Yazan: Joschka FischerBERLİN - Ekim ayında Çin Komünist Partisi (ÇKP), öncelikle Devlet Başkanı Xi Jinping'in ülke liderliği üzerindeki hakimiyetini teyit etmek amacıyla 20. Ulusal Kongresini topladı. Her şey onun planına göre ilerledi: ÇKP'nin en üst yönetim organı olan Daimi Komite'de artık sadece onun en sadık yandaşları görev yapıyor. Xi'nin üçüncü dönem genel sekreterlik ve dolayısıyla başkanlık koltuğuna oturmasıyla birlikte Mao Zedong döneminden bu yana Çin'de ilk kez tek bir kişi mutlak güce sahip oldu.Mao'nun ölümünün ardından Deng Xiaoping'in getirdiği kolektif, dönemle sınırlı liderlik ilkesi - Çin'in büyük ölçüde başarılı modernleşme aşamasına yeni başladığı bir dönemde - geride kaldı. Ancak yakın tarihin de gösterdiği gibi, 1,4 milyar nüfuslu bir ülkede tek kişi yönetimine geri dönüş, Çin'e ve ABD'den sonra yükselen bir süper güç olma statüsüne yönelik en büyük risklerden birini oluşturuyor.Evet, Xi yönetiminde Çin rejiminin gücü, son teknoloji dijital kitlesel gözetim ve sosyal kontrol sistemlerine yapılan büyük yatırımlar sayesinde giderek daha sınırsız ve kısıtlamasız görünmeye başladı. Yine de ÇKP'nin gücü sadece her şeyi kapsayan "akıllı" baskıya dayanmıyor. Aksine, bu aslında partinin Çin'i modernleştirme konusundaki muazzam başarılarının bir sonucu.Yirminci yüzyılın sonlarına doğru Çin, dünya ekonomisiyle bütünleşerek onun "genişletilmiş tezgâhı" ve bir numaralı ihracatçı ülkesi hâline geldi. Çin daha sonra bu büyümeden yararlanarak, geleneksel parti kontrolündeki devlet sektörünün yanı sıra büyüyen bir özel sektörün faaliyet gösterdiği son derece verimli bir karma ekonomi geliştirdi. Sonuçlar olağanüstüydü: Çin sürekli olarak büyük yıllık büyüme oranları kaydetti ve yüz milyonlarca insanı (özellikle kıyı bölgelerinde) mutlak yoksulluktan kurtarıp yeni gelişmekte olan bir orta sınıfa dahil etti.Çin zenginleştikçe askerî gücünü arttırdı ve teknolojik açıdan daha baskın pozisyonlar elde etti. Sadece birkaç yıl içinde, ağırlıklı olarak özel yüksek teknoloji sektöründen doğan teknolojik başarıları Çin’i ABD'nin Big Tech’ine (büyük teknoloji şirketleri) ciddi bir rakip hâline getirdi. 2010'ların sonlarında birkaç yıl boyunca, Çin'in dünyanın en büyük ekonomisi ve ezici bir üstünlüğe sahip teknolojik süper gücü olarak ABD'nin yerini alması an meselesi gibi görünüyordu.Ardından 2019'un sonlarında Wuhan'da COVID-19 salgını ortaya çıktı. Bazı Çinli yetkililerin ortaya çıkan salgını örtbas etme çabalarına rağmen, salgın kısa sürede tüm dünyanın sorunu hâline geldi. 11 Mart 2020'de Dünya Sağlık Örgütü, salgını bir pandemi <a fr-original-style="" href="https://www.who.int/director-general/speeches/detail/who-director-general-s-opening-remarks-at-the-media-briefing-on-covid-19---11-march-2020" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">ilan etti</a> ve ülkeler virüsün yayılmasını kontrol altına almak için kilitlenirken küresel ekonomi durma noktasına geldi.Ancak farklı ülkeler, kendi kültürel ve tarihî geleneklerine bağlı olarak orta vadede farklı stratejiler benimsediler. Örneğin Batı'nın açık, demokratik toplumları şeffaflığı benimsedi ve gönüllü olarak kendi kendini tecrit etmeye ve etkili aşıların hızla geliştirilmesine güvendi. Üç yıl sonra, birçok insan hayatını kaybetmiş olsa da, nüfusları artık büyük ölçüde aşılanmış durumda.Buna