<img src="https://images.aposto.com/2021/6/4/1625741421796.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="2.35" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: Istockİnsan yapısı evrimsel olarak sosyalleşmek üzerine kurulu. Böceklerden primatlara, kuşlardan insanlara canlıların büyük kısmının hayatta kalmak için diğerlerine ihtiyacı olduğunu biliyoruz. Sosyal gruplar eş bulma, iş birliği yaparak avlanma ve yiyecek paylaşımı, tehlikelerden korunma imkanları sunuyor. Bu faydalardan yararlanmanın yolu ise sosyal homeostaz- yani doğru sayıda ve dengede sosyal bağlantıya sahip olmak. Küçük sosyal ağlar bu faydaların hepsini sağlamakta yetersiz kalırken, çok büyük sosyal ağlarda ise kaynaklara erişmek için yoğun rekabet oluyor. Bu sebeple beyinlerimiz bir sosyal termostat gibi davranıyor ve sosyal ağımızın kararında olmasını sağlamaya çalışıyor.Sosyal homeostaz beynin ödül bölgesi ile alakalı. Acıktığınızda ağzınıza attığınız bir parça çikolatanın hissettirdikleri, uzun bir yalnızlıktan sonra bir dostunuzla buluştuğunuzda hissetiklerinizle oldukça benzer. Yani insandan uzak kaldığımızda sosyal açlık çekiyoruz. Bu sadece bizde yok. Hayvanlar sosyal çevrelerinden ayırıldıklarında kortizol seviyeleri yükseliyor: strese giriyorlar.<img src="https://images.aposto.com/2021/6/4/1625741525930.jpeg" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.77" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Görsel: First PostPandemi döneminin getirdiği sosyal izolasyonla “insanlarımızdan” uzak kaldık ve bu durum hepimizde sosyal açlık ve onun sonucu olarak da endişe ve stres yarattı. Bitmedi: beynimiz uzun süre kullanılmayan “gereksiz” bağlantıları temizliyor. Kullanmadığımız becerileri kaybediyoruz, buna sosyal beceriler de dahil. Pandemide pek çok sosyal becerimiz kullanılmadığı için beynimizce çöpe atılmış olabilir. Antartika’ya 14 aylık bir sefere giden bilim insanları üzerinde yapılan<a fr-original-style="" href="https://theconversation.com/the-neuroscience-behind-why-your-brain-may-need-time-to-adjust-to-un-social-distancing-162075" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"> değerlendirmeler</a> beynin hippokampi bölümünün küçüldüğünü ortaya koymuş. 17 aylık pandemi bizim beynimize ne yaptı kim bilir? Bu sebeple tekrar hayata karıştığımız şu günlerde arkadaşlarınızla, komşularınızla ya da yabancılarla iletişim kurmakta zorlanıyor, 3-4 insanı bir arada gördüğünüzde endişeleniyorsanız korkmayın, çok normal. Sosyal becerilerimizi yerine koymak muhtemelen biraz zaman alacak.

homeostaz ile ilgili hikayeler