation&nbsp;(2003, Sofia Coppola) hissi iki hafta boyunca asla yakamı bırakmadı. “Batı” kentlerinin tanıdık sokaklarında gezmeye alışmıştım; farklı bir gezegendeymiş hissi yaratan, neredeyse kimseyle aynı dili konuşmadığım bu dev metropolde yalnız, şaşkın ve büyülenmiş hissettim. Ve evet, sinema her yerdeydi: 70. yaşını kutladığı için her yerde olan Godzilla&nbsp;ya da şehrin en kalabalık noktasına heykeli dikilmiş Hachiko’nun heykellerinde, Shinjuku’nun siberpunk bilimkurguları anımasatan neon ışıklarında, Jiro Dreams of Sushi&nbsp;ya da Ramen Heads&nbsp;belgesellerinde gördüklerimin gerçekliğini kanıtlayan restoranlarda, Wim Wenders’ın Perfect Days’inden etkilenip&nbsp;bir hazine haritası gibi benimsediğim The Tokyo Toilet projesinin umumi tuvaletlerinde...Sinema ve festival, herkesin bir yerlere koştuğu o kalabalıktan ve İstanbul’dakini aratmayan o kaostan bir kaçış işlevi gördü aslında. Günün birkaç saati sessiz ve karanlık sinema salonlarında dünyanın farklı köşelerinden filmler izlemek nefes aldırdı, iyi geldi.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068330711.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Nightbitch | Kaynak: Tokyo Film FestivaliFestivalde izlediğim filmler arasında beni en çok şaşırtan Nightbitch oldu.&nbsp;The Diary of a Teenage Girl (2015), Can You Ever Forgive Me? (2018) ve A Beautiful Day in the Neighborhood (2019) ile tanıdığımız Marielle Heller’ın yeni filminin, bu ödül sezonu 6 Oscar adaylığı bulunan fakat hiç kazanamamış Amy Adams’a yeni bir adaylık, belki de ödül getirmesi bekleniyor. Bu roman uyarlaması, çocuğu ile ilgilenmek için kariyerine ara veren ve zamanla verdiği aranın kalıcılığından endişelenmeye başlayan bir annenin buhranını konu alıyor. Hikaye, yüzeysel bir banliyö kadını portresi çizmek yerine mizah dolu bir iç sese ve fantastik ögelere başvuruyor. Amy Adams, köpeğe dönüşen (ya da dönüştüğünü düşünen) bir kadının kendiyle, yeni ve eski arkadaşlarıyla, eşiyle ve çocuğuyla olan yüzleşmelerini güçlü bir performansla aktarıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068316312.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.86" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A Real Pain | Kaynak: Tokyo Film FestivaliOyuncu olarak tanıdığımız Jesse Eisenberg’in ikinci kez yönetmen ve senarist olarak karşımız çıktığı ve başrolleri Kieran Culkin ile paylaştığı A Real Pain, Yahudi soykırımına ve soykırımın yol açtığı nesiller boyu travmaya dair yazılmış &nbsp;ve yapılmış en iyi yeni-nesil filmlerden biri. Film, Yahudi soykırımından sağ kurtulan ve ABD’de kendine yeni bir hayat kuran büyükannelerinin ölümünün ardından onun doğup büyüdüğü toprakları ziyaret etmek ve köklerini tanımak için Polonya’ya giden iki kuzenin yol hikayesini anlatıyor. A Real Pain’in, iki yıl önce izlemiş olsaydım, bu yıl izlediğim en iyi filmlerden biri olacağına eminim ama&nbsp;bazı filmleri zamanlamasını gözardı edip de değerlendirmek ne yazık ki mümkün olmuyor. Filmdeki yan karakterlerden biri, ülkesindeki soykırımdan sağ kurtulduktan sonra Yahudilik ile sonsuz bir bağ kurduğunu ve bu yüzden din değiştirdiğini söyleyen Afrika kökenli bir adam. Filistin’de bir yılı aşkındır devam eden ve canlı yayında izlediğimiz bir soykırım yaşanıyorken, Yahudi soykırımıyla aynı duygusal bağı kurabilmek pek de kolay değil.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068372473.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Sparrow in the Chimney | Kaynak: Tokyo Film FestivaliAvusturya yapımı The Strange Little Cat ve&nbsp;The Girl and the Spider’ın yönetmenlerinden Ramon Zürcher’in bu kez yönetmenliğini tek başına üstlendiği yeni filmi The Sparrow in the Chimney&nbsp;/ Der Spatz im Kamin, aile bağlarının boğuculuğuna ve annelik buhranına dair bir film. Bir doğum günü partisi için sert, katı ve soğuk Karen’ın evinde biraraya gelen geniş aile bireyleri arasındaki nefret ve sevgi dengeleri, bu hafta sonunu her şeyin altüst olduğu bir cehenneme döndürüyor. Küçük anların önemini göz ardı etmeyen sinema dilini bu filmde de koruyan Zürcher, önceki filmlerinin aksine gerçeklikten biraz sapmayı seçmiş. Kalabalık oyuncu kadrosunun uyumu ve ince işlenmiş senaryosuyla yılın gizli hazinelerinden biri.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068393997.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Missing Child Videotape | Kaynak: Tokyo Film FestivaliHollywood’un ağzının suyu akarak birçok filmini ödünç aldığı Japonya korku sineması, bazısını hâlâ izlemeye cesaret edemediğim cevherlerle dolu, biliyorum. Ryoto Kondo’nun aynı adlı kısa filminden uyarladığı ilk uzun metrajlı filmi Missing Child Videotape,&nbsp;ormanda kaybolan bir çocuğu kurtaran gönüllü bir gencin kendi geçmişindeki bir kayıp vakasının yarattığı travmayla yüzleşmesini ve bu iki olayın bağlantılı olduğunu kanıtlamaya çalışan bir gazeteciyle yollarının kesişmesini konu alıyor. Film, Japonya korku sinemasının o dehşet dolu filmlerin yanına yaklaşamıyor olabilir belki. Ama buluntu film alt türünü Japonya mitleriyle birleştiren ilgi çekici hikayesi ve 90’lara ait video kaset, ses kayıt cihazı ve gazete kupürlerini birer korku unsuru olarak kullanmayı başarmasıyla ilgimi çekti ve beni (korku eşiğimin düşük olduğunu eklemeliyim) korkutmayı başardı.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1731068417906.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.42" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Lust in the Rain | Kaynak: Tokyo Film FestivaliBu dört filmin yanı sıra Avrupa’daki göçmen işçilerin sorunlarını fona yerleştiren bir sanat soygunculuğu hikayesi anlatan, senaryosunu Romanya sinemasının önemli yönetmenlerinden Cristian Mungiu’nun yazdığı Traffic /&nbsp;Reostat&nbsp;(yön. Teodora Ana Mihai), Slovakya’da geçen büyüme hikayesi Promise, I’ll Be Fine&nbsp;/ Hore je nebo, v doline som ja&nbsp;(yön. Katarína Gramatová), Japonya’dan gerçek ve kurguyu iç içe geçiren dönem filmi Lust in the Rain&nbsp;(yön. Shinzô Katayama) ve Kanada’dan Philippe Lesage’ın duygusal ve hassas gençlik hikayelerine bir yenisini eklediği fakat kesmeyi yeterince başaramadığı Who by Fire&nbsp;/ Comme le feu&nbsp;festivalden,&nbsp;meraklısının ve ilgisinin göz atabileceği filmlerdendi.

