Ceylan Özgün Özçelik'in 2019 yılında Cadı Üçlemesi 13+&nbsp;adlı, tek plan çekilen tekinsiz ve gerilimi yüksek kısa filmle başlayan üçlemesi, yine aynı derecede vurucu ve etkileyici bir deneysel belgeselle devam ediyor: Evlilikleri boyunca fiziksel ve psikolojik şiddete maruz kalmış iki kadının trajik hikâyesini merkeze alan Cadı Üçlemesi 15+, bürokratik engeller nedeniyle öznesi olan iki kadının görüntülerini ya da seslerini kullanamasa da oyuncular Gülçin Kültür Şahin ile Hare Sürel'in seslendirdiği mektuplarıyla onların dünyasının kapılarını açıyor. İlk gösterimi 41. İstanbul Film Festivali'nde yapılan, yarından itibaren Mubi'de izleyebileceğiniz Cadı Üçlemesi 15+'nın geçtiğimiz gün Kadıköy Sineması'nda gerçekleşen özel gösteriminin ardından, yönetmen Ceylan Özgün Özçelik sorularımı yanıtladı:Cadı Üçlemesi 15+, önüne konan bürokratik engellere rağmen gücünden hiçbir şey yitirmemiş, aksine alışılmadık bir belgesel formatına evrilip daha güçlü olmuş belki de. Bu filmi öznelerini görebildiğimiz, duyabildiğimiz bir şekilde yapabilseydin, ortaya çıkacak sonuçla ilgili niyetin ve fikrin nasıl bir film olmasıydı?Cezaevinde kamerayla çekime izin verilseydi; görüş odalarında, baş başa, yakın plan çekim yapmak istiyordum. Niyetim Aylin ve Havva’nın cezaevindeki yaşamlarını kaydetmek değildi. Görüş odasındaki masada oturacaklardı, kamera sadece yüzlerinde olacaktı, kameraya bakacaklardı. Direkt seyirciye sesleneceklerdi, göz teması kuracaklardı. Kurguda iç içe geçirdiğimiz imgeler dünyasında; onları, duygularını görebilecektik. On gözlü köprüsünde Aylin’in gözleri, Samandağ sahilinde Havva’nın yüzü belirecekti. Mekânlar, onların yüzüyle birleştiğinde farklı anlamlar taşıyacaktı şüphesiz. İki kadını, anlattıklarından bağımsız, amiyane tabiriyle “konuşan kafalar” olarak göreceğimiz bir yapıyı hiç düşünmedim. Bize cezaevlerinden seslenirken dışarıda olabildikleri, anlattıkları yerlerde dolaşabildikleri bir dünya kurmak istedim. Kâbus-mekânlarda yaşananları paylaştıkları zaman Aylin ve Havva’nın yüzlerini görmeyecektik. Kamera onların bakış açısına geçecekti. Kadınların gözlerinin içine bakan seyirci, bu kez onların gözünden sokaklarda yürüyecekti. Böylece daha dinamik bir seyir deneyiminden söz edebilecektik.<img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1655991154056.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.46" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Yönetmen Ceylan Özgün Özçelik ve yapımcı Armağan Lale, Cadı Üçlemesi 15+'nın Kadıköy Sineması'ndaki özel gösteriminde<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">İki kadının yaşamının geçtiği yerlerde aldığınız görüntülerde seni en çok etkileyen neresi oldu?