Tarih boyunca birçok medeniyete ev sahipliği yapan İstanbul, bugün de dünyanın dört bir yanından farklı kültürlerin eserlerini kimliğinin bir parçası olarak konumlandırıyor. Zengin tarihî ve kültürel mirasını korurken farklı coğrafyaların çağdaş düşünce ve sanat dünyalarından beslenerek kendini dönüştürebilmesi sayesinde yüzyıllardır “kültür ve sanatın merkezi” statüsünü koruyor. Haliç’in kuzey kıyısında konumlanan Tersane İstanbul da İstanbul’un kendisi gibi, geçmişle bağını koruyarak mirasını 21. yüzyıla taşıyor. Türkiye’nin en büyük endüstriyel miras alanı böylece yeni bir kültür-sanat durağına dönüşüyor.Sonbaharın gelişiyle İstanbul’un sanat hayatı yeniden hareketlenirken Tersane İstanbul, ev sahipliği yaptığı sıra dışı enstalasyonlara bir yenisini ekliyor. Arcangelo Sassolino’nun çarpıcı eseri The State of Desire, Galleria Continua işbirliğiyle Tersane İstanbul’da sergileniyor.&nbsp;The State of Desire, insanın arzuyla ilişkisini irdeliyor. Sanatında fizikten ilham ve yardım alan sanatçı Arcangelo Sassolino, eserleri hakkında şunları söylüyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Heykeli durağan bir şimdi olarak değil, aksine zamanın akışı, onun durmaksızın var oluşu, kaçınılmaz ve öngörülemez değişimi olarak düşünüyorum. Tıpkı hayatın kendisi gibi...”&nbsp;</blockquote>The State of Desire da yaşamın devamını sağlayan arzuyu en yalın hâliyle taklit ediyor. Enstalasyon, demir ve mermerden&nbsp;inşa edilen bir metronomdan oluşuyor. 18 metre uzunluğunda ve 2,4 ton ağırlığındaki yapı, hidrolik bir sistem sayesinde sürekli bir ritmik salınıma kavuşuyor. Sanat ile fiziğin kesiştiği bu devasa eserin biçimi, materyali ve işlevi bir hikaye anlatıyor.Metronomun çalışma prensibi oldukça basit. Ağırlığın dengede kalma çabasıyla süren bir git-gel döngüsü. Fakat bu yapı, terazi formundan dolayı klasik bir metronomun aksine salınımını sonsuza dek sürdüremiyor. Hidrolik sistem ise burada devreye giriyor. Peki salınımın sonsuzluğu neden önemli?Sassolino, The State of Desire yani “Arzunun Hâli” adlı eserinde, arzuları bir sona varmaksızın çaba gerektiren dürtüler olarak ele alıyor. Eserde yer alan mermer parçalar, ciddi miktarda güç gerektiren hareketlerle metal kirişlerde büyük bir gerilim yaratarak yukarı ve aşağı hareket ediyor; bu hareket durmaksızın devam ediyor. Ne yön değişiyor, ne bir yere varılıyor; tıpkı arzuların insanları yönetmesi gibi. Sassolino, arzunun varoluşunu şöyle açıklıyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Bir arzuyu tatmin etmek çoğu zaman uzun bir çaba gerektirir ve bazen asla gerçekleşmez. Bu, varoluşun paradokslarından biridir. Arzu kendini tekrar eder, tekrar tekrar. Tatmin edildiğinde bile, hemen ardından yeni bir boşluk doğar. Bu, hiç bitmeyen bir döngüdür.” </blockquote>Eserde kullanılan mermer, klasik heykel sanatına bir selam niteliğinde. Aynı zamanda, yapısı gereği kalıcılığı simgeliyor. Ağır bir malzeme olan mermeri havada bir aşağı bir yukarı süzülürken görmeyi beklemiyoruz. Peki mermer neden tabiatına aykırı davranıyor? Sassolino, mermerin havada süzülüşünde kazandığı “hafifliğin” ilgisini çektiğini belirtiyor. Bu çelişki, insanın arzular uğruna tekrar tekrar çabalarken ağırlığını kaybedişini simgeliyor.Sanatçı hakkında: 1967’de İtalya’nın Vicenza şehrinde doğan Arcangelo Sassolino, halen doğduğu şehirde çalışmalarını sürdürüyor. Heykel ve enstalasyonlarında insanın varoluşuna dair metaforları ve çelişkileri ele alıyor. Sanat ile fiziği ustalıkla buluşturan sanatçı, mekanik davranışları irdeleyerek bunların insan davranışına yansımalarını inceliyor.Not almalı: Arcangelo Sassolino’nun insan ile arzu arasındaki ilişkiyi ele aldığı The State of Desire, 14 Aralık 2025 tarihine dek İstanbul Tersane’de ziyaretçilerini bekliyor. Beymen’in desteğiyle Beymen Tersane’de konumlanan G8-The Space, ilk kez bu eser için kapılarını açıyor.