Jesse Eisenberg’in "A Real Pain"inden Marielle Heller’ın "Nightbitch"ine, Tokyo Film Festivali’nden film önerileri ve festival notları.

Tokyo Film Festivali’nden 4 film önerisi

Michael Sembello’nun Maniac şarkısı eşliğinde bir sabah rutini: Uyan, dans et, dişlerini fırçala, dans et, egzersiz yap, duşta dans et, giyin, kahveni demle. Ödevleri notla: B-, A+, C+… Okula sür, geç kaldığının farkına var, koridorlarda koş, en iyi arkadaşına çok güzel olduğunu söylemek için dur, koşmaya devam et, derse gir. Şarkı bitince, İngilizce öğretmeni Evan Marquez’i yemekhanede, en yakın arkadaşı Gwen ile yılın ilk eğitim-öğretim haftasının kritiğini yaparken buluyoruz:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Farkında mısın, bu yıl çocuklar daha az woke sanki. Artık woke olmaktan hoşlanmıyorlar gibi. Çember tamamlanıyor da en başa dönmeye başlamışız gibi. Eskiden karşısında olduklarının artık yanındalar. Şu senin öğrencin, İspanyol Engizisyonu’nu iki tarafın açısından da anlatılmasını mı istemişti? Onun gibi… Sınıfımda bana Oscar Wilde’ı kadınlarla seks yaparken gösteren Yapay Zeka pornoları izleten çocuklar var yahu. Adam eşcinseldi!”</blockquote>FX’in ilk sezonu kısa bir süre önce tamamlanan yeni komedisi English Teacher’ın esas karakteri Evan’dan bahsederken onun bir İngilizce öğretmeni olduğunu söylemek yetersiz. Karakterinin cinsel yönelimi diziyi benzerlerinden (örneğin yine bu köşede kendine yer bulan <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/egitimde-fedakarlik-sevgi-ve-mizah-abbott-elementary" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Abbott Elementary</a>) ayırdığı için Evan’ın eşcinsel bir İngilizce öğretmeni olduğunu belirtmek şart. Yaygın akım televizyonda LGBTİ+ temsiliyetinin yan karakterlere hapsedildiği günlerden, okulda geçen bir diziyi bir LGBTİ+ karakter üzerine kurulduğu günlere gelindiğini görmek mutluluk verici—en azından ABD televizyonlarında.&nbsp;Temsiliyete tektipleştirmeden kaçınan, LGBTİ+ ve kuir bireylerin kendi içindeki çeşitliliği görmezden gelmeyen bir dizinin varlığıysa paha biçilemez.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/9/3/1729674583747.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">English Teacher | Kaynak: FXMevzu nedir?&nbsp;English Teacher, Austin, Teksas’taki kurgusal Morrison-Hensley Lisesi’nin eşcinsel İngilizce öğretmeni Evan Marquez’i (Brian Jordan Alvarez) merkezine alan bir iş yeri komedisi. Evan’ın başı bazen muhafazakar velilerle, bazen sadece işlerine geldiğinde woke&nbsp;kesilen öğrencilerle, bazen okul yönetimiyle, bazen eski erkek arkadaşıyla, bazen de sadece öğretmenlik mesleğinin zorlukları nedeniyle ağrıyor.&nbsp;Ön planda temsiliyet, hoşgörü, farklılıkları kabullenme ve birarada yaşama konularında eğitimin önemi&nbsp;olsa da, fonda öğretmen maaşlarının yetersizliğinden ABD’nin en büyük sorunlarından bireysel silahlanmaya kadar birçok konu da dizinin bir parçası oluyor. Evan’ın yanı sıra LGBTİ+ bireylere karşı farklı hoşgörü seviyelerine sahip heteroseksüel öğretmenler (Stephanie Koenig, Sean Patton ve Carmen Christopher) ve okul müdürü (Enrico Colantoni) de yan karakterler olarak Morrison-Hensley Lisesi’ni renklendiriyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/3/1729674525473.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Brian Jordan Alvarez | Kaynak: FXBrian Jordan Alvarez.&nbsp;Dizinin yaratıcısı, yazarı ve başrol oyuncusu (aynı zamanda üç bölümün yönetmeni) Brian Jordan Alvarez’i 2010’larda Will &amp; Grace&nbsp;ya da Jane the Virgin&nbsp;dizilerdeki yan rolleriyle hatırlayabilirsin. Bana nereden tanıdık geldiğini ise kendisi hakkında bir şeyler okurken fark ettim: 2010’ların başında kullanması halen cool&nbsp;olan Facebook hesaplarımızda sıkça paylaştığımız College Humor videoları arasından en sevdiklerimden birinden, ABD’de eşcinsel evliliğin federal olarak yasallaşmasının tartışıldığı günlerde ortaya çıkan <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=X-YCdcnf_P8" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gay Men Will Marry Your Girlfriends</a> (Eşcinsel erkekler kız arkadaşlarınızla evlenecek)&nbsp;başlıklı videodan. 2012’de bu skecin yaratıcısı olarak dikkat çeken, 2016’da 5 bölümü YouTube’da yayınlanan kısa formatlı internet dizisi The Gay and Wondrous Life of Caleb Gallo&nbsp;ile Gotham Ödülleri’nde En İyi Kısa Formatlı Yeni Dizi kategorisinde aday gösterilen Alvarez’in English Teacher&nbsp;sayesinde çok daha geniş kitlelere ulaşacağı kesin.Temsiliyette çeşitlilik.&nbsp;English Teacher, mesken tuttuğu liseyi ABD’nin özgürlükçü metropollerinden birine, fakat muhafazakar bir eyaletteki bir metropole yerleştirerek bir denge kurmaya çalışacağının sinyallerini veriyor. Dizideki öğrencilerin de yetişkinlerin de geleneklerle özgürlükler, muhafazakarlık ve açık görüşlülük arasında kalmaya alışkın olduğunu görüyoruz. “Kuir bireyler olarak artık kendi hikayelerimizi anlatıyor olabiliriz ama hâlâ varlığımızı tehdit eden, özgürlüklerimizi kısıtlayan engellerle karşılaşıyoruz” diyor dizi birçok bölümünde.&nbsp;Öte yandan her LGBTİ+ bireyin tek tipte olmadığını, özellikle Evan ve eski erkek arkadaşı Malcolm (Jordan Firstman) arasındaki zıtlıklarla ortaya koyuyor. Dizi boyunca karşımıza geleneksel ilişki ya da evlilik modellerine özenen kuir bireyler de çıkıyor, drag&nbsp;sanatçısı Trixie Mattel’in konuk olup lisenin futbol takımına sanatını öğrettiği ya da tamamı bir leather bar’da geçen bölümler de görüyoruz.Bunlarla beraber, dizinin bugün Türkiye’de ya da LGBTİ+’lerin yaşam hakkının dahi güvence altında olmadığı ülkelerdeki bireyler için halen birer dert, sorun olan konuları (örneğin açılmanın zorluğu) sırf ABD’de görece kolay olduğu için hafife aldığı ya da esprisinin esprisini yaptığı durumların beni rahatsız ettiğini söylemeliyim. Ama affettim ve ikinci sezonun yolunu şimdiden gözlüyorum.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Benzer işler</h3><ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Abbott Elementary&nbsp;(ABC, 2021-...)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Parks and Recreation (NBC, 2009-2015)</li></ul>

