Yazanlar: Chris Bradley ve Marc Canal NoguerSİDNEY - COVID-19 salgınına kadar insanlık, yaşam sürelerini uzatma ve ekonomik refahı artırma konusunda büyük adımlar atıyordu. Küresel ekonomi toparlanırken bu yola geri girmemiz kritik önem taşıyor. İlerlemeyi ayrıntılı bir şekilde inceleyen yeni araştırma, bu noktaya ulaşmamıza yardımcı olabilir.Tipik olarak, insani ilerleme ülke düzeyinde değerlendiriliyor. Ortalama olarak, verilerin mevcut olduğu 178 ülkenin yüzölçümü 700.000 kilometrekare, nüfusu yaklaşık 40 milyon ve gayri safi yurt içi hasılası (GSYİH) yaklaşık 700 milyar dolar. Ancak ülkeler arasında ve ülkeler içinde büyük farklılıklar olduğu açık, ekonomik refahı ve insan refahını artırmaya yönelik çabaların etkinliği bu farklılıkların anlaşılmasına bağlı.İşte bu yüzden yeni raporumuz, <a fr-original-style="" href="https://www.mckinsey.com/mgi/our-research/pixels-of-progress-introduction" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Pixels of Progress: A Granular Look at Human Development Around the World</a>, ülke düzeyindeki bir perspektiften 230 kat daha ayrıntılı bir resim çiziyor. Veri toplamak ve analiz etmek için gece aydınlığını ve diğer yeni teknikleri kullanarak, her biri ortalama 3.000 kilometrekare alana, 180.000 kişiye ve 3 milyar dolar GSYİH'ye sahip 40.000'den fazla mikro bölgede 2000'den 2019'a kadar nüfus kalıplarını, ekonomik performansı ve yaşam beklentisindeki değişiklikleri inceliyoruz.Bu yaklaşım, örneğin 2019 yılında dünya nüfusunun neredeyse yarısının, 20 yıl önce insanlığın sadece %21'inin (büyük ölçüde OECD ülkelerinde) ulaşabildiği yaşam standartlarına sahip olduğunu ortaya koymuştur. 2000 yılında, Çin'in kıyısı boyunca uzanan ve 71 milyon nüfusa sahip 12 mikro bölge, 72,5 yıldan fazla yaşam beklentisi ve kişi başına 8.300 doları aşan GSYİH ile övünerek bu iki ölçütte de küresel olarak ilk %30'a girmiştir. 2019 yılından itibaren, Çin nüfusunun %86'sı (1,2 milyar insan) bu eşikleri aşan yaşam standartlarına sahip bir mikro bölgede yaşıyor. Çin'in ötesinde, 75 ülkeye yayılmış 920 milyon insanı içeren mikro bölgeler de aynı eşiği aştı.Yelpazenin diğer ucunda da benzer kazanımlar elde edildi. 2000 yılında, bir milyardan fazla insan en düşük yaşam standartlarına sahip mikro bölgelerde ikamet ediyordu. Nüfus artışına rağmen, 2019 yılına gelindiğinde bu rakam 400 milyonun biraz üstüne düşmüştür. 2000 yılında Hindistan, uzun ömürlülüğün 65,6 yıldan az ve gelirin 2.400 dolardan düşük olduğu mikro bölgelerin %43'ünü oluşturuyordu (küresel olarak en alt %30); 2019'da artık bu kategoride tek bir mikro bölgesi bile yoktu.<img src="https://images.aposto.com/2023/0/3/1674656615933.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.76" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Genel olarak, ayrıntılı yaklaşımımız yaşam standartlarının sadece nadiren ve genellikle sadece mikro-bölgesel bir mercekle tanımlanabilen yerlerde gerilediğini gösteriyor. Ülke ortalamaları, mikro-bölgesel gerçekliklerdeki farklılıkları gizliyor. Regresyon analizi kullanarak, bir ülkenin kişi başına düşen GSYİH büyüme oranının, mikro-bölgelerindeki büyüme oranlarındaki varyasyonun yalnızca yaklaşık %20'sini açıkladığını bulduk. Başka bir deyişle, ekonomik ilerleme öncelikle yerel olarak açıklanıyor.