Great Expectations / Büyük Umutlar,&nbsp;2023 Yaratıcı:&nbsp;Steven Knight Nerede izleyebilirsin?&nbsp;28 Haziran'dan itibaren Disney+'taCharles Dickens’ın daha önce de birçok kez sinemaya ve televizyona uyarlanmış romanı&nbsp;Great Expectations / Büyük Umutlar Disney+’taki yeni bir mini-diziyle yeniden karşında olacak. Konduğu esrarengiz mirasla hayatı değişen yetim Pip’in yaşamını konu alan eserin bu uyarlamasında Pip’i Dunkirk filmiyle tanınan Fionn Whitehead canlandırıyor. Miss Havisham yorumuyla ise Olivia Colman’ı izleyeceksin.<img src="https://images.aposto.com/2023/5/3/1687335877864.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.86" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Benim Çocuğum | Kaynak: MUBIBenim Çocuğum,&nbsp;2013 Yönetmen:&nbsp;Can Candan Nerede izleyebilirsin?&nbsp;25 Haziran'dan itibaren MUBI'deTürkiye’deki LGBTİ bireylerin ebeveynlerinin hikâyelerini anlatan Benim Çocuğum MUBI’de yayınlanıyor. “Çocuğunuz size eşcinsel, biseksüel veya trans olduğunu açıklarsa ne olur?” sorusuna odaklanan belgesel, İstanbul’da beş farklı eve konuk oluyor ve aktardığı tanıklıklarla tarihe önemli bir kayıt düşüyor. Benim Çocuğum,&nbsp;(olması gerektiği gibi) çocuğuna olan sevgisi onun cinsel yönelimine göre belirlenmeyen ailelerin varlığına dair umut veriyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/5/3/1687335793016.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Anayurt Oteli | Kaynak: MUBIAnayurt Oteli, 1987-... Yönetmen:&nbsp;Ömer Kavur Nerede izleyebilirsin?&nbsp;30 Haziran'dan itibaren MUBI'deSinemamızın kilometre taşlarından bazılarına imza atmış yönetmen Ömer Kavur’un kariyerinin yirmi yıllık dönemini kapsayan beş film, haziran ve temmuz ayları boyunca MUBI’de gösteriliyor. Ay başında Yusuf ile Kenan (1979) ve Kırık Bir Aşk Hikâyesi&nbsp;(1981) filmleriyle başlayan seçki, Anayurt Oteli'yle (1987) devam ediyor. Yusuf Atılgan’ın yazıldığı dönem çokça ses getiren romanından uyarlanan film, otel katibi Zebercet’in ve küçük bir taşra kasabasında bulunan Anayurt Oteli’nin hikayesine odaklanıyor. Macit Koper, Şahika Tekand ve Serra Yılmaz’ın rol aldığı film, insan psikolojisini derinlemesine ele alışıyla sinemamızın en önemli eserlerinden biri olarak kabul ediliyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2023/5/3/1687335731082.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">I'm a Virgo | Kaynak: Prime VideoI'm a Virgo,&nbsp;2023-... Yaratıcı:&nbsp;Boots Riley Nerede izleyebilirsin?&nbsp;23 Haziran'dan itibaren Prime Video'daKara komediyi fanteziyle süsleyen Sorry to Bother You (2018) filmiyle ismini duyuran ve siyah sinemanın önemli temsilcilerinden olma yolunda ilerleyen Boots Riley, ilk sezonu bugün Prime Video’da yayınlanan bir diziyle karşımızda: I'm a Virgo. Emmy ödüllü Jharrel Jerome’un başrolünde yer aldığı bu fantastik gençlik komedisi, Oakland’da yaşayan ve 3-95 boyundaki genç bir erkek olan Cootie’nin büyüme hikâyesini anlatıyor. Hep gizlenerek yaşayan ve zamanını çizgi romanlar ve televizyon dizileriyle geçiren Cootie bir gün gerçek dünyanın güzelliğini ve çelişkilerini deneyimlemek için kaçıyor ve arkadaşlık ve aşkı buluyor, üstesinden gelinecek garip durumlarla ve bir süper kahramanla karşılaşıyor.&nbsp;<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Bir öneri daha...</h3>Haftanın farklı kataloglara eklenenleri arasında; mutasyona uğramış canavar avcısı Rivyalı Geralt'ın maceralarını anlatan The Witcher'ın 3. sezon 1. kısım bölümleri var. Dizinin yeni bölümleri 29 Haziran'da Netflix'te yayınlanıyor.

