<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">Dizi:&nbsp;The Pitt Yaratıcı:&nbsp;R. Scott Gemmill Yapım yılı: 2025-... Süre: 15 bölüm, 727 dakika</blockquote>Televizyon tarihinin efsanevi dizilerinden, dünyayı George Clooney’e âşık eden ER’ın çocukluğuma ve ergenliğime denk düşen altın yıllarında diziyi izleyenlerden olmadım. Açıkçası onun açtığı yolda ilerleyen, hastane dizisi geniş kümesinin elemanları olsalar da farklı janrlara göz kırpan onlarca diziden ne House&nbsp;ne Grey’s Anatomy&nbsp;ile, yalnızca Scrubs&nbsp;ile yakınlaştım.&nbsp;Ardı arkası kesilmeyen medikal vakalarda ne olduğu anlaşılmaya çalışılan hastalıklar, acil müdahale gerektiren yaralanmalar, yüzlerce hastanın binlerce çeşit hassasiyeti, hasta yakını psikolojileri, sağlık çalışanlarının özel yaşamları ve aralarındaki ilişkilerin hepsini aynı potada eriten hastane dizilerine yıllar süren mesafem&nbsp;yeni bir yapımla son buldu: ER’ın yapımcılarının imzasını taşıyan yeni Max dizisi The Pitt&nbsp;ile.ER’ın yaratıcısı R. Scott Gemmill, yapımcılarından John Wells, oyuncularından Noah Wyle ve medikal danışmanı Joe Sachs’i yaratıcı ekipte yeniden bir araya getiren The Pitt,&nbsp;ilk sezonunda&nbsp;Pittsburgh Trauma Medical Hospital adlı hastanenin acil servisinde, 15 saatlik bir vardiya boyunca yaşananları konu alıyor. Yapımcı ve yaratıcı ekipte de yer alan Noah Wyle’ın ER’dan yıllar sonra yine bir acil servis doktorunu canlandırdığı dizide bu kez kontrol onun karakteri Dr. Michael Robinavitch’in (ya da kısaca Robby) elinde.<img src="https://images.aposto.com/2025/4/5/1747399330996.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Pitt | Kaynak: IMDbThe Pitt’in alametifarikası 24’ten hatırlayacağımız gerçek zamanlı bir drama sunması. İlk bölüm&nbsp;7.00 A.M.’de Doktor Robby’nin hastaneye girişiyle başlayan vardiyası, her biri bir saatlik zaman diliminde geçen ve kaldığı yerden devam eden 15 bölüm boyunca tümüyle ele alınıyor.&nbsp;Yapım ekibi, dijital platformlar çağında 10 bölümden uzun bir sezonu HBO’ya kabul ettirmekte zorlansa da, dizinin tek mekanda geçmesinden kaynaklı düşük bütçesi bu gerçek zamanlı bir hikaye anlatımına imkan tanımış. Öte yandan dizinin anlatmak istediği her yan hikaye ve ilginç vakayı 15 saatlik bu zaman dilimine doldurma çabasının inandırıcılığı zedelediğini söylemek mümkün: Tek bir vardiyaya bu kadar ilginç, korkunç, büyük, dehşete düşüren, yürek burkan, fazla sayıda vakanın denk gelme ihtimali nedir? Büyük bir kentin acil durumlara yoğunlaşmış bir hastanesinde sakin bir gün geçirmenin mümkün olmaması inandırıcı olsa da, bu kadarı olabilir mi?&nbsp;İnandırıcılık demişken... New York Times, ABD’deki hastanelerin personel dinlenme odalarının bir numaralı konuşma konusuna dönüşen dizi için “alışılmadık derecede gerçeğe yakın” ifadesini kullanmış. Doktorlar ve uzmanlar, bölümlerde karşımıza çıkan her bir tıbbi vakanın, müdahale ve tedavi yönteminin gerçeğe uygun olduğunu, acil servis ortamının ve sağlık personelinin günümüzde karşılaştığı zorlukların gerçekçi bir şekilde yansıtıldığını söylemişler.&nbsp;Bunda tıp eğitimi ve acil servis geçmişi olan Sachs’in emeğinin büyük olduğu aşikar. Dizinin gerçekdışı bulunan iki noktası ise önceki satırlarda benim de işaret ettiğim kısa süreye sıkıştırılmış vaka sayısı ve sağlık personeli ile idari personelin ilişkilerinin yansıtılma şekli. (Dizideki idari personel şefi Gloria karakterinin Doktor Robby’i sürekli acil serviste görev başındayken tekrar tekrar ziyaret etmesi ve hastaların önündeki tartışmaları bana da pek gerçekçi gelmedi.)