Üretim Kaydı 

Oyuna başlamak ve oyunda kalmak üzerine bir sohbet

Edilgenlikle kendini keşfetmek arasında oynamak: Kübra Balcan

Alıp Başını Gidenler, 20’li yaşlarında üreten, yeni şeyler deneyen, seslerini duyuran/duyurmaya çalışan sanatçı, yaratıcı, akıllı, yenilikçi, girişimci, aktivist arkadaşlarımızın yeri. Burada olabilmeniz için dahi olmanız ya da çocuk aktör olmanız gerekmiyor. Kendiniz olun yeter.<a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/yigitkaratasmusic/?hl=en" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Yiğit Karataş</a>, 1994’de Mersin’de doğan, ulusal ve uluslararası yarışmalarda birincilikler elde eden ve çeşitli orkestralarda baş kemancı olarak sahne alan genç bir müzisyen. Şu an New York’ta yaşıyor — zaten ikimizin de New York’dan aldığı keyif ortak noktalarımızdan biri.Müzik hayatı 8 yaşında Mersin Üniversitesi Devlet Konservatuarına girmesi ile başlamış. Orada eğitim gören abisi de onu müziği kovalamaya iten faktörlerden biriymiş — ama abisi klasik gitar eğitimi alırken, Yiğit kemana yönelmiş. Annesi ve babası iki kardeşi de çok desteklemiş, Yiğit ailesi sayesinde bu kadar ilerleyebildiğini söyledi. Mersin’den sonra 3 sene boyunca Doğuş Çocuk Orkestrası’nda çalmış, 2008’de İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuvarı’na girmiş. İstanbul’da olduğu bu dönemde çeşitli yarışmalara katılarak birincilikler elde etmiş, Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrasında solist olarak Çaykovski'nin keman konçertosunu seslendirmiş, Fransa’da Belfort Uluslararası Müzik Festivali kapsamında tura çıkmış, İtalya, Hırvatistan, Slovenya gibi birçok şehirde solo ve oda müziği konserleri vermiş.&nbsp;Çocukken başladığı bir yolda kararlı bir şekilde ilerlemesi beni çok etkiledi. 20lerinde çoğu insan bu yıllarını yeni şeyler deneyerek ve tam ne istediğini anlamaya çalışarak geçiriyor. Ancak müzik ya da genel olarak sahne sanatlarında küçük yaştan itibaren bir disiplin ve adanmışlık gerekiyor.&nbsp;“İnan bana, ben de hala anlamaya çalışıyorum, o hiçbir zaman bitmeyecek. Ancak küçük yaşta başlayınca farkında olmuyorsun. Bir yarış gibi oluyor senin için. Aslında büyüdükten sonra idrak ediyorsun. Küçükken hevesle başlıyorsun, bir yola soktuklarında ilerliyorsun bir şekilde,” dedi.&nbsp;Bu disipline ve eğitime rağmen çok güzel bir çocukluk geçirmiş ama yine de etrafı yetişkinler ile çevrili olduğu için biraz daha çabuk olgunlaştığından bahsetti. Zaten nasıl davranması gerektiğinin hatırlatıldığı zamanlar da olmuş.&nbsp;“Bir keresinde Carnegie Hall’da konserinden sonra, bir besteci davet etmişti. Bir espiri yaptım, beni bozmuştu herkesin içinde çünkü öyle lakayıt davranılmaz gerçekten. O mesela bana bir ders oldu,” dedi.&nbsp;Hayatı o da bir 20lik olarak sorgulasa da müziğin hayatında yapmak istediği ve onu mutlu eden şey olduğunu biliyormuş. Zor bir yol seçmiş olsa da bu niteliğe sahip olduğu için kendini şanslı hissediyor. Keman dışında ut ve piyano gibi birçok farklı enstrüman çalabildiğini tam söyleyecekken kendini durdurdu: “öğreniyorum diyelim daha doğrusu, çalıyorum büyük bir söylem,” dedi. &nbsp;Belli ki Yiğit alçakgönüllü ve sınırlarını bilen biri. Yine de bu öğrendiği enstrümanlar arasında kemanın en zoru olduğunu söyledi. Zamanla da kolaylaşmıyormuş.