karşın Çin, başından beri sert kısıtlama önlemlerine bel bağladı. Sıfır-COVID politikası kapsamında, tespit edilen her enfeksiyon, etkilenen herkes için zorunlu ve yakından denetlenen karantinalarla sonuçlandı. Bu strateji uzun bir süre boyunca Batı yaklaşımından daha üstün göründü. Çin'de çok daha az ölüm oldu ve kendisini dünyanın geri kalanından izole ettiği için iç ekonomisi de ABD ve Avrupa'dan daha hızlı toparlandı. Bu doğrultuda, dünya genelinde pek çok kişi otoriter komuta ekonomilerinin bu tür krizlere karşı Batı'nın dağınık, çoğulcu liberal demokrasilerinden daha donanımlı olduğundan şüphelenmeye başladı.Ancak bu görüşün son derece yanlış olduğu kanıtlandı. Artık Çin'in sıfır-COVID politikasının ÇKP ile halk arasındaki toplum sözleşmesinin askıya alınmasını gerektirdiğini biliyoruz. Xi, günümüz Çin'inin -en azından ekonomiye yön veren büyük metropollerin- 1960'ların ve 1970'lerin Çin'i olmadığı gerçeğini göz ardı etmiş görünüyor.Yeni Çin, yetkililerin mega şehirlerin tamamını haber vermeksizin kapatmasını ve işçileri haftalarca fabrikalara kilitlemesini gerektiren politikalar için uygun değil. Dahası, Çin'in dünya ekonomisindeki konumu nedeniyle, kendi kendini tecrit etmesi her zaman maliyetli olacaktı. Sıfır-COVID politikası sadece uluslararası tedarik zincirlerinde büyük aksaklıklara yol açmakla kalmadı; aynı zamanda Çin'in kendi ihracat sektörüne de ciddi zarar verdi.Xi, Çin sisteminin, gerileyen Batı karşısındaki üstünlüğünü göstermek için pandemiyi kullanmak istedi. Yine de bu, milliyetçi kibirden dolayı, çok daha üstün olan Batılı mRNA aşılarını ithal etmeyi reddetmek anlamına geliyordu. Çin'in aşılanmamış ve korunmasız kalan devasa nüfusu göz önüne alındığında, sıfır-COVID önlemlerinin kaldırılmasının riskli olacağı kesindi.Ama bitmek bilmeyen tecritler için de durum öyleydi. 20. Parti Kongresi'nden sadece haftalar sonra, Çin'in büyük metropollerinde halkın yılgınlığı bazı olaylara patlak verdi. Protestocular ÇKP'nin sansür rejimini kınamak için beyaz kağıtları havaya kaldırdılar ve "boş kağıtların isyanı" bir orman yangını gibi yayıldı. Belli ki Xi haddini aşmıştı.Çin'in görünüşte her şeye gücü yeten otokratı, gücünün dayandığı toplum sözleşmesi hakkında nasıl bu kadar az şey anlayabilirdi? Tüm zorluklarına rağmen liberal demokrasi, şeffaflığı ve kendi koyduğu sınırlarıyla, bir kez daha otokrasiden daha etkili ve dayanıklı olduğunu kanıtladı. Halka ve hukukun üstünlüğüne karşı hesap verebilirlik bir zayıflık değil, belirleyici bir güç kaynağı. Xi'nin çatışan fikirler ve yıkıcı ifade özgürlüğünden oluşan bir kakofoni gördüğü yerde, Batı esnek ve kendi kendini düzelten bir kolektif zeka biçimi görüyor. Sonuçlar da kendi adına konuşuyor.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Joschka Fischer, 1998-2005 yılları arasında Almanya Dışişleri Bakanı ve Şansölye Yardımcısı, yaklaşık 20 yıl boyunca Alman Yeşiller Partisi'nin lideriydi.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Telif hakkı: Project Syndicate, 2022.<a fr-original-style="" href="https://www.project-syndicate.org/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">www.project-syndicate.org</a><hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Not: Bu makalede yer alan tüm görüşler yazarlara ait olup, Aposto'nun editoryal bakış açısını yansıtmamaktadır.

