“Biz de varız.”&nbsp;Bu, İstanbul Modern Sinema’nın gelenekselleşmiş film programlarından birinin adı. 20 Ocak 2022 günü, saatler tam 11.58’i gösterdiğinde müzenin internet sitesinde o gün izlemek istediğim filme kayıt olabilmek için sayfayı güncellemeye başlıyorum. Telefon çalıyor, açıyorum. Saatler tam 12.04’ü gösterip bir kez daha sayfayı güncellediğimde filmi izlemek için kontenjanın dolduğunu fark ediyorum. İstanbul Modern Sinema’nın pandemi etkisiyle çevrim içine taşıdığı film gösterimleri, işte böyle ilgi görüyor. Şansıma küsüp bilgisayarımı kapıyor, evden çıkmak için hazırlanıyorum. O gün sadece adres çubuğumda değil, takvimimde de İstanbul Modern yazıyor. Meşrutiyet Caddesi’ndeki geçici mekânında son günlerini geçiren müzenin yıllardır takip ettiğim sinemasının ve film programlarının ardındaki isimle, Müge’yle tanışmak için yola çıkıyorum.Bir adım geriden: İdare edemem anne!&nbsp;Şubat 2010. Üniversiteden mezun olmuş, hayatımda ne yapmak istediğime karar vermeye çalışıyorum. Yıllar sonra bir kış, hafta içi gündüzleri özgürüm. Birkaç kez sergi gezmek için ziyaret ettiğim İstanbul Modern’in sinemasında, başka hiçbir yerde kolay kolay bulamayacağım Nordik filmlerin gösterildiğini fark ediyorum. “Sıfır Derecede Aşk”&nbsp;programın adı; Lukas Moodysson ve Christoffer Boe’nin sinemasıyla tanışıyorum. Ardından, o ara çok popüler olan bir YouTube videosunun beni çok güldüren catch-phrase’ini bir programın başlığında görünce, o kırmızı koltukların müdavimlerinden olacağımı anlıyorum. Bu kez “İdare edemem anne!”&nbsp;programın adı, Finlandiya sinemasından işlevsiz ailelerin hikâyelerini izliyorum.<img src="https://images.aposto.com/2022/2/2/1646745433547.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" alt="Müge ve Emre" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Müge ve Emre, Pera sokaklarında Berlinale heyecanını paylaşıyor.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom-style: none; clear: both; -webkit-user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">İlk buluşma.&nbsp;Üzerinden yıllar geçiyor, İstanbul Modern Sinema’nın birçok programı, sırf benim için değil, birçok İstanbullu için bir geleneğe dönüşüyor. Müge’yle müzenin geçici mekânının girişinde buluşuyoruz. Çok bağ kuramadığını söylüyor o küçük salonla. Çok zevk alamadığını söylüyor çevrim içi programlar yapmaktan. O akşam stüdyoda kayıt altındaki konuşmamızda nedenini doğru tahmin ettiğimi anlıyorum, sadece filmin kendisi değil, nerede ve nasıl izlendiği de önemli onun için. Sinemada film izleme deneyiminin daha bedensel bir şey olduğunu, bedenine, sinir uçlarına, kulaklarına, gözlerine dokunduğunu söylüyor: “Sinemada film izleme deneyiminin midene kramplar girdirecek kadar duyusal bir etkisi var.” Müzede fotoğraf çekecek bir köşe bulmakta zorlanıyor, kendimizi İstanbul’un en soğuk günlerinden birinde Pera’nın sokaklarına atıyoruz. Soğuğun yarattığı çağrışım mı, yoksa tam da o gün Ana Yarışma ve Panorama filmlerinin duyurulmuş olması mı bilmiyorum; birkaç hafta sonra Berlinale’de buluşacağımızı, kışın soğuğundaki festival deneyimini nasıl özlediğimizi konuşuyoruz.Berlin’e gittik, geri döndük. İstanbul Modern, eski yerindeki yeni binasına geçmek üzere. E o zaman, kırmızı koltuklarda buluşmak üzere...

Lukas Moodysson ile ilgili hikayeler