Örneğin, ülke düzeyinde bakıldığında kişi başına düşen GSYİH'nin düştüğü yerlerde, analizimiz daha incelikli bir hikâye anlatıyor. Ülke düzeyinde yapılan bir analiz, 20 ülkede yaşayan 191 milyon kişinin 2000-2019 yılları arasında negatif gelir artışı yaşadığını ortaya koyuyor. Ancak daha yakından bakacak olursak, kişi başına düşen GSYİH'nin tam olarak nerede düştüğünü görebiliriz: 100 ülkede 574 milyon ile üç kat fazla insana ev sahipliği yapan 6.300 mikro bölgede. Bu insanların %80'i için gelir kayıpları genel ekonomik gerilemeden ziyade hızlı nüfus artışı ile açıklanabilir.Bir de özellikle hızlı ilerleme kaydeden mikro bölgeler var. Arnavutluk Alpleri'nde sıkışıp kalmış bir mikro bölge olan Dibër'i düşünün. Dibër'in ekonomisi büyük ölçüde tarıma dayalı, ancak Arnavutluk'un 2009'da <a fr-original-style="" href="https://www.nato.int/cps/en/natohq/news_52902.htm" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">NATO'ya katılmasından</a> bu yana yerel yetkililer, uluslararası ajansların yardımıyla bir zamanlar gelişen turizm sektörünü canlandırmak için çalışıyor - Peshkopi termal banyolarını ziyaret eden varlıklı Avrupalı gezginlere hizmet veriyor.İncelediğimiz dönem boyunca, konaklama tesislerinin artmasıyla sağlık turistlerinin sayısı istikrarlı bir şekilde yükselirken, buzul gölleri ve ormanlar yürüyüşçüleri ve trekkingcileri cezbetti. Bu tür gelişmeler, 2000-2019 yılları arasında kişi başına düşen GSYİH'nin üç kattan fazla arttığı (3.300 dolardan 10.200 dolara) ve ortalama yaşam süresinin 74,1 yıldan 78,3 yıla yükseldiği Dibër'de sağlık hizmetlerinin ve gelirlerin artmasına yardımcı olmuş olabilir.Dibër'in deneyimi daha geniş bir trendi temsil ediyor: Gelir ve uzun ömürlülük, görece geride başlayan mikro bölgelerde daha hızlı büyüdü, sağlık ve refahtaki küresel boşlukları daralttı. 2000 yılında dünya nüfusunun en alttaki %5'lik kesimi ortalama yaşam süresinin 49,7 yıldan az olduğu mikro bölgelerde yaşarken, en üstteki %5'lik kesim, alttaki kesime kıyasla 30 yıldan fazla (79,5 yıldan fazla) daha uzun yaşamayı bekleyebilirdi. 2019 yılına gelindiğinde bu fark 23 yıla indi.Pandemi, incelediğimiz ilerlemeyi kesintiye uğrattı ve hatta tersine çevirdi, ancak daha fazla kazanım potansiyelini ortadan kaldırmadı. Geçmişteki ilerlemenin nasıl gerçekleştiğine dair daha ayrıntılı bir anlayışla - örneğin kaynakları nasıl kullandığımıza dair bilgi veren bir anlayışla - kendimizi bu potansiyeli gerçekleştirme yoluna sokabiliriz. Hatta daha hızlı, daha net ve daha verimli bir rota çizebiliriz.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Chris Bradley, McKinsey Global Enstitüsü'nün direktörü ve McKinsey &amp; Company'nin Sidney'deki kıdemli ortağı.Marc Canal Noguer Barselona'daki McKinsey Küresel Enstitüsü'nde araştırmacı.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Telif hakkı: Project Syndicate, 2022.<a fr-original-style="" href="https://www.project-syndicate.org/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">www.project-syndicate.org</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bu yazıda gördüğünüz tabloyu&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.dropbox.com/sh/d7ky40bt8x8f4vl/AAAdIFNZA5VeGvLLVlfKzbsQa?dl=0" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a>&nbsp;indirebilirsiniz.

