• <a fr-original-style="" href="https://apos.to/n/20lik" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">20'lik'in</a> <a fr-original-style="" href="https://apos.to/c/nostaljik-20lik" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Hisli, Nostaljik 20lik</a> adlı koleksiyonu, okuyucuları bugün ve dün arasında bir diyaloğa davet ediyor.

Editörün Seçkisi

Yazı: Günseli Özdemir20liğin çevrimiçi bir rakı sofrası, başka seslere de yer veren bir platform olmasını istediğimi belirtmiştim. Bu nedenle arada sırada, bu bölümde 20lik için yazmak, çizmek isteyenlere yer vereceğim. 20lik okurları arasında bu bültene yazmak, çizmek, video çekmek ya da bülteni övmek isteyenler <a fr-original-style="" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3NvdXJjZT13ZWImbmV3c2xldHRlcj02MDExOTAyODM3MTU3NjAwMDY3MjM2YjcmaXNzdWU9NjA2ZGQwOTQ0ODBiNjMwMDA2NDhhMGQ5JnN1YnNjcmliZXI9bnVsbCZzdG9yeT02MDZkZDE1MTQ4MGI2MzAwMDY0OGExNzMmYXV0aG9yPW51bGwmdXJsPWh0dHBzJTI1M0ElMjUyRiUyNTJGZm9ybXMuZ2xlJTI1MkZFVWdKM21HSk5MRDl2VDVKOA==" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buraya tıklayabilir</a>. &nbsp; &nbsp;&nbsp;Yıllardır defter tutarım. Görünürde bir ajanda olmakla birlikte aslında &nbsp;her yerinde beğendiğim bir sözün, aldığım ufak notların, kendimle olan dertleşmelerimin ve daha bir çok şeyin olduğu bu defter, Günseli’nin karışık zihninin bir yansımasını temsil eder. 3 gün önce lise 9.sınıfta tuttuğum ajandayı buldum. 15.05.2013 tarihinde sayfanın köşesinde büyük harflerle &nbsp;“Ben kimim?” yazmışım. Düşünmeye çok vakit bulamamış olmalıyım zira hemen altında o gün çözdüğüm soru sayıları, ödevler ve son deneme sınavında 2. olduğum yazıyor.&nbsp;Aradan 8 yıl geçmiş neredeyse ve ben kendime aynı soruyu sorduğumda hala net bir cevabım yok. Hırsla çözdüğüm test kitapları kim olduğumu bana öğretmedi. Bugün &nbsp;21 yaşında 21.yüzyıl yetkinliklerinin ve “Ben aslında kimim?’”, “Ne istiyorum?” sorularının arasında olduğum kişiyi, özünü bulamadan aranan niteliklere uygun kişiye dönüşmek için çabalarken buldum kendimi. Problem çözme yeteneği, agile modele uyum sağlamak, duygusal zekanın yüksek olması, veri analitiği, MS office programlarına hakim olabilmek gibi niteliklerin kaç tanesinde iyi olabileceğimi düşünüp duruyorum.