Sezon boyunca kayıtlara geçenler📝

Üretim Kaydı'nın son sezonuna bir bakış. 👀

İmgelerin peşinde bir yazar ve çizer: Vuslat Çamkerten

“Sözcüklerle çok ilgiliydim çocukluğumdan beri, sözcüklerin çağrışımlarını ve yankılarını seviyorum. Yazarak kendimi ifade etmeyi de seviyorum zaten resmin yetmediği yerde yazmaya, yazmanın yetmediği yerde çizmeye başlayarak devam etti bu yolculuk.”

Sahnede farklı "şapkalar" takmak: Efe Tunçer

"Oyun Atölyesi'nde Haluk Bilginer ile oynamak çok başka bir histi, başta konuştuğumuz o çocuk Efe'ye bir borcumdu bu benim. Oyun biterken de o çocuk Efe ile de vedalaştım sanırım, 'Tamam bak büyüdün artık, sakin ol, oyuncu oldun, oyuncu olmana karar vermeni sağlayan insanlardan biriyle dört sene geçirdin, rahatla' dedim."

Şehri dinlemek, kaydetmek ve üretmek: Taner Yücel

"Bir üretim sürecindeyken ve o süreçte başka bir iş daha konuşulduysa, elimdeki projeyi bir an evvel bitirme motivasyonuna kavuşuyorum. Çünkü bitmeli ki bir an evvel diğerine başlayabileyim. Bir de görsel dünya kurarak, çizerek bir yol haritası çıkartıyorum, o çok yardımcı oluyor bana."

Edilgenlikle kendini keşfetmek arasında oynamak: Kübra Balcan

“Gerçekten okul, setler ve bulunduğun, ürettiğin alanlar enerjisiyle seni yüksek tutarken mezun olunca bir anda tek kalıyorsun. Şanslıysan bunu fark edip bana ne iyi gelir deyip, oradan çıkmanın yollarını arıyorsun. Bazen de bu çıkma süreci uzun olabiliyor ya da tekrar düşebiliyorsun, çünkü mesleğimiz gereği biraz edilgen tarafta kalıyoruz. Oyunculuk çok edilgen bir meslek, hep dış koşula göre kendine şekil verme hâli. O yüzden bunu öğrenmek dört senelik eğitim kadar önemli.”

Müzikle zamansız ve evrensel bir anlatıcı olmak: Efe Demiral

"Çok tekrar almayı tercih etmiyordum zaten, Mert Can ve Eren'in de isteği bu yöndeydi. Çünkü bir yerden sonra çok tekrar almak müzikle olan ilk tanışıklık hâlini kaybettiriyor ve parça biraz ezbere dönmeye başlıyor gibi, ben öyle olmasını istemiyordum. O anlamda yeteri kadar doğaçlamaya alan açtığımızı düşünüyorum. Miksiyle ve kaydıyla çok içime sinen bir albüm oldu."

Bir arada üretmek, "birbirini" yönetmek: Nezaket Erden ve Hakan Emre Ünal

"Şunu da söyleyebilirim, biz bir fikrin peşinde kuruyoruz tasarıyı, sonunda ulaştığımız şey ilk fikirden neredeyse yüz seksen derece farklı da olabiliyor. Hemhâl bize bu alanı da sağlayabiliyor işte." 

Hakan Emre

Muğlak mekânlar, açık duygular: Ekin Tümer

“Karakteri elli yaşında biri yapmak istedim ve nedense bugün elli yaşında biri yapsam bilmediğim özellikler eklemem gerekecek gibi hissettim. 90’lı yıllarda elli yaşında olmuş bir örneğim de vardı, dedem. Tamamen ondan ilham oldu diyemem ama sebebi bu.”

Karanlığa aldırmayan bir albüm yapmak: Sezer Koç

"2022 Ocak ayında aslında albümün çoğu bitmişti ama tek başına çalışmak gerçekten çok zorluyormuş. Grup içindeyken birbirini motive ediyorsun, tek başına olunca en büyük destekçin arkadaşların ve ailen oluyor. Projeden vazgeçip 'Yapmayacağım, bırakıyorum' dediğim bir dönem de oldu ama atlattım."

Karanlık Gece'de failin "öteki" yüzü

"Mekânı sadece arka fon olarak kullanmıyorum, aslında tam tersine hikâyenin bir parçası ve başrollerinden biri gibi gördüğüm için bir karakter olarak kullanmaya çalışıyorum. Filmi çektiğimiz Gidengelmez Dağları bölgesinde obruk olduğunu biliyordum tabii ama bu kadar çok obruk olduğunu bilmiyordum, keşiflerde öğrendim."

Erol Babaoğlu ve gitgide büyüttüğü oyun alanları

"Ben hiper realist bir açıdan bakmaya çalışıyorum. Yani gerçeğin bir tık üstünde, 'Evet, gerçek bu galiba' diyebilecekleri bir nokta yaratmaya çalışıyorum. Benim için oyunculuğun temelinde üç kavram var: İnandırıcılık, tutarlılık ve haz vericilik. Yaptığım iş inandırıcı olmalı. Yaptığım iş tutarlı olmalı ve seyreden kişiye haz vermeli: Korkuysa korku, gülmeyse gülme vadini yerine getirmeli. Monologlar Müzesi'nde bunu daha kanlı canlı bir meydan okumayla yaşıyorum. O yüzden de inanılmaz keyif alıyorum."

Üretim Kaydı podcasti takip et