İstanbul'dan ve dünyadan seçilmiş etkinlikler, kültür-sanat ajandası, şehir gündemi, tematik rehberler ve şehrin sınırlarından taşmaya değecek davetler her hafta e-posta kutunda.

İstanbul'un ve dünyanın sunduğu tüm hediyeleri keşfetmek, evden çıkmaya değecek deneyimlerin peşine düşmek için.

Aposto İstanbul

Tersane İstanbul, ev sahipliği yaptığı sıra dışı enstalasyonlara bir yenisini ekliyor. Galleria Continua işbirliğiyle İstanbullularla buluşan Arcangelo Sassolino’nun çarpıcı eseri “The State of Desire”, 14 Aralık 2025 tarihine dek Tersane İstanbul’da sergileniyor. 18 metre uzunluğunda ve 2,4 ton ağırlığındaki enstalasyon, insanın arzuyla bağını ele alıyor.

The State of Desire: Tersane İstanbul’da arzu üzerine bir enstalasyon

Yüzlerce deniz canlısı türüne ev sahipliği yapan mercanların deniz yaşamı için ne kadar önemli olduğu, yeteri kadar konuşmadığımız bir gerçek. Binlerce deniz canlısının barınmak, üremek ve beslenmek için kullandığı mercanlar, deniz yaşamının yüzde 25'ine ev sahipliği yapıyor; denizlerin temizliğinde önemli rol oynuyor; su ve atmosferdeki karbonu depolama özellikleri sayesinde karbon döngüsüne katkıda bulunuyorlar.Ne yazık ki mercanlar, iklim değişikliği ve bilinçsiz avcılık gibi tehlikelerle karşı karşıya. Bunun sonuçlarını ve olası çözümleri, Türkiye İş Bankası ve TÜDAV işbirliğinde hayata geçirilen "<a fr-original-style="" href="https://www.isbank.com.tr/bankamizi-taniyin/denizlerin-ormanlari-mercanlar-koruma-altinda" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Denizlerin Ormanları: Mercanlar</a>" projesinin geçen hafta Gökçeada'da düzenlenen toplantısında dinleme şansı bulduk. Projeye öncülük eden İstanbul Üniversitesi Su Bilimleri Fakültesi Deniz Biyolojisi Anabilim Dalı Başkanı ve TÜDAV Yönetim Kurulu Başkanı Prof. Dr. Bayram Öztürk, bu konuda her birimizin üstlenmesi gereken sorumlulukların da altını özellikle çizdi.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Gökçeada'nın mercanları</h2>Öncelikle Gökçeada etrafında bulunan siyah ve taş mercanları biraz daha yakından tanıyalım. Koralijen habitatlarda bulunan bu mercanlar, on binlerce yıldır denizin derinliklerinde yaşayan endemik türler; 400 türden binlerce balık ve deniz canlısını barındırıyor, derin deniz ekosistemlerinin iskeletini oluşturuyorlar. Küçük canlılar, mercanlar içerisinde saklanıp hayata tutunuyor. Yani mercanlar, biyolojik çeşitliliğinin korunması için bir sığınak görevi görüyor.Peki siyah ve taş mercanlar neden tehlike altında? Prof. Dr. Bayram Öztürk, bu mercanların yılda sadece 2-5 milimetre arasında büyüyebildiğini, yavaş gelişimleri nedeniyle son derece hassas olduklarını belirtiyor. Karşı karşıya kaldıkları en büyük tehdit ise&nbsp;iklim krizi. Prof Dr. Öztürk’ün aktardığına göre son 50 yılda Akdeniz’de deniz suyu sıcaklıkları ortalama 1,5°C artarken Kuzey Ege’de bu artış 1,6°C’ye ulaşmış. Yükselen deniz sıcaklığı, mercanların beyazlamasına ve zamanla ölmelerine sebep oluyor.Müsilaj da mercanların hayatını tehlikeye atan faktörlerden. Çoğumuz müsilajla, geçen yıllarda Boğaz'ı kaplaması sonucunda tanışmış; deniz yüzeyinin temizlenmesiyle de bu gündemi rafa kaldırmıştık. Fakat müsilaj problemi, denizin derinliklerinde sürüyor ve mercanların yaşam alanlarına zarar veriyor.