İlk kez bu belgesel sayesinde gördüğüm çok yer var ama ikisi bir başka: Zemini, dokusu, kemeriyle bilinmez bir zamana sürükleyen Sultangazi Kent Ormanı ve içine çekildiğim Belen. Amanos Dağları’ndaki Belen’in rüzgâr türbinleri, engebeli sokakları, renkli evleri ve çatıları resmen çarpıyor. Hayranlık uyandıran bir gerilimi var ilçenin. Görüntü yönetmenimiz Gözde Koyuncu’yla buraya duyduğumuz hayranlıktan rahatsız olduk. Çünkü Belen, Havva’nın kâbus-mekânıydı ve onun gözünden çekim yapmalıydık. Kameranın karış karış nefret etmesi gereken Belen’i kendi “güzel” hislerimizle kaydettiğimizi fark edip çekimi bir süre durdurduk. Garip bir süreçti.&nbsp;Hare ve Gülçin projeye nasıl dâhil oldu? Mektuplarını seslendirdikleri kadınlarla görüşme, gerçek seslerini duyma fırsatları oldu mu?&nbsp;Bunu rasyonel bir yerden açıklayamam ama Aylin’in sesi beni Hare’ye, Havva’nın sesi Gülçin’e götürdü. Herhangi bir ortaklıkları ya da benzerlikleri olduğu için değil, öyle hissettiğim için. Sesleri kaydettiğimiz dönem salgının en yoğun günleriydi. Yeteneklerine duyduğum saygının yanı sıra proje özelinde; bir süredir tanıştığımız, birlikte zaman geçirdiğimiz, birbirimizi anladığımız, birbirimize güvendiğimiz oyuncularla çalışmak istedim. Aklıma düşse de Aylin ve Havva’ya kendilerini kimin seslendirmesini istediklerini sormadım, daha doğrusu soramadım. Tanışıklığımın olmadığı oyuncularla bir bağ kurabilmem, sonra da onların Aylin ve Havva’yla bağ kurabilmelerini sağlayabilmem için gereken zaman yoktu. Sadece zaman da değil, gereken koşulların hiçbiri yoktu. Pandemide görüşlerin durdurulmasına karar verildiği için oyuncuların Aylin ve Havva’yla bir araya gelmesi mümkün değildi. Seslerini duymalarını sağlayabilirdim. Ancak Hare ve Gülçin’le gerçek sesleri duymamalarının daha sağlıklı olacağını, aksi halde ana eksenden çıkabileceğimizi düşündük. Önemli olan seslerinin benzemesi değildi.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2022/5/4/1655991473378.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.90" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Cadı Üçlemesi 15+ (2022, Ceylan Özgün Özçelik)<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Cadı Üçlemesi 13+ bir kısa filmdi, Cadı Üçlemesi 15+ uzun metraj bir belgesel. Ben özellikle 15+‘daki çoğunlukla müzik ve kamerayla yaratılmış o karanlık, tekinsiz ve gerilimli anlarda 13+‘nın izlerini yakaladım. Üçlemenin son halkasında bizi tematik ve biçimsel olarak nasıl bir film bekliyor?Üçlemedeki filmler; tür, form, öykü, mekân, karakter açısından birbirinden bağımsız. Onları birleştiren şey temaları. 18+, fantastik bir kara komedi. Tek bir gecede, bir evde geçiyor. Oyuncu kadrosu tamamen kadınlardan ve kız çocuklarından oluşuyor. Müzikal ögeler ve dans sahneleri var. 2016’dan beri her projemde birlikte çalıştığımız Ekin Fil müziklerin büyük bir kısmını yaptı bile!&nbsp;

