🎭 Ne okuyoruz? Aposto İstanbul'da Emrah Akbaş'ın 28. İstanbul Tiyatro Festivali'nde prömiyerini yapan "Martı mıyım?" oyununun yönetmeni Elif Temuçin, oyuncuları Sezin Akbaşoğulları ve Tolga İskit'le <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/asiklar-narsisistler-can-sikintisi-ve-olum-marti-miyim" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">söyleşisini</a>.🔎 Neye göz atıyoruz?&nbsp;Ürettiği zayıflama ilaçlarıyla tanınan&nbsp;Novo Nordisk'i dünyanın en değerli şirketlerinden biri hâline getiren başarı hikayesine. Pareto İçgörü'de Hüseyin Koyuncuoğlu'nun <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/avrupanin-zirvesine-yolculuk-novo-nordiskin-basari-hikayesi" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">yazısı</a>.📉 Neyi değerlendiriyoruz?&nbsp;Finans bültenimiz Exante'de&nbsp;Erhan Aslanoğlu'nun yazısıyla Türkiye ekonomisindeki son <a fr-original-style="" href="https://aposto.com/s/arz-talebe-gore-daha-sert-daraliyor-sanayi-uretimi-ve-istihdam" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">verileri</a>.

Aposto Gündem

Tiyatronun klasik metinleri son yıllarda farklı tiyatro toplulukları tarafından modern bir bakış açısıyla sahnelenmeye başladı. Tiyatro BeReZe’nin, Anton Çehov’un Martı oyunundan uyarladıkları Martı mıyım? da bunlardan biri. 28. İstanbul Tiyatro Festivali’yle yolculuğu başlayan oyunu, yönetmeni Elif Temuçin, oyuncuları Sezin Akbaşoğulları ve Tolga İskit’le konuştuk.Anton Çehov’un Martı oyununu bugünün bakış açısıyla sahneleme fikri nasıl ortaya çıktı? Nasıl karar verdiniz?&nbsp;Elif Temuçin: Anton Çehov’un oyunlarının tümünde karakterler, hayaller ile gerçekler arasında arada kalmış bir hâlde. Öyle derinlikli bir yerden ele alınmış ki 200 yıl önceye de 200 yıl sonraya da bir şeyler söylüyor. Günümüzde neyin doğru, neyin yanlış olduğunu bilemeden birçok soruyla baş başayız ve bunların içinde umutsuzca kaybolmak çok olası. Kurmaca gerçek, kendi gerçekliğimize uzak açıyla bakmamızı sağlayarak yalnız olmadığımızı hatırlatıyor. Çehov’un Martı’sı da tam bu noktada bize oldukça dokunan konu ve karakterlere sahip.Benim kişisel olarak son zamanlarda sorguladığım şey: Nasıl devam etmeliyim? Bu inanılmaz hızla değişen dünyada bir yandan hiç değişmeyen hırslarımız nasıl dengelenecek? Biricik mi olmalıyım, düzene ayak mı uydurmalıyım? Artık biricik olmak mümkün mü? Tüm bu sorular içinde “aşk” gibi yoğun bir duygu nasıl var olacak? gibi çok fazla soru... Çehov’un Martı'sı bu sorulara cevap vermiyor, tam tersine hınzırca, “Cevap yok, insanız işte, sakin ol!” diyor bence. Ve bu duruş beni rahatlatıyor. Kendimize gülebilmeyi, tüm insani yanlarımızı kabul etmeyi ve umutsuzluğa düşmeden dilediğimiz yaşamlar için direnmeyi öğütleyen ama bunu parmak sallamadan, gözümüze sokmadan anlatan bir oyun Martı&nbsp;ve bence bu yanıyla bugüne çok şey söylüyor.