Yıl 1976. O yılın sonbaharı ayrı bir güzel Fransa’da. Daha üç dört ay önce Pavillon de Paris’te 20 bin kişiye verdiği konserin ardından hayranlarının yoğun ilgisinden kaçarak Château d’Hérouville’e sığınan David Bowie’in yatak odası penceresinde tekrar aynı manzara var. Dışarıdan bakıldığında Fransa kırsalında 18. yüzyıldan kalma diğer evlerden pek bir farkı bulunmayan Château d’Hérouville’i özel yapan, bodrum katındaki stüdyo ve o stüdyodan evrene dağılan sesler. David Bowie, o dönem yol arkadaşı olan Iggy Pop’un The Idiot&nbsp;albümünün kayıtlarının ardından bu sefer diskografisindeki dönüm noktalarından biri olan Low için orada. Takılı kaldığı ne varsa aşmak adına her yolu deneyen Bowie, müzikal açıdan içindeki çatlaklara sızması için Brian Eno’yu da kayıt sürecine dâhil etti. Château d’Hérouville’de başlayan, tabii ki orada bitmedi. Üstüne nice sesler, nice anılar eklendi. Her ikisi de sevgiyi önceliklendirdi ve üretim için etrafını hep cesaretlendirdi. Belki bunu birbirilerine anlattılar ya da hiç konuşmalarına bile gerek kalmadı fakat David Bowie geride bıraktıklarıyla, Brian Eno yarına atfettikleriyle her daim hayatımdalar, hayatımızdalar. William Doyle de bu hikâyeden neredeyse 40 yıl sonra, stüdyosunda sabahladığı Brian Eno’nun etkisinin hissedildiği müziğiyle karşıma geçti. 2014 yılında East India Youth projesiyle Mercury Prize’a aday gösterilen Doyle, yaşadığı kırılımları seslere taşıyabilen nadir sanatçılardan biri. Onun hayattan çekip çıkardığı kavramlara ve şehirden uzaklaştırarak çoğaltmaya çalıştığı yalnızlığına eşlik etmek istedim.<div fr-original-class="fr-img-space-wrap" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><span contenteditable="false" draggable="false" fr-original-class="fr-img-caption fr-draggable" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; position: relative; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-21T08:16:06.502Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="William Doyle, Fotoğraf: Matt Colquhoun" ratio="1.33" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><span contenteditable="true" fr-original-class="fr-inner" fr-original-style="" spellcheck="true" style="outline: transparent solid 0px; box-sizing: border-box; margin: auto; display: block; padding: 5px 5px 10px; font-size: 14px; font-weight: 400; opacity: 0.9; width: 100%;">William Doyle, Fotoğraf: Matt Colquhoun</div>Anıları canlandırmak: Ona ilk elektronik gitarını alan babasını bundan birkaç yıl sonra, henüz 12 yaşındayken kaybeden William Doyle için müzik, anlatmak yerine koca bir yutkunmayı tercih ettiğimiz hisler için bir ifade yöntemi oldu hep. Üstelik yüksek frekans kaybı yaşadığı için, sağır olan babasının hislerine ortak olduğu bir kulağa sahipken müziğe çıkan her sokak, Doyle adına babasıyla buluşma şansı demekti. "Kederliyken doldurmak gereken bir boşluk var. Bu yüzden onu her yerde bulmaya çalışıyorum.” sözlerinden de bunu anlamak mümkün. Çocukken annemin örgü ipliklerini karıştırıp yumak hâline geldikten sonra çözmeye çalışmayı çok severdim. Kötü giden bir şeyleri eski hâline döndürebilmek o zamanlar özel gücümdü. Doyle için de müzik üretmek, anılarını canlandırmak için kullandığı bir sihir oldu.Karşılıksız sohbetler:&nbsp;Yer&nbsp;Londra’da Shoreditch’teki konser mekânı Village Underground. Başka bir evrende Salon İKSV de olabilir. Yıl 2012. Hatta benim gibi detay sevenlere tarih de vereyim: 27 Eylül. Bir anlam yüklemek için sonbahar gibisi yok… Yirmili yaşlarının henüz başındaki William Doyle, hevesle okuduğu müzik ve popüler kültür yayını The Quietus’ta hakkında methiyeler düzülen Factory Floor’u dinlemek için orada. Konser sonrası kabaran duygulara eş ararken başlatılan karşılıksız sohbetlerin birinde Doyle, The Quietus’un kurucusu olan John Doran ile tanıştı. Gecenin ilerleyen saatleri sadece ortak hislerin dışa vurumuna değil, aynı zamanda Doyle’nin müzikal denemelerinin olduğu CD’sini paylaşmasına da vesile oldu. Tam bir ay sonra John Doran’dan telefon alan Doyle, farkında olmadan müzik kariyerindeki ilk adımını da attı.&nbsp;<div fr-original-class="fr-img-space-wrap" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;"><span contenteditable="false" draggable="false" fr-original-class="fr-img-caption fr-draggable" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; position: relative; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-21T08:16:24.902Z_sm.