<img src="https://images.aposto.com/2022/1/0/1645378966960.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.78" width="550" alt="hitman" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Hitman III </h3>Hitman serisi ve geliştirici stüdyo IO Interactive’in&nbsp;macerası uzun uzadıya bir anlatılmayı hak ediyor aslında. Serinin başlaması, bitmesi, tekrar canlandırılması, tekrar bitmesi ve yeniden yükselişe geçmesinin hikâyesi oyun firmaları için tek bir IP ile neler yapılıp yapılamayacağına dair ders niteliği taşıyor.Bu aralar World of Assassination üçlemesinin sonuncusunu oynuyorum. Ana hikâye çoktan bitti, ancak bana kalırsa bu üçlemenin esas olayı, mükemmel tasarlanmış bölümleri farklı challenge’lar belirleyerek tekrar tekrar oynayabilmek. Evet gizlilik temalı oyunlar herkesi açmayabiliyor, evet bu tür oyunların temel problemi olan yapay zeka ne yazık ki Hitman’de de bir sorun. Yine de Hitman III, seriyi tekrar yükselişe geçiren bu üçleme için mükemmel bir final olmuş.- Tahsin<img src="https://images.aposto.com/2022/1/0/1645379242192.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.78" width="550" alt="plague_tale" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">A Plague Tale: Innocence </h3>2022 yılı ile beraber geçmişte oynayamadığım hikayeli oyunlara daha fazla vakit ayırmaya karar verdim. Detroit: Become Human ve hemen ardından Heavy Rain ile çok kaliteli bir giriş yaptığımı düşünüyorum. Benim için sırada A Plague Tale: Innocence var. Bu sene serinin ikinci oyunu A Plague Tale: Requiem çıkmadan bitirmeyi planlıyorum.Asobo Studio tarafından geliştirilip Focus Entertainment tarafından 2019 yılında raflara sürülen oyun 1349 yılında Fransa'da geçiyor. Veba salgınının kasıp kavurduğu yıllarda iki kardeşin, hastalığın harap ettiği köylerde geçen hikayesini anlatıyor. Çok güzel grafikleri ve müziklerine, oyunun hikayesini muazzam yansıtan çevre tasarımı eklenince ortaya gerçekten kaliteli bir iş çıkmış gibi. Oyunu bitirdiğimde sizlerle oyun hakkındaki görüşlerimi de paylaşacağım. Sizlerde oyunu oynadıysanız bana spoiler olmadan ipucu verip oyun hakkındaki düşüncelerinizi benimle paylaşabilirsiniz. Bundan çok büyük mutluluk duyarım.- Mehmet

