<h1 fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2025/5/1/1750682957774.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.54" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hardcore punk'ın yükselen yıldızı: Turnstile Viyana konseri</h1>Son yıllarda canlı müzik sahnesini altüst eden hardcore punk grubu Turnstile’ı izlemek için Viyana’dayız. Dünyada müzik otoritelerinin övgüyle bahsettiği yeni albümleri "Never Enough"ın şarkılarıyla pogoya omuz atıyoruz.Yazı: Eda SolmazCharli xcx, Coachella Festivali’ndeki performansıyla bu yaz sanatsal anlamda nelerin popüler olacağını duyurdu. Geçen yazın yıldızı, hemen arkasındaki LED ekranda birçok yönetmen ve müzisyeni sıralayıp yanlarına “summer” ibaresini yazdı ve bunlardan biri de “Turnstile Summer”dı.Baltimore çıkışlı Turnstile, günümüzün en önemli hardcore punk gruplarından biri. 2021’de yayımladığı üçüncü albümü Glow On ile türün süperstar kategorisine kadar yükselmeyi başardı. Grammy’e aday oldu, ilhamı Blink 182’un ön grubu olarak turneye çıktı. BADBADNOTGOOD ve Blood Orange ile çalışmalarıyla müziklerinin sadece tek bir türe sıkışmadığını da gösterdi. Grup, yavaş yavaş yükselirken dördüncü albümü Never Enough, hayranları için bir merak unsuru oldu. Albümden tekliler yayımlanırken hardcore punk’ın içine dream pop, funk gibi türler katılınca neler olabileceğini de dinleyicisine gösterdi. Şarkılarının özünü evet hardcore oluşturuyordu ama bu müziğin çok daha kuralsız olduğunu gösterdiler. Turnstile, synth ve üflemeli çalgılarla zenginleştirdikleri parçalarıyla melodik ve şu ana dair bir hardcore türü ortaya çıkardı. <p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#e06535" color="#000000" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#e06535 !important;color:#090909 !important" href="https://aposto.com/s/hardcore-punkin-yukselen-yildizi-turnstile-viyana-konseri?a=customButton" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(224, 101, 53) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">YAZININ DEVAMI</a>

Duende

Charli xcx, Coachella Festivali’ndeki performansıyla bu yaz sanatsal anlamda nelerin popüler olacağını duyurdu. Geçen yazın yıldızı, hemen arkasındaki LED ekranda birçok yönetmen ve müzisyeni sıralayıp yanlarına “summer” ibaresini yazdı ve bunlardan biri de “Turnstile Summer”dı.Baltimore çıkışlı Turnstile, günümüzün en önemli hardcore punk gruplarından biri. 2021’de yayımladığı üçüncü albümü Glow On ile türün süperstar kategorisine kadar yükselmeyi başardı. Grammy’e aday oldu, ilhamı Blink 182’un ön grubu olarak turneye çıktı. BADBADNOTGOOD ve Blood Orange ile çalışmalarıyla müziklerinin sadece tek bir türe sıkışmadığını da gösterdi. Grup, yavaş yavaş yükselirken dördüncü albümü Never Enough, hayranları için bir merak unsuru oldu. Albümden tekliler yayımlanırken hardcore punk’ın içine dream pop, funk gibi türler katılınca neler olabileceğini de dinleyicisine gösterdi. Şarkılarının özünü evet hardcore oluşturuyordu ama bu müziğin çok daha kuralsız olduğunu gösterdiler. Turnstile, synth ve üflemeli çalgılarla zenginleştirdikleri parçalarıyla melodik ve şu ana dair bir hardcore türü ortaya çıkardı.Never Enough&nbsp;yayımlanmadan hemen önce ilk konserini, memleketi Baltimore’da Wyman Park Dell’de verdi. Evsizlere bağış toplamak için düzenlenen bu performansta yeni şarkıların duyurusu yapıldı. Konserin videoları ise VHS formatında ve 90’lar nostaljisinde