<img src="https://images.aposto.com/2025/4/5/1747399504121.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Pitt | Kaynak: IMDbCOVID-19 pandemisi süresince değerini daha iyi anladığımız sağlık çalışanlarının sorunlarının ER&nbsp;yıllarından beri başkalaştığını, karmaşıklaştığını ya da başka bir deyişle zamana ayak uydurduğunu söyleyebiliriz. The Pitt’in başardıklarından biri, dezenformasyon çağının yarattığı, internetten aldığı bilgilerle tıp eğitimi almış acil servis doktorlarına işini öğretmeye çalışan hadsiz hastaların da aralarında olduğu günümüz sorunlarına gerçekçi bir şekilde parmak basması. Dizide sağlık çalışanlarına yönelik şiddetteki artışın, içine kapanık yalnız ergenlerin tehlikelerinin, yeni nesil maddelere bağımlılığın, influencer’ların toplum sağlığına etkisinin göz ardı edilmediği görülüyor.The Pitt’in gerçek zamanlı yapısı, ikili ilişkilere dair uzun süreli dramatik hikayelerin dışarıda kalmasına neden olduğu için, sağlık çalışanları arasında sadece kısa süreli diyaloglara tanık oluyoruz. Her bir karakterle geçirdiğimiz süre, onlara dair öğrenebileceğimiz ayrıntılar kısıtlı. Yine de dizinin kağıt üzerindeki uzunca çalışıldığı belli matematiği, az sayıdaki kişisel diyaloğu neredeyse hiçbir soru işareti bırakmayacak şekilde stratejik bir şekilde kurgulayan senaryosu onca vakanın arasında tüm karakterleri bu kısıtlı sürede mümkün olduğu kadar tanımamıza izin veriyor.&nbsp;Doktor Robby (Noah Wyle) dışında özellikle Doktor Cassie McKay (Fiona Dourif), asistan Doktor Melissa King (Taylor Dearden) ve tıp öğrencisi Dennis Whitaker’ın (Gerran Howell) karakterlerini tanımak ve 15 saatteki dönüşümlerini görmek hoşuma gitti.<img src="https://images.aposto.com/2025/4/5/1747399349659.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.44" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">The Pitt | Kaynak: IMDbDoktor Robby’nin COVID-19 pandemisi sırasında kendi hastası iken hayatını kaybeden akıl hocasının ölüm yıldönümünde geçtiğini öğrenerek başladığımız The Pitt,&nbsp;15 saatin sonunda bize iki şey öğretiyor. Birincisi, sağlık çalışanlarının da insan olduğu: Hastalanabiliyor, yakınlarını kaybedebiliyor, kayıplarla başa çıkmakta zorlanabiliyor, bağımlılıkla mücadele edebiliyor, düşük yapabiliyor, sevdikleri için endişelenebiliyorlar. Her bir karakterin psikolojik ya da fiziksel bir sorunla ya da çatışmayla yüzleştiği dizi bunu çok net bir şekilde hatırlatıyor.&nbsp;İkincisi, tüm çabalara rağmen herkesin kurtarılamayacağı. Dizi, tüm gerçekçiliğiyle, gerektiğinde en grafik şekilde göstererek tanık ettirdiği yaralanma, hastalık ve krizlerde tüm bilgi birikimini, tıbbi deneyimini ve kişisel çabasını kullanan sağlık çalışanlarının da yetersiz kaldığı anlar olduğunu acı bir şekilde söylüyor.Birkaç ay önce ikinci sezon onayını alan The Pitt,&nbsp;Ocak 2026’da devam edecek.Nerede izleyebilirsin?&nbsp;The Pitt’in 15 bölümlük ilk sezonu Max kataloğunda yer alıyor.Benzer işler:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">ER (1994-2009, Michael Crichton)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">24 (2001-2010, Robert Cochran ve Joel Surnow)</li></ul>