&nbsp;Mersin’den İstanbul’a geçişinin onun ilerlemesinde ve kendini geliştirmesinde büyük bir adım olduğunu söyledi.&nbsp;“İstanbul Türkiye'nin kalbi. Büyük bir zıplama yeri oldu benim için. Oradan sonra da yolumu çizdim diyebilirim. Benim gözümü açtı İstanbul,” dedi.&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://www.youtube.com/watch?v=FCsKBN0MnfI" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank"><img src="https://embed.apos.to/assets/2021/6/2021-07-15T07:41:48.832Z.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.77" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></a>New York’a ayak basmak ise bambaşka bir deneyim olmuş.“Gerçek hayata açılış gibi oldu. Orada herkes iyi, sen ‘çat’ diye düşüyorsun. Ama öğrendik işte, bir şekilde hayatta kalıyoruz. Durursan kaybediyorsun öyle söyleyeyim,” dedi.&nbsp;Bu durmamanın onu yorduğunu, hatta bu nedenle durmadan hastalandığını söyledi. “Ama ne yapalım, buraya kadar gelmişiz burada durmak olmaz,” dedi gülümseyerek. &nbsp;Yeteneğin yanında çalışmanın çok önemli olduğunu paylaştı.&nbsp;“Yetenek dediğin nedir ki? Bir şeye yatkınlığın. 20li yaşlardan sonra yetenek hiçbir anlam ifade etmiyor. Çalışarak ve yetenek sayesinde kazandığın aynı miktar olsa da nicelik, nitelik farklı oluyor. O yüzden biri 3 saat çalışır yapar, ben 10 saatte yaparım ama o saatlerde farklı şeyler kazandığıma inanıyorum,” dedi.&nbsp;Eğitimine Manhattan School of Music’te başlamış ve Albert Markov'un öğrencisi olmuş. Lincoln Center’da Dünya Barış Orkestrasının ABD prömiyerinde baş kemancı olarak konser vermiş, Şef Jose Louis Gomes yönetiminde, Gençlik Filarmoni Orkestrası ile ünlü Carnegie Hall’da baş kemancı olarak çıkmış. New York’a gitmeyi tercih etmesinin nedeninin de “Hollywood effect,” olduğunu söylüyor. Küçükken izlediği Spiderman gibi çizgi filmlerin hepsi Manhattan’da geçtiği için bu şehir aklında kalmış.&nbsp;“Sonra okudukça, öğrendikçe dünya herhalde buradan dönüyor diyorsun. Yarışın olduğu yere gitmek istiyorsun. Ben bu şehri çok seviyorum gerçekten,” dedi.&nbsp;Sonrasında yüksek lisansı için The Juilliard School'a gitmiş. Bu dönemde Columbia Üniversitesi’nden ekstra pazarlama kursları almaya başlamış — bir müzisyenin seyircilerine ulaşabilmesi için kendini pazarlamayı bilmesinin önemli olduğunu anlattı. Ancak programı yoğunlaşınca aldığı bu dersi bırakmış. Uluslararası Waldo Mayo keman yarışmasında birinci olmuş ve Carnegie Hall’da David Gilbert yönetimindeki Senior Concert Orchestra of New York ile solist olarak konser vermiş.&nbsp;Bu kadar zor ve rekabete dayalı bir alanda başarılarının onu daha da kamçıladığını belirtti. Dünyanın her yerinden gelen, her yaştan müzisyen ile konser verirken kendine güvenin önemliden çok zorunlu olduğunu paylaştı. Genç biri olarak, kendini sorgulamak için pek alan olmadığını vurguladı.&nbsp;“Tecrübe ve güven ile alakalı. Eğer kendini küçük görüyorsan, seni sahneye çıkarmaları hata olur. Bunu kendini beğenmiş bir eda ile söylemiyorum, alçak gönüllü ama kendinden emin olman gerekiyor. Sahne başka bir şey, kutsal bence. Hafife alamazsın,” dedi.