<h1 fr-original-style="text-align: center;" style="text-align: center; font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">ELİNDEN GELENİN EN İYİSİNİ ŞEVKLE YAPMAK</h1>Doğan Cüceloğlu ve oğlu Timur'un anısı <a data-saferedirecturl="https://www.google.com/url?q=https://5kisi.us20.list-manage.com/track/click?u%3Db971b88a90381ab440e94e566%26id%3D654d74a63b%26e%3De3a9983dc6&source=gmail&ust=1668417451200000&usg=AOvVaw2IUAMV59w9XapRa9FAzpUX" fr-original-style="" href="https://5kisi.us20.list-manage.com/track/click?u=b971b88a90381ab440e94e566&id=654d74a63b&e=e3a9983dc6" rel="noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Sıfırdan Globale</a> oluşumunun kurucusu arkadaşım Levent Aşkan geçtiğimiz günlerde&nbsp;1.9KM yüzme 90KM bisiklet 21KM koşu parkurunualtı buçuk saatte bitirerek "half iron man" oldu. Bu deneyimini <a data-saferedirecturl="https://www.google.com/url?q=https://5kisi.us20.list-manage.com/track/click?u%3Db971b88a90381ab440e94e566%26id%3D1d5b4846fd%26e%3De3a9983dc6&source=gmail&ust=1668417451200000&usg=AOvVaw3hBQ14uUFZmBeYLwnslOJK" fr-original-style="" href="https://5kisi.us20.list-manage.com/track/click?u=b971b88a90381ab440e94e566&id=1d5b4846fd&e=e3a9983dc6" rel="noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">paylaşırken de</a>"elinden gelenin en iyisini yaptığını" kendine hatırlattından söz etmiş."Yarıştan bir gün önce Doğan Cüceloğlu'nun videosu aklıma geldi ve kendime ben bu zamana kadar elimden gelenin en iyisini yaptım, yarış sırasında da bunu devam ettireceğim dedim."&nbsp;Doğan Cüceloğlu'nun oğlu Timur'la yaşadığı anıyı anlattığı bu videoyu seyrederken gözlerim doldu.<a fr-original-style="" href="https://youtu.be/X1FlhadhIXY" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://images.aposto.com/2022/10/0/1668331669455.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>Doğan Cüceloğlu ve Oğlu Timur arasındaki Basketbol anısı

