Sırtında sarı bez çantası, elinde yanından 34 yıldır ayırmadığı Leica makinesiyle İstanbul’un&nbsp;sokaklarına bırakıyor kendini <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwM2E3OTRmNmE5MzgwMDAwN2VlMTJjNyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWY3MDM3NzVlMDAxNmYwMDA4N2YyMDJiJnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5pbnN0YWdyYW0uY29tJTI1MkZ0dW5jdWd1cmRhZyUyNTJG"">Tunç Uğurdağ</a>. Hava oldukça açık, gökyüzü küçüklük anılarımızda&nbsp;hatırladığımız mutlu günlerin maviliğini taşıyor. Onu hem bakmaya doyamadığımız fotoğraflarını&nbsp;çekerken gözlemleyebilme fırsatım olduğu için hem de ona merak ettiğim soruları sorabildiğim&nbsp;için kendimi çok şanslı hissediyorum. İstanbul’a bir de Tunç Abi’nin gözünden bakmak bana çok iyi geliyor.&nbsp;<h2 style="text-align:center;">“Fotoğraf benim bir vakit geçirme aracım değil, yaşam sevincim.”&nbsp;</h2>Arkadaşlarınızla çıktığınız o tatilde fotoğrafçılıkla tanışmasaydınız, şimdi Tunç Abi ne yapıyor olurdu?&nbsp;&nbsp;Caz ve klasik müzik dinlemeye devam ederdim. Burada esas olan, fotoğrafın benim bir vakit&nbsp;geçirme aracım değil, yaşam sevincim olması. Eminim ki o tatil olmasa başka bir şey sebep olurdu&nbsp;o başlangıca.&nbsp;Bu üç cümle içinde ne tecrübeler, ne yaşanmışlıklar gizli diye düşünmeden alamıyorum&nbsp;kendimi. Özellikle de fotoğrafı “yaşam sevinci” olarak tanımlaması çok etkiliyor beni. İnsanın yaşam&nbsp;sevincini keşfetmesi bile ne büyük şans!&nbsp;İstanbul’un arka sokaklarında dikkatlice gezinmeye devam ediyor Tunç Abi. Kimi zaman yaşlı bir amcaya takılıyor gözü kimi zamansa bir manzara önünde bekliyor ihtiyatlı bir şekilde. Sanki&nbsp;hissediyor az sonra önünden geçecek olan yumuşak tüylü, iri gözlü sokak kedisinin ona poz&nbsp;vereceğini.&nbsp;Anladığım kadarıyla Tunç Uğurdağ’ın dünyasında zaman çok farklı işliyor. Bir kedi için&nbsp;yarım saat bekleyebilirken bazen bir insan için bir dakika beklemeden geçebiliyorsunuz.&nbsp;Bu zaman akışı tam olarak nasıl gelişiyor?&nbsp;&nbsp;O durum, kedinin bir veya 20 dakika sonra ilginç hareket yapacağını hissetme meselesi… Öte&nbsp;yandan herkesin görmeye alıştığı ve hiçbir ilginç davranış ve/veya bakışı olmayacak kişiyi&nbsp;beklemem. Bazı arkadaşlarım bu şekilde takip yormaz mı diye sorarlar. Örneğin şu fotoğraf&nbsp;(Fotoğraf 1) beklemeyle ilgili bir örnek. Naxos Adası’nda, ağustos ayında, gölgede 45 derecede o köşede, tam 50 dakika bekledim. Sonunda bir anne ve ikiz çocukları çıkageldiler. Üstelik ikizlerin&nbsp;elleri, adımları bile asker gibi aynıydı. O köşe başındaki geometri, ışık bana burada beklememi&nbsp;emretti ve iş gelip geçene kaldı aslında. Güzel bir köpek geçişi de olurdu, alçaktan uçan bir martı&nbsp;da. Hiçbir sevdiğim obje olmasaydı, sonunda pes ederken o sahneyi boş çekecektim, yine de iyi bir&nbsp;anı olacaktı.