FX’in LGBTİ+ temsiliyeti açısından önem taşıyan yeni komedisi "English Teacher", kuir bireylerin kendi içindeki çeşitliliğini görmezden gelmiyor.

Temsiliyette çeşitlilik: English Teacher

Dünyanın dört bir yanından, ülkelerini bu seneki Oscar yarışında temsil edecek filmlerden bir seçki hazırladık.

Dünya sinemasından Oscar aday adayı film önerileri

İstanbul ve Diyarbakır’da sona eren Filmekimi, bu hafta sonu Ankara’da, haftaya da İzmir’de devam edecek. <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/filmekimi-gunlugu-bolum-1" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">İlk bölümü</a>ne geçen hafta yer verdiğim Filmekimi günlüklerimde sırada Anora, Hard Truths&nbsp;ve Saturday Night&nbsp;gibi filmler var.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979347295.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Anora | Kaynak: İKSVAnoraBağımsız sinemacı Sean Baker’ın Altın Palmiye ödüllü filmi, Yeşilçam’da ya da dünya sinemasında, bilhassa melodramlarda defalarca önümüze konmuş bir hikayeyi olabildiğine yaratıcı, çağdaş, sempatik ve ters köşelerle dolu&nbsp;bir şekilde anlatıyor.&nbsp;Bir striptiz kulübünde çalışan ve köklerinden olabildiğince uzaklaşmaya çalışan Anora’nın hayatı, yollarının iş icabı bir Rus oligarkın yeniyetme oğluyla kesişmesiyle değişiyor. Filmin ilk yarısında hayalini kurduğu hayatı yaşamaya başlayan ve Amerikan rüyasının gerçekleşme ihtimaline kapılan bir genç kadın ile dünyanın gerçeklerinden uzak saf âşığının lüks içindeki ışıltılı günlerine tanık oluyoruz. Sean Baker’ın kusursuz seçimlerinden biri, filmin ilk yarısında “kötü bir şey olacak” hissine kapılmamıza asla izin vermemesi.&nbsp;Kaldı ki, filmin ikinci yarısında o “kötü şeyler” oluverdiğinde de bizi karamsarlığa sürüklememesi... İkinci yarının fiziksel ve psikolojik şiddetin komediyle harmanlandığı ve fakat problematik bir hâle bürünmemeyi başaran sahnelerini, hayalleri yıkılan bir kadının (tıpkı yönetmenin önceki filmlerinden Tangerine’dekine benzeyen) şehri karış karış gezerkenki öfkeli arayışı ve bu arayış sürecinde gerçekleri kabullenişi takip ediyor. Karakter dönüşümleriyle, görüntüleri ve müzikleriyle, oyuncularının uyumuyla, masalsı anlatımıyla ve muazzam finaliyle gerçek bir sinema deneyimi yaşatıyor Anora.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979329939.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hard Truths | Kaynak: İKSVHard TruthsBritanya bağımsız sinemasının en önemli isimlerinden Mike Leigh, yeni filminde bir kez daha insan doğasını ve duygularını hassasiyetle yansıtan bir hikaye anlatıyor. Başrolde, Secrets &amp; Lies&nbsp;filminde de yönetmenle birlikte çalışan, bu filmde ise oldukça problemli bir karakteri inandırıcı bir şekilde canlandıran Marianne Jean-Baptiste var. Film, içinde büyüyen anne sorunları ve çocukluk travmaları nedeniyle hayattan hiçbir zevk alamayan, yaşayan her şeye düşman kesilmiş, en yakınındaki insanlara bile istemsizce kötü davranan bir kadını merkezine alıyor. Leigh, acı gerçekleri konuşuyor,“Sevgisizlik, sevgisizliğe yol açıyor” diyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979305915.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Saturday Night | Kaynak: İKSVSaturday Night1970’lerin sonundan beri ABD televizyonlarının cumartesi gecelerini renklendiren, bugün çok ünlü olan sayısız komedyenin kariyerini şaha kaldırmış, konuklarıyla eğlence endüstrisi gündeminin nabzını tutan, (en azından yayınlanmaya başladığı dönemde) benzersiz şov programı Saturday Night Live&nbsp;(SNL),&nbsp;bu sezon 50. yılını kutluyor.&nbsp;Jason Reitman’ın filmi de, bugün yarım asırlık bir mirasa sahip olan bu muhteşem programın ilk bölümünün yayınlandığı gece, canlı yayının hemen öncesinde yaşanan 90 dakikayı konu alıyor. Stüdyoda gergin anlar ve kaos hâkim. Kimse ne yaptığını bilmiyor. Kimse hazırlıklı değil. SNL’in yaratıcısı Lorne Michaels, tüm o kaosun ortasında sakinliğini ve sabrını korumaya çalışarak kenetlediği sahne önü ve arkası ekibi ile stüdyo ve kanal yöneticileri arasındaki zorlu sınavı bir şekilde geçiyor ve SNL&nbsp;bugün hâlâ sönmeyen o yeşil ışığı alıyor.&nbsp;Reitman’ın Gil Kenan ile yazdığı dinamik ve geveze senaryo, ünlü isimleri canlandıran ünlü isimlerle dolu bir yıldızlar geçidiyle buluşunca o gecenin kaosu kağıttan perdeye, perdeden de izleyicinin nabzına taşınıyor. Benim gibi sıkı SNL&nbsp;takipçilerinin ve hayranlarının bu filmde diğerlerine kıyasla çok daha fazlasını bulacağı kesin. Öte yandan SNL’in ne olduğunu bilmeyen birinin bile takdir edeceği uyumlu bir kadro, temposu bir an bile düşmeyen bir filmin üstesinden gelen bir yönetmenlik ve çok komik bir senaryo var ortada.