• Trabzon'da kültür şenliği başladı: Trabzon'da "Geleneksel Sürmene Kültür ve Sanat Şenliği", Sürmene ilçesi Kent Meydanı'nda gerçekleştirildi ve Trabzon Büyükşehir Belediye Başkanı Ahmet Metin Genç, 2027'de Trabzon'u Türk Dünyası Kültür Başkenti yapma hedeflerini açıkladı.<ul><li>Genç, festivalin birlik ve dayanışmayı güçlendirdiğini belirterek, Sürmene için çeşitli projelerin hayata geçirildiğini ifade etti.</li><li>Festivalde, TBMM Bayındırlık, İmar, Ulaştırma ve Turizm Komisyonu Başkanı Adil Karaismailoğlu, Sürmene Kaymakamı Mehmet Ali Öztürk ve diğer yetkililer de katıldı.</li><li>Yöresel sanatçıların sahne aldığı etkinlikte, katılımcılar horon oynayarak eğlendi.</li><li>Genç, ayrıca 29 Ağustos'ta Trabzon Tanıtım Günleri'nde buluşacaklarını duyurdu.</li></ul>

Canlı Gündem

<span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">•&nbsp;&nbsp; Bursa'nın İznik ilçesinde iki yıl önce kiracısı evden çıksın diye baca deliğinden horon dinleterek kiracısına rahatsızlık veren ev sahibi Tenzile Bulunmuş, 6 ay 7 gün hapis cezasına çarptırıldı. Mahkeme, hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ve ev sahibinin 5 yıl denetim sürecine tabi tutulmasına karar verdi.

Bazen melankolik müzik icra edenler, insanları daha fazla karanlığa veya mutsuzluğa sürükledikleri gerekçesiyle eleştirilere maruz kalıyorlar. Murat Kekilli’nin Bu Akşam Ölürüm şarkısını ve bu şarkıyı dinleyip intihar edenleri hatırlayalım. Veya Müslüm Baba feryatları ile kendilerini jiletleyenleri. Haklı bir eleştiri mi?&nbsp;“Beni kimse anlamıyor”cu gençler, gerçekten de anlaşılmadıkları, üstüne psikolojik tedavinin genellikle sadece deli olma ile ilişkilendirildiği bir toplumda, herkes kendi ait olduğu sınıf ve meşrebi dahilinde el yordamıyla ruhunu rahatlatacak yöntemler buldu. En önemlisi ise canlı performanslar oldu; grup terapisinin ikamesi konserler!Bir gece yarısı yalnızca kendi başımıza geldiğini sandığımız o elem olayı düşünürken tekrar tekrar dinlediğimiz o enfes şarkıyı, bir konser günü kendimize benzeyen insanlarla bile isteye gün saat verip buluşuyormuşcasına, hep bir ağızdan söyleyip, kederimizi dindirmedik mi?&nbsp;Ellerimiz havada hep birlikte süzülürken, sanki aynı koroda ekip arkadaşı gibi senkronize bir de üstüne bazen İngilizce şarkılar söylemedik mi? Bu esnada göğsünün üzerine çöken o koca fil kuş olup uçmadı mı?&nbsp;Biz öyle gecelerde, sahnedeki yanık sesli grup terapistine, yalnız olmadığımızı hissettirdiği için minnet duymadık mı?Konserlerde bazılarımız ilk defa kendi olabildi, toplum normları altında duygularını bastıran genç kızlar sahnedeki yakışıklıya bağıra bağıra, ağlaya ağlaya aşığım demedi mi? Karadenizli iki genç sadece ve sadece horon çekerken elele tutuşmadı mı? Dağların ve denizlerin çocuklarını konserlerde birleştirmedi mi Kazım Koyuncu?Sebeb-i kalemim odur ki; sevgili musikişinaslar; pandemi sebebiyle müzisyenlerin yaşadıkları zorlukların ardından verdikleri mücadele bizim de mücadelemiz olmamalı mı?Yine senkronize, yüksek sesle bir “EVET” diyelim mi?

horon ile ilgili hikayeler