Duende İzleme Listesi

23 Haziran haftasında dijitalde yayınlanan film ve dizilerden öne çıkanlar.

📺 Yeni Dickens uyarlaması, Ömer Kavur'un başyapıtı

• <a fr-original-style="" href="https://www.washingtonpost.com/world/french-police-evacuates-migrants-from-makeshift-camp/2021/11/16/9b6a98b6-46bc-11ec-beca-3cc7103bd814_story.html" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">French police evacuated at least 1,500 migrants</a> from a makeshift camp in northern France near Dunkirk, who are trying to make it across the English Channel to Britain. Authorities said the operation is meant to place migrants into “adapted facilities” where they are to be informed of their rights, including the possibility to request asylum in France.

Aposto World

Her film, görsel olduğu kadar işitsel de bir yolculuk. Kimi zaman filmlerin hikâye, görüntü ve performanslarından rol çalan film müzikleri, bunun en büyük kanıtı belki de. John Williams ya da Hans Zimmer isimlerini, bu yazıyı okuyan birçok kişinin daha önce duymuş olduğuna eminim — peki ya 7 Oscar ödüllü Gary Rydstrom ya da 21 Oscar adaylığı bulunan Kevin O’Connell’ı?&nbsp;Bir filmin işitsel donanımında, çoğu zaman film müziklerinin gölgesinde kalan, yüzlerce kişinin kolektif çalışmasının ürünü bir alan da olduğunu unutmamak gerekiyor: Ses tasarımı, ses miksajı, ses kurgusu, setteki diyalog kayıtları, günlük ses efektlerinin post-prodüksiyonda yeniden üretimini kapsayan foley sanatı ve her biri kendi alanında uzmanlık gerektiren birçok farklı ögeden oluşuyor.Davul sesleri: Ses tasarımının bir filmdeki etkisinden söz edildiğinde çoğumuzun aklına gösterişli işlerin gelmesi çok normal. Son yıllarda, sinemanın işitsel gücünü en iyi şekilde kullanan yönetmenlerden Christopher Nolan’ın The Dark Knight&nbsp;(2008), Inception (2010) ve Dunkirk (2017) gibi filmlerinin ya da 2010’lar sinemasını en iyi yansıtan film olduğunu düşündüğüm Mad Max: Fury Road’un (2015) bu alandaki başarısından etkilenmemenin mümkün olduğunu düşünmüyorum. Aynı zamanda ses efektleri ve bilhassa davul seslerini gereğinden fazla kullanan "gürültülü" filmlerin iyi ses tasarımıyla karıştırılması da oldukça yaygın.<img src="https://images.aposto.com/2021/6/3/1625686638623.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">A Quiet Place, 2018 Kaynak: The New York Times<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Sessizliğin sesi:&nbsp;Benim de iyi ses tasarımı dendiğinde&nbsp;Mad Max: Fury Road’a olan hayranlığım nedeniyle zihnimde çöllerin ortasında tozu dumana katarak ilerleyen büyük modifiye araçların üzerinde, davul sesleri eşliğinde elektro-gitar çalan çılgın insanlar imgesinin belirdiğini inkâr edemeyeceğim. Fakat iyi ses tasarımının etkisi, çok daha mütevazı ve minimal filmlerde, belki de o gösterişli işlerde olduğundan da çok hissediliyor. Bu durumun örnekleri çoğu zaman bağımsız sinemada karşımıza çıksa da 2018 yılındaki bir ana akım film de sessizliğin sesini çarpıcı bir gerilim unsuru olarak kullanarak bende iz bırakanlardan: <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt6644200" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">A Quiet Place</a> (2018).&nbsp;Tüm dünyanın uzaydan gelen, gözleri görmeyen ve yalnızca ses dalgalarıyla avlanan yaratıklar tarafından tehdit altında olduğu bir yakın gelecekte geçen bu filmde, hayatta kalmanın tek yolu, olabildiğince sessiz olmak. Sessizliğin hâkimiyetinde geçen filmin kahramanları için en ufak çıtırtı ve fısıltı, hayatî önem taşıdığından, film en az gözlerle olduğu kadar kulaklarla da izleniyor. A Quiet Place’in başarısı, filmin henüz vizyonda olduğu günlerde <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt8332922" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">A Quiet Place Part II</a> (2020) için çalışmalara başlanmasını sağlamıştı.