Sevdiğimiz isimlere “içinde yaşamak istedikleri film ya da diziyi” sormaya devam ediyoruz. 44. konuğumuz <a fr-original-style="" href="https://twitter.com/kuralnil" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Nil Kural</a>, seçtiği filmse The Shop Around the Corner&nbsp;(1940).İzlediğim Ernst Lubitsch imzalı ilk filmde anlamıştım: Lubitsch’in titizlikle örttüğü mizah perdesinin ardındaki dünyada konu ne olursa olsun gri bulutlara yer yok. Hangi filmi olduğu çok da önemli değil. Lubitsch’in yarattığı evrenlerde, hayatın sorunlarına, çıkmazlarına gülerek yaşayıp gidebilir insan. Sorunlar da tatlı tesadüflerle çözülür. Pedro Costa’dan alıntılarsak, “Her şey umutsuz ve yitik gözüktüğünde, Doktor Lubitsch’i arayın.” Doğruluğu tecrübeyle sabit bir tavsiye.Birçok Lubitsch evreni arasında yerleşmek için sesli döneminden bir klasiği seçeyim: The Shop Around the Corner. 1940 yapımı filmde Avrupa’da savaş sürüyor, filmin içinde geçtiği dünyanın akıbeti felaket ancak Lubitsch, bunu köşedeki dükkânın dışında tutacak. Lubitsch bunlara aldırmadığından değil, ciddi konuları gülünebilir kılmak, bazen yenilebilir kılmanın da ilk adımı olduğundan.Budapeşte’de bir hediyelik eşya dükkanında James Stewart ve Margaret Sullavan’ın karakterleri arasında bol diyaloglu ve bol didişmeli romantizm yeşerirken, insanlar arka plandan tatlı bir Noel alışverişi telaşında geçip gider.Bu dünyada sorunlar, yanlış anlaşılmalar, iyi karakterlerin tarafındaki adalet terazinin sarsılmadığı bir dengeyle çözülür. Lubitsch’in kamerası döndüğü her şeye tatlı bir hafiflik katar. Patrona “fikrinizi açıkça söylemek” istemiyorsanız, oradan sıvışırsınız olur biter. Neden sinir bozucu müzikli bir sigara kutusu, fazla şeker yememek için fren işlevi gören bir şekerlik olmasın?Anlatması Billy Wilder’ın dakikalarını alan ama Lubitsch filmlerine hâkim olan herkesin derhal anladığı “Lubitsch dokunuşu”ndan nasibini almış bir dünyada kenarda yaşayıp gitmek hoş olurdu: Frenli şeker kutusunu alıp evinin yolunu tutmak veya Cafe Nizza’da oturup etrafa bakıp kahve içmek…

Pedro Costa ile ilgili hikayeler