Rusya-Ukrayna savaşının başlamasıyla beraber İngiliz hükümetinin Rusya vatandaşı milyarder Roman Abramovich’e karşı uyguladığı yaptırımların bir getirisi olarak satışa çıkarılan Chelsea için pek çok iş adamı ve fon harekete geçti. Hiçbir aday ise milyonlarca sterline patlayacak bu yatırımı MLB’nin en popüler takımlarından Chicago Cubs’ın sahibi olan Amerikalı Ricketts Ailesi kadar A planı haline getirmedi. Fakat işler şu anda Ricketts Ailesi’nin istediği doğrultuda ilerlemiyor.

Premier League’de Arsenal, Burnley, Liverpool ve Manchester United gibi köklü kulüplere sahip ABD vatandaşı milyarderlerin başarı kıstaslarının — müzeye eklenecek yeni kupalardan çok ekonomik tablolara dayanması, bir ABD vatandaşı yatırımcıyı 2000’lerin başından bu yana hiç kupasız kalmamış ve bunu kulüp kültürü haline getirmiş Chelsea için birinci tercih olmaktan uzaklaştırıyordu; özellikle de Arsenal’ın zirvedeyken Emirates’e geçişinin ardından o seviyeden yıllar içinde kopması ve sportif başarılarını geri kazanmak adına yeteri kadar saldırgan olmaması, maviler için olumsuz bir örnek ve marka değerine tamamen zıt bir durum. Bunların ışığında ABD vatandaşı bir yatırımcının kendini Chelsea taraftarına kabul ettirmesi zor ihtimalken Rickettslar’ın karıştığı skandallar ipi iyice düğümlüyor.

Fotoğraf: New York Times

Rickettslar’ın karıştığı skandallar

MLB ve ırkçılık, Marge Schott, Tom Yawkey, George Marshall gibi olumsuz örneklerden dolayı birbirine uzak iki özne değil. 80 yaşındaki Joe Ricketts’ın 2012’de gönderdiği bir e-postada Müslümanlar için ‘düşman’ tanımlamasını yapması Müslüman milyonlarca taraftarı ve pek çok oyuncusu olan Chelsea’de pek sıcak karşılanmadı ve kendisini taraftarın sesi olarak tanımlayan Chelsea Supporters Trust (CST), İngiliz hükümetini kulübün yeni sahibini seçme konusunda dikkatli hareket etmeye davet etti; çeşitli dinlere mensup olan geniş taraftar kitlesini hatırlatarak bu değerlere bağlılığı konusunda şüpheci yaklaştıkları tüm potansiyel yatırımcıya karşı olduklarını duyurdu.  

Ailenin oğlu ve aynı zamanda Cubs’ın sahibi olan Tom Ricketts, Chelsea’nin satın alım sürecine Joe Ricketts’ın dahil olmadığı konusunda ısrarcı ve bugünlerde itibar kazanma amacıyla seyahatler gerçekleştiriyor. Sky Sports’ta dün çıkan haberde Ricketts Ailesi’nin CST ve Chelsea Pitch Owners gibi kuruluşlarla arasındaki buzları eritmek amacıyla Londra’ya bir gezi düzenleyeceği bildirildi. Önceki gün yaptığı bir açıklamada Cubs’ın yönetiminde babasının dahli olmadığının altını çizen Tom Ricketts, — Chelsea’yi de tıpkı Cubs gibi organizasyona sadık her kökene mensup insana saygı duyarak yöneteceğini açıkladı ancak bu da Chelsea taraftarını yeteri kadar ikna etmiş değil. 

Fotoğraf: We Ain’t Got No History

Ricketts ailesine soğuk bakılmasının bir nedeni de siyasi bağlantıları. Ailenin Donald Trump'ın başkanlığı sırasında Cumhuriyetçi Parti'ye yaptığı bağışlar ve aralarındaki ilişki de kendilerine duyulan şüphelerin sayısını arttırıyor. ABD siyasetine dahil olan paranın seçim sonuçlarına etkisi üzerinde araştırmalar yapan Open Secrets, Rickettslar’ı Cumhuriyetçiler için megadonör* olarak nitelendirmişti. Joe Ricketts’ın 2019 yılında çıkan “The Harder You Work the Luckier You Get: An Entrepreneur’s Memoir” kitabını onaylayan ve reklamını yapan Donald Trump, aileyle arasındaki ilişkinin karşılıklı olduğunun sinyalini veriyor. Ayrıca Ricketts Ailesi’yle Chelsea’yi satın almak üzere ortak bir fon oluşturmaya hazırlanan Kenneth Griffin’in de son seçimde Cumhuriyetçi Parti’ye 46 milyon dolar bağış yaptığının notunu düşelim.

