2022’de Rusya-Ukrayna savaşı henüz başlamışken Time dergisi, kapağına bir Rus tankını taşıyarak “Tarih geri döndü” başlığıyla ufukta bekleyen bir felaketi resmediyordu. Sovyetlerin yıkılmasının ardından tarihin sonunu ilan eden ABD’li ve Avrupalı uzmanlar, artık liberal demokrasinin mutlak biçimde galip geldiğini ve insanlığın ideolojilerin sultasından arınıp bu anlamda nihai bir durağa eriştiğini varsayıyordu. Batı’nın bu zaferinin ardından artık “en uzun kabus” olan tarihin işleyeceği küresel bir dinamik kalmamış ve Hegel’in hareketini seyrettiği bir idea olarak tarih ilerlemesini durdurmuştu.<img src="https://images.aposto.com/2025/7/3/1755094134829.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.75" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ancak Batı merkezli her “son” gibi bu da varlığını çok sürdüremedi ve Avrupa kendisini tehlike altında gördüğü an tarihin tekerinin yeniden hareket ettiğini keşfetti. Avrupa cephesi bu tehlike karşısında aldığı askeri önlemlerin yanında kültürel olarak da tarihin akışı karşısında bir cephe açtı. Filarmoni orkestrası şeflerinden Eurovision katılımına ve oradan olimpiyatlar ve Dünya Kupası gibi uluslararası spor turnuvalarına kadar Rusya’yı söz konusu tarihin dışında bırakacak bir karartma politikasına başvurdu. Her türlü yaptırım akan tarihin “doğru tarafında” durmak için atılmış adımlar olarak lanse edildi ve birçok alanda da karşılık buldu.Batı bloku, çok geçmeden Rusya’da başlattığı tarihi, 7 Ekim 2023’te bir süreliğine dondurdu. Hamas’ın İsrail’e karşı başlattığı saldırının ardından çok kısa sürede “İsrail’in kendini savunma hakkı” retoriği ile İsrail-Filistin meselesinin 7 Ekim’de başlayan, donuk ve bağlamsız bir resmini sunarak yine tarihin “doğru tarafında” durduklarını gösteren bir anlatı geliştirdiler. Böylece Filistin’de çok uzun süredir bir Apartheid rejimi sürdüren İsrail’de tarih yeniden harekete geçmişti.İsrail’in 7 Ekim’e cevap olarak Filistin’de bir soykırım suçu işlemesi, Avrupa’yı ve Batı blokunu bu pozisyondan geri adım attırmadı; aksine İsrail her platformda 7 Ekim mağduru olarak temsiliyet buldu. Soykırıma yönelik herhangi bir kitlesel tepki ise antisemitizm adı altında cezalandırıldı ve korkunç bir polis şiddetiyle karşılaştı. Ancak gelinen noktada uluslararası ilişkiler sahnesinde Avrupa’nın politik bir değişikliğe gittiği görülüyor. Bu politikayla beraber değişen söylemlerin dinamiklerine değinmeden önce, geçen günlerde hayatını kaybeden Filistinli futbolcunun hikâyesine bakalım.Geçen hafta Filistin Futbol Federasyonu, “Filistinli Pele” olarak anılan millî futbolcu Suleiman al-Obeid’in İsrail’in saldırısı sonucu hayatını kaybettiğini bildirdi. 41 yaşındaki futbolcu, İsrail’in insani yardım bekleyen sivillere yönelik saldırısında öldürülmüştü. Filistin Millî Takımı ile 24 maça çıkıp 2 gol atmış, özellikle 2010 Batı Asya Futbol Federasyonu Şampiyonası’nda Yemen'e karşı attığı rövaşatayla tüm Filistinlilere ikonik bir an hediye etmişti. Obeid, Gazze’de giderek derinleşen açlık krizine karşı yardım beklerken öldürülen yüzlerce insandan biriydi. Avrupa Futbol Federasyonları Birliği (UEFA), hayatını kaybeden al-Obeid için yayımladığı anma mesajında “Süleyman el-Obeid'e, 'Filistinli Pele'ye elveda. En karanlık zamanlarda bile sayısız çocuğa umut veren bir yetenekti" ifadelerini kullandı. Bu, hiçbir faile ve koşula işaret etmeyen anma mesajı, başta futbolcu Muhammed Salah olmak üzere büyük bir tepki topladı. X mesajında bu paylaşımı alıntılayan Salah, UEFA'ya, "Bize nasıl, nerede ve neden öldüğünü de söyleyebilir misiniz?" diye sordu.