Geçen sayıda "<a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/615d424fa86d450006d8fb3f" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Olumsuzluk Bekçileri</a>" başlıklı bölümü, bir sonraki sayımızda biraz şimdimize bakmak üzere diye bitirmiştik. Evet buna biraz bakalım, ama farklı bir pencereden.&nbsp;Şu an "an"da olduğunu kabul et."An"da olmadığını kabul et.&nbsp;Yargısızca her şeyi kabul et.&nbsp;Kabullenme, hayatımıza farkındalık çalışmalarıyla birlikte iyice girmiş durumda ancak gördüğüm kadarıyla hepimizin kafası bu anlamda çok karışık. Kabul et demekle kabullenemiyoruz, kabullenemedikçe merkezimizde kalamıyoruz. Beylik laflar ve cümlelerin bir işe yaramadığını, farkındalık çalışmalarını "gerçekten" pratik etmedikçe bir işe yaramadığını görüyoruz.Bir gün, bu bültene de ismini veren İçimdeki Dünya isimli aylık farkındalık çalışmalarımızın birinde, yargı konusuna odaklanmıştık. Günlük hayatta nerelerde yargılar ortaya çıkıyor keşfetmeye ve farkındalığımızı o alanlara yönlendirmeye çalışıyoruz. Bir kaç gün sonra, birileriyle alakalı, belki onların da şöyle bir durumları vardır, onu da kabullenmek lazım şeklinde bir şey söylediğimde, katılımcılardan birisi haklı bir isyanda bulundu: Kabul edemiyorum! Nasıl kabul edilebileceğini bilmiyorum. Kabul ediyorum demekle olmuyor, kabul etme niyetinde olmak kabulü getirmiyor.&nbsp;O kadar yerinde bir serzeniş ki, biraz zaman vermek ve farkındalık çalışmalarımıza devam etmekten başka bir çare yok bu durumlarda. Ama doğru bir çabayla devam etmek çok önemli. Yoksa sağa sola bakayım, onu, bunu kabul etmeye çalışayım, kendimi her şeye teslim edeyim gibi bir anlayış da bizi kabule götürmüyor ne yazık ki.&nbsp;Tara Brach bir konuşmasında, "Kabullenmek, kapı paspası olmak değildir." diyordu. Çok hoşuma gitmişti. Çünkü kabullenme genel olarak pasif bir hal olarak algılanabiliyor. Hiç bir şey yapmama, kabul etme, kabul edip devam etme gibi. Yani hayatında bir şeyler oluyor, kabul edip devam ediyorsun sözde. Peki gerçekten kabul ediyor musun? Ya da kabul gerçekten pasif bir hal mi, değilse nasıl aktif bir hal olabilir?&nbsp;Kabul kavramını tanımlayarak kısıtlamak istemiyorum. Herkes bu yazının sonunda kendi tanımını kendi yapar belki bu sefer. Sadece biraz değerlendirelim nasıl bir şeyler bizi kabul haline götürebilir.&nbsp;Her şeyden önce farkındalıklı şekilde bir şeyleri kabullenmenin, arkamıza yaslanarak beklemek olmadığını anlayalım. Bu çeşit bir eylemin ne anlama gelebileceğini de ele alacağız. Kabul aslında bu şekilde bekleyerek bize gelen değil, aksine cesaretle içine girdiğimiz ve bu cesaretimizin karşılığında da bize özgürlük vaadeden bir eylem. Tutsak edici değil, aksine özgürleştirici bir eylem. Teslimiyetten değil, cesaretten beslenen bir eylem.&nbsp;Kabul etmenin mahiyetini biraz daha kavrayabilmek için yapabileceğimiz bir kaç şey var. Öncelikle dikkati getirebileceğimiz durumlardan bir tanesi şu olabilir: Bir şeyler ters gittiğinde, beklentilerimiz gerçekleşmediğinde, örneğin en basitinden o çok istediğimiz şey olmadığında, davranışımız nasıl oluyor? Nasıl hisler oluşuyor? Bu hislerle ne yapıyoruz? Böyle bir durumda verdiğimiz tepkilerden her biri, aslında "kabul" kavramını ve olaylara kabulle yaklaşmamızı zorlaştıran tepkiler olabilir. Bu tepkiler genellikle alışıldık ve refleks olarak verilen tepkiler olarak değerlendirilir.