Bahçe içinde yer alan, etrafı ağaçlarla çevrili müstakil bir evin verandasında çok güzel ve uzun bir masadaydık. Bir yaz masasıydı burası; harika zeytinyağlılar, kaliteli peynirler, şaraplar ve elbette güzel sohbetler… Bir süre sonra sohbetimize cırcır böceklerinin sesi de dahil oldu. E normal, aylardan Temmuz sonuçta. Hep beraber sohbet edeceğiz, kaçarı yok. Ev sahibesi öten cırcır böceği için hemen evin yanındaki ağacı göstererek, “Şuraya yuva yaptı sanırım” dedi. “Ama yarın onun yuvasını daha uzak bir ağaca taşıyacağım, bu sesi kafam kaldırmıyor.” Evet evet, bahçeli bir evdeydik, etrafta ağaçlar vardı. Biz cırcır böceklerinin alanındaydık, onlar bizim alanımızda değil.&nbsp;Sonra aklıma yine evinin bahçesindeki ağaçlardan birine yavrulayan kargayı, yavrularıyla beraber başka yere taşımak isteyen bir diğer tanıdığım geldi. Çok gürültü yapıyorlarmış çünkü, orası bunun yeri miymiş, onun uykusu her şeyden daha önemliymiş.&nbsp;Anadolu’da çok zarif, kadim bir deyiş vardır: Kurda, kuşa, aşa. Yani bağa, bahçeye, tarlaya ekilenin sadece insan için olmadığını, tüm doğa için olduğunu ifade eder. Çok severim bu sözü. Kocaman bir gezegende hep beraber yaşadığımızı, yaşamak zorunda olduğumuzu düşündürür bana. Doğanın kocamanlığını ve onun sadece bir parçası olduğumuzu hatırlatır. Kendisini dünyanın merkezinde sanan insana, doğa merkezli bir bakış açısı&nbsp;sunar. Ve gezegende hepimizin payı olduğunu söyler.&nbsp;<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İnsanın kibrinden sual olunmaz. O kibir ki dağları da deler, insanın kalbini de… Sonra o delikten bir güzel kayıp düşer de insan, ağlayanı olmaz. &nbsp;</li></ul>Kendinde her şeyi yapma gücü bulan insan canlısı, köpekleri de uyutur, kedileri de öldürür, cırcır böceğini başka ağaca da taşır, karganın yavrularını da umursamaz. Hatta sırf manzarasını bozuyor diye bir ağacı da keser. İnsanın doğaya karşı şiddetinde çok yoğun bir eril tahakküm var. Ondan üstün olduğunu, ona hükmedeceğine inanıyor. Doğa karşısındaki bu kibrin birçok nedeni olsa da ben bunu en çok korkuya bağlıyorum. Ötekinden, kendinden farklı olana ve farklı düşünene duyulan korku. Belki biraz da haset vardır kim bilir? Doğanın azameti, ölümsüzlüğü karşısında duyulan haset. Peki insan ötekinden niye korkar? Kendinden farklı olanı niye tehdit olarak görür? Kendi içindeki ötekilerden korktuğu için mi? Kendi içindeki karanlığa, yeraltı sularına inemediğinden mi? Cırcır böceğinin o cırtlak sesi kişiye kendi içindeki cırtlak sesleri hatırlattığından mı?&nbsp;Ekoloji Filozofu Timothy Morton, asıl meselenin ne düşündüğümüzden çok nasıl düşündüğümüz olduğunu söyler. Ona göre zihnen sağlıklı olmak, ne düşündüğünüz ile nasıl düşündüğünüzün iç içe geçmiş olduğunu bilmektir. Zihinsel sağlık ile ekolojik sağlığın birbirine bağlı olduğunu ve insan olmayan varlıklarla bağlantılarını koparmanın insanları travmaya sürüklediğini düşünür.Geçen yıllarda Ucubeler isminde bir kitap okumuştum. Rebecca Tamâs tarafından yazılan bu kitap “İnsan ve insan olmayan üzerine denemeler” alt başlığıyla çok ufuk açıcı denemelerden oluşuyor, tavsiye ederim. Oradaki bir paragrafı alıntılamak istiyorum:&nbsp;<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; color: rgb(94, 53, 177); box-sizing: border-box;">“İnsanlar ve insan olmayanlar dahil gezegenin tüm ekolojisini savunan ekolojik bir düşünme biçimini benimsemek demek, insan olmayanın bizimle korkunç yakınlığını tanımak ve bizi hem onlarla hem kendi içimizde çatışmaya sürükleyen bu farkı kabul etmek demektir.”