&nbsp;Ve diğerleri...<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Küresel bir krizin tartışıldığı G-7 zirvesi sırasında 7 liderin ormanda kaybolmasını takiben yaşananları anlatan politik taşlama Rumours’ın (yön. Evan Johnson, Galen Johnson ve Guy Maddin) esprisi (karakterlerin temsil ettikleri ülkelerin birer alegorisine dönüşmesi) bir yerden sonra ışıltısını yitiriyor. Cate Blanchett, Charles Dance ve Denis Ménochet gibi oyuncuların varlığına rağmen beklentilerimi karşılayamadı.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Günümüz Avustralya sinemasının en sevdiğim yönetmenlerinden Justin Kurzel’in 1980’ler ABD’sinde geçen bir suç dramasını Britanyalı oyuncularla anlatmayı seçtiği The Order’ın var olma amacını anlayamadım. Filme dair kötü olan herhangi bir şey olmasa da, yeni olan hiçbir şey de yok. Günümüzde izdüşümlerini hissettiğimiz ırkçı bir örgütün gerçek olaylara dayanan hikayesinin bu sürükleyici anlatımı, birçoğumuzun babasının bu seneki favori filmi olmaya aday.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979270995.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.81" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Armand | Kaynak: İKSV<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">2. Dünya Savaşı’nın sonlarında ve hemen ardında, dağlık bir İtalya köyünde geçen Vermiglio&nbsp;(yön. Maura Delpero), köyün öğretmeninin kalabalık ailesinin yaşadıklarını anlatıyor. Yavaş sinemanın çok iyi bir örneği olan film, daha çok ailenin kadınlarının maruz kaldığı zorlukları, hayal kırıklıklarını ve bunlara bağlı olarak belirlenen kaderlerine odaklanıyor. Durmaksızın çocuk yapan bu ailenin hanesinden eksik olmayan bebek ağlamalarının izlemeyi zorlaştırdığını söylemeliyim.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Liv Ullmann ve Ingmar Bergman’ın torunu Halfdan Ullmann Tøndel’in filmi Armand, Cannes’da en iyi ilk filmle verilen Altın Kamera ödülünü kazandı. The Teachers’ Lounge&nbsp;ve On Saniye&nbsp;filmlerinin alternatif bir evrendeki harmanını andıran Armand, iki ilkokul öğrencisi arasındaki ciddiye alınması gereken gerginliğin okul yöneticileri, sınıf öğretmeni ve veliler arasında tartışıldığı gergin toplantıyı konu alan bir tek mekan filmi. Norveç sinemasının tanıdık yüzleri Renate Reinsve ile Ellen Dorrit Petersen’i karşı karşıya gelmiş iki veli olarak izliyoruz. Filmin harikulade yazılmış, çekilmiş ve oynanmış açılış ve kapanış sahnelerinin gücüne kanarak ortasındaki bir buçuk saatlik dağınıklığı görmezden gelebilir misiniz; soru bu.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/9/2/1728979276951.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Girl with the Needle | Kaynak: İKSV<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Diktatörlük rejimlerinin öldürdüğü, “kaybettiği” ve doğrudan ya da dolaylı yoldan psikolojik olarak hasara uğrattığı insanların hikayeleri, Latin Amerika sinemasındaki tarihi dramlarda ve biyografik yapımlarda tekrar tekrar karşımıza çıkar. Koca bir kıtanın kolektif travmasına dönüşmüş bu gerçekliğe dair benzer hikayeleri tekrar tekrar izlememize rağmen sıkmayan, yeni bir anlatım biçimi benimseyen, iyi filmlerin hâlâ var olabilmesi ise şaşırtıcı. Walter Salles’in filmi I’m Still Here&nbsp;/ Ainda Estou Aqui de bunu başaran bir biyografik drama. Eski bir senato üyesi olan eşi rejim tarafından gözaltına alındıktan sonra kaybolan bir kadının önce kendi duyguları ve çocuklarını hayatta tutma, ardından hayatını ve kariyerini değiştirme yolculuğunu konu alan film özellikle öznesi Eunice’in farklı yaşlarını canlandıran Fernanda Torres ve Fernanda Montenegro’nun oyunculuklarıyla öne çıkıyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">1910’ların sonunda, Kopenhag’da geçen The Girl with the Needle&nbsp;/ Pigen med nålen&nbsp;(yön. Magnus von Horn), seri bebek katili Dagmar Overbye’nün işlettiği yasadışı, sözde evlat edindirme işletmesine odaklanıyor. Hikayenin bir bebek katiliyle empati kurmaya izin dahi vermemek için başkasının, onun sözde yardımına başvurmuş ve yanında sütanne olarak çalışmaya başlamış bir genç kadının gözünden anlatılması doğru bir seçim. Siyah-beyaz sinematografisi ve Vic Carmen Sonne’nin güçlü performansıyla öne çıkan, tüyler ürpertici ve kan dondurucu bir film. The Girl with the Needle&nbsp;ve Anora,&nbsp;bambaşka hikayeler anlatmalarına rağmen bence, her şeye rağmen dünyanın iyi bir yer olduğu inancının bize kurdurduğu hayallere değinmeleri bakımından iyi eşleşiyorlar.</li></ul>