&nbsp;Ortaya en az ilki kadar diken üstünde izlenen, klasik korku filmlerine referanslarla dolu ve ses tasarımıyla yine olağanüstü bir iş ortaya koymuş bir devam filmi çıkmış olması, sevindirici olduğu kadar şaşırtıcı. Ana akım sinema ve korku janrından haz etmeyenler için benzer bir gerilimi yine çoğunlukla ses üzerinden yakalayan ve ses tasarımıyla öne çıkan, uzaylı-dünyalı çatışmasını ırkçı bir eksende ele alan, Meksika-ABD sınırındaki bir "insan avı"nı anlatan Desierto’yu (2016) önerebilirim.<img src="https://images.aposto.com/2021/6/3/1625686568894.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="Infinity" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Air Conditioner, 2020 Kaynak: MUBI<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Şehrin sesleri:&nbsp;Ses tasarımı alanındaki başarısıyla öne çıkan bağımsız yapımlar arasında, şehrin seslerini yansıtan filmler önemli bir yer tutuyor. Yıllar önce, Metin Akdemir’in kısa belgeseli Ben Geldim Gidiyorum’un (2011) filme adını veren cümleyi markası hâline getirmiş sokak satıcısı ve Fatih Akın’ın Crossing the Bridge: Sounds of Istanbul (2005) belgeselindeki şehrin müzikal mozaiğini oluşturan onlarca sanatçıyla aynı zamanlarda tanışınca yaşadığım şehrin sesleri üzerine düşünme fırsatı yakalamıştım. “Ben geldim, gidiyorum,” cümlesi 2018’de, Giulia Frati’nin belgeseli Istanbul Echoes’da (2017) bir kez daha karşıma çıktı. Bu kez İstanbul’un soundtrack’inin bir parçası olan simitçiler, poğaçacılar, yorgancılar, perdeciler, hurdacılar, midyeciler ve nicesinin seslerinin yanına, akbil, vapur, zabıta ve tabii inşaat sesleri de ekleniyordu.&nbsp;İçinde yaşadığımız şehrin seslerini sinemadaki yansımalarıyla görmek bir yana, sinema, hiç tanımadığımız şehir, kasaba ve köylerin de seslerini duyarak onlarla bir bağ kurmayı mümkün kılıyor. Türkiye sinemasında Reha Erdem, bunu büyülü bir gerçeklikle, tekinsiz seslerle dönüştürülmüş şehir ve kasabalar üzerinden yapıyor. Gabriel Mascaro'nun August Winds'i (2014), Brezilya'da hindistan cevizi tarlaları, deniz ve rüzgâr arasında hapsolmuş gençlerin içinde kopan fırtınaları, köyü ziyaret eden bir ses tasarımcısının kulağından duymayı sağlıyor. Angola Cumhuriyeti filmi <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt10389922" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Air Conditioner</a> (2020), gizemli bir şekilde şehirdeki klimaların binalardan düştüğü tuhaf ve sıcak bir günde, patronunun klimasını kurtarmaya çalışan bir işçinin şehrin kaosuyla imtihanını konu alıyor. Pandeminin ortasında izlediğim bu filmin ses tasarımı, başkent Luanda'nın trafik, jeneratör, insan ve inşaat sesleri aracılığıyla beni alıp şehrin özlediğim kaosu ve sesleri içine götürmesi, bu alandaki başarısının bir kanıtı âdeta.John Krasinski’nin bir kez daha yönetmen koltuğunda oturduğu A Quiet Place Part II, Türkiye’de bugün vizyona giriyor. Angola Cumhuriyeti yapımı, Fradique imzalı Ar Condicionado / Air Conditioner ise 20 Temmuz’da MUBI’de erişime açılacak.&nbsp;Editörün notu: Duende okurlarına özel <a fr-original-style="" href="https://mubi.com/promos/duende" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">bu bağlantı</a> üzerinden 30 gün boyunca MUBI’yi ücretsiz deneyebilirsiniz.

