Dizi: BeefYaratıcı: Lee Sung JinSüre: 10 bölüm, toplam 348 dakikaYapım yılı: 2023Netflix kataloğuna 6 Nisan’da katılan ve büyük beğeni toplayan A24 dizisi, her açıdan beklentileri karşılamayı başarıyor. Beef’i izlerken Emre’nin<a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/bagimsiz-sinemanin-markalasmasi-a24-1" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;Bağımsız sinemanın markalaşması: A24</a> yazısında yer verdiği “A24’un yapımcı ya da dağıtımcı şapkasıyla dâhil olduğu bir projenin hangi janrda olursa olsun anlatım, biçim ve estetik açıdan belli standartları koruyacağını biliyorum” sözlerine bir kez daha hak veriyorum.Lee Sung Jin, Carl Gustav Jung’un “Kimse ışığı hayal ederek aydınlanmaz. İnsanı aydınlatan karanlığı idrak etmektir” sözlerinden esinle yaratıyor diziyi. Everything Everywhere All at Once’ın (yön. Daniel Kwan &amp; Daniel Scheinert, 2022) da görsel dünyasına imzasını atmış Larkin Seiple’ın görüntü yönetmenliğini izliyoruz. Asyalı Amerikalı baş karakterlerin ailelerinden miras kalan ve kendilerinin de ailelerine aktardıkları travmalarının anlatıya yayıldığı Beef, bu açıdan da Everything Everywhere All at Once’ı hatırlatıyor.Dizinin müzikleri, Midsommar’ın (yön. Ari Aster, 2019)&nbsp;soundtrack’iyle hatırlayacağın Bobby Krlic’in (The Haxan Cloak) imzasını taşıyor. Krlic’in, anlatıyla ve görsel öğelerle desteklenen gerilimi tırmandıran notaları bir kez daha kulaklarımızda. Görsel sanatlar, edebiyat ve felsefeden güç alan bir komedi-drama izliyoruz. Bölümlerde gördüğümüz enfes illüstrasyonlar, dizide Isaac karakterini canlandıran David Choe’nun eserleri. Bunun yanında her bölümün adı bir konuşmaya veya bir esere referans vererek bölümlerin inişli çıkışlı yolculuğunda heybemize bir şeyler eklemeyi ihmal etmiyor. Werner Herzog, Joseph Campbell, Sylvia Plath, Betty Friedan, Iris Murdoch, Ingmar Bergman, Franz Kafka, Simone de Beauvoir, Simone Weil ve Carl Gustav Jung’dan alıntılar her bölümün başında belirip bölüm boyunca bize eşlik ediyor.<h3 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Somut evlerin beyhudeliği</h3>Pek çoğumuzun hayatına The Walking Dead (2010-2002) ile giren, Burning (yön. Lee Chang-dong, 2018) ve Minari (yön. Lee Isaac Chung, 2020) ile kuşağının parlayan yıldızları arasına giren Steven Yeun ve muazzam stand-up special’ları Baby Cobra (2016), Hard Knock Wife (2018) ile Don Wong’da (2022) izlediğimiz komedyen Ali Wong başrollerde. Ali Wong’un hikâye anlatıcılığında ve sesini kullanmada ne kadar başarılı olduğunu düşününce dizinin komedi unsurlarını rahatlıkla taşıyabileceğini tahmin ediyorum ilk görüşte. Ve haksız çıkmıyorum. Steven Yeun da son birkaç yılda iyice yükselen şanını sonuna kadar hak eden bir isim. Birlikte&nbsp;karanlığı idrak ederken&nbsp;muazzam bir ikili oluyorlar.Danny’nin ailesi, kuzen Isaac’in yasa dışı faaliyetleri nedeniyle motellerini kaybedince Amerika’yı terk etmek zorunda kalıyor. Paul, abisi Danny’yi Isaac’i hiç sorgulamadığı için suçlarken Danny ne yapıp edip ailesinin hayalindeki arsayı satın almak ve onlara bir ev yapmak istiyor. Kafasına koyduğunu yaparken kardeşini de yanında isteyen Danny, her şey yerli yerinde olursa nihayet takdir edileceğine ve tatmin olacağına inanıyor. Sürekli planlar yapıyor ve sürekli hatalar da yapıyor.Amy’nin ise sanatçı ve son derece Zen bir kocası, şirin mi şirin bir kızı, baştan sona dizayn ettiği kocaman bir evi ve varını yoğunu verdiği başarılı bir işi var. Dışarıdan bakıldığında her şeye sahip gözüken Amy tabii ki hayatından memnun değil. Her şeye sahip olmayı başarmış mutlu kadın rolünü sürdürmek zorunda. Meseleleri açıkça paylaşmanın mümkün olmadığı bir aileden geliyor ve kendi kurduğu ailesinde de bu döngüyü devam ettiriyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/3/5/1681466003467.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Beef | Andrew Cooper/Netflix" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Beef | Andrew Cooper/Netflixİkilinin yolları dizinin hemen başında kesişiyor. Trafikte ani bir sürtüşme yaşayan baş karakterlerimiz Amy ve Danny, olayın peşini bir türlü bırakamıyor ve öfkelerinin izinde absürt bir yolculuğa çıkıyorlar. Kendilerini gerçekleştiremedikleri, gerçekleştirdikleri zaman da tatmin olamadıkları hayatlarının tetiklediği hayal kırıklığı ve öfke; onları içinden çıkılmaz bir inat sarmalına sokuveriyor. Bu inatlaşmayı sürdürürken en kırılgan yerleri su yüzüne çıkıyor ve özel bir bağ kuruyorlar. Birbirlerine ve kendilerine yaşattıkları fenalıkların dozu arttıkça ancak tüm bunları birlikte yaşayan iki insanın anlayabileceği bir tanıdıklık hâlinde buluşuyorlar. Kendilerinden vazgeçerek inşa etmeye çalıştıkları somut evlerin beyhudeliği, yerini bu aşinalıktan doğan evde olma hissine bırakıyor. Beef’in yapbozunu oluşturan estetik parçalar birleştiğinde meydana gelen dağınıklığın ironisini de bu yüzden takdir ediyorum. Ömürlerini ışığı hayal ederek geçirmiş iki yabancının birbirlerinin karanlık dürtülerinde Jung’un bahsettiği idraki yakalamaları bana tuhaf bir umut veriyor.Nerede izleyebilirsin? Beef, tüm bölümleriyle Netflix’te yayında.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Killing Eve (2018–2022, Phoebe Waller-Bridge)</li><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Barry (2018-2023, Alec Berg ve Bill Hader)</li></ul>

