<img src="https://images.aposto.com/2022/7/5/1661522642524.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Efsanevi komedyen Patton Oswalt&nbsp;yaratıcı gücünü yazar Jordan Blum ve çizer Scott Hepburn ile birleştiriyor ve karşımıza harika bir aksiyon komedi çıkarıyor. Süper kahraman eleştirilerinin ana akımda tekrar yer bulmaya başlamasıyla Oswalt, yaratıcı dehasını buralara sürüklüyor ve bize tadından yenmeyecek bir eser bağışlıyor. Scott Hepburn ise modern çizgilerini capcanlı renklerle birleştirince ortaya hem bakması hem okuması şahane bir kitap çıkıyor. Ana karakterimiz ise Playtime. Eski bir süper kötü. Hapse girip çıktıktan sonra tövbe ediyor ve başına bir şeyler geliyor. Playtime, hayatını düzene sokmaya çalışırken yeraltı sakinlerinin başına en korktukları şey geliyor. Stickman süper kötülük kodunu kırıyor ve bütün kahramanlar çılgın gibi Stickman’i arıyor. JLA parodisi süper kahramanlarımız bu D-List kötülere göz açtırmazken Playtime da bu duruma dayanamıyor ve birkaç D-List kötüyle daha birleşip Stickman’i aramaya başlıyor.Kitap, Playtime’ın çocukluğu ve gençliğiyle açılıyor. Hem sidekick hem de süper kötü halini görüyoruz. Şimdiki zamana döndüğümüzde ise D-List süper kötülerin takıldığı bir barı işlettiğini görüyoruz. Barın başında içki doldururken bir yandan da mekanın huzurunu korumaya çalışıyor. Bu sırada biz de diğer süper kötülerle tanışıyoruz. Playtime görece sakin bir gece geçirirken birden bara getirilen yaralı bir süper kötü her şeyi alt üst ediyor. Normalde yaralıların girmesine izin vermeyen Playtime, süper kötünün gidici olduğunu görünce yardım etmeye başlıyor ve biz de neler olduğunu yavaş yavaş anlıyoruz. Stickman isimli süper kötü evrenimizin Robin’i Kid Dusk’ı öldürüyor ve evrenin Batman’i Insomniac, çıldırmış bir halde Stickman’i arıyor. Insomniac’ın birini öldüreceğinden korkan takım arkadaşları her yerde ondan önce Stickman’ı bulmaya çalışıyor ve bu sırada bulabildikleri bütün süper kötüleri de hırpalıyorlar. İşin nereye gideceğini anlayan Playtime, hemen planını yapıyor ve bardaki D-List süper kötülerle Stickman’ı aramaya başlıyor ve sayı da burada bitiyor.Biraz JLA biraz da The Boys parodisi bu kitap, daha ilk sayfasından bizi içine çekiyor. Rengarenk karakterleri, bir yandan Playtime’ın karakteri bir yandan da süper kötü olmanın zorlukları derken hemen ne kadar güzel bir kitap olduğunu gösteriyor. Hepburn çizgileriyle beni çok etkiledi. Hemen devamını okumak geldi içimden. Kitap daha çok Superior Foes of Spider-Man tarzı bir hicve koşarsa bu janranın klasikleri arasında yerini alır diye düşünüyorum. Ama tersten The Boys parodisi olarak ilerlerse de çok keyifli bir kitap olarak hayatına devam eder. Eğer süper kahraman eleştirileri okumayı seviyorsanız ya da süper kötü hikâyelerine ilgi duyuyorsanız bu kitabı kesin okuyun derim. Çünkü Patton Oswalt kötü bir iş yapmaz. Ben eminim.Kapak: Scott Hepburn