İnsan kaynaklı tehditleri de unutmamak gerek: Mercanlar, balık ağlarına takılarak hedef dışı avcılığın kurbanı oldukları gibi denizlerde bırakılan hayalet ağlardan da zarar görüyorlar. Avcılar tarafından süs eşyası ve akvaryum dekorasyonuna dönüştürülmek üzere de habitatlarından koparılıyorlar.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Mercanları nasıl koruyabiliriz?&nbsp;</h2>TÜDAV'ın önerisiyle 10 Eylül 2022 tarihli Resmî Gazete'de yayımlanan kararla taş mercanlar koruma altına alındı. Ancak bir türün koruma altına alınması, bundan sonra da korunacağının garantisini veremiyor. Geniş kapsamlı, etkili ve farkındalık oluşturacak bir harekete&nbsp;ihtiyaç var.&nbsp;Türkiye İş Bankası’nın desteğiyle TÜDAV’ın “Denizlerin Ormanları: Mercanlar” projesi de bu sebeple doğdu. 3 yıl sürmesi öngörülen proje kapsamında öncelikli olarak&nbsp;bilimsel bir altyapı&nbsp;oluşturulacak. Bunun için önce siyah mercan ve taş mercanların habitatları haritalandırılarak bu türlerin yayılım alanları belirlenecek. İklim değişikliğinin mercanlar üzerindeki etkileri takip edilecek, ölü mercanlardan alınacak örnekler analiz edilip kaydedilecek. Bölgede temizlik çalışmaları yapılacak, hayalet ağlar gibi mercanların yaşam alanına zarar veren faktörler elimine edilecek. Trol avcılığının yarattığı etki üzerine bir envanter çalışması yürütülecek. Mercanların yasa dışı yollarla avlanılmasının önüne geçilmesi için balıkçılarla görüşülecek; farkındalık oluşturulacak. Son olarak, farkındalığı yaymak için seminerler düzenlenecek.Biz ne yapabiliriz? Bu konuda en büyük eksik farkındalık, en büyük etkiyi yaratacak faktör de bu. Bu yüzden önce kendimizi, sonra çevremizi bilgilendirmemiz gerekiyor. Projenin <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=O76tYGPiVTU" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">tanıtım filmi</a> bu konuda iyi bir başlangıç noktası sunuyor.

Her cumartesi iklimden sağlığa, modadan psikolojiye yeni dünyanın anksiyete yaratan konularına serinkanlı bir mesafeyle çözümler sunuyoruz.

Her cumartesi 12.00’de, çevre ve iklim gelişmelerini türler arası eşitlik ilkesini benimseyerek aktarıyoruz. 

Angst

400 deniz canlısı türüne ev sahipliği yapan, karbon döngüsüne katkıda bulunan mercanlarımız tehlike altında. Özellikle Gökçeada’da bulunan taş ve siyah mercanlar Türkiye İş Bankası ve TÜDAV işbirliğiyle hayata geçirilen “Denizlerin Ormanları: Mercanlar” projesi kapsamında koruma altına alındı. 3 yıl sürecek proje ile bilimsel altyapı oluşturulması, denizlerin temizlenmesi ve toplumsal farkındalık yaratılması hedefleniyor.