&nbsp;Biz de Martı mıyım? uyarlamasıyla spesifik olarak tiyatronun, günümüzde sanat yapmanın biraz daha derinleşmiş analizini yaparak, tiyatronun tiyatrosunu sahnede çıplak bırakıyor ve seyircilerle samimiyetle yaşadığımız dertleri paylaşmayı diliyoruz. Seyircinin konumu Tiyatro BeReZe olarak bizim için çok kıymetli ve oyunlarımızda farklı şekillerde konumlandırıyoruz onları. Dolayısıyla bu yorumumuzda da seyirciyle "alış-verişimizde" yeni denemelere girişmiş olduk ve bu beni çok heyecanlandırıyor. Zaten kişisel olarak klasik metinleri eğip bükmeyi, yeniden yorumlamayı, günümüze taşımayı da heyecan verici buluyorum.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/1/1731349591479.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Fatih YılmazKlasik oyunların başında gelen Martı’nın farklı uyarlanmasını görünce yani metni görünce ne hissettiniz? Sizde nasıl hisler uyandırdı?&nbsp;Sezin Akbaşoğulları:&nbsp;Elif bana projeden bahsettiği andan itibaren çok heyecanlandım. Zaten ezelden beri Martı benim çok sevdiğim bir metindi. Okuduğumuz hâliyle metin orijinal hâlinden çok uzak değildi aslında. Tiyatro BeReZe yaratıcı oyuncuya inanan, bu yöntemle üreten bir tiyatro. Elif’in yönetiminde provalarda biçimi geliştirmiş olduk. Bu şekilde çalışmanın bana çok eğlenceli gelmesinin yanı sıra üzerimde eğitici ve geliştirici bir etkisi oluyor. Çok mutluyum bu ekibin ve bu oyunun bir parçası olduğum için.Tolga İskit:&nbsp;Çehov’un karakterleri genelde monolog hâlinde takılıyorlar. Oyunlarının absürt yanı da burada yatıyor. Metinde yapılan değişiklikler de bu anlamda kolaylaşıyor. Elif ve Cemre’nin metinde yaptığı değişiklikler sahne metnini yoğunlaştıracak, sahnelemeye alan açacak nitelikte oldu. Son olarak Elif Temuçin demek istiyorum.Tiyatronun kalıplaşmış bakış açısının dışına çıktığı oyunlara ara ara denk geliyoruz. Martı mıyım?&nbsp;da klasik metne modern bakışın örneklerinden. Sizce tiyatromuzda bu tarz uyarlamalar seyirciye nasıl etki ediyor? Siz bu tarz yeniliklere nasıl bakıyorsunuz?&nbsp;SA:&nbsp;Ben seyirci olarak modern yorumlardan keyif alırım. Yeni, farklı bir şey yapmak risk barındırır tabi. Hele de klasik bir metne, zaten defalarca yapılmış, üzerine yazılar, kitaplar yazılmış eserlere yeni bir pencere açmaya çalışmak büyük cüret gibi algılanır. Ama açıkçası bütün bu yargılardan, bu büyük fikirlerden bihaber olan seyircinin oyuna vereceği tepkiyi daha çok merak ediyorum. Onu da oynayıp göreceğiz. Tİ:&nbsp;Tiyatro canlı kanlı izleyicisiyle var oluyor. Bizler cesur denemeler yapmaya devam edeceğiz. Böyle böyle sanatımız derinleşecek. Elbette ki Brecht’in dediği gibi eğlenmeyi, oyun oynamayı unutmadan. Seyircinin de cesur bir bakışla izlemeye gönlü olması bu noktada çok değerli. Sanat eserine, alışık olunandan başka türlü bir bakışa fırsat verildiğinde ancak yaşama yeni pencereler açılabilir. Ben buna inanıyorum. Son olarak Elif Temuçin demek istiyorum. Martı oyununu okumayan, hiç bilmeyen bir seyirci oyuna geldiğinde kitaba ve konuya dair bir çözümleme yapabiliyor mu? Oyunu, karakterleri ve Çehov’un Martı’sını anlayabilir mi? Yoksa seyirciler kitabı okuyup mu gelmeli?