COVID-19 salgınına yanıt olarak, farklı ülkeler kendi kültürel ve tarihî geleneklerine bağlı olarak farklı stratejiler benimsemiştir. Çin'in baştan aşağı otoriter stratejisi başlangıçta etkili görünse de, rejimin sıfır-COVID politikasının nihayetinde ölümcül derecede kusurlu olduğu kanıtlandı.

Çin'de Toplum Sözleşmesi ve COVID

By&nbsp;Joschka FischerBERLIN – In October, the Communist Party of China convened its 20th National Congress, primarily to confirm President Xi Jinping’s hold over the country’s leadership. Everything went according to his plan: the CPC’s top governing body, the Standing Committee, is now staffed only by his most devoted henchmen. With Xi having secured a third term as general secretary – and thus as president – one man now has absolute power in China for the first time since the days of Mao Zedong.Gone is the principle of collective, term-limited leadership that Deng Xiaoping introduced following Mao’s death – a time when China was just beginning its massively successful modernization phase. Yet, as recent history shows, the return to one-man rule in a country of 1.4 billion people represents one of the greatest risks to China and its status as a rising superpower second only to the United States.Yes, under Xi, the Chinese regime’s power has increasingly seemed unlimited and unrestricted, owing to massive investments in state-of-the-art digital mass surveillance and social control systems. Yet the CPC’s strength is not based only on all-encompassing “smart” repression. Rather, it is the result of the party’s tremendous successes in modernizing China.Toward the end of the twentieth century, China integrated itself into the world economy, becoming its “extended workbench” and its number-one exporting country. China then leveraged this growth to develop a highly efficient mixed economy, with a growing private sector operating alongside the traditional party-controlled state sector. The results were phenomenal: China consistently recorded massive annual growth rates, lifting hundreds of millions of people (especially in the coastal regions) out of absolute poverty and into a newly emerging middle class.As China became richer, it increased its military power and pursued more dominant positions on the technological frontier. Within the space of just a few years, its technological successes – born predominantly of the private high-tech sector – made it a serious rival to US Big Tech. For a few years in the late 2010s, it seemed to be only a matter of time before China would replace the US as the world’s largest economy and overwhelmingly dominant technological superpower.Then came the COVID-19 outbreak in Wuhan in late 2019. Despite some Chinese authorities’ efforts to cover up the emerging epidemic, it soon became the entire world’s problem. On March 11, 2020, the World Health Organization <a fr-original-style="" href="https://www.who.int/director-general/speeches/detail/who-director-general-s-opening-remarks-at-the-media-briefing-on-covid-19---11-march-2020" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">declared</a> the outbreak to be a pandemic, and the global economy ground to a halt as countries locked down to contain the spread of the virus.But different countries adopted different strategies over the medium term, depending on their respective cultural and historical traditions. The open, democratic societies of the West, for