kaydedildi. Sosyal medyaya düşen videolar o kadar etkileyiciydi ki viral oldular. Sahneye çocuklarıyla atlayan seyircinin&nbsp;stage diving anları, mosh pit alanı yaratıp pogo yapan hayranların şarkılara tüm kalbiyle eşlik etmesi, hoparlörün devrilmesi... Turnstile’ı canlı izlemek "bir deneyim" olarak ifade edildi.Turnstile, 6 Haziran’da yayımladığı Never Enough albümüyle de hardcore punk’ın 2025’teki fotoğrafını çekti. Vokal Brendan Yates’ın çöküşünü anlattığı ve kırık bir kalbiyle baş etmeye çalıştığı şarkı sözlerine mükemmel müzikal düzenlemeler eşlik etti. Ve şarkılarını çalmak için yeniden yola çıktılar.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Sahnede izlediğimiz&nbsp;Turnstile, albümün de ötesinde</h2>Turnstile’ı Viyana’da yakalıyorum. Finlandiya, İtalya, Çekya ve Slovakya gibi pek çok ülkeden gelenlerle birlikte, 1896-1899 yılları arasında Viyana'nın aydınlatma ve ısınma ihtiyacını karşılayan eski gaz merkezi, bugünün kültür ve sanat mekanı Gasometer’de. Turnstile, konserin açılışını "Never Enough" ile yapıyor. Grubun yeni albümü fazlasıyla güçlü ama sahnede izlediğimiz Turnstile, albümün de ötesinde. Hardcore gruplarının müzikal anlamda çoğunlukla aynı çizgide ilerlediğine dair önyargılarımı yerle bir ediyorlar.&nbsp;Brendan Yates, zaman zaman mikrofon ayaklığını havaya kaldırıyor ve kalabalık, yakın zamanda çıkan tüm şarkıları ezbere söylüyor. "Blackout" çaldığında ise konser mekanı adeta alev alıyor. Yates, hemen önündeki pogoyu hissedercesine sahnede zıplamaya devam ediyor. Müthiş bir enerjisi var. Canlı performansta vokali çok daha güçlü duyuluyor. Ancak en dikkat çekici olan, grubun her bir üyesinin, enstrümanında neredeyse kusursuz bir hakimiyet göstermesi. Hardcore gruplarında davulcunun iyi olması gerektiği yönündeki efsane, Daniel Fang’in davul performansıyla bir kez daha vücut buluyor.Hayranlar konser boyunca “mosh, mosh, mosh” ya da “turn, turn, turn” diye bağırarak yuvarlaklar çiziyor, pogo yapıyor ve stage diving’e katılıyor. Arada sırada sahneye çıkan seyirciler, adeta denize atlar gibi kendilerini kalabalığın içine bırakıyor. Yates, hayranlarını asla dışlamıyor; sahneye atlayan herkesle el sıkışıyor&nbsp;ve stage diving için onlara cesaret veriyor. Kadın ya da erkek fark etmeksizin, herkes kendini kalabalığın kollarına güvenle bırakıyor.Turnstile, “Underwater Boi” gibi ruhani bir şarkının ardından gelen “Holiday” şaheseriyle hayranların ateşini daha da yükseltiyor. Grubun görece uzun şarkılarından “Look Out For Me” bile enerjiyi bir an düşürmüyor. Yates ve ekibi, sahnenin ortasından ışık saçıyor.<img src="https://images.aposto.com/2025/5/1/1750665861527.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Ayrılık acısına iyi gelen konser</h2>Grup, yeni albümlerine dair yakın zamanda New York Times’a verdiği röportajda şöyle diyor:&nbsp;<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Genel olarak hardcore müzik keder, üzüntü, öfke, mutluluk, neşe, zaferle ilgili olabilir. Ancak bu müziğin, her zaman sizi iyi hissettiren bir şey olarak sunulduğunu hissediyorum. Ayrıca bazen de tek istediğiniz suratınıza yumruk atılmasıdır.” </blockquote>Albümün prodüktörü ve tüm şarkılarının yazarı Yates, parçalarında duygulara odaklanmayı seçip kaygılı bir ifade ortaya koyuyor. Bu da 30’lu yaşların ortasındaki dinleyicisiyle çok daha içsel bir yakınlık kurmasını sağlıyor.Ben de birkaç gün önce trajik bir şekilde biten ilişkimin