Chelsea tarihinin ilk siyahi oyuncusu Paul Canoville’in de CTS’in #NoToRicketts kampanyasına desteğini açıklamasıyla birlikte kendini daha geniş çapta duyuran slogan, diğer talip olan LA Dodgers'ın sahibi Todd Boehly ve özel sermaye devleri Josh Harris ve David Blitzer için büyük bir şans anlamına geliyor. 3 milyar sterlinlik yarışı kimin kazanacağını dört gözle takip etmeye devam ediyoruz.

_{* Çok miktarda bağış yapan veya bir kişi veya kuruluşa akan bağışların büyük bir kısmından sorumlu olan kimse.}

Ash Barty kendini iyi hissettiğini söyleyerek emekli oldu, genelde tam tersini görüyoruz bir sporcu kendini iyi hissederek sporu bırakamaz mı izleyici olarak neden bu kadar şaşırdık?

Barty’nin emekliliği beni şaşırttı ama bir taraftan da çok şaşırtmadı açıkçası. Çünkü Barty’nin geldiği yere baktığımızda ona sadece tenisçi demek çok mümkün olmayabilir. Şöyle; çok başarılı bir tenisçi WTA’de kadınlarda dünya 1 numarası, bunu istikrarlı bir şekilde sürdürüyordu ve sürdürebilecek bir noktadaydı. Ama hiç beklenmedik bir şekilde zirvedeyken, Avustralya Açık şampiyonluğundan sonra tenisi bırakmış oldu. Şimdi işin ucunda şöyle bir gerçek var; sporcuların çok başarılı oldukları için hayatlarını tamamen spor üzerinden var ettiklerini görüyoruz ki belki de gerçekten öyle. Ama ben bu noktada Barty’nin çok farklı biri olduğunu düşünüyorum. Varoluşunu sadece tenis üzerinde inşa eden bir tenisçi olmadı hiçbir zaman. Birazcık daha kendini fark eden ya da gerçekten o dönem neye ihtiyacı olduğunu dinleyen, farkındalığı çok yüksek, hayatta onu besleyen, sevdiği şeylere devam eden biri. Hırsları olan biri ama bizim alıştığımız illa belli bir şeyin içerisinde dibine kadar gitme hırsı çok fazla olan biri mi orası soru işareti.

Fotoğraf: Criket Australia

Aslında Barty’e baktığımızda netbol, kriket, golf, okçuluk gibi birçok branşa ilgili olduğunu da görüyoruz ki bir dönem tenisi bırakıp kriket oynayarak profesyonel olarak hayatına devam etti. 25 yaşında, tenis oynayabileceği uzun bir zaman dilimi varken ve zirvedeyken bunu yapıyor olmasının ardında — bu iş bana bu hazzı verdi ve bu benim için yeterli önemli olan hayatta istediğim şeyi yapmak — noktasında bir bakış açısı. Bu durum çok büyük bir sporcu olduğunu ve gerçekten bir birey olarak büyük bir farkındalığı olduğunu gösteren bir olay. Tabi ki de daha fazla izlemek isterdik buna şaşırmamızın ardında da bir sporcu başarılıysa ve iyi bir noktadaysa; onu yaşının götürdüğü, fiziksel olarak dayanabildiği yere kadar gitmesini bekliyoruz. 

Biz onları sadece sporcu olarak görüyoruz ama hayatta çok fazla başka rolleri de var; varoluş olarak bir birey olma, eş olma, kardeş olma, arkadaş olma gibi. Belli ki Barty hayatının merkezinde rolünü tenisçi olarak sürdürmek istemedi biz de buna şaşırdık. Çünkü bir şeye başlıyorsak ve çok iyiysek onu her zaman sürdürmeliyiz, hayatımızın merkezi olur diye bakıyoruz. Barty bunu biraz kırdı. Barty’nin birgün — tenis bana çok büyük keyif verdi ulaşabileceğim hedeflere ulaştım bu bana yeterli diyebileceğini düşünüyordum ama Avustralya Açık sonrası olacağını düşünmüyordum. Bu arada bu kadar farkındalığı olan bir tenisçinin tenise kattıkları da çok değerli, bütünsel bir sporcu ona sadece tenisçi demek az bile kalabilir. Başka bir spor yapmak isterse orada da başarılı olabileceğini düşünüyorum.