&nbsp;ET:&nbsp;Bu sorunun cevabı sanatsal bir etkinlikten almak istediğimiz kişisel hazlarımıza göre değişecektir diye düşünüyorum. Edebi olarak Çehov’la tanışmamış bir izleyen de oyunu keyifle takip edecektir çünkü Çehov’un yarattığı karakterler, durumlar ve ilişkilenmelere mümkün oldukça müdahale etmedik çünkü şahane yazılmışlar! Bizim kattığımız yorum da açık bir şekilde paylaşıldığından ve seyirciyle kurulan bir oyun olduğundan illaki metin okunmalı diyebileceğim bir durum yok. Elbette oyunu daha önce okumuş olan bir izleyen için izlediği her oyunun keyfi bir başka olacaktır. Farklı farklı ayrıntıları, göndermeleri kolaylıkla yakalayacaktır. Yani gerçekçi bir yorumla sahnelenmiş bile olsa oyuna hâkimiyet başka bir keyif sunabilir. Ama şu da mümkün, Martı oyununu hiç bilmeyen bir izleyicide Çehov’a dair bir merak uyandırmak beni çok mutlu eder. Üstelik Martı mıyım? uyarlamamızda anlaşılırlığı hiçbir zaman gözardı etmedik, yorumumuzla bugüne söylediklerimizi izleyenlerin ne gözlerine sokuyoruz ne de gizli kapılar ardına gizliyoruz, apaçığız, Çehov’un dilediği “dört perdelik komedi”yi yeni bir dille ortaya koymaya çalışıyoruz. Peki siz Martı Mıyım?’ı kitabı hiç bilmeyen bir seyirciye nasıl anlatırsınız?&nbsp;SA:&nbsp;İyi eserler her zaman çok basittir aslında. Martı kısaca: âşıklar, narsisistler, âşık narsisistler, başarı/başarısızlık, can sıkıntısı, ölüm korkusu, değişen zaman, buhran! Çok uzağa gitmeye gerek yok, televizyon dizilerinde karşılaşabileceğiniz bir ilişkiler zinciri var Martı’da da.Tİ: Sanatına olan tutkusu kendi oğluna olan sevgisine bile üstün gelen bir anne, yazar olmak mı yoksa annesine başarısını kanıtlamak için ünlü bir yazar olmak mı istediği belli olmayan bir oğlun, başarılı olan ve yazmayı bağımlılık hâline getirmiş bir yazar, umutsuz bir aşık, emektar bir sevgili, çapkın emekli bir doktor, oyuncu olmak için evini terk eden genç bir kız arasındaki aşk üçgenleri, bağımlılıklar, kaybedişler, ertelemeler… Son olarak Elif Temuçin demek istiyorum.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/1/1731349647930.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Fotoğraf: Onur Akçelik“Hepimiz bir çatırdamanın eşiğindeki Çehov karakterleriyiz” sözünüzü gördüm. Biraz bunu açmanızı istesem?ET: Çehov gündelik hayatın birçok sıradanlığını, karakterlerin içsel çelişkilerini, özellikle hayal kırıklıklarını ironik bir gözle ortaya koyuyor. Tam olarak eyleyemeyen, hep sorular içinde sıkışıp kalmış, geçmişe özlem duyup geleceğe dair endişeli karakterler. Şimdi bunları okuyunca “Aynı ben!” demiyor musunuz? Ben diyorum. Dünya geçmişten çok daha hızlı bir değişim içinde, teknoloji almış başını gidiyor, ekonomi hep bir başlık olarak politikaları belirliyor, kime göre neye göre belli olmayan başarı odaklı hayatlarımızda bir koşturma içindeyiz, bilgiye sahip gibi görünüyoruz ama bazı gelişmelerden haberimiz bile olmuyor, sorun orada duruyor ama hiçbir çözüm üretemiyoruz. Üstelik tüm bu büyük başlıkların arasında kendi küçük dünyalarımızda varoluş krizleri yaşıyoruz. Martı Mıyım? oyunuyla halimize uzak açı sağlayıp birazcık gülümseyebilelim dileğindeyiz. Ve daha iyi bir dünya adına eyleme geçmek için minik bir ümit vermek. “Anlamak” bir başlangıç olabilir belki de. Son olarak sezonda 200 oyun var. Neden Martı mıyım?’a gelsinler?