&nbsp;Sahne öncesi ritüelleri ya da totemleri yokmuş, daha çok anı değerlendirmeye çalıştığını söylüyor. Şaşırtıcı bir şekilde yapmaya çalıştığı tek şey konserden yaklaşık bir saat önce kestirmekmiş. Bunun onu hazır ve yenilenmiş hissettirdiğini söyledi. Heyecan verici anlarından &nbsp;önce böyle bir şeyi nasıl yaptığını sorguladığımda da bazı müzisyenlerin kuliste sebze doğrayıp çorba yaptığını söyledi. Şaka değilmiş.&nbsp;“Kendi alanıma baktığımda ben küçücük bir karıncayım aslında. Dünya çok büyük, herkese de bir yer var. O yüzden kimsenin sizi küçük hissettirmesine izin vermeyin,” dedi. “Tabii ben böyle konuşuyorum da hep böyle hissetmiyorum,” dedi gülerek.&nbsp;En sevdiği eserin Beethoven’ın 9. Senfonisi olduğunu söyledi — zaten genel olarak Beethoven ile “kafayı bozmuş” biriymiş. Beethoven’ın izinden gitmek, sadece çalmak değil besteler yapmak istiyor ve bir keman sonatı yazıyormuş. Hedefi de yazın kaydedip yurtdışı turnelerinde seslendirmekmiş.&nbsp;“Beste yapmak çok önemli çünkü kendinden bir şey bırakıyorsun. Çok özel. Üretici insanlar rol modelimdir,” dedi.&nbsp;Klasik müzik ile beraber caz, pop ve elektronik müziğe de ilgi duyuyormuş ve bu alanlara da açılmayı düşündüğünü söyledi. Klasik müziği o da kendi camiasındaki birçok insan gibi her şeyin üstünde görse de, münhasırlığına katılmıyor. Yiğit için klasik müzik en tepede, evet, ama bu demek değil ki sadece o müzik türü var olabilir. Zaten biraz da o anlayışı değiştirmek istediğini söyledi.&nbsp;“At gözlüklü insanlara karşı savaşıyorum. Artık dünya öyle değil yani dünya senle benim dünyamız, artık biz yönlendireceğiz,” dedi.&nbsp;Tamam o zaman, dünyayı değiştirmeye hazır mısınız?&nbsp;

20'lik

Bu hafta Alıp Başını Gidenlerde Yiğit Karataş var!

Müziğin Peşinde: Yiğit Karataş

Alıp Başını Gidenler, 20’li yaşlarında üreten, yeni şeyler deneyen, seslerini duyuran/duyurmaya çalışan sanatçı, yaratıcı, akıllı, yenilikçi, girişimci, aktivist arkadaşlarımızın yeri. Burada olabilmeniz için dahi olmanız ya da çocuk aktör olmanız gerekmiyor. Kendiniz olun yeter.Batur Büklü, 28 yaşında, John Cranko Schule mezunu ve İstanbul Devlet Opera ve Balesi’nde baş balet. Şans eseri baleye başlamış.İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuvarı’nın önünden geçerken annesi dışarıda asılı başvuru afişlerini görmüş ve hem baleye hem de müziğe başvurmuş. Daha dördüncü sınıfta olan Batur’un ne yapıp yapamayacağını görmek istemiş. Müzik bölümünden bir enstrümanı kazanamamış olsa bile balenin üç aşamalı sınavını geçerek yarı zamanlı eğitimi kazanmış — her sınav öncesi Billy Elliot’u izlediğini, her aşamayı geçtiğinde ise annesinin ona futbolcu kartı ve top gibi oyuncaklar almasının onu teşvik ettiğini ekledi. Kadıköy’de başlayan bu hikaye onun hayatını tamamen değiştiren bir adım olmuş.&nbsp;Haftanın iki günü, ikişer saat konservatuvarda eğitim alırken aynı zamanda okula gidiyormuş. Bir sene böyle devam ettikten sonra tam zamanlı konservatuvar eğitimine geçmiş. Ailesi çok sık taşındığından okul hayatının ilk beş senesinde dört farklı okul değiştirmiş. Bu yüzden adapte olmakta ve arkadaş edinmekte zorlanmış ama konservatuvarın sabitliği ona iyi gelmiş.