<img src="https://images.aposto.com/2025/7/3/1755094337169.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.73" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Bu öznelerin kaybolduğu, kurbanların koşullarının bağlamsız şekilde ele alındığı dile 7 Ekim’den beri oldukça aşinayız. Filistinlilerin ölümleri haberleştirilirken çoğunlukla fail İsrail gizlenir, haber son derece tekdüze ve nötr bir dille aktarılır ve olan biten yeryüzündeki herhangi bir felaket olarak resmedilir. Ancak son dönemde El-Obeid’in anma mesajındaki dilin daha da yaygınlaştığını görüyoruz. Özellikle Avrupalı liderlerin Gazze’de açlıktan ölümlere dair çıkışları ve ardından Filistin’i devlet olarak tanıma hamleleriyle birlikte, Avrupa’da bir politika ve söylem değişikliğinin olduğu görülüyor.&nbsp;Avrupa, yerinden edilmiş Filistinlileri aç bırakma politikasını “insani kriz” potasında eriterek yine nötr ve daha çok İsrail’in bilinçli politikasını gizleyen bir dili benimsiyor. Albert Toscano’nun In These Times sitesinde yayımlanan yazısında<a fr-original-style="" href="https://inthesetimes.com/article/centrist-dems-republicans-change-stance-on-gaza-to-hide-genocide" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">&nbsp;dediği gibi</a>:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9);" style="color: rgb(9, 9, 9); margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Gazze’de büyüyen açlığı yalnızca ‘insani kriz’ olarak tanımlayıp, onu soykırımın bir parçası olarak görmemek, aslında daha derin bir amaca hizmet ediyor: Bu yaklaşım, Batılı güçlerin İsrail’le olan sarsılmaz ittifaklarını sürdürmelerine ve onu hesap vermeye zorlayabilecek tüm ciddi adımları reddetmelerine imkân tanıyor. İsrail’in sistematik olarak aç bırakmayı bir savaş yöntemi olarak kullandığını kabul etmemek, açık bir savaş suçunun cezasız kalması anlamına geliyor.”</blockquote>Dolayısıyla İsrail’in Batılı müttefikleri, soykırımın nihai aşamasına geçilmişken ve Filistin’i tümüyle İsrail içinde eritmek için bütün koşullar uygun hâle gelmişken, tarih yeniden donduğunda “temiz tarafta” kalma hedefiyle suç ortağı olarak anılmak istemiyor. Böylece göstermelik yaptırımlarla, yaşananları soykırım olarak nitelemek bir tarafa, adeta bir “doğal afet” anlatısı kurup “insani kriz” söylemiyle ele alıyor.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Böylece Suleyman al-Obeid’i “kimin, nerede” öldürdüğü sorusunun cevabının gizli kalmasına sebep olan şey, tam da bu soykırımı görünmez kılan empatiyle gizleniyor.</li></ul>Frédéric Lordon, Fransa’daki bu söylem değişikliğine dair yazdığı Oyunun Sonu adlı yazıda “Peki, nasıl oldu da hümanistlerimiz nihayet akıllarını başlarına topladılar?” diye sorduktan sonra şunları <a fr-original-style="" href="https://e-komite.com/2025/oyunun-sonu-frederic-lordon/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">söylüyor</a>:&nbsp;<blockquote fr-original-style="" style="margin: 0px 0px 1em; border-left: 2px solid rgb(94, 53, 177); padding-left: 5px; box-sizing: border-box;">“Bu, evrensel bir vicdanın uyanması değil; her şeyden önce tüm tabuları yıkan bir suça ortak olmaktan dolayı tehlikeye giren itibarlarını, ardından siyasi ve ahlaki itibarı yerle bir olan Siyonist projenin çıkarlarını korumak için uğraşıyorlar. ‘İnsancıl’ yüzlerini gösterme ihtiyacı işte böyle doğdu.”