Duende

Ses tasarımının başrolde olduğu filmler.

Bir filmi duymak

Geçtiğimiz hafta sonu iki belgesel izledim. Belgesellerin ilki, 82 gün boyunca Fransa’nın en güneyindeki Pireneler Dağı’ndan başlayıp en kuzeydeki Dunkirk’e kadar yürüyen ve bu yolculukta tanıştığı insanlara mutluluğun anlamını soran yönetmen Laurent Hasse’ye ait HAPPINESS... PROMISED LAND idi. Diğeri ise Güney Afrika’da okyanusa yaptığı dalışlar sırasında tanıştığı ahtapotun bir yıllık yaşam sürecine su altında eşlik eden Craig Foster’ın hikâyesini konu alan My Octopus Teacher idi. Konuları tamamen farklı olsa da merkezdeki yaratıcının adanmışlığı, üretme tutkusu ve izleyiciyi de içine alan dönüştürücü etkisi bakımından her iki belgesel de oldukça paraleldi.Takuya Kuroda’nın 26 yıldır her gün trompet çaldığını öğrendiğimde, yaşadığı sürecin yukarıda bahsettiğim belgesellerin yaratıcılarıyla benzer olduğunu düşündüm. Hâlihazırda <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYTJlYmE5YmVlMTM0MDAwNzYxZjU1ZCZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkYzbFpDMEhTY280ZnV5WnNpd3V0ZVhLJTI1M0ZzaSUyNTNEX3NPdTA5RGdUN0dzc1NVbGltd2pGUQ=="">Fly Moon Die Soon</a> isimli son&nbsp; albümüyle birlikte müziğe duyduğu tutkuya ve yaşadığı değişimlere daha yakından bakmak istedim. Kendisi Keşif Sahnesi'nin yeni konuğu, tanışmak isteyenler önden buyursun.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-04T17:53:05.975Z.jpeg" alt="Takuya Kuroda"><figcaption>Takuya Kuroda</figcaption></figure>Başlangıç noktası: Kobe ile Osaka arasında bir sahil şehri olan Ashiya'da doğup büyüyen Takuya Kuroda, 10'lu yaşlarındayken ağabeyinin trombon çaldığı caz grubunun provalarını takip etmeye başladı. Bu süreçte grubun trompet çalan birine ihtiyaç duyması, Kuroda’nın trompetle olan ilk deneyimini sağladı. O gün heyecanla eline aldığı trompetle bir daha asla ayrılmadı. Kısa sürede enstrümanla olan ilişkisini arttıran Kuroda, 20'li yaşlara geldiğinde başta Kobe olmak üzerek pek çok farklı şehrin caz kulüplerinde sahne almaya başladı. Caz kulübü performanslarının birinde dinleyiciler arasında yer alan ve profesyonel trompetçi olan Takashi Shimamoto ile tanıştı. O güne kadar kalıplar içinde en kusursuz sesi çıkarmaya odaklanan Kuroda, şimdilerde Laurie Frink ile birlikte kariyerine en çok etki eden kişi olarak gördüğü Takashi Shimamoto’nun yorumları sayesinde trompetle olan yolcuğuna sıfırdan başladı. Kuroda’nın "Shimamoto’nun yorumlarından sonra baştan sona her şey değişti. Yerimi ve yarattığım sesi kaybettim. Altı ay boyunca trompetten flüt gibi ses çıkardım. Fakat beni şimdiye getiren bu süreç oldu.” sözlerinde yaşadığı kırılıma dair çok detay var.Tutkunun peşinden: Trompete dair kalıplarını yıkan Takuya Kuroda'nın, yeni deneyimler için ülke sınırlarını da aşması gerekiyordu. Bir bakıma konfor alanının dışına çıkmalıydı. 