Patton Oswalt, Jordan Blum & Scott Hepburn

Minor Threats #1

<img src="https://images.aposto.com/2021/6/0/1627208112921.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.65" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Kırmızı donlu oğlumuz yeni serisiyle karşımızda. Grant Morrison hazretleri ve Mikel Janin ise direksiyonun başında. Oğlumuz biraz yaşlanmış. Güçleri de yavaş yavaş azalıyor. Bu durumdan sıkılmış olacak ki kendine yeni ekip topluyor. Ekibe ilk kattığı kişi ise ezeli düşmanlarından Manchester Black. Dejenere süper kahraman ekibi The Elite’in pank lideri Black, niyeyse Supes’un ilk tercihi oluyor. Kendisinin pek The Authority ekibiyle pek işi olmasa da Grant Morrison’un vardır bir bildiği. Belki de biraz İngiliz karıştırayım araya demiş olabilir. Superman serilerine yeni bir statüko yaratacak bu seri DC’nin Kel abimize “Gel şu izci çocuğu biraz heyecanlı kıl.” demesiyle oluşmuş olabilir. Olmayabilir de. Ama muhtemelen öyle. Kellerin efendisi Green Lanternları canlandırdıktan sonra sıkılmış olacak ki “Niye olmasın.” demiş. Başlamış harika bir seri yazmaya. Yanına da benim son yıllardaki favori çizerlerimden Mikel Janin’i almış. Çok da iyi yapmış. Seri daha ilk sayıdan beni Superman okumaya heyecanlandırdı. Genelde bu çok olmuyor. Ama Cin Ali kitabının kapağında Grant Morrison ve Mikel Janin isimlerini görsem ne yapıyorsan bırakır kitabı okumaya başlarım öyle bir star gücü çünkü. Neyse artık kitaba geçelim çünkü beni salarsanız ben sabaha kadar Grant Morrison sevgimden bahsederim.Sayı 1963’te Supes ve Kennedy Beyaz Saray’da konuşurken açılıyor. Kennedy “Ölürsem kabrime gelme istemem, benden sonra Dünya’ya göz kulak ol yeter.” diyor. Supes ise “Tabi başkanım senin sözün bana emirdir.” diyor ve günümüze geçiyoruz. Manchester Black’in yaşadığı yere gidiyoruz bir de bakıyoruz aşağısı polis dolu. Baskına gelmişler. Black, Dünya çapında aranan bir süper kötü olduğu için çok da şaşılacak bir durum değil. Hemen “Ben İngilizim!!!” diye bağıran kıyafetlerini giyiyor ve polislerin karşısına çıkıyor. Black’ten gelecek telepatik saldırılara hazırlıklı gelen polis, Manchester Black’i adeta kevgire çeviriyor. Son anda gelen Superman “Tamam burdan sonrasını ben hallederim.” diyor ve Black ile birlikte Fortress of Solitude’a gidiyor. Kripton teknolojisi, Phantom Zone falan derken kevgire dönmüş Manchester Black’i insana geri döndüren Supes durumu açıklamaya başlıyor. Sona geldiğini, ona yardım edecek insanları toplamaya başladığını anlatsa da Manchester Black ikna olmuyor ve Trenchcoat’u ve Union Jack baskılı atletiyle Kuzey Kutbu’nda dolaşmaya çıkıyor(?). Tam o sırada Phantom Zone’dan kaçan kötü Kriptonlular Superman’i dövmeye başlıyor. Buna dayanamayan Black, geri dönüp herkesi haklıyor ve Supes’u kurtarıyor. Sonrasında ekibe katılmayı kabul ediyor ve sayı da aşağı yukarı böyle bitiyor.&nbsp;Manchester Black yıllardır Grant Morrison’un yazmasını beklediğim bir karakterdi. Sonunda bunu bu harika seride Authority ile birlikte görmek beni çok mutlu etti. Şimdiden Midnighter ve Black arasındaki atışmaları duyabiliyorum. Ama işin kötü tarafı bu seri sadece 4 sayılık. Oradan sonra ne olacak şu an tam bilmiyorum. Biraz araştırıp öğrenince size de söylerim. Kellerin efendisi tabi ki harika bir iş çıkarmış. Mikel Janin ise kalitesinden ödün vermiyor. Özellikle ilk sayfalardaki çizimlerine bayıldım. 60’lar estetiğini kendi çizgisine yedirmesi çok hoşuma gitti. Bu kitapla ilgili her şey harika. Hatta öyle ki seri bittiğinde modern bir klasik olması ihtimali olmaması ihtimalinden çok daha yüksek. O yüzden neyi sevip sevmediğinizin pek önemi yok. Bu kitabı okuyun.Kapak: Mikel Janin

süper kötü ile ilgili hikayeler