Medyanın gitgide sporda hikâye odağını gençlik üzerinden yapması pek çok sporcunun küçük yaşlarda ilgi odağı haline gelmesine neden oluyor. Sporcuların fiziksel gelişimi yanı sıra mental gelişimlerini tamamlayabilmeleri için nasıl çalışmalar yapılıyor?

Spor psikolojisinin amaçladığı şey; mental dayanıklılık oluşturmak, mental dayanıklılık kası geliştirmek. Bir sporcu nasıl bir kol ya da bacak kası geliştiriyorsa aslında küçük yaştan itibaren bir mental dayanıklılık kası da geliştirmeye ihtiyacı var. Bu da tabi ki düzenli olarak çalışmayla gerçekleşiyor. Bu noktada birçok çalışma yöntemimiz var; psikolojik beceri antrenmanlarıyla birlikte sporcularla belirli mental beceriler üzerine çalışıyoruz. Örneğin; hedef belirleme, motivasyon, konsantrasyon, duygu yönetimi ya da iletişim gibi pek çok mental beceriyi çalışmak üzerine kurulu ve sporcularla birlikte bu mental becerileri geliştirmek için belirli stratejiler çalışıyoruz. 

Fotoğraf: Yahoo Sport Australia

Bu mental stratejiler; nefes egzersizi, içsel konuşma teknikleri ya da yoğunluklu olarak kullandığımız zihinde canlandırma tekniği gibi farklı farklı stratejileri oluşturuyor. Tabii mental gelişimi sağlamak günün sonunda hemen var oluyor gibi bir şey yok, çok küçük yaştan itibaren edinilmesi gereken bir alan. Çünkü sporda en büyük amaç aslında sporcunun kendi maksimumunu keşfetmek ve bu keşfetme süreci de sonsuz bir yolculuk. Mental gelişim, bu stratejilerle beraber sporcunun belirli zorluklarla karşılaştıklarında baş etme becerilerini güçlendirmesi onlara büyük bir katkı sağlıyor ve kendi sınırlarını biraz daha aşmalarını, birazcık da mental bariyer dediğimiz o bariyerlerin önünde daha rahat etmelerini sağlıyor. 

Araştırmalarda, fiziksel performansı birbirine yakın olan iki sporcuyu birbirinden ayırt eden en önemli özellik mental dayanıklılık olduğu bulunuyor. Yani bir yüzücünün saliseyle yarışta birinci olmasındaki en önemli faktör aslında mental olarak nasıl bir dayanıklılık gösterdiği ve o en kritik anla nasıl baş ettiğiyle alakalı. 

Takım sporları ile bireysel sporların mental açıdan bir farklılığı var mı?

Tabii ki mental açıdan farklılıklar var çünkü içerisinde farklı dinamikler var. Örneğin; ben basketbolcu ile çalıştığımda sonuçta o sporcunun kendi dinamikleri ve kendi yolculuğu ile çalışıyorum ama aynı zamanda takımın dinamiklerini de bilmeye ihtiyacım var. O yüzden bir takım sporu söz konusu olduğunda o sporcunun bireysel olarak kendi motivasyon seviyelerini, konsantrasyon becerisini, duygularını yönetme becerisi gibi birçok beceriyi çalışıyorum. Takım arkadaşlarıyla, antrenörüyle iletişimi ya da grup dinamiklerine de çok hakim olmak gerekiyor. Takım sporlarında biraz daha dış faktör olabiliyor.  

Takımla değil o takım içerisindeki bir sporcuyla çalışıyorsam da bu grup dinamiklerine de müdahale etmek zor olabiliyor. Bir basketbolcunun performansı kendi istediği gibi gidiyor ama antrenörüyle iletişim problemleri yaşıyor diyelim. Bu noktada antrenörüyle açık iletişim kurmasını destekliyoruz ama günün sonunda her şeyi denedik ve karşı tarafta değişmeyen bir tavır varsa, her seferinde cezalandırma yöntemi uyguluyorsa o sporcuya bununla nasıl baş edebileceğini ve dayanıklılık gösterebileceğini çalışmam gerekiyor. O yüzden dinamikler farklılaşabiliyor.