&nbsp;“O yaşlar biraz serttir ya, çok hızlı yargılarsın insanları, daha acımasız olabiliyorsun ve o dönemde çok fazla okul değiştirdim. Kopuktum. Bale bir anda karşıma çıktı, benim için çok büyük bir şanstı ve yapmayı çok sevdim, çok keyif alarak dans ettim, içimde hissettim yaptığım şeyi,” dedi.&nbsp;Baleyi seven biri olan annesinin teşviği onu çok motive etmiş. Hatta Batur’un eğitmenlerinin çoğunun performanslarını önceden izlemiş. Şimdi de Batur onlarla annesini tanıştırma zevkini yaşayabiliyormuş.&nbsp;Konservatuarda ilk senesinde neredeyse okuldan atılıyormuş — çok eksiğinin olmasının yanı sıra vücudu da tam baleye uygun değilmiş. Ancak tekrardan okul değiştirme fikri hoşuna gitmemiş, sevdiği arkadaşlarından ve baleden uzaklaşmak istemediğini fark etmiş. Bu farkındalık ile çok sıkı çalışmaya başlamış. Bu da onu balede dünyanın en iyi üç okulundan biri olan, Stuttgart’da ki John Cranko Schule’e gitmesinin önünü açmış.&nbsp;Çocukluğundan beri sıkı çalışması gereken Batur, gerçek disiplini Almanya’da kazandığını söyledi. Türkçe dışında dil bilmeyen, ailesinden ilk defa uzak kalan ve ilk defa yurtdışına çıkan 15 yaşında bir çocuk için, yeni arkadaşlıklar kurmak, en iyi bale okullarından birine ayak uydurabilmek ve her üç ayda bir bursunu kaybederek atılma riskine karşı gelmek gerçekten büyük bir disiplin istiyor. Hatta, ilk bir ay her gün ağladığını paylaştı. Kazandığı eğitimin ne kadar değerli olduğunu hatırlamak da onu hep çalışmaya iten güçlerden biri olmuş ve şimdi geriye baktığında ‘iyi ki yaptım’ dediği şeylerde bir numarada.&nbsp;“Bir gösterim varsa, bütün konsantrasyonumu ona çevirmek için 1 ay önceden sosyal hayatımı kesmeyi öğrendim. İstanbul’da o söz konusu değildi çünkü burada sürekli bir şey oluyor, bir şeyleri kaçırıyorsun, bir şeyleri yakalamaya çalışıyorsun. Orada hayatı durdurup istediğim şeyi yakalamayı öğrendim,” dedi.&nbsp;Mezun olduktan sonra iki sene Theater Hof’ta yarı solist kontratı ile çalıştıktan sonra 2013 yılında Türkiye’ye geri dönmüş. Onu en çok heyecanlandıran şeylerden biri ailesinin ve arkadaşlarının onu izleyebilecek olmalarıymış. İstanbul’da bir sene grup dans ettikten sonra solist rolleri almaya başlamış. &nbsp;İstanbul Devlet Opera ve Balesi’nde baş balet olarak görev alan Batur, 2015 yılında İstanbul Bale Yarışması’nda senyör erkeklerde birincilik kazanmış.&nbsp;Onun için en büyük başarının ailesini ve sevdiklerini mutlu ettiği zaman olduğunu söylüyor. Bireysel başarıyı çok büyütmemeye özen gösteriyor çünkü çevresinde kendini egolara kaptırıp giden çok örnek görmüş.&nbsp;“Ben olabildiğince sakin, kendi içime dönük kalmaya çalıştım, zenginliğin sadelikte olduğuna inanıyorum,” dedi.&nbsp;Süreyya Operası’nda sahne alsalar da Atatürk Kültür Merkezi’nin açılmasını dört gözle beklediğini söyledi çünkü Süreyya Operası’nda fiziksel olarak şartlar çok elverişli değilmiş. En büyük isteklerinden biri de Türkiye’nin dört bir yanında sahne almak, her yerde dans etmek ve daha çok turne yapmak. Böylece insanları bale ile tanıştırıp, bilgilendirebileceğini düşünüyor.