<img src="https://images.aposto.com/2025/1/6/1739653824501.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.68" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><span fr-original-class="customBullet" fr-original-style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block;" style="font-size: 24px; line-height: 12px; vertical-align: middle; display: inline-block; box-sizing: border-box;">• &nbsp;Roma dönemi Londrası: Arkeologlar, Londra'daki bir ofis binasının altında kentin ilk Roma bazilikasının yaklaşık 2.000 yıllık kalıntılarını buldu.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ayrıntılar: Romalıların Londinium'u işgal etmesinden sonra inşa edilen bazilikanın bulunduğu futbol sahası büyüklüğündeki alanın hükümetin gücünü ve otoritesini vurgulamak için şehrin yüksek bir noktasına yerleştirildiği düşünülüyor.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Ayrıca:&nbsp;Kazı alanının üzerindeki ofis binasının sahibi Hertshten Properties ve mimarlık firması Woods Bagot, Londra Müzesi işbirliğinde hazırladıkları proje kapsamında, bazilika kalıntılarını erken Roma dönemi Londrası'na dair fikir veren bir sergi alanına dönüştürmeyi planlıyor.</li></ul>

Aposto Seyahat

Uykuyu ne kadar çok seviyorsam rüya görmek de o kadar eğlenceli benim için. Gördüğüm rüyaları hatırlayamadığımda üzüldüğüm bile oluyor. Gerçek ile hayal arasında, yürümeyi sevdiğim ince bir çizgi gibi. Evet ben rüyalara anlam yüklemeyi seven ve hatta bir şekilde "hayra yormanın" yollarını arayan o romantiklerdenim.&nbsp;Uykunun rüya görülen evresinin REM safhası olduğu söyleniyor. Ya da başka bir deyişle anımsanabilen rüyaların bu bölümde görüldüğü. Bilimsel, psikolojik ya da dinî açıklamalarının haricinde rüya görmenin kişi için çok kişisel ve özel olduğunu düşünüyorum. Rüyalarım yarım kalıp uyandığımda keyfim kaçıyor, kendimi gözlerimi kapatıp devam etmesini beklerken buluyorum.Ancak her rüyam toz pembe diyarlarda geçmiyor tabii ki. Belirli dönemlerde tekrarlanan ve en çok hatırladıklarım içinde ön sıralarda yer alan rüyam pek de pozitif değil. Kâbus diye tanımlamam da doğru olmaz belki ancak oldukça gergin olduğunu söyleyebilirim. Bu bahsettiğim tekrar eden rüyalarımda kişi, konum ve olaylar değişse de ana tema değişmiyor: "Yabancılık". Bir şekilde dâhil olduğum olaylar içinde, tanımadığım insanların arasında buluyorum kendimi. Sanki birisi beni kolumdan tutup televizyon ekranına hiç bilmediğim alaturka bir dizinin içine yerleştiriyor. Atıf Yılmaz'ın Müjde Ar'ın baş rolünde yer aldığı meşhur "Aaahh Belinda"sı gibi dönüp duran ve çıkmaya çalıştığım bir kurguya hapsoluyorum. Kaçıp kurtulmak için debelenirken buluyorum kendimi. Herkesin sıçrayarak uyandığı meşhur bir rüyası vardır. Benimki pek masum, sadece kaldırımdan iniyorum. Gençliğimizde ne travmalar yaşadıysak meşhur kâbuslarımdan biri ise ÖSS sınavı.Rüyalar hakkında şimdiye dek yapılan pek çok araştırma, makale, film ve sergi var. King’s College London ve Ipsos MORI tarafından Haziran 2020'de yapılan bir araştırmaya göre, küresel Covid-19 krizinin getirdiği kaygı, stres ve endişe gündüz saatleriyle sınırlı değil, uyku ve rüya görmemizi de etkiledi. Buna cevaben Londra Müzesi, Kanada'daki Western University'de bulunan Museum of Dreams ortaklığında Londralıların rüyalarını topladığı bir projeye başladı. Guardians of Sleep, ham karşılaşmalar ve kişisel tanıklıklar olarak rüyaların toplanacağı bir proje olacak. Proje sonucunda neler çıkacağını heyecanla bekliyorum.