“Bazen de albümlerden önce yayımlanan single’ları hemen dinlememek gerek” diye düşündüm MAYHEM&nbsp;başlıklı yeni Lady Gaga albümünü ilk açtığımda. Lady Gaga müzikal olarak inişli çıkışlı kariyerine bir şekilde yine ayakta kalmayı bilerek devam ediyor. Şubat'ın ilk günlerinde çıkan&nbsp;Abracadabra’yı dinlediğim anda şarkı beni aşırılığı ile tokatlamıştı. Bu şarkıyı tek kelimeyle açıklamak gerekirse “fazlalık” sıfatını gönül rahatlığıyla kullanabilirim. Dinleyicinin gözünü daha ilk dinlemede boyamış olmasına hiç şaşırmıyorum. Prodüktörlüğünün bu kadar iyi yapılması şans değil fakat bu şarkının&nbsp;over-produced&nbsp;olduğu yani pişmiş aşa su katıldığı gerçeğini değiştirmiyor. Açıkçası şarkıyı dinlediğimde, kafamda albümün genel sound’unu beğenebileceğime dair bazı fikirler oluşsa da albüme dair pek umudum yoktu. Abracadabra&nbsp;iyi fikirler ve harika bir köprü bölümü içerse de uzun zamandır bu kadar kalabalık bir şarkı dinlememiştim. İşin enteresan kısmı ise abartılı çıkış single’nı beğenmeyip açılış şarkısı Disease'i yetersiz bulduğum albümün geri kalanına daha ilkini dinlemede bayılmış olmam. Bir anlamda tükürdüğümü yaladım diyebiliriz.Bir karaktere oturtamadığım biçimde kaotik olduğu için beğenmediğim Abracadabra, hayranlar tarafından çok sevildiği için konserlerde inanılmaz eğlendirecektir, hayran faktörü önemlidir her zaman. Synth temelli ve akılda kalıcı nostaljik bir havaya sahip Garden of Eden’la albüm sakinleyip rayına oturuyor. Pink’in şarkılarına benzeyen pop-rock yapısıyla dikkat çeken, kişisel çatışmalar ve medya eleştirisi de içeren Perfect Celebrity, Gaga’nın vokal ve icra konusundaki farklı türlere yatkınlığını ortaya koyuyor.Genel olarak büyük hayranı olduğum ilk albüm The Fame ve Born This Way’in ortalaması gibi düşünülebilir bu albüm. Modern bir enerjiyle bu iki albümün nostaljisini güzelce toparlamış. Andrew Watt, Cirkut, Gesaffelstein imzalarını gördüğümüz albümde özellikle Gesaffelstein, insanın içine işleyen bas yürüyüşleri ve karanlık synth tonlarıyla imzasını anında hissettiriyor. Bu elektro-tekno prodüktörünün katkı sunduğu Killah parçasında David Bowie’den Fame’in funk gitar riff’lerini duyulsa da ilk dinlediğimden beri şarkının Prince'e bir saygı duruşu olduğunu hissediyorum. Punk, new-wave efsanesi Blondie’yi andıran bir disko (özellikle de Italo disco) hiti olan Zombieboy albümdeki favori şarkım. Don’t Call Tonight'ın temelini funk ve disko oluşturuyor. Vocoder kullanımı, gittikçe yükselen köprü bölümüyle desteklenen, naftalin kokmayan tatlı bir nostalji barındıran parça gayet olgun tınlıyor. Zaten albüme dair hissiyatım bu olgunluk etrafında gelişiyor. Albümü dinlerken kafamda canlanan fikirlerin başını albümün biraz aceleye gelmiş gibi hissettiriyor olması çekiyor. Gaga’nın başrol oyuncularından biri olduğu Joker: Folie à Deux’nün izleyici tarafından beğenilmemesi albüm sürecini hızlandırdı mı bilemem ama bu olasılığın altını çizebilirim.<img src="https://images.aposto.com/2025/2/1/1742220662326.