&nbsp;Bunlardan bir tanesi; savaşmak. Bir olay oluyor, örneğin bir anda trafiğe giriyoruz, bir yerlere yetişmemiz lazım ve gerçekten belli ki çok vakit kaybedeceğiz. İçimizden (ya da dışımızdan) lanet etmeye başlıyoruz, belki kornaya basıyoruz; modumuz gittikçe düşmeye başlıyor ve belki de hızlıca öfkeye dönüyor. Durumla resmen savaşıyoruz. Bu hal tanıdık geldi mi?Çok mümkün olan başka bir refleks ise; kaçmak. Yine hoşumuza gitmeyen, beklenmedik bir durumu ele alalım, örneğin bir ilişkide hoşumuza gitmeyen durumlar oluşuyor sürekli. İçmizde bizi üzen, kıran, geren, öfkelendiren hisler oluşuyor, diyaloglar gelişiyor fakat kendimizi ifade edemiyoruz. En sonunda bırakıyoruz durumu kendi haline, içimizden geçenleri paylaşmıyoruz. Sanki bir an için "bu kişiyi/bu ilişkiyi böyle kabul ediyorum" gibi bir ilüzyon yaratabilecek bir durum gibi olsa da, aslında kendimizi ifade etmekten kaçıyoruz, o ilişkide gerçekten diyalog halinde olmaktan kaçıyoruz. Yani kaçma refleksine sığınıyoruz.&nbsp;Son olarak, oldukça tanıdık geleceğini düşündüğüm başka bir refleksimiz; görmezden gelmek. Müthiş iyi görmezden geliyoruz. Yeter ki tadımız kaçmasın. Halbuki kaçan tat çoktan kaçmış oluyor da, bizim görmeye, bakmaya cesaretimiz olmuyor (burayı aklınızda tutun şimdi). Görmezden gelme durumu istediğimiz bir şeyler için de söz konusu olabilir, mutlaka nahoş bir durumdan bahsediyor olmak da gerekli değil. O harika yeri görmek istiyorumdur, kendime engeller çıkarıyorumdur, bu isteğimi görmezden gelip, diplere itebilirim. Ya da aslında kendime daha iyi bakmak için yapmam gerekenleri çok iyi biliyorumdur, görmezden gelebilirim. Bir de olumsuz durumlardan bir örnek, her gün gördüğünüz bir kişiyle ilgili içinizde beliren öfke, gıcık olma gibi hisler vardır ancak muhatap olmak istemezsiniz ve bu hislerinizle birlikte o kişiyi de görmezden geliyor olabilirsiniz. Sınırsız örnek bulmak mümkün.&nbsp;Bunların hepsi birer davranış biçimi, o andaki yaşanan durumlara karşı gösterilen tepkiler. Halbuki kabulden bahsettiğimizde tepkiden değil, bir cevaptan, bir karşılıktan bahsederiz. Kabul bir davranış biçimi değil, aynı meditasyondaki gibi bir oluş halidir. Bu yüzden kabul et demekle, kabullenmek, yani gerçekten, farkında olarak kabul etmek mümkün olmaz. Bu anlamda kabul için belki de, şu anki gerçekliğimizle nasıl ilişki kurduğumuzu gösteren bir haldir demek mümkün olabilir. Gerçek hislerimize karşı açık olmak. Bilge bir şekilde, şu an olanı açıklıkla karşılayıp kabul edebilmek. Her ne varsa, her ne oluyorsa. O halin içine yerleşebilmek. İşte bu yüzden çok cesur bir hal, işte bu yüzden çok canlı bir hal. Kabul varsa, yaşam var. Gerçek, canlı bir yaşam. Aynı sevgi gibi, sevmek gibi. Tepki haline girdiğini fark ettiğin her an sor kendine, şu anda başka nasıl olabilirim? Şu anda tepki vermeksizin, nasıl açıklıkla karşılayabilirim bu durumu? Çünkü kabulün, yalnız seninle ilgisi var. Zihninde her ne yargı varsa, yargının öznesi her kimse ya da her neyse, kabul sadece seninle ve senin dışarısıyla, başkalarıyla ne şekilde ilişki kurduğunla ilgili. Nasıl hareket ettiğinle değil. &nbsp;Sor kendine, şu anda kendi gerçeğine ne kadar açık olabilirsin? İşte kabul denen nane, tam da oralarda bir yerde.