tüm acısını, tam da grubun istediği gibi, o konserde bırakıyorum. Konserdeki çoğu parça adeta suratıma yumruk atıyor. Bağırarak şarkı söylüyorum, zıplıyorum, ben de yumruğumu havaya kaldırıyorum; arada Never Enough albümündeki duygusal şarkı sözlerinde insanlarla omuz omuza çarpışırken gözlerim doluyor ve en önemlisi grubun bana verdiği tüm bu duygu karmaşasının içerisinde tek bir şeyden emin oluyorum, kendimi çok iyi hissediyorum. Ayrılık acısını Turnstile ile atlatıp, arınıyorum. Konserlerin amaçlarından biri de aylarca dinlediğiniz şarkıları canlı işitmenin yanı sıra sizin gibi aynı hislere sahip insanlarla bir arada olmanın verdiği mutluluk değil midir?Turnstile, sahnesini "Birds" ile bitiriyor. Albümün en hızlı tempolu hardcore şarkısıyla. Turnstile bizi son bir çılgınlığa götürürken seyirciler arasında daha çok pogo görmek istiyor. Tartışmasız en popüler hardcore grubunu bu kadar küçük bir sahnede izlemek ise büyük bir şans. Çünkü yakında büyük arenalarda sahne alacaklar ve bir daha Turnstile’ı bu kadar küçük bir ölçekte bir sahnede görmeyeceğiz. Ezcümle, günümüzün hardcore müziği nasıl diye merak ediyorsanız, Turnstile’ı kesinlikle dinlemeye başlayın.

Son yıllarda canlı müzik sahnesini altüst eden hardcore punk grubu Turnstile’ı izlemek için Viyana’dayız. Dünyada müzik otoritelerinin övgüyle bahsettiği yeni albümleri "Never Enough"ın şarkılarıyla pogoya omuz atıyoruz.

Hardcore punk'ın yükselen yıldızı: Turnstile Viyana konseri

Albüm: blink-182, ONE MORE TIME...Süre: 50 dakikaPlak şirketi: Columbia RecordsYayın tarihi: 20 Ekim 20232000’lerin başına denk gelen ergenliğimde en çok dinlediğim gruplardan biri kesinlikle blink-182’du. O zamanlar kliplerini yüzlerce kez izler ve çok gülerdim. Çünkü her şeyin ciddi olduğu bir dünyada pop punk yaparak eğlenen ve her şeyle dalga geçebilen üç adam vardı karşımda. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/6xpDh0dXrkVp0Po1qrHUd8?si=d61305bb79e84b86" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Adam’s Song</a> ve bir emo şaheseri olan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/1AdYZ6X00nXmO613Y7GJOl?si=6db6950d247245a4" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">I Miss You</a> şarkısında hüzünlenip şarkının sözlerine referans olan The Nightmare Before Christmas’ı izleyemeye bayılırdım. Anlayacağın fazlaca klişe bir ergendim. blink-182’un eski kliplerinin tamamını izlersen,neredeyse 90’lar sonu 2000’ler başına dair tüm popüler figür ve akımlara şahit olursun.&nbsp;Grup, 2005 yılına gelindiğinde bir anda blink-182 projesine ara verdiklerini duyurdu. 2008’de Travis Barker, bir uçak kazası geçirdi. 4 kişinin öldüğü kazada Travis sağ kurtuldu ama vücudunda ciddi yanıklar oldu. Grup, Travis’in iyileşme sürecinde bir araya geldi ve yeni şarkılar yaptı. Fakat 2015’e gelindiğinde Tom DeLonge gruptan yeniden ayrıldı. Travis ve Tom yanlarına Matt Skiba’yı alıp iki albüm kaydetti. Bu albümler o dönem pek de ses getirmedi. Vokalist ve basçı Mark Hoppus’a, 2021’de 4. evre lenfoma kanseri teşhisi konulduğunda ise eski dostlar yeniden bir araya geldi ve dünya turuna çıkmaya karar verdi. Bu sırada dokuzuncu albümleri &nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/album/1OteY9OFTmoZ0vmZT89wPd?si=DEBRTAomS1m1J4cyxS3NpQ" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">ONE MORE TIME...