Anora, Hard Truths, Saturday Night ve daha fazlasına dair yorumlar, Filmekimi’nin son günlerinden notlar.

Filmekimi günlüğü: Bölüm 2

İki yıl önceki Filmekimi sohbetimiz sırasında, İstanbul Film Festivali direktörü Kerem Ayan “Cannes’a gitmeyenler için Cannes filmlerini ayağınıza getiriyoruz” diye takılmıştı bana. Yalan değil; birkaç ay önce Cannes Film Festivali’ni uzaktan, imrenerek takip ederken izleme listeme eklediğim filmlerin hepsiyle birer birer buluştum, buluşuyorum bu Ekim ayında da. Filmekimi programında da yer alan filmlerden bazılarını üç hafta önce Ayvalık Uluslararası Film Festivali’nde izlemiş, yorumlarımı <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/66f2ebc38da8e8000716a6eb" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">burada</a> paylaşmıştım. Sırada Filmekimi günlükleri, ilk bölümde ise 9 filmle ilgili izlenimlerim var.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/5/1728631798419.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="2.01" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Brutalist | Kaynak: İKSVThe BrutalistVenedik Film Festivali’nin en çok konuşulanlarından The Brutalist&nbsp;(yön. Brady Corbet), 3 saat 35 dakikalık süresine rağmen su gibi akıp giden bir başyapıt olarak şimdilik bu yılki Filmekimi’nin en iyisi benim için. Film, 2. Dünya Savaşı’ndan sonra “Amerikan rüyasını” yaşamak için ABD’ye göç eden Macaristan doğumlu, Bauhaus eğitimli Holokost kurtulanı mimar Laszlo’nun yolculuğunu ve hayat hikayesini anlatıyor. Bir insanın tüm duygularının ve geçmişinin nasıl sanatsal ifadesine ve sanatsal üretimine yansıyabileceğini yavaş ama akıcı bir üslupla tuğla tuğla inşa eden film, Corbet’in yönetmenlik becerisi, görselliği ve tabii Adrien Brody’nin performansıyla kendine hayran bırakıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/9/5/1728631973400.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.63" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Joker: Folie à Deux | Kaynak: İKSVJoker: Folie à DeuxJoker: Folie à Deux’nün yılın en büyük fiyaskolarından olduğunu söylemek abartı olmaz. Filmekimi’nin açılış filmi olarak izlediğimiz, hemen ardından da yaygın gösterime giren film, 2019’daki öncülünün kaldığı yerden, Arthur Fleck, namıdiğer Joker’in hapse girmesiyle başlıyor. Hapishaneye ve mahkemeye taşıdığı müzikal sahneleriyle, yargının magazin ve şov dünyasının gücü kullanılarak manipüle edilebileceğini ve hapishane sisteminin yozlaşmışlığını anlatış biçimiyle Todd Phillips’in kendi Chicago’sunu&nbsp;çekmek istediği her halinden belli. Oysa ortaya çıkan film, Joker’in değerini düşüren, psikolojik hastalıklarla adeta dalga geçen ve Lady Gaga gibi bir yıldızı layığıyla kullanamayan bu vasat devam filmi, bekleneni kesinlikle veremiyor, pazarlanan film asla olamıyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/5/1728631954443.jpeg" width="550" style="width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.51" fr-original-style="width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Emilia Pérez | Kaynak: İKSVEmilia PérezAltın Palmiye ödüllü yönetmen Jacques Audiard’ın bu kez Cannes’dan Jüri Ödülü’yle dönen filmi Emilia Pérez,&nbsp;Meksika’da, geçen bir müzikal. Film, Meksikalı bir uyuşturucu baronunun cinsiyet geçiş (uyum) sürecini büyük bir gizlilik içinde yürütmek için tuttuğu avukat ile olan, yıllara dayanan iş ortaklığı ve dostluğunu konu alıyor. Joker: Folie à Deux’nün aksine müzikal türünün gücünü en iyi şekilde kullanan film, henüz açılış sahnesindeki fısıltılarla başlayarak müziğe yasalanan anlatım biçiminden bir an bile ödün vermiyor. Kimi camp&nbsp;denilebilecek, klişe bulunabilecek müzikal numaralara rağmen vadettiği film olmaktan vazgeçmiyor. Cannes’da ödül alan ilk trans oyuncu Karla Sofía Gascón ve diğer üç kadın oyuncusunun (Zoe Saldana, Selana Gomez ve Adriana Paz) En İyi Kadın Oyuncu ödülünü paylaştığı oyuncu kadrosu beklediğim kadar etkileyici değil. Ne kuir ne Meksikalı olan beyaz bir erkek yönetmenin kadınlara dair kuir bir Latin Amerika hikayesi anlatmayı tercih etmesi bazı oryantalist sonuçlar vermiş olsa da, problematik ya da fobik hale gelebilecek felaketlerin ucundan dönülmüş. Müzikal türünün bir hayranı olarak ve iki gün önce Joker: Folie à Deux&nbsp;izlemiş biri olarak Emilia Pérez’i etkileyici ve başarılı buldum. Müzikal sahnelerin büyüsünden arınmış bir ikinci izlemede fikrim değişebilir fakat şimdilik yılın en iyi filmlerinden biri olduğunu düşünüyorum.