İçimdeki Dünya

Teslimiyet mi, Cesaret mi? 

Kabul Denen Nane

Geçenlerde Instagram’da komik bulduğum bir twit paylaşmıştım. Benim bir farkındalık daha kaldıracak gücüm kalmadı, daha fazla bilinçlenmek istemiyorum diyordu esprili bir dille. Buna ilişkin olarak o kadar çok “aa aynı ben” diyen geri dönüş aldım ki, bir an için aldığım ve almakta olduğum farkındalığa dönük eğitimlerin kendi üzerimdeki etkisine dönüp bakmak istedim. Hatta döndüm baktım, memnun kaldım, neyse ki devam etmeye karar verdim. Şaka bir yana, meşhur bir söz vardır: “Ignorance is bliss”, cehalet mutluluktur der. Hatta bir benzeri de Fransızca’da “Imbecile Heureux” yani aptallık mutluluktur şeklinde ifade edilmiş. Bu durumda görmemek, bilmemek, farkında olmamak, farkındalığı geliştirmemek mi bir meziyet, yoksa hayatı farkındalık ile yaşamak mı?Kendi yaşamımızın içinden, doğrudan konuya girelim. Anne-babalarımızın yaşantılarına zaman zaman göz gezdirdiğimde, ellerinde olmaksızın farkındalıkla çok göz göze gelmeden yaşamış olduklarını ve hayatlarının hızlı bir şekilde fedakarlık odaklı olarak geçmiş ve geçmekte olduğunu farkediyorum. Şu an bile birçoğu aman şuraya oturayım da güzelce bir boş boş uzaklara bakayım demekten uzak, sürekli bir yapma hali (doing-mind) içinde. Yapma hali içinde olunduğunda, farkındalığa dair hassasiyet azalıyor.Günümüze geldiğimizde ise, şu anda dünyada en çok satanlar listesine giren kitaplar ağırlıklı olarak kişisel gelişim ve farkındalığa dair eserler. Bizlerin, anne babalarımızdan çok ileride bir farkındalık noktasına geldiğimizi savunmuyorum ancak öncelikle doğanın çağrılarından ve ayrıca teknolojinin ve bilgi çağının önümüze sunduklarından ötürü, farkında olmaya ve farkında yaşamaya daha çok itildiğimizi düşünüyorum.Peki farkına varmak mı yoksa varmamak mı? Bilmek mi bilmemek mi? Farkındalık acı veren bir şey mi?Yakın zamanda kaybettiğimiz kıymetli&nbsp;Doğan Cüceloğlu bir konuşmasında şöyle diyor:“Keşke farkında olmasaydım, ne kadar rahat ederim çok yaygın bir düşünce.”&nbsp;Sonra soruyor;“Farkına varma yolculuğuna girdiğiniz zaman, farkına varma engellenebilir mi? Bilerek kendinizi bundan alıkoyabilir misiniz? Emin değilim. İnsanın yaradılıştan bir merak etme ve farkına varmaya açık olma, öğrenme yolculuğuna çıkma durumu var. Bundan dolayı, ben farkına varmak istemiyorum demek, insanın doğasına ters.”Düşünsenize, hayat size sürekli bir şeyler öğretmeye, bir şeylerin farkına varmanızı göstermeye çalışırken, bundan kaçmak ne kadar mümkün olabilir? Çıkmaz sokağa geldiğinizde yüzleşme ne kadar ötelenebilir?Farkındalık sürecinin aslında derin bir öğrenme süreci oluyor. Yani gündelik hayatımızı yaşarken bir anda aydınlanmıyoruz ya da farkındalıklar kucağımıza düşmüyor. Zihin kendini yavaş yavaş arka planda hazırlıyor. Belirli bir süreç sonrasında “farkındalığımızı fark etme” düzeyine geliyoruz.Kaldı ki öğrenme bile başlı başına bir süreç. Doğan Cüceloğlu’na göre öğrenme sürecinin 4 aşaması var:“İlk aşama, bilmiyorsun, bilmediğinin de farkında değilsin.”Yani aslında hiçbir şey bilmiyorsun. Ne bilme var ne de farkındalık hali. Tam bir cehalet mutluluk aşaması.