Duende

Yönetmen Ceylan Özgün Özçelik'le yeni filmi üzerine.

Cadı Üçlemesi 15+: Cezaevinden Mektuplar

Ali’yi keşfetmek.&nbsp;Sinemada izleyip de bizi sinemaya bağlayan filmler çok benzer Ali’yle; benim İstanbul’da izlediğim Titanic ve The Lion King’i o da Bolu’da perdede izlemiş. 19 yaşında İstanbul’a sinemayı mesleğine dönüştürmek için gelmiş:<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(224, 101, 53); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Bir üniversite sinema öğrencisinin film çekmesi çoğunlukla okuldaki derslerine ödev olarak başlar ama ben bu filmleri sadece ödev olarak tutmak istemedim. O yüzden düşündüğüm hayalleri, ilk filmimi bir yapımcıyla çektim ben.”&nbsp;</blockquote>Üstelik senaryo yazmanın da bir film yönetmek kadar değerli olduğunun farkında. “Bir hikâyede vesile olacağın, aracı olacağın yer neresiyse orası en önemli ve en özel yer. Onun dışında yönetmen olmuşsun, senarist olmuşsun bunun aslında birbirinden iyi ya kötü bir farkı yok.” diyor.<img src="https://images.aposto.com/2021/11/2/1639484883745.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ali, bir bar taburesi üstünde düşüncelere dalmışken<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">İlk gösterimi geçtiğimiz aylarda Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde yapılan Diyalog, Ali Tansu Turhan’ın ilk uzun metrajlı filmi. İkinci filminin çekimlerine önümüzdeki bahar Ayvalık'ta başlayacağı İlişki ve Temas Üçlemesi’nin ilk filmi bu. Filmde oyuncu seçimleriyle tanıdığımız, provalarda karakterleriyle ülkemizde çekilmiş en uzun plan sekansta birbirleriyle kurdukları bağı izlediğimiz Ushan Çakır ve Hare Sürel için şöyle diyor Ali: “Ushan ve Hare’yi biz seçmedik. Ushan ve Hare geldiler, rolleri kendileri aldılar.”&nbsp;Daha farklı nasıl diyalog kurabiliriz? Adını diyalog kurmaktan alan bir filmin en etkileyici, en akılda kalıcı sahnesinin çoğunlukla diyalogsuz bir sahne olması beni büyülüyor. Ali, sessizliğin bir iletişim aracı olduğunu hatırladıkları noktada filme olabildiğince sessiz diyaloglar eklemeye çalıştıklarını söylüyor. Öte yandan bugünlerde Başka Sinema’yla turnede olan Diyalog ekibi, her hafta yeni bir kente uğrayarak seyirciyle buluşmak konusunda yepyeni bir yöntem deniyor, yeni diyaloglar kuruyor. “Sinemalarda görüşürüz…” diyor Ali, “Başka hiçbir yerde değil.”&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/11/2/1639484905409.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ali'yle, diyalogsuz bir yürüyüşün izinden gitmeye başlamadan hemen önce<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Ali’yle keşfetmek.&nbsp;Şanslıyım, Keşif Sineması’ndaki konuklarım da benim kadar seviyor Nordik sinemayı. “Eskil Vogt’u konuşalım mı?” dediğinde bu yılki favori filmim The Worst Person in the World geliyor aklıma hemen, gülümsüyorum. Joachim Trier’in filmlerinin senaristi olarak tanıdığımız Vogt’un 2014 yapımı bir filmi var — <a fr-original-style="" href="https://www.imdb.com/title/tt2616810/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(64, 169, 255); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: 0px; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Blind</a>. Görme duyusunu kaybeden bir kadının gördüklerini unutmamak için hafızasında kurduğu hikâyeler üzerine olan Blind; Nordik mizahın o oyunbaz, o haylaz, o trajik yanlarından besleniyor, ve tabii Vogt’un tüm Trier filmlerinden alışık olduğumuz dehasından. “Beni yüzleştiren şeylere çok fazla gülüyorum.” diyor Ali. Mizahın ciddi bir şekilde konuşamayacağız konuları konuşulur hâle getirmek için kullanılmasının onu etkilediğini söylüyor. Hafızadan, mekândan, hafıza ve mekân ilişkisinden konuşuyoruz sonra: “Bir mekânın içinde oluşan hafıza daha sonra o mekânın içinden tekrar ve tekrar oluşmaya başlıyor ve baktığın zaman o hafızanın sahibi mekân mı yoksa insan mı orada pek emin olamıyorsun.”&nbsp;Şimdilik en fazla vakit geçirdiğim, en uzun Keşif Sineması bölümünü kaydettiğim Ali’nin sineması daha şimdiden iz bırakıyor bende. Yönetmen olarak bir imzaya dönüştürmeye şimdiden başladığı tek planlarıyla, “o gecelerden”, sözcüklerden ya da sessizlikten beslenen diyaloglarıyla, gerçek ve kurmaca arasındaki git gelleriyle yeni filmlerini keşfetmek için heyecanlıyım.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/11/2/1639485095752.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ali ve Emre'yle keşif dolu bir sohbetin derinliklerinde<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Diyor ki...&nbsp;“Yaşadığımız yüzyılda o kadar var olma ihtiyacımız, biricik olma ihtiyacımız var ki hafızayı hep bizi onaylayan yerden hatırlıyoruz. 100 yıl öncesinde hafıza bir insanın kendi fikri ya da duygusuna referans olarak başvurduğu bir hatırlama metodu muydu şu an olduğu gibi? En son ne zaman sevdiğim bir anıyı sadece hatırlamak için hafızamın derinliklerine gittim? En son ne zaman sadece güzel olduğu için bir şeyi hatırlamaya çalıştım? Hafızaya gidişimiz hep bir şeyi kanıtlamak, bir şeyi onaylamak için oluyor. Hafızaya gidiş hep karşımızdakini ikna etmek için masaya bir silah bırakmak gibi.”

Hare Sürel ile ilgili hikayeler