&nbsp;Ve diğerleri...<img src="https://images.aposto.com/2024/9/5/1728632000860.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">On Becoming a Guinea Fowl | Kaynak: İKSV<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Bu sezon The Apprentice’teki Donald Trump performansıyla da göz önünde olan oyunculardan Sebastian Stan, A Different Man&nbsp;(yön. Aaron Schimberg) filmindeki performansıyla da&nbsp;Berlin Film Festivali’nde En İyi Oyuncu Performansı ödülüne layık görülmüştü. Film, deforme yüzü nedeniyle iş, aşk ve sosyal yaşamında kabuğuna çekilmek zorunda hisseden bir adamın, gönüllü olarak katıldığı ilaç deneyinin ardından “normal” bir yüze kavuşmasını ve bunun hayatına etkilerini konu alıyor. Stan’in ve yan rollerdeki Renate Reinsve ile Adam Pearson’ın performansları hiç fena değil, filmin mizah anlayışı da alışılmışın dışında. Fakat &nbsp;A Different Man,&nbsp;bu hafta izlediğim diğer filmlere kıyasla sınıfta kaldı.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İsviçre’de yaşanmış gerçek bir olaydan ilham alan Dog on Trial / Le procès du chien&nbsp;(yön. Laetitia Dosch) ülkemizde sokak hayvanlarına yönelik katliamların önünü açan yasanın gündemde olduğu şu günlerde çok anlamlı bir film. Filmde, köpeği bir kadını ısırdığı için para cezasına çarptırılan ve köpeğini uyutmaya zorlayan bir adamın başvurduğu avukat, köpek Cosmos’un bir obje değil bir birey olarak yargılanması emsal kararını aldırıyor. Böylece ülke gündemine oturacak ve haftalarca sürecek bir dava süreci başlıyor. Oldukça sempatik yazılmış Cosmos ve avukat Avril Lucciani karakterleri bir yana, hayvan haklarına dair düşünmeye ve tartışmaya iten senaryosuyla keyifli bir komedi.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/9/5/1728632042808.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Dog on Trial | Kaynak: İKSV<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İzlediğim ilk Zambiya filmi olan On Becoming a Guinea Fowl, 2017’de I Am Not a Witch&nbsp;filmiyle adını duyurmuş Rungano Nyoni’nin yeni filmi. Genç bir kadının gece yolda dayısının cansız bedenini bulmasıyla başlayan film, cenaze evinde açığa çıkan sırlar üzerinden ilerliyor. Filme adını veren beç tavuklarının aksine, bağırarak tehlikeyi duyurmak yerine sindirmeyi seçmiş geleneksel bir ailedeki kuşak çatışmalarına tanık oluyoruz. Yabancısı olduğumuz geleneklerin uzun uzun sahnelenmesi ülkemizdeki taşra filmlerini anımsatsa da, Nyoni’nin birçok seçimi umut vadeden bir yönetmen olduğunu kanıtlıyor.&nbsp;</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">The Second Act&nbsp;/ Le Deuxième Acte, en son <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/yannick-gosteri-devam-etmemeli" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Yannick</a> filmini izlediğimiz Quentin Dupieux’nün geçen Cannes Film Festivali’ni açan yeni filmi. Yönetmenin her zamanki absürt mizahını barındıran bu meta-film, dört oyuncu ve bir figürandan oluşan bir film sahnesinin çekimleri sırasında kurmacanın gerçeğe, film içindeki filmin gerçek hayata karışıp durduğu bir kaostan ibaret. Hepsi iyi oyuncular olan Léa Seydoux, Vincent Lindon, Louis Garrel ve Raphaël Quenard’ın varlığına rağmen izledikçe keyif kaçıran, politik olarak doğru olmakla alabildiğine dalga geçen, hatta esprileriyle birçok mücadeleyi küçümseyen bir metin filmin değerini düşürüyor.</li></ul>

The Brutalist, Emilia Pérez, Joker: Folie à Deux ve daha fazlasına dair yorumlar, Filmekimi’nin ilk günlerinden notlar.