“İkinci aşamada, farkındasın ama hemen davranışa geçmiyor. Farkına vardın ama davranış olarak bir şey gösteremedin. Düşünmen, niyet etmen, tekrar tekrar teşebbüste bulunman lazım.”Burada zannediyorum cılız bir farkındalık süreci başlıyor. Öğrenme belirli bir düzeyde gerçekleşmiş, gel gör ki gidip geliyor. Üzerimize oturmuyor. Bunu meditasyon yapmayı öğrendiğimiz zamanlar gibi düşünüyorum. Biliyoruz ancak uygulamıyoruz. Tekrar tekrar niyet edip oturmak gerekiyor.“Üçüncü aşamada hem farkındasın hem de davranışında kendini gösterebiliyorsun.”Son aşamada ise, “Dikkatle, farkında olarak yapman gerekeni yapmaya başlıyorsun.”Diyor ki Doğan Hoca, “Bir şeyin farkına vardıktan sonra acemilik dönemi var, sonra yavaş yavaş ustalaşmaya başlayacaksın.”Gerçekten de farkındalık bizim için acı bir sonuç da doğurmuş olsa, bir rahatlama da sağlamış olsa, önemli olan aslında bilinçli bir şekilde yaşadığımız süreç gibi geliyor. Ne o acı sonuç kalıcı, ne de bizim için harika olan bir sonuç. Kalıcı olan tek şey deneyim. Ve acı deneyimlerin dahi hayata dair olduğunu söylememek için hiçbir sebep yok. Acıya dair <a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/6112449de4e5ab0006a1d1d4" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gönül Yangınları</a> yazımda birkaç kelam etmiştim.<a fr-original-style="" href="https://www.psychologytoday.com/us/blog/spellbound/202103/the-curse-consciousness" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Prof. Nelisha Wickremasinghe, The Curse of Consciousness/Bilincin Laneti başlıklı yazısında</a> şöyle diyor:“Bilinç, bize düşünecek ve endişelenecek çok fazla şey verdiği için kısmen bir lanettir. Düşüncelerimizin kalitesine daha fazla dikkat ettiğimizde, hayatta değerlendirmelerin, yargıların, ikilemlerin, anıların ve beklentilerin ne ölçüde baskın olduğunu fark ederiz - o kadar ki, çoğu zaman bulunduğumuz anın içinde neyin iyi ve yeni olduğunu takdir etmekte başarısız oluruz.&nbsp;Düşüncelerimizin çoğunun problem odaklı olması ve tehdit edici beyin duygularını tetiklemesi bizim suçumuz değil, çünkü temel bir hayatta kalma tepkisi olarak, öncelikle sorunları tespit edip öncelik sırasına koymak üzere tasarlanmışızdır.”Aslında burada da ortaya konduğu üzere, zihnimiz öncelikli olarak negatife ve problemlere odaklanıyor. Dolayısıyla, farkındalık da söz konusu olduğunda, bilincimizin öncelikli olarak seçip aldığı kısım, eğer zorlu ve acılı bir sonuç varsa, o sonuca yönelik acı çekme hali olabiliyor.Peki gerçekten sonucun ne kadar önemi var? Belki düşüncelerin sonuç odaklı evet ama, gerçekten o sonuca giderken yürüdüğün yollarda ayağına değen taşların veya önüne çıkan manzaraların sana kazandırdıkları şeyler sonuçtan daha değerli olabilir mi?Doğan Cüceloğlu diyor ki:Yaşam süreçten başka bir şey değil. Mal, mülk, mevki, makam, şöhret değil. Yaşam, şimdi burada, anlamlı, coşkulu ve güçlü bir sürecin içinde olmaktır.