Aposto Playground

2000 yılında dünya nüfusunun en alttaki %5'lik kesimi ortalama yaşam süresinin 49,7 yıldan az olduğu mikro bölgelerde yaşarken, en üstteki %5'lik kesim, alttaki kesime kıyasla 30 yıldan fazla (79,5 yıldan fazla) daha uzun yaşamayı bekleyebilirdi. 

Tüm İlerlemeler Yereldir

Written by Chris Bradley and Marc Canal NoguerSYDNEY – Until the COVID-19 pandemic, humanity was making great strides in extending lives and increasing economic prosperity. It is critical that we return to that trajectory as the global economy recovers. New research, which examines progress at a granular level, can help us get there.Typically, human progress is assessed at a country level. On average, the 178 countries where data are readily available have an area of 700,000 square kilometers (about 270,000 square miles), populations of some 40 million people, and produce around $700 billion in GDP. But there obviously are vast differences across and within countries, and the effectiveness of efforts to enhance economic prosperity and human well-being depends on understanding these differences.That is why our new report, <a fr-original-style="" href="https://www.mckinsey.com/mgi/our-research/pixels-of-progress-introduction" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Pixels of Progress: A Granular Look at Human Development Around the World</a>, paints a picture that is 230 times more detailed than a country-level perspective. Using night-time luminosity and other cutting-edge techniques to gather and analyze data, we examine population patterns, economic performance, and changes in life expectancy from 2000 to 2019 across more than 40,000 microregions, each averaging 3,000 square kilometers in area, 180,000 people, and $3 billion in GDP.This approach revealed, for example, that in 2019, almost half of the world’s population enjoyed living standards that, just 20 years earlier, had been attained by only 21% of humanity (largely in OECD countries). In 2000, 12 microregions along China’s coast – with populations of 71 million – boasted life expectancies of more than 72.5 years and GDP exceeding $8,300 per capita, putting them in the top 30% globally for both of these metrics. By 2019, 86% of China’s population – 1.2 billion people – lived in a microregion with living standards exceeding those thresholds. Beyond China, microregions containing 920 million people spread across 75 countries crossed the same threshold.Similar gains were made at the other end of the spectrum. In 2000, more than one billion people resided in microregions with the lowest standards of living. By 2019, the figure had dropped to just over 400 million people, despite population growth. India in 2000 accounted for 43% of microregions where longevity was less than 65.6 years and income was lower than $2,400 (the bottom 30% globally); in 2019, it no longer had a single microregion in that category.<img src="https://images.aposto.com/2023/0/2/1675156292461.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.76" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Overall, our granular approach shows that living standards declined only rarely, and in places often identifiable only through a microregional lens. Country averages obscure differences in microregional realities: using regression analysis, we found that a country’s growth rate of GDP per capita explains only about 20% of the variation in growth rates in its microregions. In other words, economic progress is primarily explained locally.For example, in places where a country-level view showed falling GDP per capita, our analysis tells a more nuanced story. A country-level analysis shows that 191 million people living in 20 countries experienced negative income growth from 2000 to 2019. But as we zoom in, we can see exactly where GDP per capita fell: in 6,300 microregions that are home to three times as many people – 574 million – in 100 countries. For 80% of these people, income losses can be explained not by overall economic decline, but rather by rapid population growth.Then there are the microregions that have made particularly rapid progress. Consider Dibër, a microregion tucked away in the Albanian Alps. Dibër’s economy remains highly agrarian, but, since Albania <a fr-original-style="" href="https://www.nato.int/cps/en/natohq/news_52902.htm" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">joined NATO</a> in 2009, the local authorities have been working to revive its once-thriving tourism sector – catering to affluent European travelers visiting the Peshkopi thermal baths – with the help of international agencies.During the period we studied, the number of health tourists rose steadily as accommodations increased, while glacial lakes and old-growth forests attracted hikers and trekkers. Such developments may have helped to boost health and incomes in Dibër, where GDP per capita more than tripled – from $3,300 to $10,200 – between 2000 and 2019, and average life expectancy rose from 74.1 to 78.3 years.Dibër’s experience is representative of a broader trend: income and longevity have grown faster in microregions that started out further behind, narrowing global gaps in health and prosperity. In 2000, the bottom 5% of the world’s population lived in microregions where life expectancy was less than 49.7 years, and the top 5% could expect to live over 30 years longer (more than 79.5 years). By 2019, that gap had narrowed to 23 years.The pandemic interrupted – and even reversed – the progress we examined, but it did not extinguish the potential for further gains. With a more granular understanding of how past progress unfolded – one that informs, for example, how we deploy resources – we can put ourselves on a path toward fulfilling that potential. We may even be able to chart a faster, clearer, and more efficient course.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Chris Bradley is a director of the McKinsey Global Institute and a McKinsey &amp; Company senior partner in Sydney.Marc Canal Noguer is a fellow at the McKinsey Global Institute in Barcelona.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Copyright: Project Syndicate, 2022. <a fr-original-style="" href="http://www.project-syndicate.org/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">www.project-syndicate.org</a>

In 2000, the bottom 5% of the world’s population lived in microregions where life expectancy was less than 49.7 years, and the top 5% could expect to live over 30 years longer (more than 79.5 years). By 2019, that gap had narrowed to 23 years.

Chris Bradley ile ilgili hikayeler