2003 yılında Berklee College of Music’te beş haftalık bir müzik kursuna katılarak ilk adımı attı. Kursun ardından New York’ta yaşayan kuzenini ziyaret eden Kuroda, bir ay boyunca Cleopatra’s Needle’daki tüm jam session’lara katıldıktan sonra tutkusuna hizmet edecek şehrin burası olduğuna karar verdi. Aynı yıl Manhattan’daki The New School’un Jazz &amp; Contemporary Music programına kabul alan Kuroda için şehrin müziğe uzanan kapıları sonuna kadar açıldı.Melez bir ses: The New School’daki yıllarını “Müziğimi genişletmem için harika bir yerdi. Otantik caz ağırlıklı bir eğitim yoktu. Çoğumuz folk, funk, hip-hop, Latin, salsa dâhil olmak üzere pek çok farklı türle ilgileniyorduk.” sözleriyle açıklayan Takuya Kuroda, okuldaki öğrenim sürecini şehrin müzik mirasıyla birleştirdi. Funk, Afrobeat, postbop, fusion ve hip hop’tan beslenen Kuroda, trompetiyle melez bir ses yaratmayı başardı. Bu sayede başta José James ve DJ Premier olmak üzere Greg Tardy, Andy Ezrin, Jiro Yoshida, Junior Mance gibi pek çok değerli ismin albüm kayıtlarına ve turnelerine dâhil oldu. Bu süreçteki gözlemleri ve deneyimleri, kişisel üretimlerinin yönünü belirledi. Onun için solo albümler hayatındaki virgüller gibiydi. Şarkıları, keşifleri ve değişimlerinin birer şahitleriydi.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-11-04T17:52:36.873Z.jpeg" alt="Takuya Kurado - Fly Moon Die Soon"><figcaption>Takuya Kurado - Fly Moon Die Soon</figcaption></figure>Fırça darbeleri: 2010’da ilk uzunçaları Bitter and High’ı yayımlayan Takuya Kuroda, 10 yıla altı solo albüm sığdırdı. Özellikle 2014 yılında Blue Note Records etiketiyle çıkan <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmYTJlYmE5YmVlMTM0MDAwNzYxZjU1ZCZ1c2VyPTVlNzRlYzJjZTMwMTllNjBlOWMxYzQxYiZhdXRob3I9NWVkOGYwNmZhMGJmNDQxYzI1M2Q0MTA2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRm9wZW4uc3BvdGlmeS5jb20lMjUyRmFsYnVtJTI1MkY3R0RubjdYU0xDSWpaa0JrdzBTTVpkJTI1M0ZzaSUyNTNEN2Y0QllsTk1UeFNLTXptNkpRMlFSdw=="">Rising Son</a> albümü, Japonya ve ABD merkezli hikâyesini tüm dünyaya açtı. Zamanla enstrüman olgunluğunu prodüksiyona kaydıran Kuroda, diskografisine kalın bir çizgi çekti. Onun için albüm süreci yeni bir formata dönüşmüştü. “Doğanın büyüklüğü ile insanlığın güzel müstehcenliği arasındaki ironi hakkında.” sözleriyle tanımladığı son albümü Fly Moon Die Soon, iki yıl süren bir yolculuğun ardından nihayet geçtiğimiz eylül ayında limana yanaştı. Trompetini farklı müzik türlerine daldırarak ahenkle fırça darbeleri vuran Takuya Kuroda, dinleyicisine benzersiz bir manzara sunuyor. Keyfini çıkarmanız dileğiyle…

26 yıldır trompetini elinden düşürmeyen Takuya Kurado'nun Japonya'dan ABD'ye uzanan yolculuğu

