🎹&nbsp;Bu ay kütüphanemizde geleceğin geldiğini kabul edemeyip geçmişin uygulama ve politikalarında ısrar eden kurum ve yöneticilere hediye ettiğimiz şarkılar var:<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Batsın Bu Dünya, Orhan Gencebay</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Allahım Kör Et Beni, Şener Şen</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ölüyorum Kederimden, Müslüm Gürses</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">İyi Değilim, Azer Bülbül</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Dertler Benim Olsun, Orhan Gencebay</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Huzurum Kalmadı, Ferdi Tayfur</li></ul>

Jurnal

Şu anki astroloji takıntımızı, retroların her şeyi mahvettiğine dair düşüncelerimizi ve gezegenlerin yaptığı açıların bile hepimizce bilindiği düşünülünce, iyi ki 2012’de bu konular o kadar popüler değildi diyorum. MALUM DÜNYANIN SONUNUN GELMESİ, KIYAMET FALAN KONUŞULUYORDU.&nbsp;Ne mutlu ki Mayalar haksız çıktı ama bir sürü insan kıyametten sağ çıkmak için Şirince’ye sığındı. Öyle de çılgın bir seneydi işte 2012. Yasmin sevdiğimiz yıllar üzerine bir yazı fikrinden bahsedince hiç düşünmeden “2012!!!” dedim. Kime 2012’yi sevdiğimi söylesem hemen şaşırıyor - aramızda kalsın, Yasmin de 2012 dediğimde çok şaşırdı. Öyle kişisel olarak harika bir sene falan da değildi ama benim için unutulmaz senelerden biriydi ve hep güzel anıyorum. Sanıyorum bu sevginin kaynağı olduğum yaş ve hissettirdikleri.17. yaş günümdü, halamın dediği şu sözü unutamıyorum: “Herkes 18 yaş üzerine konuşup durur ama 17 yaş çok daha güzeldir. 18 olmanın gerektirdiği sorumluluklar daha&nbsp;başlamamıştır ama neredeyse 18 olmuşçasına hayatı yaşarsın. Tadını çıkar!”Can sıkıcı liseli ergen hâllerim neredeyse son bulmuş gibiydi. Üstelik bu kararıma etki edecek kayda değer hiçbir şey de olmamış gibiydi. 2012’nin sömestr tatili bittiğinde bambaşka biri olarak okula geri dönmüştüm. Vaktimin çoğunu film izlemeye ve okumaya adamıştım. Erkek arkadaşımla her şeyin yolunda gittiği bir ilişkim vardı. Ailemle aramı düzeltmiştim. Özetle, olgunlaşmaya başlayıp huzur bulduğum bir sürece girmiştim. Ama bu sırada tüm dünya kıyametten korkup yarınlar yokmuşçasına GANGNAM STYLE dansı yapıyordu.Dünya siyaseti oldukça çılgındı, sürekli Yunanistan’ın “Kemer sıkma politikası”nın konuşulduğunu çok net hatırlıyorum. Bu sırada tabi ki Türkiye siyaseti de her zamanki gibi çalkantılıydı. Bir de Adanalı olduğum için sanıyorum, Azer Bülbül’ün ölüm haberinin ardından günlerce kendine gelemeyen arkadaşlarımı teselli edişimi unutamıyorum.Türkiye’de alternatif müziğin çok da yaygın olmadığı bir dönemdi ve SoundCloud üzerinden keşfedilmemiş kişileri dinlemeye bayılıyordum. Anonim bir şekilde mesajlaşma ya da anonim olarak sorulan sorulara cevap verme üzerine web siteleri vardı. Hatta bir arkadaşım 2012’de bu site üzerinden tanıştığı biriyle geçen sene evlendi.Cüzdanımda bir film listesi taşıdığımı hatırlıyorum. Kim güzel bir film önerse ya da unutmamam gereken bir film olsa bu listeye eklerdim, izledikçe üstünü çizerdim. 2012’de bu liste bir hayli kabarmıştı. Holy Motors, Bir Zamanlar Anadolu’da, Moonrise Kingdom, Argo, Life of Pi, Silver Linings Playbook, The Hobbit bunlardan sadece bazılarıydı. Her birini izledikçe, isminin üzerini çizmenin verdiği hazzı unutamıyorum.Şimdi 2022’de kıyamet kopacakmış deseler kimler inanır, kimler korkar, kimler İzmir’de bir kasabaya sığınır bilmiyorum. Hangi müzikle dans akımı oluştu haberim bile yok. Ne dünyanın ne de Türkiye’nin gündemine yetişebiliyorum. Bir sanatçıyı ölümünün ardından günlerce evden çıkamayacak kadar seven bir arkadaşım yok sanıyorum, tutku da kayboldu. Cüzdanımda film listesi yapmayı sonrasında da çok denedim ama dijital platformda popüler olan işleri “Fear of Missing Out” hissiyatıyla hemen izlemekten cüzdan listeme yazdığım filmleri izleyemez oldum ve bu ritüeli bıraktım. Amacım bu yazıyı bu kadar hüzünlü bitirmek değildi ama sanırım 17 yaşında olmayı, Türkiye’nin canımı bu kadar derinden sıkmadığı zamanları ve bir şeylere tutku duymayı özlemişim. Bunları hissettiğim en güzel senelerden biriydi 2012. Nostaljinin yarattığı müthiş illüzyon sebebiyle belki 10 sene sonra 2022’yi en güzel sene gibi anlatırım. Yine de şimdilik, herkes nefret etse de, inadına 2012 sevmeye devam!

Azer Bülbül ile ilgili hikayeler