5 KİŞİ

Geçenlerde Instagram’da komik bulduğum bir twit paylaşmıştım. Benim bir farkındalık daha kaldıracak gücüm kalmadı, daha fazla bilinçlenmek istemiyorum diyordu esprili bir dille. Buna ilişkin olarak o kadar çok “aa aynı ben” diyen geri dönüş aldım ki, bir an için aldığım ve almakta olduğum farkındalığa dönük eğitimlerin kendi üzerimdeki etkisine dönüp bakmak istedim. Hatta döndüm baktım, memnun kaldım, neyse ki devam etmeye karar verdim. Şaka bir yana, meşhur bir söz vardır: “Ignorance is bliss”, cehalet mutluluktur der. Hatta bir benzeri de Fransızca’da “Imbecile Heureux” yani aptallık mutluluktur şeklinde ifade edilmiş. Bu durumda görmemek, bilmemek, farkında olmamak, farkındalığı geliştirmemek mi bir meziyet, yoksa hayatı farkındalık ile yaşamak mı?Kendi yaşamımızın içinden, doğrudan konuya girelim. Anne-babalarımızın yaşantılarına zaman zaman göz gezdirdiğimde, ellerinde olmaksızın farkındalıkla çok göz göze gelmeden yaşamış olduklarını ve hayatlarının hızlı bir şekilde fedakarlık odaklı olarak geçmiş ve geçmekte olduğunu farkediyorum. Şu an bile birçoğu aman şuraya oturayım da güzelce bir boş boş uzaklara bakayım demekten uzak, sürekli bir yapma hali (doing-mind) içinde. Yapma hali içinde olunduğunda, farkındalığa dair hassasiyet azalıyor.Günümüze geldiğimizde ise, şu anda dünyada en çok satanlar listesine giren kitaplar ağırlıklı olarak kişisel gelişim ve farkındalığa dair eserler. Bizlerin, anne babalarımızdan çok ileride bir farkındalık noktasına geldiğimizi savunmuyorum ancak öncelikle doğanın çağrılarından ve ayrıca teknolojinin ve bilgi çağının önümüze sunduklarından ötürü, farkında olmaya ve farkında yaşamaya daha çok itildiğimizi düşünüyorum.Peki farkına varmak mı yoksa varmamak mı? Bilmek mi bilmemek mi? Farkındalık acı veren bir şey mi?Yakın zamanda kaybettiğimiz kıymetli&nbsp;Doğan Cüceloğlu bir konuşmasında şöyle diyor:“Keşke farkında olmasaydım, ne kadar rahat ederim çok yaygın bir düşünce.”&nbsp;Sonra soruyor;“Farkına varma yolculuğuna girdiğiniz zaman, farkına varma engellenebilir mi? Bilerek kendinizi bundan alıkoyabilir misiniz? Emin değilim. İnsanın yaradılıştan bir merak etme ve farkına varmaya açık olma, öğrenme yolculuğuna çıkma durumu var. Bundan dolayı, ben farkına varmak istemiyorum demek, insanın doğasına ters.”Düşünsenize, hayat size sürekli bir şeyler öğretmeye, bir şeylerin farkına varmanızı göstermeye çalışırken, bundan kaçmak ne kadar mümkün olabilir? Çıkmaz sokağa geldiğinizde yüzleşme ne kadar ötelenebilir?Farkındalık sürecinin aslında derin bir öğrenme süreci oluyor. Yani gündelik hayatımızı yaşarken bir anda aydınlanmıyoruz ya da farkındalıklar kucağımıza düşmüyor. Zihin kendini yavaş yavaş arka planda hazırlıyor. Belirli bir süreç sonrasında “farkındalığımızı fark etme” düzeyine geliyoruz.Kaldı ki öğrenme bile başlı başına bir süreç. Doğan Cüceloğlu’na göre öğrenme sürecinin 4 aşaması var:“İlk aşama, bilmiyorsun, bilmediğinin de farkında değilsin.”Yani aslında hiçbir şey bilmiyorsun. Ne bilme var ne de farkındalık hali. Tam bir cehalet mutluluk aşaması.“İkinci aşamada, farkındasın ama hemen davranışa geçmiyor. Farkına vardın ama davranış olarak bir şey gösteremedin. Düşünmen, niyet etmen, tekrar tekrar teşebbüste bulunman lazım.”Burada zannediyorum cılız bir farkındalık süreci başlıyor. Öğrenme belirli bir düzeyde gerçekleşmiş, gel gör ki gidip geliyor. Üzerimize oturmuyor. Bunu meditasyon yapmayı öğrendiğimiz zamanlar gibi düşünüyorum. Biliyoruz ancak uygulamıyoruz. Tekrar tekrar niyet edip oturmak gerekiyor.