<a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMWJhN2I2MzcxNTc2MDAwNjhmZDNhNyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cuaW5zdGFncmFtLmNvbSUyNTJGYnVyY3VkaW1pbGklMjUyRg==""">Burcu Dimili</a><a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMWJhN2I2MzcxNTc2MDAwNjhmZDNhNyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWV0aXNraXRhcC5jb20lMjUyRmNhdGFsb2clMjUyRmJvb2slMjUyRjYxMzY=""">“Rüyanın Gör Dediği”</a>&nbsp; Rüyalara anlam yüklemeyi, “hayra yormanın” da ötesinde, inanmaya meyilli biriyim. Rüyalarımı belirleyebildiğimi, bir aralar bunu başardığımı -belki de düşündüğümü- anımsıyorum. Sanırım ortaokuldaydık. Bir arkadaş grubuyla rüya üzerine konuşurken birisi, “Ben kendi rüyalarımı belirleyebiliyorum, istediğimi görebiliyorum,” demişti. O zamanlar sessiz kalıp hiçbir şey söylememiştim ama ben de o oyunu oynayabiliyordum bir zamanlar. Sonra ne olduysa yapamaz oldum ve bir deftere rüyalarımı yazmaya başladım. Yeşil retro tarzda bir defterdi, küçücüktü. Her gün uyanıp rüyalarımı yazıyordum. Sonra bir rüya rahatsız etmiş olmalı ki bıraktım. Zihnimin oyunlarını kontrol edemediğimi görmek ve bilinçaltıma, duygularıma “yabancı” olmak, korkutmuş olmalı belki de beni.&nbsp;O zamandan sonra rüyalarımı arkadaşlarıma anlatmaya başladım. Bir gün, dilimin dönmediği bir rüyamla başım dertteydi. Ne yapacağımı bilemeyip arkadaşımdan fikir aldım. “Suya anlat,” dedi. Gittim suya anlattım. O gün bugündür dilimin çözülmesi için bazı rüyalarımı suya anlatıyorum.&nbsp;<a target="_blank" rel="noopener noreferrer" href="https://link.apostonews.com/click?uri=aHR0cHM6Ly9saW5rLmFwb3N0b25ld3MuY29tL2NsaWNrP3N0b3J5PTYwMWJhN2I2MzcxNTc2MDAwNjhmZDNhNyZ1c2VyPTVlYjU0M2NmNzA2NDk0MjU1ZWNmNmE4MCZhdXRob3I9bnVsbCZ1cmw9aHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ0d2l0dGVyLmNvbSUyNTJGbXVobW1lZGF0YWxheQ==""">Muhammed Atalay</a>Kendini Bulma Savaşı İçindeyken bambaşka bir evrende hissettiren rüyalar kimi zaman bir başkasına anlatınca aynı etkiyi yaratmıyor. Öyle ki anlatırken bile insana basit geliyor. Bundan ötürü Muhammed gibi ben de bazı rüyalarımı suya anlatıyorum. İyi geliyor.Kendimi bir yabancı gibi hissettiğimden bahsettiğim rüyalarım bana Han Kang’ın Vejetaryen’ini anımsatıyor. Hayvansal ürünleri bir husumetim olmadan tüketmeme rağmen Vejetaryen beni çok etkileyen bir kitap olmuştu. Çünkü et yiyip yiyememe meselesinden öteye uzanan, bir kadının içsel yolculuğundan, kıyıda köşede kalmış tanımadığı yönleriyle karşılaşmasından etkilenmiştim.&nbsp;Vejetaryen toplum normları, kısıtlayıcı genellemeler, kabul görmeyen farklılıklar, ilişkiler, cinsellik ve saplantılar odağında gerçek ile gerçek dışı arasında dolaşıyor. Etkileyici rüya betimlemeleriyle içine çekiyor. Kendisine biçilen role uymak istemeyen bir kadının kendini bulma savaşını, vejetaryen olmaya karar verdikten sonra yaşadığı ilginç değişimin hikâyesini anlatıyor. Bense kitaptaki karakterin herkese anlatamadığı rüyalarını bize anlatmayı tercih ettiğini hayal ediyorum. Ve onu anlamaya çalışıyorum.Burcu DimiliRüyanın Kapısı Açıldığında&nbsp; Burcu’nun içsel yolculuk ve kıyıda köşede kalmış tanımadık yönlerden bahsetmesi aklıma Edward Hopper’ın Room by the Sea tablosunu getirdi.&nbsp;Hopper’ın stüdyosunun arka kapısından gördüğü manzaraya dayanıyormuş bu tablo. Bana söyledikleri ise rüyalarla iç içe. Hatta bir rüya anı.&nbsp;İçerideki koltukta uzanmış rüyaların kapısını açtığımda gördüğüm manzara hiç bilmediğim yerler olsa da duygularımı, zihnimde yansıyan ışığı ve zaman zaman bu kapıları kapatmayı öğrenmeye çalışıyorum.&nbsp;Uyandığımda uzunca bir süre duruyorum, rüyamı hatırlamaya ve anlamaya çalışırken sanki başka bir rüya uyduruyorum. Sonra onu anlatmaya çalışıyorum. Doğru mu yanlış mı, bilmiyorum ama açtığım kapılara güveniyorum.&nbsp;Muhammed Atalay

Londra Müzesi ile ilgili hikayeler