<figure class="image"><img alt="Fotoğraf 1 Fotoğraf: Tunç Uğurdağ" src="https://images.aposto.com/images-2021-03-03T14:32:57.738Z.jpeg"><figcaption>Fotoğraf 1 Fotoğraf: Tunç Uğurdağ</figcaption></figure><hr>“Hayatı görmek istediğim gibi çekiyorum.” sözleriniz çok güçlü. Nasıl görmek&nbsp;istiyorsunuz hayatı? Görmek istediğinizden farklı bir hayatı kabul etmek bir seçenek&nbsp;midir direniş midir?&nbsp;&nbsp;Hayır, direniş değildir. Hayatın içindeki görmek ve sabitlemek istediklerim benim tercihlerim,&nbsp;daha doğrusu sevdiklerim. Akşamları Mozart, Paganini, Pat Metheny veya Chick Corea ile&nbsp;diğerlerini dinlerken o anlar beni düşündürmeli. O melodi ve harmonilerle paylaşarak benim&nbsp;ruhumu rahatlatmalı…&nbsp;Bu cevap âdeta içimi ısıtıyor. Tunç Abi’nin söylediklerini aklımdan geçirirken birlikte Ara Kafe’nin&nbsp;önünden geçiyoruz. Tunç Abi derin bir iç çekiyor.Ara Güler’in “Fotoğraf ikiye ayrılır. Çok paran varsa kimsenin gitmediği yerlere&nbsp;gidersin. Kimsenin bilmediği kuş, kedi, taş bulursun çekersin. Zaten kimse görmediği&nbsp;için herkes bayılır. Ama esas olan herkesin her gün önünden geçtiği şeyi bir başka&nbsp; objeyle süsleyip bir başka açıdan çekebilmek.” sözlerini hiç aklınızdan çıkarmadığınızı dile getiriyorsunuz. Nasıl bir yolculuk görünmeyeni görünür kılmak Tunç Abi?&nbsp;Aslında her şey ortada, insanlar toplu hâde bakıyor. Görmek isteyen ve çok tutkulu olan&nbsp;bunu görüyor. Kısaca hayatın akışına sevgi meselesi bu. Burada sadece görmek yetmiyor aynı zamanda&nbsp;o sevdiğiniz kareye ulaşmak için görünmez, çoğu zaman hissedilmez olmak zorundasınız. 34 yıldır&nbsp;hiçbir surette değiştirmediğim “Leica M” bu konuda benim gözümün ve üretimimin büyük ortağı.&nbsp;"Bugüne kadar bende iz bırakan en büyük hadise, Leica İtalya’nın davetiyle orda bir sergi&nbsp;açmış olmam.” diyorsunuz. Bu süreçten biraz bahsedebilir misiniz? Nasıl hissettiniz?&nbsp;&nbsp;Çok gençtim. Keyfini pek çıkaramamış olduğumu bu yaşta anlıyorum. Ancak batıda bu işlere olan saygı sevginin farklı olduğunu erken öğrenmiş oldum. Orada o kadar olağan ki bu fırsatlar!&nbsp;Beyoğlu sokaklarındaki keyifli yürüyüşümüz ve sohbetimiz devam ederken Tunç Abi’nin gözleri pür&nbsp;dikkat sokağın detaylarında. Bazen bir simitçiyle şakalaşıyor ve bir fotoğraf karesi rica ediyor&nbsp;bazense durup sadece izliyor, deneyimliyor. Onunla yaptığım bu keyifli yürüyüş sonrasında artık&nbsp;İstanbul’a farklı gözlerle bakacağıma eminim.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-02-27T17:16:22.013Z.jpeg" alt="fotoğraf 2"><figcaption>Fotoğraf 2 Fotoğraf: Tunç Uğurdağ</figcaption></figure><hr>Sizin gözünüzden bakmak ile görmek arasındaki fark nedir?&nbsp;&nbsp;Bunu anlatmak için sana iki fotoğraf göstereyim. Birinde (Fotoğraf 2) azarlanan çocuğun bir an için gözleriyle korku dolu diklenişi, diğerinde ise (Fotoğraf 3) dünyanın en estetik kumdan arınma sahnesi.