2024 yılında müzik hâlâ dünyayı değiştirebilme gücüne sahip mi? Tek bir şarkı ile açlıkla savaşan ülkelere yardım toplanabilir mi? Pop yıldızları birlik olup şarkılar söyleyerek dünya barışını sağlayabilir mi? Bu sorular günümüzde fazlasıyla ütopik gelirken 80’li yıllarda hepsinin cevabı “evet”ti.&nbsp;Netflix’te yayınlanan <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt30796448/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Pop Müziğin En Muhteşem Gecesi</a> belgeseli, 1984’ün en önemli müzisyenlerinin Afrika’daki açlıkla savaşmak için <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=s3wNuru4U0I" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">We Are the World</a> şarkısında biraraya gelmesini anlatıyor. Günümüzde sanatsal işbirlikleri artık farklı ülkelerin ayrı kayıt stüdyolarında yapılıyorken belgeselde dünyanın en büyük pop yıldızlarını aynı stüdyoda şarkı söylerken izliyoruz. Bu belgeseldeki bazı anlar, pop müzik tarihinin dönüm noktaları olarak görülüyor. Tek bir yıldızın kendi koşullarını ve tercihlerini diğerlerine dayatmadığı nadir anlardan… Tamamen fedakarane bir amaç için biraradalar. Günümüzde ise böyle bir olaya şahit olmak imkansız gibi...&nbsp;Lionel Richie belgeselin idari yapımcılığını ve anlatıcılığını üstleniyor. Kayda ilhamını ise Bob Geldof’un Etiyopya’daki kıtlığa karşı para toplamak amacıyla Britanya pop dünyasından bir başka ışıltılı yıldız grubunu biraraya getirdiği <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=j3fSknbR7Y4" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Do They Know It’s Christmas</a> single’ı veriyor. Şarkı, 1984 Noel’inde en çok satan single oluyor ve bu sayede yüksek miktarlarda yardım toplanıyor. Harry Belafonte, bu başarıyı gördükten sonra “Siyahları kurtaran beyazlarımız var ama siyahları kurtaran siyahlarımız yok” diyerek Amerikan kayıt endüstrisinin en güçlü figürlerinden biri olan Ken Kragen ile temasa geçiyor. İlk adımları, dönemin en önemli siyah müzisyenleriyle görüşmek oluyor. Belafonte ile Kragen, Michael Jackson, Stevie Wonder, Lionel Richie’nin yanı sıra <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/1C2h7mLntPSeVYciMRTF4a?si=wlkVaUo0SkGR1vcqmQBhkQ" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Thriller</a>’ı tarihin en çok satan albümü yapan star yapımcı Quincy Jones ile biraraya geliyor.Belgeseli izleyen herkesin hemfikir olduğu bir konu var ki Quincy Jones’un dünyanın gelmiş geçmiş en iyi yapımcısı olduğu. Lionel Richie ve Michael Jackson şarkının söz ve müziğini yazıyor ama kayıt esnasında tüm yıldız isimleri bir raya getiren Quincy. Ray Charles, Tina Turner ve Diana Ross'un projede yer aldığı söylenince Bruce Springsteen, Bob Dylan ve Paul Simon da listeye dahil oluyor… Soul, pop ve rock dünyasından siyah ve beyaz yıldızların yer aldığı proje, böylelikle kapsayıcılığıyla bir kırılma anı yaratıyor.&nbsp;Egonuzu kapının&nbsp;dışına bırakınBelgeselde Quincy’i en parlak döneminde izlemek büyük bir zevk. Gerçek bir müzik dehası olan Quincy, 46 yıldız ismi stüdyoda tek başına istiyor. Hiçbirinin yanında ne asistanı ne de menajeri var. Tek başlarına adeta bir kreş çocuğunu andıran bu isimler, belgeselde utangaç tavırlarıyla dikkat çekiyor. Quincy, onların şarkıyı en iyi şekilde söylemelerini sağlamak için elinden geleni ardına koymuyor. Hatta kayıt odasının girişine “Egonuzu kapının dışında bırakın” yazarak kolektif bir birliktelik sağlamayı amaçlıyor.10 saatlik kayıt sırasında vokal düzenlemelerinde yapılması gereken çok sayıda ince ayar yapılıyor. Her sanatçının odadaki konumu, kimin hangi dizeyi ve kiminle söylediğinin yanı sıra ses aralıkları ile nasıl söyleneceği de dikkatle değerlendiriliyor. Sesler, duygusal potansiyeli en üst düzeye çıkaracak şekilde sıralanıyor. Moralleri hep yüksek tutmaya çalışmak ise gerçek bir işkence gibi…<img src="https://images.aposto.com/2024/1/1/1708972003344.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.41" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Prince, MJ kapışması ve&nbsp;istenmeyen MadonnaPeki, o sırada ünlü olan Amerikan pop yıldızlarından odada olmayan yok muydu? Prince ve Madonna dışında hayır. Aslında prodüktörler Prince için bir yer ayırıyor. Fakat Prince katılmak istemiyor. Bunun o sıralar Michael Jackson ile aralarındaki büyük rekabetten kaynaklandığına dair spekülasyonlar yapılıyor. Ancak başka bir teori de Prince’in aşırı utangaç olduğu ve kalabalıkta şarkı söyleyemeyeceği gerçeği. O dönem sanatçının hem sahne ekibinde yer alan hem de kız arkadaşı olan Sheila E de kayda davet ediliyor. Kayıt sırasında Sheila’nın Prince’in oteline telefon etmesi isteniyor ve sanatçı başka bir odada solo gitar çalabileceğini söyleyince Quincy bunu kabul etmiyor. Sheila E de Prince’i ikna etmek için kullanılan bir yem olduğunu düşünüp kayıt stüdyosunu terk ediyor.