&nbsp;Ben kimim? Ben ne hissediyorum? Ben yaşıyor muyum?Kuş sesi bile duymuyor musun? Oturunca neleri duyuyorsun?&nbsp;Tüm bunlar, daha fazla farkındalık yaşamak istemiyorum demeden önce kendimize sormamız gereken sorular belki de. Bana sorarsanız, farkındalık yolunda harcadığım her çaba, kalbimin attığını hissettiğim anlara dönüşüyor. O anlarsa, değerli anılar oluyor. Evet belki hediye vermeyecekler sonunda, ne kadar da güzel farkına vardın her şeyin demeyecekler ama, bir şeyleri bilecek ve hissedeceğim. Bildiklerimi coşkuyla yaşama dahil edeceğim. Gördüğümün, görebileceklerimin ancak ufak bir parçası olduğuna inançla, aşkla yaşama karışabileceğim. Bilmiyorum kulağa çok mu romantik geliyor? Öyleyse bile, emin olalım ki cahillik mutluluk olabilirse de, farkındalığın mutluluğu ile aynı kulvarda değiller.Doğan Hoca size de sorsun o zaman: Hayatını tribünlerden mi seyrediyorsun? Sahada mısın?Doğan Cüceloğlu konuşmasının tamamını <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=hz1r8bcyqMc" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> izleyebilir ve kendisini sevgiyle anabilirsiniz. &nbsp;

Cehalet mutluluk mu? 

Farkındalık Ödül mü Ceza mı? 

İçimdeki Dünya bülteninde Nasıl? başlığı altında her sayıda nasıl yapılır, nasıl edilir, nasıl olunur sorularına cevap arıyoruz. Nasıl? köşemizin bu sayıdaki sorusu:Aileyle Birlikteyken Nasıl “Mindful” Kalınır?&nbsp;Geleneksel spiritüel eğitmen Ram Dass (Tam adıyla Richard Albert) şöyle demiş: Eğer aydınlandığını düşünüyorsan, git ve ailenle bir hafta geçir!Bunu okuduğunuzda aydınlandığınızı düşünün ya da düşünmeyin, hepinizin kafasında bir çağrışım yaptığına eminim. Özellikle aileden ayrı yaşamaya başladıktan sonra anne babayla bir araya gelinen o anlar…Bu yazıda bahsedeceğimiz aslında sürekli birlikte olduğunuz; eş, çocuk(lar) gibi artık hayatınız haline gelen aile ortamınızdan ziyade, büyümenizle birlikte artık yavaş yavaş içinden çıktığınız aile büyükleri, ebeveynler ve belki onların da ebeveynlerinden oluşan geniş aile ortamı.Genel olarak farkındalık çalışmalarının yalnız yaşayan insanlara özgü olduğu konusunda bir algı vardır. Çocuğu olanlar, evli olanlar, ailesine bakmakla yükümlü olanlar zaman zaman, “sen gel benim yerimde ol da, görürsün aydınlanmayı, farkındalığı” gibi bir söylem içinde olabilirler. Bu ne çok yanlış, ne de çok doğru bir çıkarımdır.Bugün her birimiz şehir hayatının içerisinde, büyük ihtimalle sabahtan akşama koşturmaca olan bir kaos