example, embraced transparency and relied on voluntary self-isolation and the rapid development of effective vaccines. Three years later, their populations are now largely immunized – though many people have died.By contrast, China relied from the beginning on draconian containment measures. Under its zero-COVID policy, every detected infection resulted in forced, closely supervised quarantines for all those affected. For a long time, this strategy seemed superior to the Western approach. China had far fewer deaths, and because it had isolated itself from the rest of the world, its domestic economy also recovered faster than those of the US and Europe. Accordingly, many around the world began to suspect that authoritarian command economies are better equipped for such crises than are the West’s messy, pluralist liberal democracies.But this view has proved to be deeply mistaken. We now know that China’s zero-COVID policy required a suspension of the social contract between the CPC and the people. Xi seems to have overlooked the fact that today’s China – at least the large metropolises that drive the economy – is not the China of the 1960s and 1970s.The new China simply is not suited for policies that require the authorities to shut down entire mega-cities with no notice, often locking workers in factories for weeks at a time. Moreover, owing to China’s position in the world economy, self-isolation was always going to be costly. Not only did zero-COVID create enormous disruptions in international supply chains; it also caused considerable damage to China’s own export sector.Xi wanted to use the pandemic to demonstrate the superiority of the Chinese system over the declining West. Yet this meant that, out of nationalistic arrogance, he refused to import the vastly superior Western mRNA vaccines. With China’s huge population remaining under-vaccinated and unprotected, lifting the zero-COVID measures was bound to be risky.But so, too, were the never-ending lockdowns. Just weeks after the 20th Party Congress, public frustration exploded across China’s large metropolises. Protesters held up sheets of white paper to decry the CPC’s censorship regime, and the “revolt of the blank sheets” spread like a bushfire. Xi had clearly overreached.How could China’s seemingly all-powerful autocrat understand so little about the social contract on which his power rests? For all its difficulties, liberal democracy – with its transparency and self-imposed limits – has once again proved more efficient and resilient than autocracy. Accountability to the people and the rule of law is not a weakness; it is a decisive source of strength. Where Xi sees a cacophony of clashing opinions and subversive free expression, the West sees a flexible and self-correcting form of collective intelligence. The results speak for themselves.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Joschka Fischer, Germany’s foreign minister and vice chancellor from 1998 to 2005, was a leader of the German Green Party for almost 20 years.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Copyright: Project Syndicate, 2022. <a fr-original-style="" href="https://link.apos.to/c/6zN0uALJ7WFN?c=Twpzsz9F83PXH_zkxlyou&sub=62b033905d379200061d8935&s=web" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">www.project-syndicate.org</a>

Aposto Finance