&nbsp;ET:&nbsp;Trigorin karakteri oyunda şöyle bir şey söylüyor: “Herkesin bir alıcısı var, ne diye itişip kakışmalıyız ki?” Denemeye açık olmak bizim için çok kıymetli, Martı Mıyım? da bir deneme ve biz seyirciyle buluştuğu için çok heyecanlıyız. Umarız izleyicilerimizi de heyecanlandırır, keyiflendirir ve hayatlarına dokunur. SA: Ne güzel soru. :)) Bilmiyorum, PR’a sormak lazım. Tİ: Daha önce böyle bir Martı izlememiş olmalarının yanında daha önce böyle bir tiyatro deneyimi yaşamamış olabilirler. Biz klasik metne olan çağdaş yaklaşımımızın yanında seyirciye özgün bir tiyatro deneyimi de sunuyoruz. Bunu yaparken de eğlenceyi, neşeyi hiç ihmal etmiyoruz. Son olarak Elif Temuçin demek istiyorum.<hr fr-original-style="" style="height: 0px; overflow: visible; border-bottom: none; clear: both; user-select: none; break-after: page; box-sizing: border-box;">Martı mıyım? Uyarlayan, Yöneten: Elif Temuçin Yönetmen Yardımcısı: Cemre Kaboğlu Sahne ve Kostüm Tasarımı: İlayda Saran Işık Tasarımı: Murat Kural Makyaj Tasarımı: Sezen Yeniçeri Can Oyun Asistanı: Sezen Çetiner Ortak Yapımcılar: Dolkun Production ve Biletinial Oynayanlar: Sezin Akbaşoğulları, Sanem Öge, Tolga İskit, Nazlı Bulum, Erkan Uyanıksoy, Şehsuvar Aktaş (Dış Ses) Fotoğraflar: Fatih Yılmaz, Onur Akçelik

Aposto İstanbul

28. İstanbul Tiyatro Festivali’yle prömiyer yapan “Martı mıyım?” oyununu yönetmeni Elif Temuçin, oyuncuları Sezin Akbaşoğulları ve Tolga İskit’le konuştuk.

Âşıklar, narsisistler, can sıkıntısı ve ölüm: ‘Martı mıyım?’

2020’nin Ocak ayında ilk kez sahnelenmeye başlayan Kalabalık Duası, 100. kez seyirciyle buluşacak. Geriye dönüp baktığınızda nasıl hissediyorsunuz? İlk oynadığınız zamanla şu an arasında ne gibi farklar var?&nbsp;Oyun, 2020’den beri oynanıyor. Pandemi sürecine takıldık önce. Ciddi bir bekleme süresi yaşadık. Sonra yavaş yavaş kendi kehanetini gerçekleştirdi. Oyunda müjdelenmiş kişi meselesi var. Türkiye o dönem büyük bir seçime girdi. Ve seçime doğru oyunun bazı kısımları ülkeyle bağdaşmaya başladı. Oyunu o dönem izleyen seyircilerin tepkileri de değişiklik gösterdi. Keşmekeş mi, nizam mı? Ülkede mi duracağız, gidecek miyiz? Temel hak ve özgürlüklerimiz için ne yapmamız lazım? gibi sorulara oyunun anlamı güçlenerek büyüdü. Ülke gündemi metnin anlamını değiştirmeye başladı. Dolayısıyla benim oynarkenki tavrım da değişti. Oyun, biçim olarak anda olup biteni dahil etmeye çok müsait. Ben de Tolga İskit olarak gündelik hayatım başka yerlere gittiği için bir şekilde oyunun siyasileştiğini düşünüyorum. Eskiden daha "sufi" bir