• Geçmişe Dönük:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Le Bonheur&nbsp;(1965, Agnès Varda) | ★★★★½</li></ul>

Agnès Varda'nın sinemasıyla, ölümünden kısa süre önce tanıştım. O günden beri de, ne zaman izlemek istediğim hiçbir filmi izleyecek enerji ya da motivasyonu kendimde bulamasam, mutsuz hissetsem, yorgun hissetsem onun sinemasına sığındım. En karanlık konuları, en ağır duyguları, en büyük çaresizlikleri dahi yalın, iyimser ve gülümseten bir şekilde aktarma becerisine sahip Varda. Size hayatın zorluklarıyla başa çıkmayı öğreten, hayatın acı gerçeklerini masallarla anlatan, tatlı dille öğütler veren, şefkatli bir büyükanne gibi...Varda'nın ilk filmlerinden Le Bonheur,&nbsp;uzun zamandır izleme listemdeydi, "Mutluluk nedir?" ve "Mutluluk neleri göze almaya değer?" sorularıysa bir süredir kafamı kurcalayan, beni zorlayan sorular listemde... Herkesin benzer ilişkiler yaşadığı, her aşkın aynı döngüde ilerlediği, kalıpların ve normların, kuralların ve kural dışına çıkmanın ilişkilerin kaderini belirlediği bir düzende, farklı hissetmenin, mutluluğu farklı bir ilişki modelinde aramanın (ve bulmanın) mutluluğu nasıl etkilediğini anlatıyor Le Bonheur.&nbsp;Her biri aynı yöne bakan bir ayçiçek tarlasında, ayrıksı bir ayçiçeğine çeviriyor kamerasını henüz ilk saniyelerinde.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/10/0/1638093820502.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.82" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Mutluluk denilen şeyin kusursuz bir tasvirini, her birinin yüzü gülen, kırlarda koşan ve gülümseyen bir aile, ağaç gölgelerinde uyuyan mutlu çocuklar, sevişen mutlu bir çift üzerinden yapıyor sonra. Ve François ile Thérèse'in mutluluk tablosuna, Emilie'yi sokuyor. François, iki kadını birden sevmenin, "aksine, daha çok kendi olmanın", aşkın ve mutluluğun farklı yüzdelerini farklı kadınlardan almanın bir lanet değil bir lütuf olduğunu düşünüyor. François mutluluğu, doğa üzerinden yaptığı metaforlarla tanımlıyor. Varda sineması, kamerasıyla, kurgusuyla onun metaforlarına göz deviriyor. Peki ya onun mutluluğu bu kadar gerçek, elma bahçesi o kadar genişken Thérèse ve hatta Emilie'nin mutluluk tasviri ve tarifi çok farklıysa? Varda, her şeyin çok kolay olduğu, mutluluğun herkes için aynı olduğu illüzyonunu yaşatan toz pembe bir filmi, sarının bin bir tonuyla bir anda hüzne boyuyor. Mutluluğun tasviri diyor, herkes için aynı değil. O kadar da kolay değil.&nbsp;★★★★½

Le Bonheur ile ilgili hikayeler