&nbsp;Ben de bir şeyler yapmalıyım, bir girişimim olsun, kod yazmayı öğreneyim, İngilizce yetmiyor artık Almanca falan mı baksam?, tasarım programı bilmeden de olmaz ki şimdi dur ona da bir bakayım derken yine unutuyorum kendimi… İşte tam da bu yüzden yaprak gibi savruluyorum belki de. Ezilmiş yüreğimden bir &nbsp;gözyaşı seli, boşalıyor ve karanlık bir geleceğe doğru umarsızca ağlıyorum (Genç Werther’in Acıları). Bu söz bana her seferinde farklı hissettiriyor. Geleceğin karanlık olduğunu düşünmüyorum ama sürekli kendimi ispat etmeye çalıştıkça yüreğimin her geçen gün daha fazla ezildiğimi hissediyorum.Bu cümleleri yazarken bir kez daha fark ettim ki 21.yüzyıl da olsa 18.yüzyıl da hep geçilmesi gereken bir baraj oluyor ve biz hep o baraja dikiyoruz gözümüzü. “Beni seçin çünkü ben…” Oradaki çünkülerin çoğundan sonra söylenen cümlelerde kriterleri sağlamak için kendimizi dönüştürdüğümüz tasvirler yer alıyor. Özümüzden o kadar uzağız ki önümüzdeki örneklere bakıp onlardan biri olmak istiyoruz. Yeteneklerimizi keşfetmekten daha kolay olduğundan aranan nitelikleri paket yapıp koyuyoruz önümüze. Peki ya sonrası? Sonrasında bir tutunma çabası ile devam ediyoruz. &nbsp;Ara sıra “Belki çok iyi bir tenisçi olabilirdim ama o imkanlar bana sağlanmadı.”, “çok güzel çizim yapıyorum ama bu işte para olmadığından doktor oldum.”, gibi hayıflanmalarımız oluyor tabii. Ama takdir görmek pahasına kendimizi tanımadan yaşamaktansa derin bir nefes alıp kendimizi keşfetme yolunda o ilk adımı atmak için hep bir şansımız vardır belki de. Seçilme kaygımızı, hırslarımızı, yarışlarımızı bir kenara koyup, başkalarının adımalarını değil kendi adımlarımızı atmak, ‘yaşadım’ diyebilmek için yaşamak, içimizdeki o ufak esintiyi oluşturmamıza bağlı. Çünkü o küçük hava dalgası biz kendimizi keşfettikçe güçlenecek. Çavdar Tarlasında Çocuklarda da söylendiği gibi ‘’İnsanlar hep yanlış şeyleri alkışlıyor.’’&nbsp;Kendi rüzgarımızı oluşturup alkışların tuzağına düşmemek dileği ile…Birkaç cümle ile Günseli:Kendimi denizdeki küçük kayıklara benzetiyorum. Çok fazla savrulurlar, sert havalara karşı dirençleri çok düşük görülse de devrilmeden durabilmeyi başarırlar. Ben de öyleyim sanırım önemli şeylerde çok heyecanlanır hatalar yaparım, hatalarımın sorumluluğunu daima kendime yükler cezayı kendime keserim. Asla yeterince iyi değilimdir zira yeterince iyi olsam bir çok şey daha farklı olurdu düşüncesinden kurtulmaya çalışan bir üniversite öğrencisiyim.&nbsp;

