Bu sayıya katkıda bulunması için çalışmalarını uzun süredir takip ettiğim, fikrini almak için sıkı sık kapısını çaldığım, mimar ve Yeldeğirmeni sakini Onur Atay’ı davet ettim. Onur, kurucularından olduğu Urban koop’la 6 Şubat depremlerinin ardından düzenlenen çeşitli mimarlık ve sivil inisiyatif çalıştaylarına katıldı, bugünlerde “beraber ne yapabiliriz?”in cevabını aramaya devam ediyor. Bu sayının köşe yazısına dönüşen telefon konuşmamızdan bir kupleyle: “Bu bir bilgisayar oyunu olsa yapılacak en iyi şey İstanbul’u undo&nbsp;etmek olurdu. Undo seçeneğinin olmadığı gerçek dünyada, büyük bir depremi beklerken, 15 milyonluk bu şehirde nasıl yaşayabiliriz?”Sayıda, sanatçı Ahmet Doğu İpek’in “Construction Regime” serisinden iki suluboya eser de göreceksiniz. Ahmet, bu seriden 2019’daki bir röportajımızda, “sonradan İstanbul’a gelmiş biri olarak, İstanbul’da yaşadığım o yoğunluğun ve sıkışmanın, kasvetli, kaotik ve abartılmış görselleri,” diye bahsedip şöyle devam etmişti: “2000 ortalarından sonra inşaat ölçeği inanılmaz bir şekilde yukarı çekildi, inşaat sektörü ülkenin ekonomik lokomotifi haline geldi. Emek de, insan gücü de, para da oraya yığıldı. Bu sırada, olan yaşadığımız şehre, İstanbul’a oldu. Kuzey Ormanları’ndan başlayıp neredeyse Tekirdağ’a yaklaşan bir İstanbul sınırı, trafik ve yoğunluk... Ve bu şuna da sebep oldu: Çok büyük bir enerjiyi sadece bir alana yatırım için yığdığınızda, geri kalan büyük coğrafya bundan mahrum kalıyor.”&nbsp;Bu serinin undo&nbsp;edilemeyen şehrimizi tüm klostrofobisiyle yansıttığını düşünüyorum.Yine bu sayıda, Kahramanmaraş’ta bir destek ve dayanışma ağı kuran KAF Kolektif’le bir söyleşi var. KAF gönüllülerinin de hatırlattığı gibi, depremden en çok etkilenen bölgelerde barınma ve hijyen sıkıntıları ve temel ihtiyaçlara ulaşamama hâli devam ediyor. Hem her gün sahada olmaya devam ettikleri, hem de tecrübelerini paylaştıkları için Kaf’a içten teşekkürler.

Undo ile ilgili hikayeler