</a>’ı da kaydetmeye başladılar. Hatta bu birleşmenin nedenini Tom, şu sözlerle anlattı: “Eşime ‘Bir daha müzik yapacağımı ya da bir daha turneye çıkacağımı sanmıyorum’ dediğimi hatırlıyorum. Mark bana hasta olduğunu söyleyene kadar… Ben de bir anda ‘Yapmak istediğim tek şey müzik’ diye düşünmeye başladım. Bana hasta olduğunu söylediğinde sanki hiçbir şeyin önemi yokmuş gibiydi. Bu sanki ‘Bu boktan kurtulacaksın ve biz de yanında olacağız’ gibiydi.”<img src="https://images.aposto.com/2023/9/1/1698658473040.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.00" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">blink-182, ONE MORE TIME..."Beni özlediğini duymak için ölmem mi gerek?"Tom, bu albümün grubun çıkışından bu yana yaptıkları en iyi müzik olduğunu söyledi. Ancak 17 şarkılık albümü dinlediğimde bu cümle pek de gerçekçi gelmedi bana. Diğer yandan şarkıların sözlerinde bu sefer çok daha kişisel bir anlatım var. Grubun başından geçenleri şarkı sözleri üzerinden takip etmek mümkün. Özellikle albüme adını veren <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/1ja4311zfLHqUL96poSXfP?si=1a810d53941b48d5" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">ONE MORE TIME...</a>’da tüm bu detaylar mevcut. Tom’un Mark’a kanser teşhisi konduğunu öğrendikten sonra gruba dönmesi ve üçünün ortak geçmişine dair sözler bunlar. Pop punk romantizmine sahip bu şarkıdaki nostaljik havayla bir çırpıda grubun mazisine ışınlanmak mümkün:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">I wish they told us, it shouldn’t take a sickness Or airplanes falling out the sky … Do I have to die to hear you miss me? Do I have to die to hear you say goodbye? I don’t wanna act like there’s tomorrow I don’t wanna wait to do this one more time</blockquote>Tekrara düşen şarkılar50’li yaşlarda olup zamansız kalabilen bu üç adam, Kaliforniya’nın yaşam sevincini ve espri anlayışlarını koruyarak yeniden müziklerine ekledikleri albümlerini, <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/24CRDgNOgA72JLL7PHFjgB?si=62164a22f36b4556" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Anthem Part Two</a>’un devamı olan <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/2kjH4Q6WxvlpGnlgwmv4eG?si=d9a12b924b5d42e4" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Anthem Part 3</a> ile açtı. Travis Barker, adeta bir stadyumda çalıyormuş hissiyle girişte bizi görkemli davullarıyla karşıladı. Ve ardından pop punk köklerine döndükleri <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/5k2KDcpVLgyy0dr7uzdJit?si=de2d7ed5a9324c1c" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Dance With Me</a> ile albüm devam etti. Şarkıdaki “olé olé olé” diye haykırışları bir pop nakaratı olarak hafızada takılıp kaldı. Şarkı bittiğinde sadece bu sözler dönüyordu zihnimde. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/3wIaPhVmXG6lcIPfm7D0fm?si=0774789a6e8e4190" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fell in Love</a>’da da The Cure’un <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/4xiyq1iRdsxuU1BPUJ490Z?si=aef8b16acb2b42b6" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Close To Me</a> parçasına bir göndermede bulundular.&nbsp;Albümü sıralı bir şekilde dinlediğimde enerjisinin zaman zaman kaybolduğunu fark ettim. Ve sanki tüm şarkılar birden tekrara düşüyormuş gibi hissettirdi. Bu ilerleyişte yarım dakikalık <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/6VEm21iOWSyONwVAlOq1PQ?si=f05de9265d96497a" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Turn This Off!