Filmekimi günlüğü: Bölüm 1

2024 baharı.&nbsp;Cannes Film Festivali’nden gelen haberlere göre, adını pek duymadığım bir yönetmenin imzasını taşıyan bir bilimkurgu, sadece türe getirdiği yeni solukla değil Demi Moore’un dönüşünü müjdelemesiyle de konuşuluyor. Birkaç gün sonra o yönetmen, Coralie Fargeat, ödül töreninde En İyi Senaryo ödülü için sahneye davet ediliyor. İzleyenlerin yorumlarından anladığım kadarıyla midemi ve tahammül sınırımı zorlayacak kanlı ve iğrenç sahnelerinin bilincinde olmama rağmen The Substance,&nbsp;yılın merakla beklediğim filmleri arasında yerini alıyor. Filmekimi’nden birkaç gün önce The Substance&nbsp;ile kavuşacak olmanın heyecanını yatıştırmak ve yönetmenin üslubuna aşina olmak için ilk uzun metrajlı filminin başına geçiyorum: Revenge&nbsp;(2017).&nbsp;Sıfır noktası:&nbsp;Çölün ortasındaki havuzlu lüks villasına bir hafta sonu kaçamağı ve av macerası için iki yakın arkadaşını davet eden zengin bir erkek, bu kısa tatile metresini, Jen’i de getiriyor. Jen’in parlak ve sıkı vücudunun tüm kıvrımlarını yakın çekimlerde görüyor, elindeki lolipoptan yürüyüş şekline kadar onu gördüğümüz her saniyede erkek bakışının en rahatsız edici hâllerine tanık oluyoruz.&nbsp;Kameranın ardında bir kadın olduğunu hatırlamak duyulan rahatsızlığın ötelenmesini sağlıyor belki. Erkeklerden biri genç kadına tecavüz ettikten ve bu “tatsız olay” örtbas edilmeye çalışıldıktan sonra film, av ve avcı pozisyonunun değiştiği bir intikam filmine dönüşüyor. Kadın gözü, erkek bakışının âlâsını önümüze koyduktan sonra, gerçek anlamda erkeklerin gözlerini oymaya başlıyor. Küllerinden doğan bir anka kuşu gibi, kanlar içinde yeniden yükselen Jen, yönetmen Fargeat’nın “Mad Max ve Rambo damarında bir intikam filmi” dediği bu filmi dimdik tamamlıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/9/3/1728466477979.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.93" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Revenge | Kaynak: The Hollywood ReporterDaha iyi, daha güzel bir beden.&nbsp;Body-horror&nbsp;türüne olan ilgisini Revenge’deki grafik şiddet sahneleriyle ve kamerasını bedene açılan yaralara ve kana karşı korkak alıştırmamasıyla belli eden Fargeat’nın filmografisinde daha geri gidince, bilimkurguya ise Reality+&nbsp;(2014) adlı kısa filmiyle çoktan yakınlaşmış olduğunu görüyorum.&nbsp;12 saat şarj olduktan sonra 12 saatliğine seçilen bedene sahip olunmasını sağlayan bir çip ile Reality+&nbsp;deneyimini yaşayan Parislilerin, başka bedenlerle yaşadığı cinsellik ve aşkı konu alan bu kısa film, The Substance’ın habercisi gibi: Yaşlanma korkusuyla başvurulan uçuk metodlar, daha iyi veya daha güzel bir bedene (yeniden) sahip olma hırsı ve aynı kişi olmasına rağmen alternatif versiyonuyla rekabete giren bireyin yaşadığı ikilemleri işleyen The Substance’ta çipin yerini yeşil bir aktivatör ve düzenli enjeksiyonlar alıyor. 12 saatlik periyodların yerini ise 7 günlük hayatlar.&nbsp;Tek bir benlik, Demi Moore ve Margaret Qualley’nin canlandırdığı bedenler arasında, Elisabeth ve Sue olmak arasında gidip geliyor. Üstelik Fargeat, Revenge’deki kanlı sahneleri ya da insan bedenine korkmadan uyguladığı kesme, biçme ve batırma eylemlerini Reality+’ın bilimkurgu evrenine entegre ediyor. Erkek bakışının en sığ ürünlerini bir komedi unsuru olarak filme bocalamayı da ihmal etmiyor. The Substance,&nbsp;kişinin kendisiyle olan yüzleşmesine ve yaşlanma korkusuna dair çağımızın en yaratıcı bilimkurgu hikayelerinden birini ortaya koyuyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/9/3/1728466465457.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Substance | Kaynak: İKSVSırada ne var?&nbsp;Fargeat’nın bir sonraki projesinin ne olduğu henüz belli değil. Öte yandan, geçen yıl Fransa’dan bir diğer kadın yönetmenin, Justine Triet’nin izinden giderek 2024-2025 ödül sezonunda The Substance&nbsp;ile Oscar adaylığına kadar uzanacağı öngörülüyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/3/1728466631913.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Coralie Fargeat, The Substance (2024) ile kazandığı Cannes Film Festivali En İyi Senaryo ödülü ile | Fotoğraf: Sameer Al-Doumy <a fr-original-style="" href="https://www.elle.com/culture/movies-tv/a62297701/the-substance-coralie-fargeat-interview/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Diyor ki...</a><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Kadın olduğunuzda, kamusal alanda bedeniniz sıradan olmak dışında her şeydir. Sürekli olarak incelenir, yargılaır, analiz edilir, fantezileştirilirsiniz. Ve bunu görmezden gelemezsiniz. [...] Konuşmanın hâlâ tabu olduğu bu gerçeği, bu miktarda bağırsak, kan ve şiddetle dışarıya çıkarıp, "Şubna bakın!" demek benim için önemliydi.”</blockquote>🟠🟢🔵 Duende’nin Keşif kanalında yer verdiğimiz diğer 15 yönetmen ve yazılarda adı geçen filmleri için&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://letterboxd.com/emreeminoglu/list/duende-sinema-kesif/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bu Letterboxd listesine</a> göz atabilirsin.

“Body horror” türünün yükselen ismi Coralie Fargeat’nın sineması, kadın bedenine erkek bakışını tiye alarak kullanıyor.