</blockquote>Avrupa bloğunun, Çin ile ABD arasındaki küresel hegemonya mücadelesi ve peş peşe gelen “Trump Barışları” sonrasında şekillenecek yeni dünya düzeninde kendine farklı bir konum edinmek amacıyla bu adımları attığı söylenebilir.Öte yandan, üç yıla yaklaşan sessizliğin ardından yükselen sesler, bir anlamda İsrail’in Batılı müttefikleri için normale dönüş sinyallerini taşıyor. Böylece kimsenin elinin kirlenmediği ve hatta neredeyse “ahlaki” olanın tercih edildiği ve nihayetinde soykırımın saklandığı bir kriz resmi çiziliyor.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Dolayısıyla tüm bu empati ve ikiyüzlü politik çıkışların, yeni bir Nuremberg Mahkemesi’nin kurulmaması için tertip edildiğini söylemek mümkün.</li></ul>Bu anlamda her ne kadar Gazze'deki soykırım savaşının üzerine yeni bir dünya düzeni kurulsa da yaşanan yıkımın bedelinin ne zaman ve nasıl ödeneceği gibi sorular da varlığını sürdürecek. Tarihin hareketi konusuna dönecek olursak kesin olan bir şey var ki, dünyanın uzun süredir seyrettiği bu soykırımın izleri, tarihin sonu birkaç kez daha ilan edilse dahi silinmeyecek gibi duruyor.&nbsp;

Spektrum

Geçen hafta Filistin Futbol Federasyonu, “Filistinli Pele” olarak anılan millî futbolcu Suleiman al-Obeid’in İsrail’in saldırısı sonucu hayatını kaybettiğini bildirdi. 41 yaşındaki futbolcu, İsrail’in insani yardım bekleyen sivillere yönelik saldırısında öldürülmüştü. UEFA'nın hiçbir faile ve koşula işaret etmeyen anma mesajı ise başta futbolcu Muhammed Salah olmak üzere büyük bir tepki topladı.

UEFA, Filistinli Pele'nin katilini neden görmedi?

22 Temmuz'da, çocukluğumdan beri metalcilikle yoğrulmuş özümü oluşturan en büyük isimlerden birini kaybettim. Metal tarihine damga vurduğu gibi, işleriyle popüler kültürü de etkilemesini bilen Karanlıklar Prensi Ozzy Osbourne; Metallica, Slayer, Mastodon, Anthrax, Pantera ve Alice In Chains gibi dev isimleri biraraya topladığı veda konseriyle son kez selamladı bizleri. Konserden 10 gün sonra ise yaşamını yitirdi.Kendi gerçekliğinin farkında, ne yapıp yapamayacağının çok net bilincinde bir adamdı. Daha 18 yaşında bile değilken sıradan biri olmayacağı belliydi. İngiltere’nin fabrika şehri Birmingham’da doğmuş olsa da şehirde hüküm süren mavi yakalı işçilerinden biri olmayacaktı. Aylak, farklı, haşarı yapısı yüzünden zorbalığa maruz kalan John Michael “Ozzy” Osbourne durumu lehine çevirmeyi öğrenecekti. Birkaç ciddi hatadan sonra elbette…Babası ona “18’ine geldiğinde ya ölmüş ya da hapiste olacaksın”&nbsp;demişti. Ozzy, kolay yoldan zengin olmak için hırsızlık&nbsp;yapmaya çalışmış ve parmak izi bırakmamak için eldiven bile takmıştı. “Parmak izi bırakmamak için taktığım eldivenler keşke parmaksız olmasaydı” diyerek hayıflanıyordu I Am Ozzy adlı otobiyografisinde. Ozzy 18. yaşını dayak yediği, zorbalık gördüğü bir hapishanede korku dolu bir ortamda geçirdi. Babası haklı çıkmıştı.