Duende

Bir nesle ilham veren acil servis draması “ER”ın mirasını yaşatan “The Pitt”, gerçek zamanlı yapısı ve pandemi sonrası dönemi yansıtmadaki başarısıyla dikkat çekiyor.

The Pitt: Herkesi kurtaramazsın

Discovering Deniz: Remembering his childhood in the 90’s Ataköy, Bahçeşehir with parents who were relaxed enough to take a three-year-old to Terminator 2, he says “I love that childhood was like the wild west, that lunacy.” Deniz Tortum&nbsp;grew up with a family of doctors and their doctor friends. The stories he heard from his father who worked at Cerrahpaşa Hospital and the&nbsp;“hubbub of the environment”&nbsp;always intrigued him. Maybe, that’s why his first film I watched, Phases of Matter, wants to show us the unknown side of hospital corridors: “Starting the film was a very personal choice,”&nbsp;he says “I always wanted to describe a hospital in a way that looked at its simplicity, gossip and daily life, and that was not Grey's Anatomy, a dramatic movie or TV series."Music, poetry, cinema:&nbsp;His first feature isn’t Phases of Matter. Two years before that, he co-directed Anatolian Trip with Can Eksinazi. They followed Venus Music Peace Band on tour city to city. While watching this film, which I first thought would just be a road trip movie or just a music film, I see that it talks about the diversity of people in Turkey, unexpected similarities between people, and differences that can be taken for granted.On the other hand, in many of Deniz's previous projects and short films, I continue to see the interactions and exchanges between different branches of art that excite us at Duende. We talk about poetry and cinema, starting with his collaborations with Efe Murad on the films Earth and “Hatıralar Koridoru”, of whom he says "I learned a lot from him." He says that there is a re-construction of time and space in poetry and that temporal, spatial, and emotional impossibilities are forever being created. “Similarly, there is a state of conceptualizing unspoken concepts creating time-space impossibilities in the film, mostly by editing. Maybe there is such a connection between poetry and cinema."<img src="https://images.aposto.com/2022/6/5/1657287913048.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.67" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">“Kadıköy Sineması”<div align="center" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><hr size="0" width="100%" align="center" fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;"></div>Discovering with Deniz:&nbsp;Even though he wants to talk about Paul Schrader’s First Reformed at first, I want a documentary suggestion while I have the attention of a director who is so good at using the documentary film language. We don’t go further than climate urgency – the film he recommends is also about how our daily issues, anxieties, or choices always lead back to climate urgency as well. About The Hottest August&nbsp;where Brett Story goes around asking New Yorkers “What are you anxious about right now?” Deniz says “Even though there is no subject matter or boundary, it’s a state of discovery that takes place in a limited time period.” When he first watched this film, he didn’t like it at all, but he loved it and the idea of it upon second viewing.One of his upcoming projects is about the climate emergency. We talk about the climate crisis and worry together. A few weeks later, when I see the title of a panel at Başka Sinema Ayvalık Film Festival, it strikes me again: This was the Coolest of Future Summers. I get anxious.He says: "Not liking a movie the first time you watch it, but loving it the second time around… Movies aren’t fixed objects, almost all of them are landscapes where some days are rainy and some are sunny. Both sun and rain are related to the state of the viewer, and each time it shows itself in different ways.”

Films aren’t fixed objects

From the “wild west” of childhood to the global anxieties of adulthood: Deniz Tortum