Melez bir ses: Takuya Kuroda

17 Temmuz’daki vizyon tarihi pandemi nedeniyle önce 31 Temmuz’a sonra 12 Ağustos’a ertelenen Christopher Nolan’ın Tenet filmi nihayet 26 Ağustos Çarşamba günü sinemalarda gösterime girdi. 7 Ağustos’ta normalleşme süreci kapsamında açılan sinema salonlarının izleyicileri yeniden salonlara çekmek için büyük umutlar bağladığı Tenet hakkında sosyal medyadaki ilk yorumlar ise filmin Nolan filmografisinde en üst sıralarda yer alamayacağı yönünde. Film teknik olarak takdir edilse de duygusal olarak izleyiciyi etkilemekte zayıf kaldığı, filme dair eleştirilerde üzerinde büyük ölçüde uzlaşılan noktalardan biri. Eleştirmenlerin üzerinde uzlaştığı bir numaralı konu ise bunun tam bir Christopher Nolan filmi olduğu. Yönetmenin yıllar içinde oturan ve artık tanınır hâle gelen tarzının, bu filmde kendisini hiç olmadığı kadar hissettirdiği belirtiliyor.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-08-26T21:01:57.704Z.jpeg" alt="Tenet filminden"><figcaption>Tenet filminden</figcaption></figure>Biz de bu haftaki bültenimizde Tenet’i sinemalarda izlemeden önce Nolan sinemasında öne çıkan ortak noktaları, bir nevi yönetmenin imzası olan özellikleri hatırlamanın yararlı olacağını düşündük. Filmi çoktan izlemiş olan okurlar da Tenet ile Nolan sineması arasındaki ilişkiyi daha iyi karşılaştırma şansı elde eder sanırım.&nbsp;Nolan ve zaman: 11 filmlik kariyeriyle Christopher Nolan kendine has bir tarz yaratmış, günümüzün en mainstream&nbsp;auteur'lerinden biri desek yanılmış olmayız. Christopher Nolan deyince akıllarda canlanan en önemli unsurlardan biri yönetmenin zamanla olan <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNDc3NGJmMDgyNWU1MDAwOGYzZDE3MiZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWVjZmQ3MDE1OWU1YTUwYjMyYTEwNmE2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy55b3V0dWJlLmNvbSUyNTJGd2F0Y2glMjUzRnYlMjUzRHBMcnZvMWFiNFhNJTI1MjZhbXAlMjUzQmZlYXR1cmUlMjUzRGVtYl9sb2dv"">ilişkisi</a>. Following, Memento, Inception ve Dunkirk gibi filmlerinde&nbsp;zaman kavramıyla oynaması, onu doğal ve doğrusal akışından çıkararak bir bozulmaya uğratması, Nolan sinemasının bir parçası hâline geldi. Following ve Memento filmlerinde hikâyeyi lineer akışından çıkararak izleyici merak uyandıran ve aynı zamanda tekinsiz bir dünyanın içine dâhil ederken Inception’da Nolan, film boyunca kurulan rüyanın farklı katmanlarında,&nbsp;slow-motion&nbsp;tekniğiyle zamanı olabildiğince manipüle ediyor. Bu manipülasyon seyirciyi, izlediği şeyin gerçekliğini sorgulamaya da itiyor. Dunkirk’te ise lineer olmayan hikâye akışını bir adım daha ileri taşıyarak farklı zamanlarda başlayan üç farklı olayı üç farklı zaman diliminde anlatıyor. Fragmandan anladığımız kadarıyla Tenet’te de Inception’daki slow-motion kullanımına benzer zamanın akışını bozan teknik olarak etkileyici aksiyon sahneleri izleyeceğiz.