Mercanlara koruma projesi: Denizlerin ormanı tehlike altında

We go out into the world—pursuing possibilities, discovering the unknown, meeting new people, exploring our potential, and creating. And in the end, we return home: to rest, reflect, and feel safe. We carry certain expectations for the place we call home. It's where we leave behind the demands of the world, shed our outside masks, and feel free to be our true selves. Home is where we seek comfort, compassion, and protection.The latest exhibition by Barış Çavuşoğlu, evim yuva, explores themes such as family, creation, protection, and gratitude through the portrayal of a childhood home. The mechanical and dynamic sculptures—each the result of immense effort, time, and resources—offer insight into the artist’s creative process. And if you look closely, you may catch a glimpse of what made Barış who he is.&nbsp;The exhibition is held at Barış Çavuşoğlu’s art space, BENTA, located within İMÇ—a fabric marketplace in Istanbul. While it might seem like an unusual choice at first, İMÇ has recently started to attract attention from the city’s art community. Several galleries are now active within the complex, scattered across its various buildings.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">In his latest exhibition Barış Çavuşoğlu shares his interpretation of what "home" means. The exhibition not only recreates his childhood house, but also reflects the memories and emotions shaped within it. Çavuşoğlu draws inspiration from the place that gave him a sense of reliability and familiarity growing up. &nbsp;</li></ul>The exhibition features three mechanical sculptures, all interconnected by wires. They function together in harmony—much like the intricate, unseen systems that make a house feel like a home.Born in 1994 to two engineer parents, Çavuşoğlu spent much of his childhood at their production facility. Growing up surrounded by machines and tools in a place of creation, it’s no surprise that his art reflects a mechanical, cyclical, and productive style.The exhibition space is relatively small compared to the size of the sculptures, which enhances the storytelling by creating an intimate dialogue between the three pieces and emphasizing their unity within an ecosystem. Despite the limited space, it never feels cramped; instead, the enclosure evokes the comforting security of a womb. This maternal energy permeates the exhibition, which is surprising given the industrial style and materials of the sculptures. At first glance, the exhibition appears gray, metallic, and cold—seemingly at odds with the warmth conveyed through the works. However, like much art, evim yuva reveals deeper meaning when viewed through the lens of the artist’s personal experience. While materials such as fiberglass, stainless steel, and aluminum might seem cold and foreign to many, for the artist they are familiar and, in a way, feel like home.The construction of the sculptures took approximately six months and involved the efforts of around 150 people. Çavuşoğlu utilized the resources of his parents’ production facility, where infrastructure materials such as fittings for water and gas pipes, as well as valves, are manufactured. In a way, the production process itself becomes part of the exhibition, reflecting the themes the artist conveys through his sculptures. The support and means provided by his parents enabled him to create his work in the way he always envisioned, a fact for which Çavuşoğlu feels deeply grateful.At the entrance, the main sculpture welcomes you home. It is Çavuşoğlu’s interpretation of a house—specifically, his childhood home. At the center of the sculpture, a dynamic robot works tirelessly with two functions: pushing buttons that light up connected bulbs on the sculptures, and combing a strand of hanging hair. Each button press triggers a sequence of randomly turning lights on and off; although the robot controls which bulb to light, the pattern varies. The other function is far more intimate—the robotic arm, which has hair of its own, gently combs the hanging hair, evoking a compassionate and maternal feeling. Directly opposite the robot is a family portrait printed on a fiberglass plate. The image of Çavuşoğlu and his family is colorless and blurred, underscoring the theme of fragility.This piece is enclosed by a glass fence, whose almost comical shape reflects Çavuşoğlu’s inspiration from his work as an animation artist. While a fence typically symbolizes protection, the fragile material used here challenges that notion. The deliberate choice of such a delicate barrier to safeguard something so precious highlights the vulnerability of the perfect harmony within. Çavuşoğlu understands that his parents are not immortal, that all material things are temporary, and that everything beautiful may one day come to an end.The second piece is highly intricate and flamboyant. Despite the immense work and craftsmanship involved, it lacks a practical function. One might argue that Çavuşoğlu created it simply because he could—and that wouldn’t be far from the truth. He views this work as a tribute, a declaration of gratitude toward his parents. He calls it “A gift of appreciation and a debt repaid to my past.” Introduced to the world of production and given the means to create by his parents, Çavuşoğlu made this elaborate and majestic piece as a thank-you, a way to show them that he could achieve this because of their support. It’s much like a child proudly presenting a drawing made at school to their parents.The third piece is less complex and smaller than the other two. Çavuşoğlu calls it “My Celestial Form” and views it as the version of himself that others might expect. It is connected to the other sculptures, completing the whole. The buttons pressed by the robotic arm in the first piece correspond to the lights on this sculpture. It can be interpreted as the version of Barış who is simply influenced by external forces without adding anything of his own. However, through his second piece, Barış demonstrates that he goes beyond these expectations.This exhibition, which illuminates the experiences that shaped the artist both as a person and creator, also explores the concept of family. Although deeply personal, it offers relatable elements for the viewer. Such a genuine and intimate portrayal sheds light on the creative process, allowing for a much deeper understanding of the entire work."evim yuva" by Barış Çavuşoğlu can be viewed at BENTA, until the 1st of July.