20'lik

Bu hafta 20lik okurlarından Günseli Özdemir yetkinlik, uyum sağlama, seçilen kişi olma namına özümüzü kaybetmemiz üzerine yazısı ile bizlerle. 

                                                               ARANAN NİTELİKLER

20liğin çevrimiçi bir rakı sofrası, başka seslere de yer veren bir platform olmasını istediğimi belirtmiştim. Bu nedenle arada sırada, bu bölümde 20lik için yazmak, çizmek isteyenlere yer vereceğim. 20lik okurları arasında bu bültene yazmak, çizmek, video çekmek ya da bülteni övmek isteyenler <a fr-original-style="" href="https://forms.gle/EUgJ3mGJNLD9vT5J8" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buraya tıklayabilir</a>. &nbsp; &nbsp; &nbsp;Yazı ve Görsel: Zeynep Yılmaz&nbsp;İçindeki her şeyin kendi kontrastıyla birlikte varolduğuna giderek daha da inandığım hayat, geçtiğimiz bir senede hepimizi belirsizlik kavramının farklı yüzleriyle tanıştırdı. En nihayetinde kendi yaratımımız olan &nbsp;“ileri”lere doğru yürürken belirsizlikle başa çıkmakta yalnız olmadığımı hatırlamam bu yazının ilham &nbsp;kaynağı oldu. Adını ise hayatın doğası gereği içinde barındırdığı ikilikleri konu edinen, pek sevdiğim Milan Kundera romanından aldı. Peki gelecek belirsizliği hafif mi ağır mı?&nbsp;Benliğime dair dönüm noktalarını en derinden hissettiğim 20li yaşlarımın başında, gelecek kavramı etrafında &nbsp;pek çok şeyi kabul etmem gerektiğini anlıyorum. Düşünüyor, kayboluyor, diyaloglarda sorularımı &nbsp;soruyorum. Monologlarımla cevaplarımı arıyorum. Sizleri de satır aralarında kendinize dair bir şeyler &nbsp;bulmaya davet ediyorum. &nbsp;Anekdotlarım şu şekilde: &nbsp;*Gelecek, hayatlarımıza getirilmiş bir takım kısıtlamalardan bağımsız olarak, zaten, hep belirsiz. &nbsp;*Kısıtlamalar, bariyerler, örülü duvarların tamamı onları yarattığımız, varlıklarına inandığımız kadar var. &nbsp;*Önümüzü görebilmek belki de hiçbir zaman mümkün olmadı ve bugün belirsizliğin yadsınamaz varlığı, &nbsp;elimizde tatlı suçlamalarımızı yöneltecek bir şeyler olmasından süregeliyor. &nbsp;*Bütün bunların farkındalığı, muhakemesi ve kabulu, süreci kolaylaştırıyor. &nbsp;*Belirsizlikle flörtleşmek gerek. Belirsizlik havuzunda yüzmek, suya kendini bırakmak gerek. &nbsp;*Bilinmezliğin araladığı korku dolu kapıları açmak, içeridekiyle tanışmak gerek. &nbsp;*Bilinemeyecek olanın getirdiği endişeden belki de beslenebilmek, insan doğasını da hatırlayabilmek gerek. &nbsp;*Eninde sonunda kendini bir oyunun içinde bulmak, belirsizlikle oyunlar oynamak gerek. &nbsp;Bütün bunlar elbette ardı sıra anekdot sıralamak kadar kolay değil. Fakat şunu biliyorum ki, eğip &nbsp;bükebildiğimiz, oyunlaştırabildiğimiz, kurallarını kendimizin yazdığımız her şey bizim oluyor. Bizim &nbsp;bilinmezliğimiz. &nbsp;Geleceğin belirsiz hali bazen taşınamayacak kadar ağırlaşıyor. Nefes almak unutuluyor, insan önündekine &nbsp;körleşiyor. Köşeli kenarlı zaman algısı içine hapsediyor, akışkan döngüleri, varolan dengeleri unutturuyor. &nbsp;Hatırlama cesareti gösterenler ise bu teze kendi antitezini yazmaya başlıyor. Gerisi dayanılmaz bir hafiflik.&nbsp;Lisans tezi, networking yapamadık krizi, oturma izni, bilimum haklarımızı dur durak bilmeden savunma &nbsp;silsilesi, güvensizlik hissi, bildiğimi sandığım her şeyin tam tersi derken ben belirsizliğin dayanılmaz &nbsp;ağırlığı ile tanıştım. Labirentten çıkmak, bekleme odasında rahatımı bulmak zorlaştı. <a fr-original-style="" href="https://tinyletter.com/zeynepyilmaz/archive" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Mindspillings</a> adı altında yazdığım kişisel bültenimde geçen hafta şunları yazdım:&nbsp;Hayat bir bekleme odasını taklit eder. İsmimizin çağrılmasını, omuzlarımız kasılmış, arada derede bir &nbsp;vaziyette hep bir sonraki şeyin gerçekleşmesini bekleriz. Zamanla kendi rahatını buldukça, bekleme &nbsp;eylemiyle barışılır, içi boşaltılır. Ve en nihayetinde bu eylemin beklemek dışında kalan diğer her şey olduğu &nbsp;gerçeğiyle tanışılır. Gerisi dayanılmaz bir hafiflik. &nbsp;Bilinmezliğe doğru yürürken yoldaşlarınızı; bekleme odasında rahatınızı; arada bir de bilinmezliğin dayanılmaz hafifliğini bulmanız dileğiyle, &nbsp;Zeynep &nbsp;<a href="https://zeynepyilmaz.net/" target="_blank" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a><a fr-original-style="" href="https://zeynepyilmaz.net/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">zeynepyilmaz.net&nbsp;</a>&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/zeeynepyilmaz/?hl=en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">@zeeynepyilmaz&nbsp;</a>zeeynepyilmazz@gmail.com&nbsp;

Benliğime dair dönüm noktalarını en derinden hissettiğim 20li yaşlarımın başında, gelecek kavramı etrafında  pek çok şeyi kabul etmem gerektiğini anlıyorum.