&nbsp;Onu okul zamanlarında zorbalayan isimlerden biri olan Tony Iommi’nin kurduğu Black Sabbath grubuna sadece elinde bir amfi sistemi olduğu için girebilmişti. O dönemde bu cihazlara ulaşmak çok zordu. Bir şekilde elinizde enstrümanınız varsa çok iyi çalmayı bilmeseniz bile kendinizi bir grupta bulabilirdiniz. Ozzy hayattan daha büyük olan karakterini gösterebilmek için elinden geleni yaptı. Besteleri Tony, Geezer Butler, Bill Ward yapar; Ozzy söz yazamadığı için mırıldanarak vokal melodilerini bulur ve Geezer ise Ozzy’nin mırıldandıklarını söze döküp Ozzy’nin eline tutuştururdu.&nbsp;Black Sabbath daha ilk albümüyle sadece bugün bildiğimiz anlamda heavy metal’i keşfetmedi aynı zamanda doom metal ve stoner gibi türleri de göz önüne çıkardı. Hiçbir zaman sıradan bir rock grubu olmak istemediler. Korku temalarından beslenmeye başladılar; çiçek çocuklarından karanlık, şeytani sahne dekorlarıyla ayrıştılar. Zaten fabrikalarla çevrelenmiş bu şehirde çiçek çocuk olmak mümkün de değildi.Şöyle bir söylem vardır: “Bu hayatta kendimden sonra tek güvendiğim şey Black Sabbath’ın ilk dört albümüdür” diye... İçlerinden geldiği gibi yaptıkları müzikleri, işte o kadar özel ve önemli, o kadar nokta atışıydı. Ozzy enteresan ses rengi ile grubun cazdan da beslenmekten geri kalmayan müziğiyle öne çıkmaya başladı.&nbsp;Parti hayatıyla erken yaşta tanıştılar. Vol. 4&nbsp;başlıklı albümlerinin kaydı için gittikleri Los Angeles’ta o kadar yüksek dozlarda uyuşturucu kullanılmıştı ki hükümet, sırf grup üyeleri oracıkta ölmesin diye başlarına FBI’dan adamlar dikmişti. Davulcuları Bill Ward albümün kaydını hiç hatırlamadığını söyler hatta.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ayrıntılara çok girmeyeyim ama Ozzy Osbourne’un yukarıda bahsettiğim I Am Ozzy (Ben Ozzy - Pegasus Yayınları) ve Tony Iommi’nin Türkçede çevirisi basılmamış&nbsp;Iron Man adlı kitaplarını okursanız nasıl ekstrem dozlarda bir particilikten bahsettiğimi anlarsınız.</li></ul><h2 dir="ltr" fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Heavy metalin ta kendisiyle tanışmak</h2>30 Eylül 2010 günü Kuruçeşme Arena’da Ozzy Osbourne'un bir konser vereceği açıklandığında heyecandan ellerim titredi. Hürriyet gazetesi için röportaj kovaladım ve aldım. E-posta üzerinden yaptık ki zaten telefonda olsaydı ne söylediğini anlayamazdım.&nbsp;<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li dir="ltr" fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Konser günü ise organizatör firma BKM tarafından kulise davet edildim. Black Sabbath’ın ilk iki albümünü ve Ozzy’nin&nbsp;The Ultimate Sin albümünün plağını koltuğumun altına alıp gittim. Biz beklerken Ozzy’yi getirip fotoğraf alanına yerleştirdiler. Tek tek hepimizle fotoğraf çektirip plaklarını CD’lerini imzaladı. Öylece durdu, kameradan başka yerlere baktı.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2025/7/5/1754044432216.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.01" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">2010 İstanbul konseri öncesi, Barış Akpolat ve Ozzy Osbourne.Konu Ozzy olunca yan yana gelmek bile bir lütuf diye bakıyoruz elbette ama adam gerçekten de orada mıydı değil miydi bilmek mümkün değil. 