</blockquote>Bu farkı kabul etmediği gibi bu farkı engellemeye çalışan bir iktidarın gölgesinde uzun zamandır aydınlığa çıkmaya çalışıyoruz. Ağacı sevmiyorlar; toprağı, kadını, çocuğu, doğayı, sanatı… Elbette &nbsp;kedi ve köpeği sevmelerini de bekleyemeyiz. Bu anlamda kendi içlerinde son derece tutarlılar. İçlerindeki yıkıcı ve saldırgan dürtülerle ancak birilerine zarar vererek baş edebiliyorlar, ancak birilerinin hayatına kast ederek yaşadıklarını hissediyorlar.Türk Veteriner Hekimleri Birliği&nbsp;yapılacak katliamın ardından yaşanacaklara dikkat çekiyor. Toplanacak hayvanların genellikle aşılı ve toplumla uyumlu hayvanlar olacağına, boşalan sokaklara ise daha zor, güçlü, üreme kapasitesi yüksek, aşısız hayvanların geleceğini söylüyorlar. Ayrıca insan ile hayvan arasındaki canlı bariyerin ortadan kalkacağını; kurt, domuz, çakal gibi zoonotik hastalık riski taşıyan hayvanların yerleşim yerlerine gireceklerini; şehirlerdeki sokaklarda, bahçelerde köpek ve kedilerin yerine daha fazla kemirgen ve yılan gibi hayvanlarla karşı karşıya geleceğimizi ifade ediyorlar. Daha ne desinler bilmiyorum.&nbsp;Bu gezegen üzerinde yaşayan her varlık birbiriyle bağlantıda ve birbirine bağlı. En vahşisinden en evciline, gökyüzündeki yıldızlardan yeryüzündeki en ufak bir toz tanesine &nbsp;kadar. Doğada bir akış ve döngü var, bu bozulduğu takdirde ise felaketler kapıyı çalıyor. Bunu görmek zorundayız. Doğa ile birlikte nasıl iyileşeceğimizi araştırmak, hem insanların hem de doğanın faydasını gözeterek, sürdürülebilir, yabana, kırsala, hayvanlara karşı saygı ve şefkat dolu bir yaşam anlayışı geliştirmek zorundayız.&nbsp;Her canlının yaşama hakkı var. Cırcır böceğinin de, sokak köpeklerinin de… Hasta diye, agresif diye bir canlı öldürülemez ancak tedavi edilir. Sistematik kısırlaştırma, aşılama gibi yöntemler devreye sokulabilir. Hayvan ticareti yasaklanabilir. Sayısız başka çözümler de bulunabilir.&nbsp;Anlamamız gereken en önemli şey şu ki, doğayı fethetmek, ona hükmetmek imkansızdır; bunu yapmaya çalışan insan, doğanın bir parçası olduğunu hesaba katmaz. Bunun yerine ihtiyacımız olan şey, güvene dayalı bir uyum hali ve yüksek duyarlılık. Bu aynı zamanda büyük bir bilimsel anlayış ve birçok teknolojik yenilikle uyumlu olmayı da beraberinde gerektirir. Tüm bunlar emek ister tabii, güç ister.&nbsp;Peki biz ne yaşıyoruz? Birtakım adamların kendi güçsüzlüklerini örtmek için kendilerinden daha güçsüz gördükleri canlıların yaşam haklarına saldırma girişimini. Bu yeni bir girişim değil elbet; kadına da, çocuğa da, ağaca da aynısı yapan hastalıklı bir zihniyeti yıllardır izliyoruz.

Aposto Gündem

Doğa karşısında insanın kibre kapılmasının birçok nedeni olsa da bu galiba en çok korkuya bağlı. Ötekinden, kendinden farklı olana ve farklı düşünene duyulan korku. Belki biraz da haset vardır kim bilir? Doğanın azameti, ölümsüzlüğü karşısında duyulan haset.

karga ile ilgili hikayeler