&nbsp;<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-08-26T21:02:57.155Z.jpeg" alt="inception"><figcaption>Inception filminden</figcaption></figure>• Nolan ve belirsizlik: Tüm Nolan filmlerinde kendini hissettiren bir diğer öğe olarak karşımıza anlam bulanıklığı, <a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTVmNDc3NGJmMDgyNWU1MDAwOGYzZDE3MiZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9NWVjZmQ3MDE1OWU1YTUwYjMyYTEwNmE2JnVybD1odHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy55b3V0dWJlLmNvbSUyNTJGd2F0Y2glMjUzRnYlMjUzRGZRZWs3SDlmSFpzJTI1MjZhbXAlMjUzQmZlYXR1cmUlMjUzRGVtYl9sb2dv"">belirsizlik</a> çıkıyor. Bir Nolan filmi izlerken kendimizi kaygan bir zeminde gibi hissediyoruz çünkü bazen filmdeki gerçekliği ve hatta başkarakterin doğruluğunu bile sorgulamak zorunda kalıyoruz. Memento’da ana karakter kime güvenmesi gerektiğini bilmediği bir ortamda kendi güvenirliğinden bile emin olamazken Inception’da, filmin final sahnesi de dâhil olmak üzere, seyirci olarak sürekli izlemekte olduğumuz sahnenin rüyada mı gerçekte mi ilerlediğini sorguluyoruz. Bu kasıtlı belirsizlik Nolan’ın bizi seyirci olarak karakterle aynı konuma yerleştirme isteğinden geliyor diyebiliriz. Bu etkiyi güçlendirmek için Nolan, tüm filmlerini karakterlerin öznel bakış açısıyla yansıtıyor. İzleyici olarak sahip olduğumuz bilgi karakterin bildikleriyle sınırlı kalıyor. Ana karakterle aynı anda bir şeyleri keşfedip, aynı soruları cevaplandırmaya çalışıyoruz. Böylece izleyici olarak ana karaktere duyduğumuz sempati güçlenirken karakterin yaşadığı kavram karmaşalarını da onunla birlikte yaşar ve sorgular hâle geliyoruz.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-08-26T21:04:56.561Z.jpeg" alt="dunkirk"><figcaption>Dunkirk filminden</figcaption></figure>• Nolan ve seyirci ilişkisi: Bu da bizi Nolan filmlerinde seyirci olarak sürekli tetikte olmaya, ortaya koyduğu sorunlar üzerine kafa yormaya ve pasif bir seyirci yerine aktif bir seyirci rolü üstlenmeye sevk ediyor. İntikam, suçluluk, öfke ve anılar gibi temaların çevresinde gelişen hikâyelerin temelinde etik ve insan doğasına dair sorgulamalar yatıyor. The Dark Knight Trilogy, Nolan’ın filmografisinde bu yönüyle en zengin örneklerden biri desek yanlış olmaz sanırım. Yönetmen, filmlerinde karakterlerin içine düştüğü çıkmazlarda “doğruluk” ve “gerçeklik” kavramları üzerinden seyirciye sorular sorarken bu soruları kasıtlı bir şekilde cevapsız bırakıyor. Hatta bu tutumunu Inception’da olduğu gibi bazen muğlak finallerle de pekiştiriyor. Biz de seyirci olarak sinema salonunu terk ettikten sonra da film hakkında düşünmeye ve sorgulamalar yapmaya devam ediyoruz. Bu yüzden Nolan filmografisinin öne çıkan özelliklerinden biri de yönetmenin izleyici yorumuna alan bırakan, seyircinin filmi izlerken aktif bir rol oynayabileceği bir sinema deneyimi yaratma isteği.<figure class="image"><img src="https://images.aposto.com/images-2020-08-26T21:05:27.346Z.jpeg" alt="dark knight"><figcaption>Dark Knight filminden</figcaption></figure>• Nolan ve Tenet: Bu hafta vizyona girmesinin ardından gelen ilk yorumlar Tenet’in aksiyonu, etkileyici sahneleri, farklı ülkelere uzanan bir macera sunmasıyla beyazperdeye yakışır bir görsel deneyim vadettiği yönünde olsa da karmaşık hikâyesi ve izleyiciyle duygusal bağ kurmakta zorluk çekmesiyle eleştiriliyor. Fakat yazının başında da belirttiğimiz gibi eleştirmenlerin üzerinde uzlaştığı ilk nokta Tenet’in bir Nolan filminden beklenen tüm özellikleri taşıdığı. Bu da aslında seyirciye izleyeceği filmin kalitesi konusunda belirli bir güven sağlıyor. Tenet'in beklentileri ne kadar karşıladığını ise filmi izledikten sonra göreceğiz.

Dunkirk ile ilgili hikayeler