&nbsp;Madonna’nın yokluğu ise belgeselde çok derinlemesine işlenmiyor. Sadece Ken Kragen’ın Madonna yerine Cyndi Lauper’ı istediği söyleniyor. Lionel Richie ise geçen hafta katıldığı Jimmy Kimmel Live’da Madonna'nın neden olmadığına dair soruya şu yanıtı veriyor: “Çünkü söyleyecek sadece yarım dizemiz vardı. Bu yüzden insanların hemen tanıdığı seslere sahip olmamız gerekiyordu... Her ne sebeple olursa olsun Cyndi’de tanınabilir bir ses vardı. Ancak Madonna’nın orada olmamasının bir hata olduğu konusunda haklısın.” Bir bakıma yıllar sonra günah çıkarıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/1/1/1708972022093.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Açlara değil parası&nbsp;olanlara şarkı söylüyoruzLionel Richie, birçok müzisyenin ilk kez orada tanıştığını hatta birbirlerine şarkının söz ve notalarının olduğu kağıtları imzaladıklarını belirtiyor. Belgeseli izlerken sanatçıların koro hâlinde şarkının nakaratını söylerken asla birbirleriyle uyum sağlayamamaları ve utangaç hâlleri dikkat çekiyor. Bu gerginliği Stevie Wonder ve Ray Charles gibi müzisyenler kırıyor. Kayıtta bir nevi danışmanlık görevi üstlenen Band Aid organizatörü Bob Geldof da cesaret verici sözler söylüyor ve hepsinin neden orada olduğuna dair çarpıcı bir hatırlatma yapıyor: “Aç olanlar için şarkı söylemiyoruz, parası olanlar için şarkı söylüyoruz.” Kayıt sırasında özellikle Bob Dylan’ın gergin hâli her hareketinde kendini gösteriyor. Dylan’ın rahat şarkı söylemesini sağlayan ise tüm neşesiyle Wonder oluyor.&nbsp;We Are The World, 7 Mart 1985’te piyasaya sürüldüğünde küresel bir süper hit hâline geliyor. ABD’nin dünyanın kurtarıcısı olduğuna dair emperyalist vizyonuna dair eleştiriler de alıyor. Açlık sorununun kökenine inmeye ya da Batılı hükümetlerin bu konudaki sorumluluğunu sorgulamaya cesaret edemeden bir avuç pop yıldızının sadece vicdanlarını rahatlatmak için biraraya geldiği de yazılıyor. Patron Bruce Springsteen ise eleştirilere şu yanıtı veriyor: “İnsanlar şarkıyı estetik olarak değerlendirdi ama bu sadece bir şeyleri başlatmak için bir araçtı.”&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/1/1/1708972040785.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.78" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Tek şarkı ile 80 milyon&nbsp;dolar toplandıSingle sayesinde 7 Afrika ülkesinde tarım, balıkçılık, su yönetimi, imalat ve yeniden ağaçlandırma alanlarındaki yardımların da dahil olduğu 70’ten fazla iyileştirme ve kalkınma projesi başlatılıyor. Eğitim ve doğum kontrolü programları da geliştiriliyor. Şarkının başarısı o dönem sadece tek bir insanın dünyayı değiştirebileceği inancına odaklanmaya neden oluyor. Bu aynı zamanda 80’lerin bireyselcilik odaklı politik düzleminde kariyerlerinin zirvesindeki müzisyenlerin alçakgönüllü davranarak gönüllü bir şekilde, hükümetlerden destek almadan, tarafsız bir şekilde ortaya koyduğu en önemli etkinlik olarak da tarihe geçti. Aynı zamanda hâlâ pop müzik tarihinin en güçlü dönemi olarak anılıyor.&nbsp;We Are the World, “yılın şarkısı” da dahil olmak üzere 4 Grammy ödülü kazandı. Belgeselde ayrıca 1980’lerin ortasında oldukça popüler olmaya başlayan sanatçı-aktivist kavramına dair göndermeler de yer alıyordu. Şarkı bugün içi boş bir anlatıma sahipmiş gibi geliyor fakat sanatçıların birarada olması, gözyaşları içinde bir çabanın içinde yer alıyor olmalarının anlatılması oldukça etkileyici. Doğal olarak belgeselde hepsi birer süper kahraman gibi yansıtılıyor. Fakat kaydın 40. yıldönümüne yaklaşırken Afrika’da insani amaçlarla bugüne kadar 80 milyon dolar toplamış olduğu gerçeğini de geri plana atamayız. Bugünün yıldızları ise birlik olmak yerine kişisel yardım fonları oluşturmayı tercih ediyor. Artık dünya yıldızlarının biraraya gelip şarkı söylemesi ancak komedi skeçlerinde mümkün ve şarkılar artık dünyayı değiştirmiyor!&nbsp;Dipnot: Ünlü prodüktör Quincy Jones’un kızı Rashida Jones ve Alan Hicks’in yönettiği Netflix’te yer alan&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt7440432/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Quincy</a>&nbsp;belgeselini de hemen ardından izlemenizi öneririm…&nbsp;

Duende

Netflix’te yayınlanan "Pop Müziğin En Muhteşem Gecesi" belgeselinde 1984’ün en önemli müzisyenlerinin "We Are the World" şarkısıyla Afrika’daki açlık için biraraya gelmesini izliyoruz. Egolarını kayıt stüdyosunun kapısında bırakan bu 46 müzisyenin kayıt esnasındaki hâlleri, bizi pop müziğin en şaşaalı dönemlerinden birine götürüp şu soruyu sorduruyor: “Tek bir şarkı dünyayı değiştirir mi?”


Bob Geldof ile ilgili hikayeler