“Üçüncü aşamada hem farkındasın hem de davranışında kendini gösterebiliyorsun.”Son aşamada ise, “Dikkatle, farkında olarak yapman gerekeni yapmaya başlıyorsun.”Diyor ki Doğan Hoca, “Bir şeyin farkına vardıktan sonra acemilik dönemi var, sonra yavaş yavaş ustalaşmaya başlayacaksın.”Gerçekten de farkındalık bizim için acı bir sonuç da doğurmuş olsa, bir rahatlama da sağlamış olsa, önemli olan aslında bilinçli bir şekilde yaşadığımız süreç gibi geliyor. Ne o acı sonuç kalıcı, ne de bizim için harika olan bir sonuç. Kalıcı olan tek şey deneyim. Ve acı deneyimlerin dahi hayata dair olduğunu söylememek için hiçbir sebep yok. Acıya dair <a fr-original-style="" href="https://apos.to/s/6112449de4e5ab0006a1d1d4" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Gönül Yangınları</a> yazımda birkaç kelam etmiştim.<a fr-original-style="" href="https://www.psychologytoday.com/us/blog/spellbound/202103/the-curse-consciousness" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Prof. Nelisha Wickremasinghe, The Curse of Consciousness/Bilincin Laneti başlıklı yazısında</a> şöyle diyor:“Bilinç, bize düşünecek ve endişelenecek çok fazla şey verdiği için kısmen bir lanettir. Düşüncelerimizin kalitesine daha fazla dikkat ettiğimizde, hayatta değerlendirmelerin, yargıların, ikilemlerin, anıların ve beklentilerin ne ölçüde baskın olduğunu fark ederiz - o kadar ki, çoğu zaman bulunduğumuz anın içinde neyin iyi ve yeni olduğunu takdir etmekte başarısız oluruz.&nbsp;Düşüncelerimizin çoğunun problem odaklı olması ve tehdit edici beyin duygularını tetiklemesi bizim suçumuz değil, çünkü temel bir hayatta kalma tepkisi olarak, öncelikle sorunları tespit edip öncelik sırasına koymak üzere tasarlanmışızdır.”Aslında burada da ortaya konduğu üzere, zihnimiz öncelikli olarak negatife ve problemlere odaklanıyor. Dolayısıyla, farkındalık da söz konusu olduğunda, bilincimizin öncelikli olarak seçip aldığı kısım, eğer zorlu ve acılı bir sonuç varsa, o sonuca yönelik acı çekme hali olabiliyor.Peki gerçekten sonucun ne kadar önemi var? Belki düşüncelerin sonuç odaklı evet ama, gerçekten o sonuca giderken yürüdüğün yollarda ayağına değen taşların veya önüne çıkan manzaraların sana kazandırdıkları şeyler sonuçtan daha değerli olabilir mi?Doğan Cüceloğlu diyor ki:Yaşam süreçten başka bir şey değil. Mal, mülk, mevki, makam, şöhret değil. Yaşam, şimdi burada, anlamlı, coşkulu ve güçlü bir sürecin içinde olmaktır.&nbsp;Ben kimim? Ben ne hissediyorum? Ben yaşıyor muyum?Kuş sesi bile duymuyor musun? Oturunca neleri duyuyorsun?&nbsp;Tüm bunlar, daha fazla farkındalık yaşamak istemiyorum demeden önce kendimize sormamız gereken sorular belki de. Bana sorarsanız, farkındalık yolunda harcadığım her çaba, kalbimin attığını hissettiğim anlara dönüşüyor. O anlarsa, değerli anılar oluyor. Evet belki hediye vermeyecekler sonunda, ne kadar da güzel farkına vardın her şeyin demeyecekler ama, bir şeyleri bilecek ve hissedeceğim. Bildiklerimi coşkuyla yaşama dahil edeceğim. Gördüğümün, görebileceklerimin ancak ufak bir parçası olduğuna inançla, aşkla yaşama karışabileceğim. Bilmiyorum kulağa çok mu romantik geliyor? Öyleyse bile, emin olalım ki cahillik mutluluk olabilirse de, farkındalığın mutluluğu ile aynı kulvarda değiller.Doğan Hoca size de sorsun o zaman: Hayatını tribünlerden mi seyrediyorsun? Sahada mısın?Doğan Cüceloğlu konuşmasının tamamını <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=hz1r8bcyqMc" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> izleyebilir ve kendisini sevgiyle anabilirsiniz. &nbsp;