</a>’taki öfke patlaması vitesi arttırdı. <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/7sr058hCmHw5kUwCM4smm7?si=ca2ed38287cd4ef1" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">When We Were Young</a>’ta melodik bir pop-punk şarkısında yine ve yeniden geçmişe dair fazlaca göndermeler işittim:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">When we were young Are you still running free like every other When we were young Nothing’s too fast ‘cause we’ve run together</blockquote>Oldukça sert yarım dakikalık hardcore türündeki &nbsp;<a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/3C114Swai6Q9Z3m6qXDjv4?si=450b47a5e7f54ee9" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Fuck Face</a> ’te gruba Tim Armstrong eşlik etti. Albümün kapanışı da <a fr-original-style="" href="https://open.spotify.com/intl-tr/track/7fHkCFzRvk5QvuAbXRSeG9?si=bf185834fda24671" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Childhood</a>&nbsp; şarkısıyla yapıldı. Şarkı, geçmişe duyulan özlem duygusunun yanı sıra şimdiki zamandan kopukluk hissini de sahip. Grup, “Where did our childhood go? I wanna know” sözleriyle bitirirken albümü yetişkinliğe geçişi anlatıp çocukluktaki o masumiyetin kaybına dair derin bir özlemin altını çizmeyi ihmal etmedi. Tom, bir röportajında bu kapanışın son olmadığını da hatırlattı: “Bu sefer yaptığımız müziğe değer vereceğiz, onu besleyeceğiz, onunla ilgileneceğiz ve bunun için minnettar olacağız. Bu konuda elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalışacağız.”<img src="https://images.aposto.com/2023/9/1/1698658564296.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">blink-182 | Fotoğraf: Jeff KravitzAlbümün tamamına hakim olan nostaljik havaONE MORE TIME... ile kendi tarihinin en uzun albümünü yapan blink-182’un yeni şarkılarında 2000’lerdeki eğlenceli bir gençlik komedisi izliyormuş hissi hakim. Arada genç bir kız ya da erkeğin sevgilisiyle kavuşması gibi duygusal anların da yaşandığı o tanıdık hissi. Grup, söz yazımı konusunda oldukça içten olmasına karşın müzikal anlamda bir o kadar da yenilikten uzak. Her şeyin olanca hızıyla değiştiği bir dünyada grup, eski şarkılarını hatta blink-182 dışında yer aldıkları gruplardaki parçalarını evirip çevirip yeniden kaydetmişler gibi.&nbsp;Öte yandan grubun köklü hayranları bir değişim istiyor muydu? Dünya turnesinde biletlerinin çok pahalı olmasına rağmen tamamen tükendiğini düşünürsek hiç sanmıyorum. Zaten grup da pop punk devrimi yapma gibi bir dertte olmadığını her ifadesinde belli etti. Sadece eğlenerek daha çok sahnede olma peşindeler. Ve tabii bu albümün yeniden birleşen blink-182’un her üyesi üzerinde duygusal ve derin etkisi olduğu da aşikâr. Belki de grup, kariyerine yeniden başlıyormuş hissini vermek istedi ya da bu hisse büyütmeye ihtiyaçları vardı.İtiraf etmeliyim Mark ve Tom’un sesini birlikte yeniden duymak bütün yazı boyunca altını çizdiğim o nostaljik zamanları yeniden yaşıyormuşum gibi hissettirdi. Tüm albüm boyunca da uzun süre görüşmediğim bir arkadaşla sohbet eder gibiydim. Bu yüzden albüm biter bitmez bu şarkıların daha iyi versiyonları olan yani blink-182’un eski şarkılarına dönüş yaptım!

ONE MORE TIME... ile kendi tarihinin en uzun albümünü yapan blink-182’un yeni şarkılarında 2000’lerdeki eğlenceli bir gençlik komedisi izliyormuş hissi hakim.

Blink ile ilgili hikayeler