yerlerden, daha varoluşsal yerlerden seyirciyle bağ kurarken şimdi eylemin kendi anlamı ortaya çıkmaya başladı.Performans olarak daha sakin oynamaya başladım. Eskiden performansı çok daha fazla düşünerek oynuyordum. Çünkü zor bir metin belli bir sürede bitmesi gerekiyor ama her şeyin de anlaşılması lazım. Demlendikçe sakinleşmeye başladım ben de. Bir şekilde ben hep hikayeyi oyunculuk performansımın önüne nasıl geçirebilirim diye düşündüm. Özellikle bu sezon bunu hep kendime hatırlattım.Henüz izlemeyenler için Kalabalık Duası ne anlatıyor?İnsanın eylemle olan ilişkisini anlatıyor. Tam olarak kimliğini ve nereden çıktığını bilmediğimiz bir adam hayatın anlamını arıyor. Biraz zamansız, biraz yersiz yurtsuz bu adama göre hayatın anlamı nedir? Ben bu hayata neden geldim? sorularını sorarken kendimizi buluyoruz. Bunu iki kavram çerçevesinde anlamaya çalışıyor. Bu kavramlar keşmekeş ve nizam. Karşısına iki kişi çıkıyor: Üsküdarlı Cüce Rıfkı ile Abdullah Efendi. Abdullah Efendi nizamı, Üsküdarlı Cüce Rıfkı Efendi keşmekeşi savunuyor. Bu adam da bu ikisinin arasında bir yol bulup nasıl yaşarım sorusunun peşine düşüyor. Bizim oyunun şöyle güzel bir tarafı var. Siz oyunu izlerken bir beş dakika kendiniz kopup gidebilir sonra tekrar oyuna dönebilirsiniz. Balat diyorum, seyircinin kendi Balat’ına doğru gidip bizi tekrar Fatih’te yakaladığı bir biçimi var. Bunu birlikte yaşamayı çok seviyoruz.<img src="https://images.aposto.com/2024/1/2/1707834307261.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.67" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Tolga İskitDaha önce oynadığınız oyunlarda kalabalık bir kadro bulunuyordu. Bu sefer sahnede yalnızsınız. Tek kişilik oyun nasıl bir deneyim? Size neler kattı? Üç yıl önce yaptığımız bir röportajda “Bir daha tek kişilik oyun yapar mıyım, emin değilim” demiştiniz. Hâlâ aynı düşüncede misiniz?Evet, hâlâ aynı şeyi düşünüyorum. Tek kişilik oyun bir daha yapar mıyım, zor. Kalabalık ekiple oynamak çok zevkli çünkü. Yani tiyatro kolektif bir sanat. Tek kişilik oyunda bence olmazsa olmaz şey şu: Oyuncu ile hikayenin gerçekten kalpten buluşması lazım. Yani siz sadece tek kişilik oyun yapmak istiyorum deyip herhangi bir hikayeyle çıkarsanız orada içinizde bir boşlukla sahneye çıkmış olursunuz. Gönül ilişkisinin kurulması lazım. Ben profesyonel bir oyuncu olarak birçok oyunda öyle gönül ilişkisine bakmadım, bakmam da açıkçası, ama tek kişilik oyunda böyle bir zorunluluk var. Hikaye anlatmaktan çok oyuncunun hikayeyi görmesi çok değerli. Kesinlikle bütün oyunculara en az bir kere tavsiye ediyorum.