Quantic Dream’in yaptığı oyunları bu zamana kadar oynamamış olmak benim karanlık sırrım diyebilirim. Bu yılın başında Detroit: Become Human oynadıktan sonra sırada artık Heavy Rain vardı.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Müsadenizle Ben Biraz Depresyona Gireceğim </h3>Oyun bizleri gerçekten çok yavaş bir şekilde karşılıyor. Amerikan dizileri için sıkça söylediğimiz “Kanka ilk 10 bölümü izle vallaha sonra çok güzelleşiyor.” cümlesini bir oyun için kullanacak olsam kesinlikle o oyun bu olurdu. Start tuşuna bastığımız zaman kuş cıvıltıları ve güneşli güzel bir hava ile oynanabilir ilk karakter olan Ethan karşılıyor bizleri. Oyunun ilk bir saati gerçek hayat simülasyonu olarak geçiyor. Evin içinde geziyor, eşyaları inceliyor, mimari çizimler yapıp, çocuklarımızla beraber bahçede oyunlar oynuyoruz. Daha sonra alışveriş merkezinde kalabalıkta çocuğumuz Jason’ı kaybetmemiz ile birlikte mental sağlığımızı da yavaş yavaş kaybetmeye başlıyoruz. Sadece oyunda değil gerçek hayatta da kaybediyoruz. Heavy Rain tamamen verdiğimiz kararlar sonucunda ilerleyen dallanmış bir hikayeye sahip olduğu için benim gibi rezalet kararlar verirseniz bir daha güneşi geçtim, gülen bir yüz bile göremiyorsunuz. Eğer oyunları tamamen keyifli vakit geçirmek için oynayan bir oyuncuysanız bu oyundan uzak durmanızı tavsiye ederim çünkü oyun çok depresif. İsmi gibi çok ağır bir hikayeye sahip ve oynadıkça hikayesi daha da ağırlaşıyor. Oyun bitirdiğinizde “Ben az önce neler yaşadım ya?” düşüncesiyle birlikte kendinizi boş boş duvara bakarken bulmanız çok muhtemel. Hikayesi bence muhteşem yazılmış olduğu ve bunu oyuncuya bütün duygularıyla beraber aktardığı için benden çok fazla geçer not alsa da beni depresif bir duygu durumuna soktuğu için yapımcılardan şikayetçiyim.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Form Geçici Klas Kalıcıdır </h3><img src="https://images.aposto.com/2022/1/0/1645380524164.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="heavy_rain" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">2010 yılında çıktığından ötürü oynanış çokça eskimiş dersem yalan söylemiş olmam. Ben oyunu konsolda oynadım ve sürekli R2 tuşuna basarak ilerlemek sıkça oyunun başından kalkıp yürüyüş yapmama sebep oldu. Oynanış tamamen Quick Time Event üzerine kurulu. Bilmeyenler için kısaca özetlemek gerekirse oyunu oynarken karşımıza basmamız gereken tuşlar çıkıyor ve çıkan tuşa zamanında basmamız gerekiyor. Örnek verecek olursam; bir düşmanla aksiyona girdiğimiz zaman sırasıyla ekranda X - O - R2 tuşları beliriyor ve onlara doğru sırada, ekrandan kaybolmadan basmamız gerekiyor. Formun geçici klasın kalıcı olduğu kısım ise tam olarak bu mekanik. Bu mekaniği kullanan oyunlarda genel olarak çok fazla tuş kaçırırsak bölüm biter ve o dövüşe tekrar başlarız. Heavy Rain’de ise sadece hikayemiz değişiyor. Bir dövüş sırasında oynamayı bırakıp bütün tuşları kaçırsak bile oyun bitmiyor ve bizi hikayenin başka bir dalına atıyor. Bu yüzden ben, bu oyunun yapımında emeği geçen herkese bir saygı F’i bırakmak istiyorum. Eski bir yapım olmasına ve oynanış açısından bence çok fazla bir şey vaat etmemesine rağmen kendini oynatabilmek her oyunun başarabileceği bir iş değildir.<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Son Söz </h3><img src="https://images.aposto.com/2022/1/0/1645380612092.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="heavy_rain" ratio="1.78" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Heavy Rain, hikayesi sürükleyen, hikaye anlatıcılığı muhteşem olan ve müzikleri bir yandan gerip bir yandan üzen bir oyun olarak hafızamda yer etti. Kaliteli hikaye bağımlısı bir oyuncu olarak bu yıla kadar oynamamış olmaktan gurur duymasam bile iyi ki şimdi oynamışım dediğim bir oyun. Detroit: Become Human dışında verdiğim kararların gerçekten oyunun hikayesini etkilediğinden emin olduğum tek oyun. Her bir seçimden sonra acaba diğerini seçsem ne olurdu diye düşündüm. Oynanışı çok durağan olsa da hikayeyi ön planda tutan oyuncular için sonuna kadar tavsiye edebilirim.

Yıllandıkça oynanışı eskimiş olmasına rağmen hikayesi ve hikaye anlatıcılığı ile beni içine çeken Heavy Rain uzun süre beynimde kira vermeden yaşayacak gibi duruyor.

Heavy Rain ile ilgili hikayeler