Kadın gözünden erkek bakışı: Coralie Fargeat

Film:&nbsp;Will &amp; HarperYönetmen:&nbsp;Josh GreenbaumSüre:&nbsp;114 dakikaYapım yılı:&nbsp;2024ABD’nin en ünlü komedyenlerinden, Saturday Night Live (SNL) çıkışlı Will Ferrell, 1994-2001 yılları arasında çalıştığı programdan ayrıldıktan sonra Elf&nbsp;(2003), Anchorman&nbsp;(2004), Step Brothers&nbsp;(2008) ve Daddy’s Home&nbsp;(2017) gibi komedi filmleriyle yıldızlaştı. Pandemi döndeminde yüzümüzü güldüren Netflix yapımı Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga&nbsp;(2020) dışında, Ferrell’in espri anlayışının beni güldürmediğini ve onun tarzı komediyi bir türlü sevmediğimi itiraf etmeliyim.&nbsp;Öte yandan Will Ferrell, birçokları gibi benim de hiç beklemediğim şekilde 2010’ların sonundan itibaren yapımcı kimliğiyle atağa geçti. İmza attığı projeler ve özellikle sinema ve televizyonda kadın temsiline verdiği destekle&nbsp;vizyonunun, kişiliğinin ve hepsinden önemlisi kalbinin mizah anlayışından katbekat iyi&nbsp;olduğunu kanıtladı. Kadınların yönettiği Booksmart&nbsp;(2018), Hustlers&nbsp;(2019), Am I OK?&nbsp;(2022),&nbsp;Theatre Camp&nbsp;(2023) ve Quiz Lady&nbsp;(2023) gibi filmlerin ve Dead to Me&nbsp;(2019-2022) dizisinin yapımcısı olan Ferrell aynı zamanda Succession (2018-2023) dizisi,&nbsp;The Menu&nbsp;(2022) ve May December&nbsp;(2023) filmlerinin de yapımcısıydı. Will Ferrell’ın yer aldığı ve yapımcılığını üstlendiği son proje ise oldukça kişisel: Onun insani yönünü ve kalbindeki iyiliği tüm çıplaklığıyla ortaya koyan ve yakın dostu Harper Steele ile çıktığı 17 günlük yolculuğu konu alan belgesel Will &amp; Harper.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/4/1727962244116.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Will &amp; Harper | Kaynak: NetflixHarper Steele, 1995-2008 yılları arasında (son dört yılında başyazar olarak) SNL’de çalışmış, mizah anlayışı Will Ferrell ile oldukça örtüşen ve en son Ferrell’ın rol aldığı Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga&nbsp;filmini yazan bir komedi yazarı ve senarist. Pandemi döneminde Will Ferrell ve birçoğu SNL kökenli dostları, Steele’den, cinsiyet geçiş (uyum) sürecine girdiğine dair, “yeni isim daha sonra duyurulacaktır” imzalı bir e-posta alıyorlar. “Bu kararı 40 yıl önce almalıydım ama o zaman yanımda siz yoktunuz” diyor Harper Steele. E-postayı alanlardan Will Ferrell, Harper Steele’in yaşamı boyunca tek başına ABD’nin ücra köşelerindeki kasabalara gidip oralardaki “leş” barlarda “iğrenç” biralar içmeyi ne kadar sevdiğini bildiğini ve artık bir kadın olarak bunu yapamayacağını düşündüğünü fark ediyor ve ona birlikte ABD’yi bir uçtan diğerine kat edecekleri bir yolculuğa çıkmayı ve bu yolculuğun filmini yapmayı teklif ediyor: Harper ve Will batıya gidiyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/9/4/1727962233628.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Will &amp; Harper | Kaynak: NetflixFilmi izlemeye başladığımda iki endişem vardı. İlki Harper Steele’in bir pandalanma* prodüksiyonuna maruz bırakılıyor olmasıydı. Oysa film onun geçmişi ve bugünü arasında değişen hiçbir şey olmadığını, tüm iyi ve kötü yönleriyle hâlâ aynı insan, aynı dost ve aynı yaratıcı yazar olduğunu söylemeye bile gerek duymayacak kadar doğal işliyor. Bir trans bireyin trans olduğu için ne kadar farklı olduğunu güzellemek yerine, bireyin zevklerinin ve kurduğu ilişkilerin sırf bu yüzden (böyle olduğunu düşünen ve zorla düşündürmeye çalışan topluma rağmen) değişmediğini vurgulamaya çalışıyor. İkinci endişem ise kuir bireylerin fiziksel ya da psikolojik güvenliğinin, hatta hayatının tehlike altında olabileceği yerlere bir Hollywood ünlüsünün ve prodüksiyon ekibinin koruyucu kanatları altında giden bir trans bireyin izleyenlere vereceği cesaretin yanıltıcı olabileceğine dairdi. Oysaki filmin kimi yerlerinde o koruyucu kanatların dahi nefrete karşı etkili&nbsp;olamadığını görüp irkiliyor, Harper Steele’in bazı durumlarla yalnız başına yüzleşmek istediğine şahit oluyoruz. Will &amp; Harper,&nbsp;bireysel cesaretin ve kendi ayakları üzerinde durmanın önemini de, arkadaşların ve müttefiklerin desteğinin değerini de gözardı etmemeyi başarıyor.Film, Harper Steele ve Will Ferrell’ın duygusal anlarının çıplaklığının ve mizah aracılığıyla yaptıkları paylaşımların dengesini iyi kuruyor. Öte yandan SNL’in yapımcısı Loren Michaels ve eski SNL&nbsp;komedyenleri Tina Fey, Will Forte, Tim Meadows, Seth Meyers, Paula Pell, Molly Shannon ve Kristen Wiig gibi isimleri de işin içine katıyor. Özellikle Kristen Wiig’in projeye dahil edilme şekli oldukça yaratıcı. Wiig’in film için yazdığı ve “Harper ve Will batıya gidiyor; iki eski arkadaş ve bir çift yepyeni göğüs” dizesiyle başlayan şarkı “Harper and Will Go West” ise fazlaca kullandıkça anlamsızlaşan “Love is love.” sloganını daha anlamlı ve filme daha uyumlu bir forma sokarak “Friend is a friend.” diyor: Dost dosttur.*Efe Re, Rast Magazine’deki “Günolanmak ve pandalanmak” başlıklı <a fr-original-style="" href="https://www.rastmagazine.com/yazilar/gunolanmak-ve-pandalanmak-queer-kuir-lgbt" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: currentcolor; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yazısında</a>, Lubuncaya yerleşmiş bu terimi “kuir bir bireyin sanki nesli tükenen ve ender bulunan bir canlıymış gibi el üstünde tutulup, özgün tarzı ve nadide kimliğiyle ön plana çıkarılması, pohpohlanması, hayran olunması” olarak tanımlıyor.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;Will &amp; Harper,&nbsp;27 Eylül’de Netflix kataloğuna eklendi.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Transamerica&nbsp;(2005, Duncan Tucker) </li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Benim Çocuğum&nbsp;(2013, Can Candan)</li></ul>

Will & Harper, ünlü komedyen Will Ferrell ve cinsiyet geçiş (uyum) sürecindeki dostu Harper Steele’in ABD’yi bir uçtan diğerine kat ettiği yolculuğu konu alıyor.

Emre Eminoğlu