&nbsp;Volkan Çıkıntoğlu’nun kaleme aldığı metinde karakterin bir hikaye anlatma hevesi dikkat çekiyor. Oyun içinde doğrusal bir hikaye bulunmuyor. Seyirci tarafından anlaşılmasının zorluğu kadar oynaması da zorlu muydu?Bizim oyunu yedinci kez izleyenler var. Duyduğumuz şey: “Gerçekten hiçbir oyun birbirine benzemiyor.” Mesela açık havada oynuyoruz; ambulans sesleri, martı sesleri... Açık havada oynamanın ayrı bir büyüsü var. Dokuz ay prova yaptık. Doğrusal olmayan bir metinde sürekli bir hikaye anlatmaya çalışmak bir oyuncu için ters köşe bir şey. Bizim alıştığımız akışta, bir karakter gelişir, bir yerlere gider, bir şeyler olur. Seyircinin beklentisini kırmak zordu ama yönetmenimiz Güray Dinçol ve yazarımız Volkan Çıkıntoğlu’nun uyumu da gayet iyiydi. Çok kolektif bir iş oldu.“Nizam mı, keşmekeş mi?” sorusunu soruyoruz. Ayrıca oyunda da sık sık geçen "efsunlu şehir" vurgusu var. İstanbul sizce efsunlu bir şehir mi?İstanbul kesinlikle efsunlu bir şehir. Buralardan vazgeçmek çok zor. Tarihî Yarımada’ya her gittiğimde büyüleniyorum. Şehre aşkımın arttığı bir dönemdeyim açıkçası. İnsanlara bakmaktan çok çevreye bakıyorum. Bu oyun anca İstanbul’da olurdu. Balat, Fatih, Üsküdar, Kadıköy, Gazi Mahallesi... Oyun İstanbul’da dolaşıyor.Dekor olarak da yanınızda taşıdığınız bir bavul/çanta var. Tek kişilik oyunlarda, daha çok yere gidebilmek adına portatiflik de önemli tabii. Son yıllarda tek kişilik oyunlara daha çok denk geliyoruz. Sizin tek kişilik oyunlara bakışınız nasıl?Tek kişilik oyunlar, oyuncudan cebinde ne varsa onu göstermesini istiyor. Dolayısıyla oyuncunun bütün maharetini görebiliyorsunuz. Hiçbir şeyin arkasına saklanmıyor. İstediği kadar teknoloji kullanılsın, dekor tasarımları olsun saklanacak yerin kalmıyor. Bu anlamda çok zevkli bir şey. İyi yapıldığı zaman hayran olunacak bir durum. Özellikle az eşyayla yapılması tek kişilik oyun mantığıyla yapılması çok önemli. Hatta iyice sahneyi çıplaklaştırıp oyuncuyu iyice kendi kendine bırakmak kimyasına daha uygun diye düşünüyorum.Fiziksel Tiyatro Araştırmaları sahnelediği oyunlarla adından söz ettiren bir topluluk. Bu oyunda da deneysel/absürd bir tarz görüyoruz. Fiziksel tiyatro ülkemizde yeterince ilgi görüyor mu?Fiziksel Tiyatro Araştırmaları öncü gruplardan bir tanesi. Bu stilin tanınması için gerçekten işlerini iyi yapıyorlar.&nbsp;Şatonun Altında hâlâ sold out vaziyette gidiyor. Ben konservatuvarda okurken “in your face”in meşhur olduğu zamanlardı. Daha gerçekçi, dördüncü duvarı daha çok hissettiğin çalışmalardı. Fiziksel tiyatro, sahnede olan oyuncunun tiyatronun bütün araçlarını kullandığı bir stil. Dolayısıyla seyircinin bu stilden çok keyif aldığını düşünüyorum. Sadece tiyatroya has birtakım şeyler var.Tiyatronun kanayan yarasına dokunmadan da geçmeyelim. Birçok bağımsız tiyatro kendi imkanlarıyla yaptıkları oyunlarla ayakta kalmaya çalışıyor. Bağımsız tiyatrolar hakkında düşüncenizi merak ediyorum?Buradaki en büyük şey vergi meselesi. Herkesin belini büküyor. Biletin üçte birini vergiye veriyorsunuz. Kumbaracı50’den Kadıköy’e oyunu taşımanın sadece nakliyesi şu an 7 bin TL. Salon kirası da var. Bağımsız tiyatrolardaki en büyük sorun o salonun dörtte üçü dolunca zarar ediyorsunuz. Bu arada dörtte üçü iyi rakam. Sürekli sold out yapmalısınız ki hem cebinize biraz para girsin hem de oyunun giderlerini rahat karşılayın.