&nbsp;Bunlar için saniyenin altında süreniz var. Görmeniz yetmiyor, makineyi de gördüğünüz anda çok&nbsp;süratli bir şekilde ışığa ayar etmeniz gerekiyor. İnsanların bu doğal davranışları birileri fotoğraflasın&nbsp;diye değil. Onlar normal yaşamlarına devam ediyorlar, ben sevdiğim bu anları sabitliyorum.&nbsp;“Türk insanı, çocuklarımız, kedilerimiz ve köpeklerimiz benim için dört esas konu&nbsp;aslında.” diyorsunuz. “Bir nesnenin önemli ve ilginç olması sizin nesneyle olan&nbsp;bağlantınızla ilgilidir.“ inancına göre bu dört esas konuyu belirlemenizdeki sebep nedir?&nbsp;&nbsp;Ortak özellikleri canlı olmaları ve her birinin kendi benzerlerinden ayrı davranışlara sahip olmaları.&nbsp;Aynı ailenin iki çocuğu bile farklı davranıyor, farklı bakıyor…Bu keyifli sohbetimizi ve iki saatlik yürüyüşümüzü ikimizin de çok sevdiği meşhur Mandabatmaz’da&nbsp;sonlandırmaya karar veriyoruz. Dolu dolu, keyifle geçirdiğimiz günün ardından aklımdaki son birkaç&nbsp;soruyu daha lezzetli ve nefis kokulu Türk kahvesi eşliğinde sormak istiyorum Tunç Abi’ye.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-02-27T17:19:12.962Z.jpeg" alt="foto 3"><figcaption>Fotoğraf 3 Fotoğraf: Tunç Uğurdağ</figcaption></figure><hr>Jazz ve klasik müziklerle yakaladığınız kareleri birleştirmek için fotoğraf çektiğinizi&nbsp;söylüyorsunuz. O birleştirme süreci nasıl oluyor? Fotoğraflara göre mi şarkılar&nbsp;belirleniyor kafanızda yoksa o kareyi yakaladığınızda ritmi çoktan duymaya başlıyor&nbsp;musunuz?&nbsp;&nbsp;Özellikle bu çok özel müzikler beni hep düşünmeye sevk etmiştir. Caz dinlemeye 12-13 yaşında&nbsp;klasik dinlemeye ise 20’lerimde başladım. -Bunları söylerken yine gözleri uzaklara dalıyor.&nbsp;Boynunda asılı duran Leica’sını büyük bir özenle kaldırıyor. Türk kahvesi yerine çay tercih ettiğini&nbsp;görünce ister istemez şaşırıyorum…- Bu müthiş bestecilerin aslında işi&nbsp;kendilerine yaptıklarını, kimseye beğendirme gibi endişeleri olmadığını bilerek ben de bu&nbsp;müziklerle benim hayran olduğum anları birleştirmem gerektiğine inandım ve kendi sevdiğim&nbsp;anların peşine düştüm. Onları dinlerken sevdiğim anları tekrar tekrar izlemek olağanüstü bir zevk&nbsp;benim için.&nbsp;Geçenlerde okuduğum bir yazıda şöyle bir soru soruluyordu: “Hayatınızın bundan&nbsp;sonraki bölümünde sadece üç fotoğraf çekme hakkınız kalsaydı, bu fotoğraflarda ne&nbsp;görünürdü?” Siz bu soruya nasıl cevap verirdiniz?&nbsp;Biri oğlumun, biri kızımın portresi olacağı kesin. Son hakkım bir labrador olurdu!&nbsp;Karşılıklı gülüşüyoruz bir süre. Mandabatmaz’ın kahvesi hiç bu kadar lezzetli, tabureleri hiç bu kadar rahat gelmemişti…Tunç Abi’yle yaptığımız bu keyifli sohbet için ona bir kez daha teşekkür ediyorum.&nbsp;

Naxos Adası ile ilgili hikayeler