Her hafta müzik, sinema, eğlence ve sanat dünyasından söyleşiler, incelemeler, öneriler, podcast’ler ve keşif notları e-posta kutunda.

Sinema ve müzik evreninden söyleşiler, incelemeler, öneriler, podcast’ler ve keşif notları.

Duende

In his latest exhibition "evim yuva," Barış Çavuşoğlu offers his interpretation of the concept of "home," drawing inspiration from his childhood. The exhibition, held at the BENTA art gallery within Istanbul’s Manifaturacılar Çarşısı (İMÇ), not only recreates Çavuşoğlu’s childhood home but also reflects the experiences and emotions he lived through during that time.

Fragile mechanics of belonging: Exploring home in Barış Çavuşoğlu’s art

Zamanı geldiğinde evden dünyaya atılıp ihtimallerin peşinden koşar, bilinmeyeni araştırır, yeni insanlar tanır, potansiyelimizi keşfeder ve bir şeyler yaratmaya çalışırız. Günün sonunda ise döneceğimiz yer yine evdir. Dinlenmek, düşünmek ve güvende olmak için. “Yuva” dediğimiz yerden belli beklentilerimiz vardır. Yuva, dünyevi kaygıları geride bıraktığımız, maskemizi indirdiğimiz, konfor, şefkat ve güvenlik aradığımız yerdir.&nbsp;Son sergisi evim yuva ile Barış Çavuşoğlu, çocukluk yıllarından ilham alarak “yuva” kavramını yorumluyor. İstanbul Manifaturacılar Çarşısı (İMÇ) içinde Barış Çavuşoğlu’na ait BENTA sanat galerisinde&nbsp;açılan sergi, yalnızca sanatçının çocukluk evini taklit etmekle kalmayıp o yıllardaki deneyim ve hislerine de ışık tutuyor. Birbirleriyle hem anlamsal hem de dört kilometreyi bulan kablolar ile fiziksel olarak bağlanan heykeller, tıpkı bir evin işleyişi gibi bir uyum içinde çalışıyor.&nbsp;Birçok sergide olduğu gibi evim yuva'da da sanatçının hayatının ve deneyimlerinin etkisi hissediliyor. 1994’te iki mühendis ebeveynli bir eve doğan Çavuşoğlu, çocukluğunun hatırı sayılır bir kısmını ailesinin üretim tesisinde geçirmiş. Makinelerle iç içe büyüyen sanatçının eserlerinde mekanik, döngüsel ve yaratıcı bir stil benimsemesi şaşırtıcı değil. Heykellerde kullanılan fiberglas, paslanmaz çelik ve alüminyum birçok kişiye yabancı gelse de onun bu malzemelerle büyüdüğünü unutmamak gerek.Sergi alanı, heykellerin büyüklüğü göz önüne alındığında oldukça küçük. Bunun sebep olduğu kompakt yerleşim ise eserlerin anlattığı hikayeyi güçlendiriyor. Üç heykel arasındaki diyalog ve birliktelik, uyumlu bir ekosistemi andırıyor. Kısıtlı alanın bunaltıcı gelmesi beklenirken tam aksine, eserlerde kullanılan materyal ve stile zıt olarak bir ana rahminin verdiği güven hissediliyor.&nbsp;Bir bakıma, üretim süreci de Çavuşoğlu'nun sergide anlattığı hikayenin parçası. Eserlerin yapımı için yaklaşık 6 ay ve 150 kişinin desteği gerekmiş. Bu aşama için Barış, ailesine ait altyapı malzemelerinin üretildiği tesisin kaynaklarından faydalanmış.Serginin girişinde, ana heykel bizi karşılıyor. Bu eserde Çavuşoğlu, aile yaşantısından ilham almış. Yapının merkezinde, yorulmaksızın çalışan bir robot bulunuyor. Bu robotun iki işlevi var: Serginin bütünündeki ışıkların bağlı olduğu düğmelere basmak ve saç taramak. Basılan