Duende

Lee Sung Jin imzalı Beef’te kuşaklar arası travmalar, karanlık dürtüler ve absürt bir eve dönüş hikâyesini izliyoruz.

Karanlığı birlikte idrak etmek: Beef

<h1 fr-original-style="text-align: center;" style="text-align: center; font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">O MAĞARAYA GİR</h1>Brene Brown - Dare to Lead <img src="https://images.aposto.com/2022/6/0/1659250360673.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.16" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kendi yolunu düşünüyorken Joseph Campbell'ın bilgeliğini hatırla: "Aradığın hazine, girmeye korktuğun mağaranın içinde." Korkunu sahiplen, mağarayı bul, hem kendin için hem sevdiğin desteklediğin insanlar için hem de kültürün için farklı bir son yaz. Konfor yerine cesareti seç. Kendine kalkanlar örmek yerine, kalbini ortaya koymayı seç. Ve hem cesur hem korkak olabileceğin muhteşeme macerayı seç. &nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">

5 KİŞİ

“Aradığın hazine, girmekten korktuğun mağarada saklı.”&nbsp;&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; -Joseph Campbell&nbsp;Gandalf kendini feda edip canavarın karnına atladığında gri, oradan döndüğünde ise beyazdı. Beyaz Gandalf kuşkusuz daha güçlü, daha bilge ve daha cesurdu. Bu bize ne söylüyor?&nbsp;Hayat almamız gereken kararlarla dolu. Kendimizi, gerçek potansiyelimizi, olduğumuz kişiyi keşfetmenin yolu bazen gerçekten de kendimizi feda etmekten geçiyor olabilir. Yirmiler sürekli böyle kararları alarak geçirdiğimiz bir dönem.&nbsp;Hep istediğimiz işi yapmak mı, bizi başka açılardan memnun edecek bir işi mi? Hep hayal ettiğimiz yerde yaşamak mı, rahat edeceğimiz yerde mi? Konfor alanlarıyla diğer alanlar arasındaki seçimler silsilesi.&nbsp;Campbell nerede haklı derseniz de “İnsanın kendinden daha büyük bir hazine olabilir mi?” diye sormadan edemeyiz.20'lik x anda.mısın işbirliğimizden çıkan videolar <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/anda.misin/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">anda.mısın</a>’ın Instagram hesabında. Şimdilik üç tane var, devamı geliyor: <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/p/Cda5XmRoCXe/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a>, <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/p/Cc3I3JiIJjp/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ve <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/p/CcTMD5JoXu7/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> izleyebilirsiniz.