ile mücadele halinde, ya da şanslıysak daha sakin bir şehirde hayatlarımızı idame ettirmeye çalışıyoruz. Dolayısıyla hangi tür farkındalık çalışmasını yapıyor olursak olalım, bir “monk” gibi yani o filmlerde karşımıza çıkan Budist rahipler/rahibeler ya da keşişler gibi olamayacağımız aşikar. Evet Tibet’e, Hindistan’a, Tayland’a seyahat edip, bir süre böyle bir hayat yaşayabilir ve değerli kişilerle, eğitmenlerle bir arada bulunabilir ama eninde sonunda kürkçü dükkanına, yani kendi kaosumuza döneriz.Bir insanın yalnız olması, çocuksuz olması, sorumluluğunu aldığı kimsenin olmaması, olağandır ki kendine vakit ayırabilme fırsatını arttırır. Bu fırsatı olan her kişi de kendine bu vakti ayırmaz, bu da ayrı bir konu. Bununla birlikte, hayatı daha hareketli ve çok kişiye bağımlı olan kişilerin hepsi de bu hareketlilikle birlikte hayatın içinde sürüklenir diye bir şey yoktur. Pekâlâ bu kişiler de, kendilerine yalnızmışçasına olmasa da, yeterli vakit ayırabilirler.Neyse, dönelim konumuza. Diyelim ki yalnızsınız, ya da çekirdek bir aileniz var. Gayet güzel bir yoldasınız, fırsat oldukça kendinize yatırım yapıyorsunuz. Spor, yoga, farkındalık çalışmaları, içe dönme, dışa dönme, tütsü, şefkat, ritüel,… Artık aklınıza ve gönlünüze ne gelirse. Her şey gayet harika, hayat güzel, anlayış seviyeniz Kilimanjaro Dağı’nın tepelerine ulaşmış. Aydınlanmak diye bir şeye ilişkin algınız nedir bilmiyorum ama her neyse ona yaklaştığınızı düşünüyorsunuz.Sonra bir gün, senaryo bu ya, ebeveynlerinizin evinde zaruri bir tadilat oluyor ve birkaç gün, belki de bir hafta kadar sizin yanınızda kalmaları gerekiyor. Gayet memnuniyetle kabul ediyorsunuz, ne de olsa özlediniz, uzun zamandır ayrısınız, hem de onları ağırlama fırsatı doğmuş, daha ne. Tabi bu senaryonun tersi de olabilir, bir şekilde punduna gelip bir hafta ebeveynlerle, ya da ailenizin diğer fertleriyle konaklama halinde bulabilirsiniz kendinizi.En başta gülüşmeler, sarılmalar, kahvaltılar derken ne kadar özlemiş olduğunuzu anlarsınız muhtemelen. En güzel yemekler yapılır, sohbetler edilir. İkinci gün uyandığınızda, bir sıradanlaşma ufak ufak kendini gösterir. Eğer varsa, sabah rutininizde olan şeyleri yaparsınız. İşinize gidiyor olduğunuz zamanları da şimdilik göz ardı edelim, tatildeymiş gibi sürekli birlikte zaman geçirildiğini varsayalım. Ya da tatilde değilsiniz ama evden çalışıyorsunuz.İlk başta ufak ufak başlayan müdahalelere tatlı tatlı cevap verirsiniz. Anlayış önemli, tahammül yüksek. Sonrasında günbegün biraz daha az sohbet edilir belki ama herkes kendi havasında kaldıkça sorun yok gibidir. Ne zaman ki o anlamlandıramadığınız sinir dalgasının karından yukarıya doğru yükselmeye başladığını anladığınız an geldi, işte o andan sonra sizin farkındalık çalışmalarınızın er meydanına dökülme vaktidir. Hazinedir bu anlar hazine! (Spiritüel