Belirsizliğin Dayanılmaz Hafifliği

Yeni bir şey deniyorum. 20liğin çevrimiçi bir rakı sofrası, başka seslere de yer veren bir platform olmasını istediğimi belirtmiştim. Bu nedenle arada sırada, bu bölümde başka 20liklere yer vereceğim. 20lik okurları arasında bu bültene yazmak, çizmek, video çekmek ya da bülteni övmek isteyenler <a fr-original-style="" href="https://forms.gle/EUgJ3mGJNLD9vT5J8" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buraya tıklayabilir</a>.&nbsp;Yazı:&nbsp;Songül Soysal1 Nisan günü boş veya üzerine acayip şekiller çizerek hocanıza teslim ettiğiniz sınav kağıdı şakasını bile özler hale geldiniz mi? &nbsp;Ya da hala sevgilinize ‘ayrılık’ şakası yapanlardan mısınız? Şaka gibi bir dönemden geçerken şakanın ne iyisi ne kötüsü nasır tutan sinir sistemimize işliyor.&nbsp;Nobel ödüllü Fransız felsefeci Henri Bergson, komiğin etkisini gösterebilmesi için yüreğin uyuşturulması gerektiğinden söz eder. Tabii 20. Yüzyılın ilk yarısına damgasını vuran Bergson’un hesaba katmadığı bir şey var: 2020 yılı ve sonrası. Zira artık uyuşukluğumuz yürek uyuşukluğu değil, zihin uyuşukluğu. Öyle şaka gibi bir dönemden geçiyoruz ki sosyal pratiklerimizi kaybettik, mecalsiz kaldık, adeta uyuştuk. Buradan da nereye çıkıyoruz fark ettin değil mi? Şaka gibi olan şey aslında her gün soluk alıp vermenle sürdürdüğün hayatın ta kendisi…Akıllara zarar apokaliptik bir dönem sürüyoruz. Kimsenin şaka yapmaya hali yok, sinirleri müsait değil. Hoş yapsanız da artık hiçbir şeye şaşırmaz, reaksiyon vermez olduk. Herkes ip üzerinde yürüyor, kimi çalışamıyor, kimi ‘maaş alamazsam ne olur’ diye düşüne düşüne helak oluyor, kimisi hayatta kalma mücadelesi veriyor. Hoop kendimize dönelim. Öngörülmesi zor bir geleceğe endeksli bir plan yapmak, toplumsal baskılar altında ezilmeden hayata devam etmek ve bence en önemlisi, Türkiye’de bir kadın olarak kafamızı suyun üzerinde tutup nefes almak için verdiğimiz çaba, şaka için çok yer bırakmıyor.&nbsp;‘Çocuk muyuz canım, ne şakası’ diyenleriniz de çıkar tabii, haklısınız da. Ama hiç mi kalmadı içini kaşındıran o muzır yanından bir parça? Özlemiyor musun babanın bile şaka yaptığı günleri? Gerçi sen de haklısın sayın okuyucu. Her sabah devasa bir şaka prodüksiyonun içinde gözünü açıp, gerçeklerin içerisinde debelenip dururken nesini özleyebilirsin ki? Şuna da eminim ki artık ‘biz ne yaşıyoruz yahu şaka gibi, delirecek gibi oluyorum’ bile demeye takatin yok… Tabii adeta gizli kamera şakasının başrolüymüşüz gibi sürdürdüğümüz hayatlarımızda çok güç değil mi bu? Peki şimdi hangi kameraya el sallıyoruz?

20lik ile ilgili hikayeler