Deniz'i keşfetmek:&nbsp;Ataköy'de, Bahçeşehir'de, ebeveynlerin üç yaşındaki bir çocuğu Terminator 2'ye götürebilecek kadar rahat olduğu 90'larda geçen yılları için "Çocukluğun vahşi batı gibi gibi olması, o çılgınlığı çok hoşuma gidiyordu," diyor. Doktorlardan oluşan bir ailede ve onların doktor arkadaşları arasında büyümüş Deniz Tortum. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Hastanesi'nde çalışan babasından duyduğu hikâyeler ve "ortamın şamatası" daima ilgisini çekmiş. Bu yüzden belki, izlediğim ilk filmi Maddenin Hâlleri'nde bize de anlatmak, göstermek istemiş hastane koridorlarının bilinmeyen tarafını: "Filme başlamam baya kişisel bir sebeptendi." diyor, "Hastanenin yalınlığına, dedikodusuna hem de gündelik hayatına bakan ve Grey's Anatomy gibi olmayan, dramatik bir film ya da dizi olmayan bir hastane tasviri isteğim hep vardı."&nbsp;Müzik, şiir, sinema:&nbsp;Deniz'in ilk uzun metrajlı filmi Maddenin Hâlleri&nbsp;değil. Ondan iki yıl önce Venus Music Peace Band'in peşine takılıp şehir şehir gezdiği <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/tr/films/anatolian-trip" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Anadolu Turnesi</a>'nin yönetmenliğini Can Eskinazi'yle paylaşmış. Sadece bir yol filmi ya da sadece bir müzik filmi olacağını düşündüğüm bu filmin, Türkiye’deki insan çeşitliliğini, insanlar arasındaki beklenmedik benzerlikleri ve hafife alınabilen farklılıkları anlattığını görüyorum izlerken.&nbsp;Öte yandan Deniz'in önceki birçok projesinde ve kısa filminde Duende olarak bizi heyecanlandıran farklı sanat dalları arasındaki o etkileşim ve paylaşımları görmeye devam ediyorum. "Ondan çok şey öğrendim." dediği ve <a fr-original-style="" href="https://vimeo.com/11971252" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dünya</a> ve <a fr-original-style="" href="https://vimeo.com/135093167" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hatıralar Koridoru</a> filmlerinde birlikte çalıştığı Efe Murad'la iş birliklerinden yola çıkıp şiirden ve sinemadan konuşuyoruz. Şiirde sözcüklerle zaman-mekânın tekrardan bir inşası olduğunu, zamansal, mekânsal ya da duygusal olarak sürekli imkansızlıklar yaratıldığını söylüyor. "Buna benzer olarak filmde de zaman-mekân imkansızlıkları yaratarak çoğunlukla montajla, dile gelmeyen kavramları kavramsallaştırma hâli var. Belki de şiirle sinemanın öyle bir bağlantısı var."<img src="https://images.aposto.com/2021/8/2/1632822366630.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kadıköy Sineması'ndan<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Deniz'le keşfetmek:&nbsp;Önce Paul Schrader'in First Reformed'u&nbsp;hakkında konuşmayı istese de belgesel sinema dilini bu kadar iyi kullanan bir yönetmen bulmuşken ondan bir belgesel önerisi istiyorum. İklim aciliyetinden çok da uzaklara gitmiyoruz — zaten önerdiği film de gündelik dertlerimizin, kaygılarımızın ya da seçimlerimizin bir şekilde dönüp dolaşıp iklim aciliyetiyle ilişkili olduğunu hatırlatıyor. Brett Story'nin 2017'nin ağustos ayında New Yorklu insanlara mikrofon uzattığı ve "Şu an ne için kaygılısınız?" diye sorduğu The Hottest August'u için "Bir konusu ve sınırı olmasa da belli bir mekânda, belli bir sürede geçen bir keşif hâli," diyor Deniz. İlk izlediğinde hiç sevmemiş, ikincisinde çok sevmiş bu filmi ve filmin fikrini.&nbsp;Onun da sıradaki projelerinden biri iklim aciliyetiyle ilgili. İklim krizinden konuşuyor, birlikte kaygılanıyoruz. Brett Story'nin filmindeki dış sesin New York'un en sıcak ağustosu hakkındaki vurucu son cümlesi, "Yanına bile yaklaşamaz..." oluyor. Birkaç hafta sonra Başka Sinema Ayvalık Film Festivali'ndeki bir panelin başlığını gördüğümde bir daha vuruyor beni: Bu, Gelecek Yazların En Seriniydi. Kaygılanıyorum.Diyor ki:&nbsp;"Bir filmi ilk izleyişinde hiç sevmemek, ikincisinde çok sevmek… Aslında filmler sabit nesneler değil, neredeyse hepsi bir manzara ve kimi günler yağmurlu kimi günler güneşli oluyorlar. O güneş de yağmur da izleyicinin kendisinin içinde olduğu durumla ilgili ve her seferinde kendisini farklı şekillerde gösteriyor."

Grey's Anatomy ile ilgili hikayeler