dünya böyle zorlukları kesinlikle birer hazine olarak görür.)Gak desen guk, guk desen gak diyebilirler, bunu hiç unutma ey çocuk! Sen ailenin yanında, kaç yaşında olursan ol, bir çocuksun. Önce bunun kabulüyle başlayalım. Ailenin yanında farkındalığın yüksek kalabilmek, işte bütün mesele bu. Işığını söndürmemek için, ilk adım durumu kabul etmek. Ortamda senin bebekliğini, çocukluğunu yaşamış insanlar var ve bazı şeyler değişmiyor. İstersek ağzımızla kuş tutalım, ver bakalım o kuşu bana, plastik mi o derler. Gitgide küçülmek, koşarak kaçmak isteriz belki. Ama biliriz ki kaçarsak, savaş kaybedilir, farkındalık çalışmalarımızın da bir işe yaramadığı apaçık ortaya çıkar. Bu kabulden sonra, onların bizim ailemiz olduğunu ve bununla birlikte hepimiz gibi, tüm insanlık gibi, hissedebilen varlıklar olduğunu hatırlamak gelir. Onlar belki kendileri hatırlamıyor bunu ama öyleyse bile, biz hatırlayalım.Çoğu kişi, buna anne ve babalarımız da dahil, duygularına temas etmeden, ne istediğini kendine sormaya bile çekinerek, olan kervanı devam ettirmeyi tercih ederek yaşıyor bu hayatı. Bunun bilincinde olalım ve biz bir şeylerin farkına vardık, nefeslerimizin doğduğumuzdan beri bizimle olduğunu öğrendik diye, onların da bunların bilincinde olduğu sanrısına kapılmayalım. Onlar bizi halen çocuk olarak görüyorsa bile, bunu kabul ettiğimizi hissettirirsek; terslenmez ve çok gerginleştiğimiz anlarda bir nefes alıp verdikten sonra cevap verirsek her şey daha kolay olacaktır.Bir de mesela aile üyelerimizin değişmesini beklediğimiz durumlar olabiliyor. Uzun süre görüşmedikten sonra, bir araya geldiğimizde, kendimizde bazı değişiklikler yapabilmişsek, sanıyoruz ki onlar da bunu yapabilir, ya da yapmalı. Yine burda hatırlayalım ki, ailemiz de olsa, annemiz, babamız, her kimse, biricik bir kişidir. Hatta belki bizden çok daha uzun zaman hayata maruz kalmış, acıların içinden geçmiş ya da bize anlatmadığı nelerle mücadele etmiş bir kişi. Birlikte olduğumuz her an, günlük hayatlarındaki her türlü davranışa biraz bu gözlerle bakabilir miyiz?Mindfulness çalışmalarına katıldığım bir can öğretmen şöyle bir şey demişti, “ne zaman annemle telefonda konuşsam, öncesinde elimi şöyle bir kalbimin üzerinde gezdirip önce orayı ısıtıyorum”. Bana o kadar dokunmuştu ki…Birkaç gün vakit geçirdikten sonra ailemize o kadar sıradan ve belki sert davranmaya başlayabiliyoruz ki, halbuki gerek var mı bu strese, biraz daha kalpten davranmak, içtenlikle paylaşmak mümkün olabilir mi?Neticede her şey yine bizde bitiyor. Biz kendi ışığımızı yaktığımızda, ailemiz belki ondan faydalanmak istemiyor, ya da ışığımızı görmüyor olabilir. Öyleyse bile, ışıkları söndürüp gidecek miyiz? Yoksa faturasını biz ödüyor olsak dahi, aydınlığın altında birlikte keyif yapabilmek mi kıymetli olan?&nbsp;

farkındalık ile ilgili hikayeler