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Albümde endüstriyel tandanslı pop, rock ve disko sorunsuzca iç içe geçmiş. Bu gerçekten hakkı verilmesi gereken, herkesin başaramayacağı bir iş. Gaga, pop köklerini çok sağlam bir duruşla evrimden geçirmeyi bilmiş. Sanki her şey kendiliğinden gelişmiş gibi rahat bir hava hakim.Hatırlarsanız sanatçı Artpop sonrası Tony Bennett ortaklığında Cheek to Cheek'i kaydedip sonra da olgunlaşıp büyüdüğünü kanıtlarcasına Joanne adlı harika bir albüm yayımlamıştı. Fakat ondan sürekli “aşırı pop” bekleyen biraz da yaşça küçük hayran kitlesi (Little Monsters) o olgun albümü hiç anlayamadığı için Joanne’in üstü kapatıldı gibi oldu ki bence zaten Gaga da bir daha o albüm gibi bir üretimden çekinecektir. Gel gelelim MAYHEM’de o olgunluk zorlanmadan verilmiş gibi hissettim. Michael Jackson, Prince, Blondie, David Bowie ve hatta son zamanlarda sanatçının ağzından hiç düşmeyen Nine Inch Nails ve projenin beyni Trent Reznor’un havasını ancak olgun bir pop albümünde bütüne yedirilmiş olarak bulabiliriz.Tüm şarkıların uzunlukları biz ihtiyarların alışık olduğu gibi üç buçuk dakika ve üzeri. Sosyal medyayı hedefleyen şarkılardaki 01.46 veya 02.14 gibi şarkı süreleri yok. Fark ettiyseniz bazı trafik ışıkları bile yeni şarkıların sürelerinden daha uzun yanıyor… Neyse ki Gaga bu ince detay ile sırtımızı sıvazlamayı biliyor. Albümün tamamında bir bütünlük maalesef yok. Net bir duruşu olmadığı gibi lirikal konseptler de bence güçlü müziğin altını dolduramıyor. Ama bu bir pop albümü neticede, acayip bir derinlik beklemek haksızlık olur. İlk yarısı gümbür gümbür başlayan albüm, Shadow Of a Man sonrasında arka arkaya rastgele sıralanmış baladlarla enerjisiz bir biçimde bitiyor. Maratonun son kilometresini sürünerek bitiren bir koşucu gibi tınlayan albümün finalini neyse ki müthiş bir parça yapıyor: Bruno Mars ile düeti&nbsp;Die With a Smile.Albümün aceleye gelmiş olabileceğini düşünmem tam da bu detaylarda devreye giriyor; şarkı sıralamasında bir hata, bir özensizlik var gibi hissettiriyor. Evet, albüm üç bölüme ayrılmış, ilk kısım EDM, elektro-pop ve darkwave’e göz kırpan karanlık pop, ikinci kısmı disko nostaljisi ve son kısmı ise balad şarkılardan oluşuyor ama bunun altı da pek iyi çizilmemiş. Baladlar albümün geri kalanından öyle özensiz ayrılmış ki asla kötü olmamalarına rağmen bir bakkal poşetiyle ortaya bırakılmış gibi hissettiriyor. Eğer şarkıların haddinden fazla cilalanmasını, parlatılmasını risk almak olarak değerlendiriyorsanız hemfikir değiliz. Bu albüm o risk alan Lady Gaga’dan çok, neyi nasıl nerede yapacağını çok iyi bilen eğlence sektörünün kodlarına aşırı derecede hakim, pop formülasyonunu çok iyi bilen Lady Gaga’yı ortaya çıkartmış. Uzun zamandan sonra yeniden Gaga külliyatına selam durmamı sağlayan bir albüm bu. Hataları olan ama eli yüzü düzgün bir pop albümü…

Duende

Lady Gaga, MAYHEM'le müzikal olarak inişli çıkışlı kariyerine bir şekilde yine ayakta kalmayı bilerek devam ediyor. "The Fame" ve "Born This Way"in ortalaması gibi düşünülebilir bu albüm. Modern bir enerjiyle bu iki albümün nostaljisini güzelce toparlamış.

Hataları olan, biraz abartılı ama eli yüzü düzgün pop: Lady Gaga'dan MAYHEM

🍒 Lady Gaga released her first album <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/album/1qwlxZTNLe1jq3b0iidlue?si=-7KhZj7rRnS5S6lPJq1mJA" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">The Fame</a> 14 years ago.

The Fame ile ilgili hikayeler