Ant Arın Şermet | The Banshees of Inisherin, 2022

Onu izledim ben. ile her sayıda bir konuk yazar ağırlamaya, sözü film izlemeyi de filmler hakkında konuşmayı da en az benim kadar sevenlere bırakmaya devam ediyorum. Bu sayıdaki konuğum, Ant Arın Şermet. 

Ekim 2021, tam bir yıl önce. Türkiye'de sinema hakkında profesyonel olarak içerik üreten neredeyse herkesin şöyle ya da böyle mağduru olduğu bir oluşumun Kumbaracı Yokuşu'ndaki ofisinde tanıştık Ant'la. Şu an hayatlarımızda olmayan bir podcast'in Filmekimi özel bölümlerinden birinin kaydı sırasında beni karşılayan o oldu. Benim için Ant demek daha çok müzik demekti ama bir şekilde yolu sinemayla da kesişmişti; şu bir yılda müzik konusunda yazdıklarını ve söylediklerini heyecanla takip ettim. Bir gün bir buluşmada bana söylediği, aşağı yukarı şöyle olan cümle beni ve sinema zevkimi çok iyi anladığını gösteriyor Ant'ın - yalnız olmadığına emin gibiyim: "Emre bir filme 4 ya da 4.5 yıldız verdiyse o filmi beğeneceğime emin oluyorum. Ama 5 yıldız verdiyse muhtemelen çok kişisel bir sebepten vermiştir, beğenmem herhalde diyorum." Ant'ı Twitter ve Instagram'da takip edebilir, hazırlayıp sunduğu müzik podcasti Chorus'u buradan dinleyebilirsiniz.

Şimdi sözü Ant'a bırakıyorum...

Ant'ın favorileri:

_{Ant'ın Filmekimi favorisi: The Banshees of Inisherin, 2022}

I don't belong to anyone
I don't belong to anyone
I don't belong to anyone
I don't wanna belong to anyone

- Fontaines D.C., "I Don't Belong"

Benim için Filmekimi’ne veda anlamına da gelen bu filmi bitirdikten sonra salonu terk etmeye yeltendiğimde, yukarıda alıntıladığım şarkı zihnimde, açık unutulmuş bir radyonun kısıklığında çalmaya başladı. “Kimseye ait değilim, kimseye ait olmak istemiyorum.” diyordu Grian Chatten’ın çatallı sesi. Tıpkı Martin McDonagh’ın zihninden süzülerek tanıştığımız Colm Doherty gibi. Yine de itiraf etmem gerekirse filmden çıktığımda çok da etkilenmemiştim The Banshees of Inisherin’den. Hatta film çıkışı yapılan ayak üstü kritiklerde kendimce olumsuz bulduğum yerleri sıralamıştım. Ancak oradan ayrıldıktan sonra zihnimdeki şarkının sesi yükseldi. Brendan Gleeson’ın ustalıkla canlandırdığı Colm’un kendini ne arkadaşı Padraic’e ne çaldığı kemana ne de yaşamaya ait hissedemeyişinin film soğudukça beni bu kadar etkileyeceğini hesaba katmamıştım.

^{The Banshees of Inisherin | Kaynak: İKSV}

The Banshees of Inisherin, Venedik'te seyircisiyle buluştuğu andan itibaren çok fazla kişiyi etkilemeyi başardı. İrlanda ana karasından uzakta bir adada yaşayan Padraic ile Colm arasındaki arkadaşlığın tek taraflı sona ermesiyle başlıyor film. Padraic, kız kardeşi Siobhan ve hayvanlarıyla yaşayan bir yerli. Zekâsı saflıkla karışık gözükse de ortalama bir insandan daha düşük. Colm’a geldiğimizdeyse yaşça Padraic’ten büyük, adanın en sözü geçen müzik insanı, herkesin saygı duyduğu biri. Yapmak istediği son bir beste var ve onu bitirmek istiyor. Bir gün bıçak gibi kesip atıyor arkadaşlığını Colm.

Padraic ise sürekli “dostunu” zorlar onunla konuşması için. Bu tavra ve Padraic’e maruz kalmak istemeyen Colm, onu kendi parmaklarını kesmekle tehdit eder. İşin garibi (ama bir yandan da normali) sözünü de tutar. Bu tehdidin altında yatan tek noktanın Padraic’e tahammülsüzlüğü olduğunu söylemekse güç. Yeteneğine ve yaşamına küsmüş biri Colm. Padraic ise bunun fiziksel bir formu sanki sadece.

Kesilen her parmak, veda edilen her hayal, hayatımıza devam edebilmemiz için, veda etme cesaretimiz olmayan insanlara ettiğimiz her veda… Colm’un bizlere sunduğu ve çok güzel olduğuna inandığı son bestesi buydu galiba. Ancak henüz yolun sonu gelmediğinde aldığı keskin kararların sonuçlarıyla da yüzleşmekten başka çaresi kalmadı… - AAŞ