18 yaşından ölene kadar rock yıldızı&nbsp;olmak kolay değil. Hayranlarla yan yana gelmek, onların gönlünü hoş etmek zorundasınız. Ozzy hayranlarını severdi ve her konserini “Hepinizi çok seviyorum” diye bitirirdi. Sadece zorunlu tutularak yaptığı şeylerden de pek keyif almadığı ortadaydı. Yaşamayı istediği hayatın zorunluluklarını yerine getiriyordu işte. Herkes gibi…Hayatın ona verdiği yıldız kumaşını en iyi şekilde işledi Ozzy. Veya eşi Sharon Osbourne tarafından &nbsp;işlenmesine izin verdi. Yıldız kumaşı çok net hissedilse de yönlendirilmeye her daim ihtiyacı vardı. Black Sabbath’tan atıldığında neredeyse evsiz barksız kalacak hâldeydi. Sonradan evlenip soyadını vereceği Sharon, onun solo olarak da grubundan daha büyük bir isme dönüşebileceğini görmüştü.&nbsp;Ozzy’yi yönetmenin kolay bir iş olmadığını biliyordu. Sharon’un kurt bir menajer olan babası Don Arden başta olmak üzere tüm tanıdıkları Ozzy’de o potansiyeli görmemişti. Hiç kimse onunla uğraşmak istemiyordu. Her zaman haşarı bir çocuk gibiydi. Aslında çok duygusaldı; çocukluğunda yaşadığı zorbalıklara karşı geliştirdiği komik ve eğlenceli tipleme ona bir yaşam alanı sunmuştu. Ama Ozzy de her stüdyo albümünde kariyerine sağlam bir tuğla eklemeyi bilmişti.&nbsp;İçki ve uyuşturucu problemi, parti düşkünlüğüyle birleştiğinde kıyamet gibi bir karışıma&nbsp;dönüşüyordu. Sharon, turnelerde Ozzy’nin alt gruplarındaki müzisyenlere onunla içmemeleri için ağır şartlar koysa da Ozzy, yasakları her zaman delmeyi bildi. Bağımlılıkları yüzünden ağır depresyonlar geçirmiş ve sahneye çıkmamak için saçlarını bile kazımıştı bir keresinde. Sharon’un zoruyla tekrar sahneye çıktı elbette, hem de kel bir hâlde. “Ozzy’nin depresyonunu sahne ve seyirciler geçirir” gibi naif bir taraftan bakmak mümkün veya “Kullanıldı” da denebilir. Kesin olarak bilmek mümkün değil.&nbsp;Alkolizm yüzünden eşi Sharon’a saldırıp boğazını öldüresiye sıktığı hikaye bilinir. Her zaman çok zor adamdı ama Sharon için bardağı taşıran son damla bu olmuştu. Ya rehabilitasyon görecek ya da boşanacaklardı. Bu olay sonrasında ciddi bir aydınlanma yaşayıp rehabilitasyona girdi. Sonrası ise malum… Gelgiti bol, depresyon ve aşırılıklarla dolu, sürekli alkol ve uyuşturucuya dönen bir hayattı onunki. Bir gerçek var ki Sharon olmasaydı Ozzy, bırakın böylesi büyük bir dünya yıldızı olmayı, hayatta bile zor kalırdı. Onu hayatta tutan tek şey önce müzik, sonra Sharon olmuştu.<img src="https://images.aposto.com/2025/7/5/1754046498079.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.52" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ozzy'nin ölümüyle Birmingham, Aston'da buluşan hayranları tüm şehri çiçeklere boğdu. Endüstri, böyle büyük isimlere&nbsp;her zaman ihtiyaç duyar. Ozzy, kitlesini ve popüler kültürü grubuyla, solo albümleriyle, kitaplarıyla, The Guardian’daki “Ask Dr. Ozzy” köşesiyle ve MTV’deki fenomen dizisi The Osbournes ile her açıdan etkiledi.Onun ölümü sadece kendi vedası değil; Ozzy, bir döneme damgasını vuran ve hayatlarımızı şekillendiren gerçek rock yıldızlığının da belki son temsilcisiydi. Bayrağı elbet birileri devralacaktır, ancak yeni dünya düzeni ve değişen endüstri koşulları, Ozzy gibi bir karakterin yeniden ortaya çıkmasına ne kadar izin verir, bilinmez.Hoşçakal Ozzy. Heavy metal için teşekkür ederim.&nbsp;

Duende

Metal tarihine damga vurduğu gibi, yaptıklarıyla popüler kültürü de etkilemesini bilen Karanlıklar Prensi Ozzy Osbourne; Metallica, Slayer, Mastodon, Anthrax, Pantera ve Alice In Chains gibi dev isimleri biraraya topladığı veda konseriyle son kez selamladı bizleri. Konserden 10 gün sonra ise yaşamını yitirdi. Son gerçek rock yıldızlarından birinin ardından...