her düğme ile rastgele ışıkların yanıp sönme sekansı başlıyor. Saç tarama işlevi ise çok daha samimi. Kendi tepesinde de saç bulunan robot kol, havada asılı duran bir tutam saçı tarıyor. Bu eylem, izleyicide şefkatli ve anaç bir his uyandırıyor. Robotun bu iki işlevi, bir ailedeki düzen ve şefkat dengesini çağrıştırıyor. Kolun tam karşısında ise fiberglas üzerine basılmış, Barış Çavuşoğlu ve ailesine ait renksiz bir portre yer alıyor; görüntüyü algılamak güç. Portre, birbirine bağlı iki yapboz parçası şeklinde. Her an ayrılabilecekmiş hissi veren bu parçaların birarada kalmayı sürdürmesi, birlikte geçirilen anların kıymetini hatırlatıyor.Eser, cam çitlerle çevrili. Ancak çitlerde kullanılan kırılgan materyal, çitin fonksiyonuna meydan okuyor. Çitlerin görüntüsü neredeyse karikatürize edilmiş. Barış Çavuşoğlu, bu tasarımda animasyon çalışmalarından ilham aldığını söylüyor. Gerçeklikten uzak bu biçim, çitin sunduğu güvenlik hissinin yapaylığını vurguluyor. İçeride yer alan kıymetli yapının güvenliği de aslında oldukça kırılgan. Çavuşoğlu, ailesinin bir gün onunla olmayacağını, materyal her şeyin geçici olduğunu, güzel olan her şeyin bir gün son bulacağını kabul ediyor.İkinci eser oldukça karmaşık ve gösterişli. Belki de olması gerektiğinden fazla... Fazlasıyla çaba ve ustalık gerektiren bu eserin başka bir işlevi yok. Çavuşoğlu'nun bu heykeli sadece yapabileceğini göstermek için yapmış olması çok yanlış bir iddia olmaz. Bu heykel ile geçmişine ve ailesine minnetini gösteriyor, bir nevi borcunu ödediğini hissediyor. Yaratma fırsatlarıyla ailesi sayesinde tanışan sanatçı, bu büyüleyici eseri ve onu yapabilmiş olmanın sevincini ailesine bir teşekkür olarak armağan ediyor; tıpkı küçük bir çocuğun yaptığı resmi gururla ailesine gösterip “Bakın, ne yaptım!”&nbsp;demesi gibi.&nbsp;Üçüncü eser ise diğer ikisi kadar karmaşık ya da büyük değil. Çavuşoğlu bu heykeli, dünyanın ondan olmasını beklediği versiyon olarak tanımlıyor. Yine de diğer eserlerle bir bağ içinde; bütünün bir parçası. Robot kolun bastığı düğmeler, bu heykeldeki ışıkları yakıyor. Bu figür, sanatçının farklı bir yaşam senaryosunda olabileceği kişiyi temsil ediyor: Başkalarının etkisiyle şekillenen ve kendine fazlasını katmayan biri.Bu sergi, sanatçının deneyimlerinin onu bir insan ve bir sanatçı olarak nasıl şekillendirdiğini gözler önüne sererken merkezine aile kavramını alıyor. Oldukça kişisel bir anlatım barındırsa da izleyiciye kendinden parçalar bulma imkanı tanıyor. Bu samimi tasvir, yaratım sürecine de ışık tutarak serginin bütününü ve anlatılan hikayeyi daha da derinleştiriyor.Barış Çavuşoğlu’nun sergisi “evim yuva”, 1 Temmuz’a kadar BENTA’da ziyaretçilerini bekliyor.

Son sergisi "evim yuva" ile Barış Çavuşoğlu, çocukluk yıllarından ilham alarak “yuva” kavramını yorumluyor. İstanbul Manifaturacılar Çarşısı (İMÇ) içindeki BENTA sanat galerisinde açılan sergi, yalnızca Çavuşoğlu'nun çocukluk evini taklit etmekle kalmayıp sanatçının o yıllardaki deneyim ve hislerine de ışık tutuyor.

Leyla Ezgi