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" alt="William Doyle, Fotoğraf: Tom Porter" ratio="0.79" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><span contenteditable="true" fr-original-class="fr-inner" fr-original-style="" spellcheck="false" style="outline: transparent solid 0px; box-sizing: border-box; margin: auto; display: block; padding: 5px 5px 10px; font-size: 14px; font-weight: 400; opacity: 0.9; width: 100%;">William Doyle, Fotoğraf: Tom Porter</div> Kendine doğru giden yollar: Uzun bir süre kendi yatak odasında yarattığı kimsesiz müziğine bir anda eşlikçi bulan William Doyle, önce East India Youth mahlasını yarattı. Ardından 2010-2013 yılları arasında kaydettiği şarkıları TOTAL STRIFE FOREVER adını verdiği bir albümde yayımladı. Kurduğu kişisel bağlamlar ve henüz bir yansımasını görmediği müzikal dehası, yıllar sonra meyve veren ağaç gibi şaşkınlıkla karşılandı. Bu yoğun ilgi onu hâlâ inanamadığı Mercury Prize adaylığına taşıdı. Doyle’nin mateminde doğurduğu kavramsal melodiler, kısa sürede binlerce insana ulaştı. Sonra ne mi oldu? Yoğun geçen turnelerin arasına 2015’te&nbsp;Culture of Volume ve bir yıl sonra da The Dream Derealised albümünü ekledi. Çok geçmeden Doyle, kendini müzikle ifade etmek yerine ondan beklenen hislere karşılık vermek zorunda kalırken buldu. Böyle şeyler çok kısa sürede olur zaten. İkişer üçer çıkılan basamaklar arasında Doyle ona ait olan tepeyi kaçırmıştı ve hiç iyi hissetmediği bu yerde kendine doğru giden yollar da kapalıydı.Arka bahçe: Düzenli terapi seansları, William Doyle'un yaşadığı zorluklarla mücadele etmesine, zihinsel sağlığına, duygularını tanımlamasına, başkalarıyla olan ilişkilerine ve daha da önemlisi geçmişini anlamasına yardımcı oldu. Bu süreç devam ederken ani bir kararla genç yaşında sahip olduğu Londra’daki havalı ve konforlu yaşamdan vazgeçip Southampton yakınlarında bir banliyöye taşındı. Demir yolunun yemyeşil otlarla kaplı olduğu bol çıkmaz sokaklı Chandler’s Ford, çok geçmeden Doyle için yeni bir başlangıç noktası oldu. Büyük şehirde kaybolmak yerine, çocukluğundan izler taşıyan bir banliyöde kendini aramayı tercih etti. Geri döndüğünde East India Youth mahlası için bir yer yoktu. Artık yoluna kendi ismiyle devam edecekti. Doyle, bir nevi arka bahçesini herkese açmıştı. Yaratım sürecinde ortaya çıkan kaçış duygusunun peşinden gitmek için yeniden müzik yapmaya başlayan ve içgüdüsel tepkilerini önceliklendiren Doyle’un bu seferki şansı Brian Eno&nbsp;oldu. Onun öncülük ettiği doğaçlama kayıt seansları sayesinde müzikal esneklik kazanan Doyle, bu sayede içinde tuttuğu sesleri dışa vurdu. Çoğu kişi için büyük şehre kaçma durağı olan bir banliyöde tıpkı her yerde olduğu kadar gerçeği ve güzelliği arayan Doyle, bulduklarını ise “hüzün ve mucizenin somut anlatımı”&nbsp;sözleriyle tanımlayarak babasına ve arkadaşı Ben Clark’a adadığı&nbsp;Your Wilderness Revisited isimli albümüyle paylaştı.Son olarak sandığından geçtiğimiz ay Great Spans of Muddy Time adını verdiği bir albüm daha çıkaran William Doyle, bir röportajında ona sorulan “Ölümünden en çok etkilendiği sanatçı?”&nbsp;sorusuna hiç düşünmeden David Bowie&nbsp;cevabını verip sözlerini&nbsp;“Üzüntüsü bile çok güzeldi.” ile tamamlıyor. Belli ki Doyle, “geride bırakılan” ve "yarına atfedilenlerle” yanımızda…&nbsp;<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Bu zamana kadar Keşif Sahnesi’ne konuk olan sanatçıların tamamını Spotify çalma listemizden dinleyebilirsiniz.<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/playlist/0iwKbnFzMqo2I9cGXt0hdT?si=1bn8egBhQK6HfTwi30X9jw" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/3/2021-04-21T08:15:16.533Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

Duende

2014 yılında East India Youth projesiyle Mercury Prize’a aday gösterilen Doyle, yaşadığı kırılımları seslere taşıyabilen nadir sanatçılardan biri.

"Hüzün ve mucizenin somut anlatımı": William Doyle 

• Iggy Pop, 2016’da çıkan Post Pop Depression&nbsp;albümünün tanıtımı için Royal Albert Hall’da verdiği iki saatlik unutulmaz konserini YouTube üzerinden <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://youtu.be/BG0K7HJgWe8">yayımladı</a>.&nbsp;Arctic Monkeys davulcusu&nbsp;Matt Helders&nbsp;ve Queens of the Stone Age’den&nbsp;Josh Homme,&nbsp;Dean Fertita, Troy Van Leeuwen ve efsane gitarist Matt Sweeney&nbsp;gibi isimlerin de yer aldığı konserde Iggy Pop, 1977 çıkışlı kült albümleri The Idiot ve Lust For Life’dan da şarkılar seslendiriyor.

The Idiot ile ilgili hikayeler