&nbsp;“Taksiye biniyorum ‘ne iş yapıyorsun?’ diye soruyor, baletim diyorum, ‘olsun’ diyor. Bir fikri yok, anlatabileceğimiz bir şey yok. Ülkedeki birçok sorun da bu değil mi? Çoğu insanın farklı konular hakkında fikirleri yok ama herkes bir ‘olsun’ modunda. Biraz daha öğretmemiz gerekiyor, her meslekle ilgili bir şey bence bu,” dedi.&nbsp;Pandemi döneminde balerin olan nişanlısı ile evlerinde küçük bir bale stüdyosu kurmuşlar, birbirlerini böylece pratik yapmak ve zinde kalmak için destekliyorlarmış. İlk pandemi çıktığında Batur ilk 4 ay hiçbir şey yapmamış. Bu zamanda fiziksel ve zihinsel yorgunluğundan kurtulmak için dinlenmeye bakmış — zaten onun için tatil demek yatmak demekmiş.&nbsp;“Bale dansçılarının hayatı kendini izleyerek geçiyor. Bizim çalıştığımız stüdyolar ayna dolu, bütün hatalarını görmen için. O sana yapışıyor, bu da sana büyük bir ağırlık yapıyor yürüdüğün zaman. Bunun üstüne bir de fiziksel ağırlık binince en güzel tatil benim için yatmak oluyor. Yemek yiyip yatmak, denize girmek, güneşlenmek.”Kasım ayında bir temsile çıktıktan sonra sahnelerin tekrar kapanması ile evlerinde çalışmaya dönmüşler. Balenin, başka sahne sanatlarından farkı fiziksel olarak hazır olma ve bir grup insan ile beraber çalışma gerekliliği. 800-900 kalori yakılan bir antrenmanı maskeli yapmak çok mümkün olmadığı için online gösteriler onlar için çok gerçekçi ve güvenli seçenekler değil.&nbsp;Birçok 20lik, pandemide 20li yaşları harcanıyormuş gibi hissetti. Çok değerli bir dönem ellerinden kayıp gidiyor hissine kapıldılar. Bu Batur’un çok derinden hissettiği bir his çünkü bale 40’lı yaşlardan sonra yapamayacağınız bir meslek. Sonunu bildiği halde sahnelerde olamadığı, arkadaşları ile çalışamadığı her an da ona değerli vaktinin kaybolması gibi geliyor.&nbsp;“Keşke pandemi olmasaydı. Belki dansçı olarak, fiziksel anlamda en güçlü hissettiğim yaşlarda bale yapamıyorum. Çok önemli yaşlar bunlar benim mesleğim için. Neredeyse 30'a geldim ve bir süre sonra eklemlerim kaldırmamaya başlayacak. Baleye başlamadan önce bir hayalim yoktu. Mesleğimiz çok erken belli oluyor, bizim şansımız bu. Şanssızlığımız da çok erken bitmesi, ” dedi.&nbsp;Gelecek hayallerinde büyük sahnelerde dans etmek var — özellikle en sevdiği ilk üç eser arasında olan Romeo ve Juliet’i sahnelemek istiyor. Batur günün sonunda tüm antrenman, çalışma, fiziksel ve zihinsel yorgunluğun tek bir şey için olduğunu söyledi: sahnede olmak. İşi güzel kılan perde ile beraber seyircinin alkışını duymak, senin için çalıyormuş gibi gelen orkestra, kostümler, ışıklar ve rolün içine girebilmek.&nbsp;“Seyirciler geliyor, herkes hazırlık içerisinde, kuliste bir koşturmaca, sanki dünya etrafında dönüyor gibi. Sonra alkışlar perde açılıyor, eser başlıyor, bitiyor ve normal hayatın devam ediyor. Ertesi gün provaya gidiyorsun, yine göz kalemiyle dolmuşa biniyorsun, silmişsin ama çıkmamış makyajın. Aynı rutin geri dönüyor tekrar başlıyor,” dedi.

İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuvarı ile ilgili hikayeler