Hoşçakal Bay Heavy Metal: Ozzy Osbourne'un ardından

1998 yılında bütün metalcilerin en azından hayatında bir kere uğradığı Akmar Pasajı'na yapılan baskını ve buna sebep olan bir nevi cadı avına benzeyen satanist avını hatırlayanlarınız vardır. Henüz ortaokula giden bir ergen olarak, o yıl Şebek Heavy Metal Fanzinlerim yakılmıştı. Bununla kurtulduğuma seviniyordum, çünkü metal müzik dinlemem neyse ki yasaklanmamıştı.Böyle bir av devam ederken Türkiye’de heavy metal müzik üretmeye ve konserler verilmeye devam edildi. Düşününce büyük bir şey... Ortadoğu ve Avrupa’nın ortasında kalmış Türkiye’de yaşadıklarımıza bakınca, Montesquieu’nün coğrafyanın gündemimizi belirlediği tezini onayladığımı belirtmeliyim. Zira yaşadıklarımız Avrupa ve Ortadoğu'nun tam bir karışımı.Zor şartlar altında müzik yapmanın ve daha spesifik olarak heavy metal müzik yapmanın ne demek olduğunu bu sebeple Türkiye’de az buçuk biliyoruz. Lakin bugün sizi Afganistan ve Suudi Arabistanlı heavy metal gruplarına götürmek istiyorum.İlki Suudi Arabistanlı black metal grubu Al Namrood (Babil Kralı Nemrut). Bildiğiniz gibi black metal, Norveç’te Hristiyan dinine karşı doğmuş bir metal müzik türevi. Sözlerinde genellikle satanik unsurlar bulunan oldukça sert, scream vokalli bir müzik türevi. Bir black metal grubunun şarkılarını dinlemeden hangi müziği icra ettiklerini yüzlerine bakarak hemen anlayabilirsiniz. Bu kolay anlaşılırlık siyah-beyaz makyajlarından geliyor. Ve Norveç hükümeti black metal müziği Norveç’in geleneksel müzikleri olarak kabul etmiş, ders kitaplarına da eklemiştir.Şimdi esas can alıcı nokta böylesi bir müzik tarzının Suudi Arabistan’da icra edilmesi bana göre. Al Namrood black metal grubunu ilk dinlediğimde inanamamıştım. Çünkü çıktıkları ilk günden günümüze kadar varlıklarını sürdürebilmiş bir grup olmuş Al Namrood. Grup üyelerinin tabii ki takma isimleri var. Bu diğer black metal gruplarının da takip ettiği bir uygulama olabiliyor (hip-hop grupları gibi). Çalıştıkları prodüksiyon şirketinin adı: Sheytan Productions. Grup bugüne kadar yedi albüm ve üç single &amp; EP çıkarmış. Şarkı sözleri Arapça. Fakat düşününce Al Namrood, bırakın Suudi Arabistan’da black metal müzik icra etmeyi, sözlerini de anadillerinde yazıyor. Yani kimsenin sözlerinde ne yazdığını anlamaması mümkün değil. Sözleri genellikle politik ve ek olarak sözlerde İslam öncesi dinlerinden ve Arap tarihinden motifler de var.Afganistan’dan öncelikle Aryana Sayeed’den bahsetmek istiyorum. İcra ettiği müzik tarzı bana Şebnem Ferah’ı hatırlattı. Fakat sözleri sert ve eleştirel. Kanat şarkısı haricinde ana akım müzik icra ettiğini anlıyorum. Gitaristinin de kadın olması ayrıca tebrik edilesi. (Kliplerine için <a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=xPmij7P-7Gs" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">buradan</a> ulaşabilirsiniz.) Afganistan’daki düzeni ne kadar eleştirdiklerini anlamak için Deri-Farsçası bilmeye gerek yok, klip yeterince iyi ifade ediyor. Ağustos ayında gerçekleşen rejim değişikliği ardından tahmin edildiği gibi Aryana Sayeed, Afganistan’dan kaçmak zorunda kalmış. Anladığım kadarıyla kendisi şimdi Türkiye’de.Afganistan’dan bir diğer grup ise Afreet. İlk albümleri grindcore tarzı sanıyorum fakat yine rejim değişikliği ardından yayınladıkları klipleri My Land is Breaking&nbsp;harika bir müzikal altyapıya sahip. Bana İsveç death metal grubu Soilwork’ü hatırlattı. Klibin girişinde şarkıdan elde edilecek gelirin Afganistan’dan kaçmak zorunda kalan müzisyenlere verileceği bilgisi paylaşılıyor. Ve inanın izlerken ve sözlerini dinlerken gözyaşlarıma hakim olamadım. Şöyle söylüyorlar: Yalnız mı ölmeliyiz, korkarak mı ölmeliyiz? Kimse bizi hatırlayacak mı veya isimlerimizi?<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=Trlz9C9vpEM" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; text-decoration-skip: objects; -webkit-user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/9/2021-10-15T18:17:57.672Z.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>

he ile ilgili hikayeler