20'lik

 anda.mısın’la yaptığımız işbirliğinden doğan yazı serisinin ikinci yazısı, deneme ve potansiyelimizi keşfetme ile ilgili! 

“Aradığın hazine, girmekten korktuğun mağarada saklı.” 

Son zamanlarda mitolojiye merak salmış olan ben, şu sıralar Joseph Campbell’in “Kahramanın Sonsuz Yolculuğu” ismiyle dilimize çevrilen ünlü “The Hero With A Thousand Faces” romanını okuyorum. Mitolojiyi psikanaliz ile birleştiren kitap, birbirine uzak ve yakın coğrafyaların tüm mitlerinin aslında tek bir ortak zeminde benzer hatta neredeyse aynı çizgide hareket ettiğini gözler önüne seriyor. Bu fikre göre her hikayenin olay örgüsü aşağı yukarı şu şekildedir: Kahraman –muhtemelen kendinde olan özel bir yetisinden ötürü “kader” tarafından- seçilir, rüyalar, mucizeler ya da ona benzer işaretler tarafından maceraya çağırılır, çağrıya kulak verip evden çıkıp serüvene atılır, macera içerisinde pek çok –kitapta tek tek tanımlanan- aşamadan geçer ve nihayet evine döner ancak evine döndüğünde o artık başka biridir. Gitmiş, görmüş, egosunu yenmiş ve bilge bir ruhla eve dönmüştür. Campbell, tüm dünyadan seçtiği çok ve az bilinen yerel ya da evrensel hikayelerle, tüm dünya mitlerinin dayandığı bu ortak doğrultunun her bir aşamasına kanıtlar ve örnekler sunarak okuması çok keyifli bir kılavuz hazırlamış. Ancak ben bu yazıda -beğenimi kazanmış bu kitaba yer yer değinsem dahi- başka bir meseleye dikkat çekmek istiyorum: Kadının sonsuz yolculuğu nasıl ilerliyor? Hadi gelin tüm bu adımları birlikte düşünerek ilerleyelim. Öncelikle kahramanın ayırt edici özellikleriyle kader ya da tanrı gibi doğaüstü bir güç tarafından seçilmiş olması gerektiğini biliyoruz. Hmm, bir bakalım… Şahsen benim öyle çok da ayırt edici ya da bana üstünlük kazandıran bir özelliğim yok hatta hangi durumda olursam olayım kendimi hep dezavantajlı konumda bulurum. Örneğin çalıştığım kurumda aynı işi yaptığım zibilyon kadar erkek dururken, arkadaşımızın doğum gününde tüm pasta servisini mutfakta çalışan kadın ile benim yapmam beklenmişti. Konu hizmet etmek ya da gündelik işleri yapmak olduğunda geniş aile buluşmalarının aranan ismi de ben olurum. Regl olduğum için çok sevdiğim beden derslerine katılmamam beklenmiş, tarihi bir gezi sırasında belki de hiç inanmadığım bir dinin mabedine yine aynı sebepten ötürü girmemem istenmiş; onca yol kat edip de geçmişin insanlarının izlerini yakından görememiş, kapı dışarı edilmiştim. Regl olma durumunun dezavantajları saymakla bitmezdi, turşuya dokunmak bile bozulmasına sebep olacağından tehlikeliydi. Tüm uğursuzluklar bende toplanmıştı, sanırım lanetlenmiş ya da kötücül güçler tarafından ele geçirilmiştim. Belki de… Seçilmiştim! Ayırt edici bir özelliğim vardı, bu da dezavantajlı, şeytani deneyimimden –reglden- geliyordu.&nbsp;Her ay kan döküyor, herkesi ürkütüyordum! Maceraya çıkmaya hazırdım ama önce kendime bir isim koysam iyi olurdu. Sahi, kimdim ben? “Turşubozan”?