Rakı, Akdeniz içkisidir. Yaylasına düşen kara şişe gömmüş Karadenizliler de, acıyı dindirsin diye bardağından bir yudum çeken Doğulular da hiç kusura bakmasın, rakının kütüğü Akdeniz’in dalgalarını vurduğu kıyılardadır.Hoş, rakı demek abesle iştigal olur, arağın da pastisin de uzonun da hakkını yemek soframıza misafir oldukları zamanlara ayıp. Bana sorsanız bu dört içki ve bilmediğim benzerleri canlansa, sorsak “Neresi senin en sevdiğin mevki, ayrılmak istemediğin yer?”&nbsp;diye, ne Marseille verandalarını ne Ege kumsallarını ne Lübnan lokantalarını ne de Yunan tavernalarını sayarlar.Nitekim dönüp bakıyorum, aklıma kazınmış anason kokan sofralar nerede diye. Arakla tanışmam Dubai’de olmuştu, bir Lübnan lokantasında. Arak, aslında Arap ve Orta Asya dolaylarında imbikte damıtılmış içkileri ifade eden geniş bir kategori; fakat Orta Doğu'da ve özellikle Lübnan’da üzüm suması ve anasonla üretilmesi daha yaygın. İlk elime arak aldığımda çocuk avucunu anca dolduracak bardaklarda içilişi pek eğlendirmişti beni; tadıysa biraz daha buruk bir rakı gibiydi. Sonra Beyrut’ta plastik sandalyeli bir tavukçuda yine aynı bardaklara daha soğuk bir arak döktüler, bu sefer seyahatin getirdiği zevke dair bir iştahla içtik. Bu araklar damak hatıratımda yer tutmadı açıkçası. Fakat unutmadım da.&nbsp;New York’ta&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.ililirestaurants.com/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Ilili </a>isimli Lübnan restoranında annemle gittiğim brunch’ta, siparişte bir karışıklık sonrası iki kadeh yerine büyük bir karaf masamıza teşrif edince, anasonlu içkiyi haddinden fazla içmiş oldum. Biraz baharda güneşin ilk ortaya çıkışı, ana hasreti ve güzel yemeklerin etkisi de vardır eminim ama altın fileyle sarılmış şişeyi unutmadım, unutamam. Bir daha da içmedim, içemem.Uzoyla tanışıklığımız gökdelenler, kalabalık Arap mahalleleri ve şık Dubai restoranlarının tam tersi ekseninde gelişti. Uzo, yine pastis gibi daha çok suyla içilen, anason dışında sakız, rezene gibi girdilerle formülü bol keseden olan Yunanistan-Kıbrıs menşeli bir anason içkisi. Bir farkı da rakıda üzüm suması kullanılırken, uzoda tarımsal kökenli etil alkol kullanılması. Benim ilk uzom, iş için gittiğim Corfu açıklarındaki Vido adasında vapuru kaçıran arkadaşlarımı beklerken masama geldi. Garson Mario, bana bir bardak uzo ikram ettiğinde sigara yakışımda o Akdenizlilere has efkârı gördüğündendir diye düşünmüştüm. Sonra hesapta o uzoyu ve peşinden gelenleri bana kilitlediğini farkedince efkâr değil, fırsat gördüğünü anladım. Yine de sohbetimiz zihnimde baki kaldı. Daha sonra uzo, ABD’de rakı bulamadığımız günlerde tadım yaparcasına farklı markalarını denediğimiz (en iyi muadilin Barbayannis&nbsp;mavi şişe olduğuna karar verdiğimiz), Portekiz tekellerinin rakı tedariğine başlamasıyla sofra tedavülümüzden kalkan bir içki oldu.Pastisin yeriyse bambaşka. Pastis, aslında Fransa’nın güneyinde daha yaşı yüksek kesimde yaygın bir aperitif. Yemekten önce, bazen de sonra, azar azar ve keyifle içilen bir içki.Hafif sarıya çalan berrak rengi, daha çok suyla içilmesi ve anason dışında rezene gibi başka baharlarla da tat kazanması açısından rakıdan biraz farklı. Ruhen de pétanque (boccia)&nbsp;oynarken göbeği Lacoste gömleğine sığmayan amcaların ve sigarayı ağızlıklardan içen teyzelerin elinden düşmeyen bir içki olarak hayal edebilirsiniz. Fakat duyduğum kadarıyla gençler arasında son zamanlarda popülaritesi artıyor.Yakın zamanda buna Parc des Buttes-Chaumont’un içine gizlenmiş fiyakalı mekân <a fr-original-style="" href="https://leperchoir.fr/en/location/le-pavillon-puebla/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Pavillon Puebla</a>’da şahit oldum. Fransız arkadaşlarım, ellerinde uzun bardaklarda süte benzer içkilerini yudumluyordu. Bana denememi, anasonlu tadını herkesin sevmediğini anlatırlarken ben çoktan siparişimi vermiş, bir de üstüne buz istiyordum. Plastik havuza ipek gömlekleriyle atlayan uzun saçlı jönlerin elindeki bardaklardan, ipek beyazı pastislerin havuz sularına damlayışını izlerken, alışık olduğumuz rakı masalarındaki anasonlu içkinin ne kadar ağırbaşlı kaldığını düşünmüştüm.Bu anların hafızama kazınmış olmasının sebebi, anasonlu-üzüm bazlı içkilere dair özel bir merakım olmasından değil. Bana öyle geliyor ki herkesin rakı ve benzeri içkiler içerken bellek sermayesinde sabit kalacak anıları oluyor. Kimi yabancılar ilk rakı denediğinde anason tadı ağır gelir. Gel gör ki, birkaç seferden sonra damak alışır. Bunu, Providence’ta evimde ağırladığım yabancı arkadaşların geç saatlerde kalan tek içki rakı olunca el mahkum anasona usulca alışmalarına şahit olduğumda gördüm. Şahsi olarak rakıya alıştırdığım “beyaz tenli, kuvvetli pasaportu olan” kişi sayısını düşündükçe Hababam Sınıfı’ndaki bilgi yarışmasındaymışçasına “Oraya bir beş kişiye daha rakıyı sevdirdi yazmanızı rica edicim!”&nbsp;diyesim gelir.Akdeniz insanı gibi anasonlu içkiler tatlıdır ama fazlası çarpar, muhabbeti pek hoştur ama gönlüne geleni de içinde tutmaz. Yazın keyifli, kışın biraz nostaljiktir. Bu dört anasonlu kardeşin ufak tefek farkları da yine Akdeniz insanı gibi çeşitliliğinden, benzerliğinden ve güzelliğindendir. Ve yine Akdeniz insanı gibi, sorsak kütüğü Akdeniz’deki anasonlu içkilere, “Senin ikametgahın neresi?” diye, “İnsanın avucu, muhabbettin ortası,”&nbsp;derler.

pastis ile ilgili hikayeler