In response to the COVID-19 pandemic, different countries adopted different strategies, depending on their respective cultural and historical traditions. While China's top-down authoritarian strategy initially seemed effective, the regime's zero-COVID policy ultimately proved to be fatally flawed.

COVID and the Chinese Social Contract

Çin son yıllarda politikadan, ekonomiden, teknolojiden; aslına bakarsanız hemen hemen her alandan bahsederken kullanmamanın zor olduğu bir isim. Yerel halk ise topraklarını kendi dillerinde kimi zaman Zhōngguó olarak anıyor. Bu isim farklı dönemlerde farklı anlamlarda kullanılmış olsa da bugün batıda yaygın kabul gören çevirilerinden biri “Orta Krallık”. Orta sıfatı burada coğrafi bağlamda kullanılıyor; ancak bir zamanlar Çin’in gerçekten de dünya siyasetinin ortasında, ya da odak noktasında olduğunu söylememiz yanlış olmaz. Hanedanlıklar döneminden 21. yüzyıla uzandığımızda ise bugün bir kez daha Çin’in küresel sahnede yükseldiğini görüyor ve ABD’yle olan rekabetini izliyoruz. Bugünün hikâyesinde Çin’in tekrar “ortaya” giden yolunun önemli basamaklarından olan ekonomik reformlara bakıyoruz.<ul><li>Çin ekonomisi: 1949’da kurulan Çin Halk Cumhuriyeti’nin ekonomisi, kurucu lider Mao Zedong’un ölümüne kadar devlet güdümünde yönetildi. Mao’nun ardından 1978’de iktidara gelen Deng Xiaoping ise ekonomik reform ve açılma sürecini başlatarak ülkede nevi şahsına münhasır bir ekonomik sistem kurguladı. Reform sürecindeki bazı sıkıntılara rağmen Çin ekonomisi, istikrarlı ve hızlı büyüme trendini on yıllar boyunca korumayı başararak dünyanın en büyük ikinci ekonomisi konumuna geldi. Öyle ki, Dünya Bankası ve Uluslararası Para Fonu (IMF) verileri önümüzdeki dört yıl içinde Çin’in bu alanda ABD’yi geçebileceğini <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmMzFiYjcxYzFkNjA1MDAwN2QzOGFiMSZ1c2VyPTVlNWJlYTU3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZCZhdXRob3I9NWVjMzA3MTlhYTNhNTQyYzc5MTBkYTYxJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy53ZWZvcnVtLm9yZyUyNTJGYWdlbmRhJTI1MkYyMDIwJTI1MkYwNyUyNTJGbGFyZ2VzdC1nbG9iYWwtZWNvbm9taWVzLTE5OTItMjAwOC0yMDI0JTI1MkY="">gösteriyor</a>. Satın alma gücü paritesine (PPP) göre bakıldığında ise Çin, hâlihazırda ABD’yi geçmiş durumda. Çin’in bu açılardan gelişmiş ekonomileri yakaladığını görsek de ülke, kişi başına düşen millî gelir bakımından hâlâ gelişmekte olan bir ülke olarak görünüyor. &nbsp;</li><li>Yeni ihtiyaçlar: İmalat sanayinde ve teknolojide yaptığı atılımlarla göz alıcı büyüme rakamlarına ulaşan Çin’de bu ivme, ekonominin olgunlaşmasıyla son yıllarda yavaşlamış durumda. Örneğin, 2007’de yıllık %14,2 büyüyen ülkede bu rakam geçtiğimiz yıl %6,1’e gerileyerek neredeyse son otuz yılın en düşük seviyesine <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmMzFiYjcxYzFkNjA1MDAwN2QzOGFiMSZ1c2VyPTVlNWJlYTU3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZCZhdXRob3I9NWVjMzA3MTlhYTNhNTQyYzc5MTBkYTYxJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5yZXV0ZXJzLmNvbSUyNTJGYXJ0aWNsZSUyNTJGdXMtY2hpbmEtZWNvbm9teS1nZHAtaW5zdGFudHZpZXclMjUyRmluc3RhbnQtdmlldy1jaGluYXMtZWNvbm9taWMtZ3Jvd3RoLXNsb3dzLXRvLTYtMS1pbi0yMDE5LW5lYXItMzAteWVhci1sb3ctaWRVU0tCTjFaRzA5Mg=="">geldi</a>. Sabit yatırımlara ve ihracata bağlı bir büyüme stratejisinin sürdürülebilir olmadığını gören Çin hükümeti, bu bağlamda hizmet sektörünü ve inovasyonu merkeze alarak gelecek için yeni bir model oluşturmaya <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmMzFiYjcxYzFkNjA1MDAwN2QzOGFiMSZ1c2VyPTVlNWJlYTU3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZCZhdXRob3I9NWVjMzA3MTlhYTNhNTQyYzc5MTBkYTYxJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRmZhcy5vcmclMjUyRnNncCUyNTJGY3JzJTI1MkZyb3clMjUyRlJMMzM1MzQucGRm"">çalışıyor</a>. Bu ikisinin kesişim noktalarından biri finans sektöründe bulunuyor. &nbsp;</li><li>Finans sektörü: Çin hükümeti, ülkenin 45 trilyon dolarlık finans sektörünü yabancılara açarak hem kendi büyüme dinamiklerini hareketlendirmeyi hem de küresel ekonomideki ağırlığını artırmak istiyor. 2017’de duyurulan reformlar kapsamında kademeli olarak başlayan açılma süreci, geçtiğimiz ay önemli bir hedefe erişti. Sigortacılık, varlık yönetimi ve menkul kıymet brokerliği gibi alanlarda faaliyet gösteren Çin merkezli şirketlerin çoğunluk hissedarı olma hakkını henüz geçtiğimiz yıl elde eden yabancı yatırımcılar, artık bu şirketlerin tamamına sahip <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmMzFiYjcxYzFkNjA1MDAwN2QzOGFiMSZ1c2VyPTVlNWJlYTU3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZCZhdXRob3I9NWVjMzA3MTlhYTNhNTQyYzc5MTBkYTYxJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRmFzaWEubmlra2VpLmNvbSUyNTJGQnVzaW5lc3MlMjUyRkZpbmFuY2UlMjUyRkNoaW5hLXNjcmFwcy1hbG1vc3QtYWxsLWZvcmVpZ24tb3duZXJzaGlwLWxpbWl0cy1mb3ItZmluYW5jaWFsLXNlY3Rvcg=="">olabilecek</a>. Hamlenin önemini örneklendirmek gerekirse, Çin’de yetkililer bu yıl mart ayında ABD merkezli yatırım bankaları Goldman Sachs ve Morgan Stanley’e Çin’deki ortak girişimlerinin çoğunluk hissedarı olma hakkını tanımış; Goldman ilk fırsatta tam kontrol için harekete geçeceklerini <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmMzFiYjcxYzFkNjA1MDAwN2QzOGFiMSZ1c2VyPTVlNWJlYTU3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZCZhdXRob3I9NWVjMzA3MTlhYTNhNTQyYzc5MTBkYTYxJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5mdC5jb20lMjUyRmNvbnRlbnQlMjUyRjIyZThmNzcwLWJhNjQtNGM4Zi1hOWY1LWE0Nzg4NWQwYjdkZA=="">belirtmişti</a>. &nbsp;</li><li>Borsalar: Finans sektörünün ülke ekonomisinin bir diğer lokomotifi olan teknoloji sektörüyle buluştuğu yerde borsalar bulunuyor. Yakın zamana kadar başarılı girişimlerinin uluslararası sulara açılmak için New York’a gittiğini gören Çin, geçtiğimiz yıl Şanghay Borsası’nda Star adında teknoloji şirketlerine odaklı bir piyasa oluşturdu. Hem borsadaki volatiliteyi azaltmak hem başarılı şirketleri “eve yakın” tutmak isteyen Çin’in Nasdaq’la kıyaslanan bu piyasası, kuruluşundan bir yıl sonra meyvelerini vermiş görünüyor. 23 Temmuz itibarıyla piyasa değerleri toplamı 2,8 trilyon yuana (400 milyar dolar) ulaşan 140 şirketin listelendiği tahtadaki en büyük 50 şirketi takip eden Star 50 endeksi, yıl başından bugüne %54’e yakın değer kazanırken aynı dönem için Nasdaq 100’ün getirisi %27’de <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmMzFiYjcxYzFkNjA1MDAwN2QzOGFiMSZ1c2VyPTVlNWJlYTU3MDhlZGE3NzU0MjFhZmY4ZCZhdXRob3I9NWVjMzA3MTlhYTNhNTQyYzc5MTBkYTYxJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5yZXV0ZXJzLmNvbSUyNTJGYXJ0aWNsZSUyNTJGY2hpbmEtbWFya2V0cy1zdGFyJTI1MkZjaGluYXMtc3Rhci1tYXJrZXQtZG91Ymxlcy1uYXNkYXFzLWdhaW5zLXRoaXMteWVhci1uZXctYmVuY2htYXJrLXNob3dzLWlkVVNMM04yRVQyOVI="">kaldı</a>.</li></ul>

Aposto Gündem

Handedanlıklar döneminde dünyanın "ortasında" olan Çin, bugün eski hegemon rolüne kavuşabilmek için ABD'yle rekabet ederken ekonomik reformlarla büyümesini sürdürülebilir kılmaya çalışıyor.

Deng Xiaoping ile ilgili hikayeler