&nbsp;Bu pek havalı değildi. “Mabetslayer”? &nbsp;Bu çok daha kötüydü. “Kahraman ismini kendisi koymaz”, diye düşündüm ama doğrusu bu işi topluma vermek de olmazdı. Sözlükte “kirli” diye geçtiğime bakacak olunursa hele… Aklımdan bile geçirmemeliydim. İsimsiz Kahraman olan ben, şimdi fark ediyorum da sanırım çoktan çıkmıştım tıpkı benim gibi diğer İsimsiz Kahramanlar’ın çıktığı o maceraya. İlk kez regl olmak, maceraya çağrıydı, isteseniz de istemeseniz de artık o yolculuktaydınız. Çağrıyı reddetmek mümkün değildi. Campbell, kılavuz olarak sunduğu kitabında maceranın ilk aşamalarında bir akıl hocası ile karşılaşıldığını söylüyor. Sanırım özne biz İsimsiz Kahramanlar olunca yanılıyor çünkü biz akıl hocası ile karşılaşana kadar –ki çoğu zaman karşılaşmıyoruz- bizi önce “Uğursuz Sesler” karşılıyor. Bize artık başka biri olduğumuzu, daha eksik, kötü, yetersiz hissetmemizi, hareketlerimizi sınırlandırmamızı, yerimizi bilmemizi uğuldayan Uğursuz Sesler… Bu bir mitoloji olsaydı, Uğursuz Sesler, bin başıyla durmadan fısıldayan bir canavar olurdu.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(236, 192, 180); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(236, 192, 180); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;"><h4 fr-original-style="text-align: right;" style="text-align: right; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">"Hareketlerine dikkat et… Havuza giremezsin! Evlenmeden tampon kullanamazsın! Sen kirlisin, dini yerlere giremezsin! Turşuya dokunma, bozulur! Yemek yapma, yenmez! Saçlarını boyatma, tutmaz! Bunu sır gibi tut, söylenmez! Pedini sakla, erkeklere gösterme. Kimseye söyleme. ‘Halam geldi’ de. ‘Regl oldum’ denmez! Sen artık koca kızsın, öyle çocuk gibi koşturma. Beden derslerine öyle çok katılma, arkan leke olursa rezil olursun! Birisi görecek olursa mahvolursun!”</h4></blockquote> Maceranın daha ilk evresinde karşılaşılan bu güçlü düşman çoğu İsimsiz Kahraman’ı sindirir ve sindirdiklerini bünyesine katarak ilerler. Bu seslere yenilen İsimsiz Kahraman, bu seslerden birine dönüşür ancak tıpkı kitapta “eşiği geçme” diye belirtilen kısımda olduğu gibi İsimsiz Kahraman düşmanı yenerse eşikten geçmiş olur ve böylece serüvenin ilk sınavını kazanır. Tabii önünde daha çok sınav vardır… Uğursuz Sesler, bir kere gelip yenildiğinde tamamen yok olmazlar, onlar hemen her yerdedirler. Hep konuşur, asla susmazlar. Ancak İsimsiz Kahraman, Uğursuz Sesler’i yendikçe olgunlaşır, bu olgunlaşma kendini kabul edip sevmekle gelişir. Özüne karşın şefkatli olan bir kahramanın önünde kimse duramaz. Kitapta kahramanını maceranın sonunda bir ödül bekler, İsimsiz Kahramanlar’ın ödülü “öz şefkat ve kadınlığın doğasına duyulan minnet” olabilir. Öz şefkat. Bir insanın, ruhu ve bedeni sayesinde/yüzünden kendisini bulduğu tüm avantajlı ve dezavantajlı durumlarda ruhunu ve bedenini sevmeye devam etmesi; nimetlerin ve barışların en büyüğü. Macera burada bitmez, İsimsiz Kahraman, bu ödülü şimdi eve taşımalıdır. “Ev” diye belirtilen, kahramanın yeniden doğmadan –dönüşmeden- önce kendisi gibi olanlarla birlikte olduğu güvenli alanıdır ve kahraman buraya ödülünü taşırken aslında yolun başındaki diğer İsimsiz Kahramanlara yol gösterecek “Bilge Kişi” ya da “Akıl Hocası”na dönüşür. İşte bizim bu yolculuğumuz yıllardan beri böyle süregelmekte. Her birimiz kendi varoluşumuzu, toplumsal dayatmaların, baskıların ve şeytanlaştırmaların tam da ortasında bir mücadeleyle yaşamaya çalışıyoruz. Bu yolda iki seçeneğimiz var; ya o savaştığımız Uğursuz Sesler’den birine dönüşecek ya da Bilge Kişi olup yolun başındakilere yol göstereceğiz. Bilge Kişilere dönüşüp birbirine yol gösteren, yollarımızda ışık olan tüm İsimsiz Kahramanlar’a kucak dolusu sevgiler!

Joseph Campbell ile ilgili hikayeler