İçimdeki Dünya

Cehalet mutluluk mu? 

Farkındalık Ödül mü Ceza mı? 

<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/outoftheblue.blog/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Irmak Naz Polat</a><blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(179, 61, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(179, 61, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Çok basit. Sokakta onurlu bir insan olarak, onurlu bir vatandaş olarak rahatça yürüyebileceğim kaldırımların var olmasını istiyorum. Mahallenin köpeği gibi, park etmiş arabaların arasından yol bulmaya çalışmak gücüme gidiyor ve bunun gücüme gittiğini paylaşmak istiyorum. Şehir planlamacılarına sormak istiyorum örneğin: 'Neden kaldırımları bu kadar dar planlıyorsunuz? İki kişi karşılaştığı zaman yürüyemiyor. ‘-Mış gibi’ kaldırım yapmak yerine neden doğru dürüst bir kaldırım yapmıyorsunuz?' Söylemek, haykırmak istiyorum. Farkında olmadıkları ama onların düşünce tarzını yöneten anlam verme sistemini anlayabiliyorum. O anlam verme sistemi bana diyor ki: 'Sen sıradan bir vatandaş, bir yayasın; senin gücün yok. Eğer burada mevki makam sahibi güçlü insanlar yaşıyor ve yürüyor olsaydı, gayet geniş kaldırımlar yapardık. Sen güçsüzsün, yaya güçsüzdür.'</blockquote>Doğan Cüceloğlu’nun Var mısın? - Güçlü Bir Yaşam İçin Öneriler kitabındaki cümlelerini aklımdan günlerdir çıkaramıyorum. Cüceloğlu belki “çok basit” diyerek başlıyor cümlelerine ancak böylesine önemli bir konuyu çözmek o kadar da basit değil gibi. Onun zihninde yer edinen bu soruların peşine düşmek istiyorum bu hafta. Geçen hafta başlattığımız “aidiyet” teması üzerinden bu hafta kaldırımların kime ait olduğunu, şehirde yayaların yerini -yerimizi- birlikte düşünelim istiyorum.<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">"Mış gibi" kaldırımlar&nbsp;</h2>Saçaklanarak kontrolsüz büyüyen şehirlerde, toplu taşıma hizmetlerinin yetersizliği, özel araç sahipliliğinin hızla artışı, şehir yönetimlerinin toplu taşıma hizmetlerindeki eksiklikleri, özel araç kullanımını teşvik eden altyapı yatırımları, sürdürülebilirliği ve yaşanabilirliği azaltan kentsel gelişim ve dönüşüm politikaları, Türkiye’deki birçok şehrin yayalar için yürünemez, erişilemez ve yaşanamaz hâle gelmesine neden oluyor. Serdar Kuzuloğlu’nun <a fr-original-style="" href="https://www.mserdark.com/sehir-planlamasi-denen-mesele/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">dediği gibi</a>&nbsp;“Dünyanın en çok kaldırım yenileyen, buna rağmen hepsi birbirinden beter hâlde olan ülkesiyiz.” desek, abartmış olmayız sanıyorum. Daracık kaldırımların şekilsizliği bir yana biraz genişlediği yerde ya dükkânlar tarafından masa atılarak işgal edilmiş ya araya bir seyyar satıcı yerleşmiş ya bir esnaf kuka koymuş ya da belediye kimse bir şey koymasın diye kendi saksı dikmiş durumda ne yazık ki. Peki o hâlde kime ait bu şehrin kaldırımları?<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">“Yayayım, haklarım var benim!”</h2>Şehir bölge plancısı ve Sokak Bizim derneği kurucusu Kevser Üstündağ, yayaların alt ve üst geçitlere zorlanamayacağını, kaldırımların en az 130 santim olması gerektiğini birçok kez hatırlatıyor bize. Tıpkı insan hakları evrensel bildirgesi gibi yaya hakları bildirgesi olduğunu fırsat buldukça vurguluyor. Anlaşılan Doğan Cüceloğlu’nun “iki kişi karşılaştığı zaman yürüyemiyor” diyerek ele aldığı sorunun kaynağı yaya haklarından geliyor. &nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yaya Hakları Bildirgesi</h2>Kevser Üstündağ yaya haklarının temelini, yayanın yürüdüğü yolun güvenli ve emniyetli olmasından geçmesine bağlı olarak anlatıyor:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(179, 61, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(179, 61, 0); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Hem kazalara karşı korumalı olmalı hem de soygun, saldırı gibi durumlara karşı da korumalı olmalı. Bir de yayanın sürekliliği olmalı. Yürürken karşısına öyle duvar, alt geçit üst geçit, refüj gibi erişimi engelleyici kısıtlamalarla karşılaşmamalı. Mesela yürürken, kaldırıma park etmiş arabayla yolu kesilmemeli. Kaldırım en az 130 santim genişliğinde olmalı. Bir insanın omuz hizası 60 santim. İki insanın birbirlerini rahatsız etmeden, birbirine değmeden yan yana geçebileceği alan da en az 130 santim. Araç trafiği düzenlenirken, şeritlerin belli bir genişliği var; çünkü arabaların boyutları belli ama kaldırım planlanırken bu yapılmıyor. Ayrıca yayanın konforu da yaya haklarının bir parçası. Bütün bunlar da aslında kent haklarının savunulması demek.”</blockquote><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">“Kaldırım Nerede?” kampanyası</h2>Yaya odaklı ve güvenli şehirler talebiyle ortaya çıkan <a fr-original-style="" href="http://www.kaldirimnerede.org/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">“Kaldırım Nerede?”</a> kampanyası, gündelik hayatımızı sekteye uğratan fiziksel engeller hakkında farkındalığı arttırarak kaliteli ve güvenli bir yaya ulaşımının sağlanması için vatandaş denetimini güçlendirmeyi <a fr-original-style="" href="https://beyond.istanbul/yaya-odakl%C4%B1-g%C3%BCvenli-%C5%9Fehirler-talebi-i%CC%87%C3%A7in-kald%C4%B1r%C4%B1m-nerede-43b03d56972c" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">hedefliyor.</a> Sokak Bizim Derneği’nin 2013 yılında başlattığı kampanya, niteliksiz ve yetersiz, yürüyüş sürekliliğini bozan, engelli erişimine uygun olmayan kaldırımlara dikkat çekerek şehirde yayalar için yürüyüş alanı ihtiyacını bir hak talebi olarak ortaya koyuyor. Sorunların mekânsal görünürlüğünü artırmak amacıyla yakın zamanda hazırlanan çevrim içi bir haritayla da bu soruna karşı harekete geçmek isteyen vatandaşları bu interaktif sürece davet ediyor.&nbsp;<h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir hayalim var: Araç değil insan odaklı sokaklar</h2>Yürüme eylemi yalnızca bir ulaşım türü değil; aynı zamanda, yaya olanakları, sokak dokusu, kaldırım, yol durumu, yapılı çevre gibi kentsel tasarımın yüksek nitelikleri sayesinde kamusal yaşama katılabilmenin ve temsiliyetin önemli bir aracıdır. Bu sebepleYaşadığımız sokakla bağ kurmamızı zorlaştıran etmenlerden biri olan “mış gibi kaldırımlar” üzerinde hepimizin düşünmesi gerekiyor.İBB’nin Bağdat Caddesi’nde oluşturduğu <a fr-original-style="" href="https://bisiklet.ibb.istanbul/istanbulun-ilk-pop-up-bisiklet-yolu-projesi-tamamlandi/" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">pop-up bisiklet yolu</a>, kaldırım genişliğini artırarak bölge sakinleri ve yayalar için kamusal alanlar yaratma amaçlı oluşturulan <a fr-original-style="" href="https://www.ibb.istanbul/News/Detail/37350" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yaya durakları</a> gibi projeler umut vadediyor olsa da Kevser Üstündağ’ın dediği gibi biz daha ekme aşamasındayız ve biçmek için zaman gerekiyor.