<img src="https://images.aposto.com/2024/1/2/1707834505024.png" style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.60" width="550" fr-original-style="display: block; float: none; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"> Sahnedeyken bu his sizi etkiliyor mu? Yani salonun dolmamasını oyun esnasında dert ediyor musunuz?Oyun başlayana kadar az seyirci olması beni etkiliyor. Çünkü ben profesyonel bir oyuncuyum ve bundan para kazanıyorum. Sahneye çıkmadan bir saniye öncesine kadar dert ediyorum çünkü çok büyük bir yük. Sahneye çıktıktan sonra oyun bitene kadar böyle bir dert kalmıyor. O da profesyonelliğin bir gereği. Tiyatro yapmak bir yönüyle sinemaya göre çok daha kolay. İki bavulla festival festival bütün dünyayı dolaşabilirsiniz. Ama çok az destek görüyor. Kültür Bakanlığı'ndan da kurumlardan da.Artık şunu çözdük biz, Kalabalık Duası’nın biletini 300 liraya satıyoruz. Ayda yalnızca bir kere tiyatroya giden bir kitle var. O yüzden seyirci prestijli oyunu tercih ediyor. Dolayısıyla şunu fark ediyoruz; seyirci için biletin 300 lira ya da 1000 lira olmasının bir farkı yok. Karşısında iki oyun var ve daha prestijli bir yerde olayım bir kere gidiyorum diyor. Sürekli takip eden kitleyi saymazsak izleyici kitlesi seçici davranıyor. Kalabalık Duası için 300 TL çok az çünkü küçük salonda oynuyor ve döndürmüyor. Büyük salon tutacak para yok. Bileti 750 liraya sattığımız zaman seyirci gelmeyecek. İyi tiyatro yapmak için oyunuyla oyunculuğuyla çok özen gösteriyoruz. Ve bunun karşılığında ayakta durabilmek bir süre sonra yıpratıcı oluyor. Herkes borç batağında. Hangi bağımsız tiyatrocu arkadaşla, mekanı olanla konuşsak aynı. Bu hayatta kalmanın başka bir yolunu, işimizi daha mutlu yapmanın başka bir yolunu da bilmiyoruz. Hem kendi akıl sağlığımız için hem de tiyatronun gücüne inandığımız için devam edeceğiz.&nbsp;Son olarak Kalabalık Duası’nın 100. oyunu için ne söylemek istersiniz?&nbsp;11 Mart’ta 100. oyunumuzu Kumbaracı50’de oynayacağız. Bütün ekip birbirimizle gurur duyuyoruz. Bir oyunu 100 kere oynamak çok değerli. Benim de ilk defa başıma geliyor. Oynadıkça demlenen oynadıkça keyiflenen bir oyun Kalabalık Duası. Teatral farklı bir deneyim yaşamak isteyen seyircilerimizi bekliyoruz. KALABALIK DUASIYazar: Volkan Çıkıntoğlu Yönetmen: Güray Dinçol Oyuncu: Tolga İskit Yönetmen Yardımcısı: Cansu Arslan Saran Işık Tasarım: Utku Kara Dekor Tasarım: Derya Ülker Hareket Danışmanı: Ecem Asude Işık Gür Kostüm Tasarımı: Ülkü Şahin Oyun Fotoğrafları: Tara Demircioğlu Işık Kumanda: Murat Kural, Onur Yalçınkaya Ses Kumanda: Senay Arslan

Fiziksel Tiyatro Araştırmalarının ödüllü oyunu Kalabalık Duası, Mart ayında 100. kez seyircisiyle buluşacak. Deneysel tarzıyla dikkat çeken oyun, keşmekeş ile nizam arasında kalan bir meczubun hikayesini anlatıyor. Tek kişilik performansıyla dikkat çeken Tolga İskit’le hem oyunun yolculuğunu hem de bağımsız tiyatroların durumunu konuştuk.

Tolga İskit ile ilgili hikayeler