Aposto İstanbul

 "Sen güçsüzsün, yaya güçsüzdür.”

Kaldırımlar kime ait? 

<h3 style="text-align:center;">OKUL NE İÇİN VAR?</h3>Okul bence bir bireyin; - kendini tanıyabilmesi, - kendisine, çevresine, doğaya, gezegene katkıda bulunabileceği bir alanı keşfedebilmesi - düşünmeyi, sorgulamayı, öğrenmeyi öğrenebilmesi - hayalini gerçekleştirmesi için ihtiyaç duyacağı bakış açısını ve yetkinlikleri kazanmasına vesile olmak için var.Sence okul ne için var? Geleceğin okulunu nasıl görüyorsun? Çocuğun nasıl bir okulda okusun istersin?<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2021-02-21T12:07:47.415Z.png"></figure>2015'in başlarında önce Washington'da Ashoka U Exchange programına, ardından Austin'de SXSW Edu konferansına katılmıştım. Dönüşünde Koç Üniversitesi'nde <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMzI0ZGE3NmE5MzgwMDAwN2Q1OGVhOCZ1c2VyPTVmZmRjMzQyNDdmMjJhMDAwNzI1ZmIzMCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZkcml2ZS5nb29nbGUuY29tJTI1MkZmaWxlJTI1MkZkJTI1MkYxWklaUUNDSHlZU291Q1ZGZzZYam9UZWR6Z0w1bDQ2WU4lMjUyRnZpZXc="">yaptığım özet sunumu</a> buldum.Döneminde Google'ın "insan kaynakları"ndan sorumlu kişisi Laszlo Bock'un şu sözünü alıntılamışım;Not ortalaman işe alınman için hiçbir şey ifade etmiyor. (tamamen değersiz.) Ne bildiğin önemli değil. Bilgi artık bedava. Önemli olan o bilgiyle ne yaptığın. Noktaları nasıl birleştiriyorsun ve ne yapıyorsun?Google Senior VP of People Operation Laszlo Bock "GPA's are worthless as a criteria for hiring” "What you know is not important. Knowledge has become a free commodity. It is what you do with it. How do you connect dots and act?”<hr>Bu konuların vesilesiyle eserleriyle hepimizi "öğrenme" ve "bireyin kendini gerçekleştirmesi" konularında düşünmeye sevk eden, ilhamla &amp; aşkla yaşamak için cesaretlendiren Doğan Cüceloğlu'nu saygıyla anıyorum.&nbsp;<hr>

Doğan Cüceloğlu ile ilgili hikayeler